Είναι πλέον γνώριμο στους κύκλους της σινεφίλ κοινότητας ότι ο Jim Jarmusch(Deadman, Only Lovers Left Alive) αποτελεί ένα ιδιόρρυθμο στυλ σκηνοθέτη. Τα στρατόπεδα χωρίζονται σε δύο είδη: Σε αυτούς που τον λατρεύουν και σε αυτούς που τον μισούν. Πράγματι οι αργοί ρυθμοί, το εκκεντρικό χιούμορ του και ο (πολλές φορές αφόρητος) κυνισμός του είναι τα στιβαρά στοιχεία που κάνουν το σινεμά του είτε αγαπημένο είτε απωθητικό. Έτσι λοιπόν όταν πριν από μερικούς μήνες είδαμε το trailer της τελευταίας του ταινίας με τίτλο “The Dead Don’t Die”και μάθαμε ότι η θεματική της θα ασχολείται με… zombies, η αλήθεια είναι ότι παραξενευτήκαμε καθώς το όλο concept φαινόταν εντελώς έξω από τα νερά του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Κι όπως τελικά αποδείχτηκε ίσως να πρόκειται και για την πιο παράλογη ταινία που έβγαλε ποτέ το μυαλό αυτού του παράξενου δημιουργού.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το “The Dead Don’t Die’’ δεν είναι άλλη μια slasher ταινία τρόμου. Δεν είναι καν άλλη μία κωμωδία-τρόμου με τους αγαπημένους μας απέθαντους. Η υπόθεση διαδραματίζεται στο Centerville, ένα χωρίο της Αμερικής όπου ξαφνικά κάνουν την εμφάνισή τους zombies, τα οποία κάνουν αυτό που όλοι ξέρουμε: καταβροχθίζουν κόσμο. Η ιστορία ασχολείται με πολλούς διαφορετικούς κατοίκους του συγκεκριμένου χωριού και πώς ο καθένας αντιμετωπίζει την επερχόμενη “αποκάλυψη”. Το στυλ της ταινίας είναι από την αρχή ότι πιο ιδιόρρυθμο υπάρχει. Ήδη από τα πρώτα λεπτά αρχίζει με τον γνωστό κυνισμό του Jarmusch, ο οποίος έχει γίνει πλέον σήμα κατατεθέν των ταινιών του. Το τεράστιο επιτελείο των ηθοποιών αποτελείται τόσο από παλιούς συνεργάτες του σκηνοθέτη, όπως ο Bill Murray (Ghostbusters, Coffee & Cigarettes) οAdam Driver (Star Wars: The Force Awakens, Patterson) ακόμα και ο…Iggy Pop, αλλά και νέους ηθοποιούς και celebrity όπως η Selena Gomez και ο πάντα αγαπημένος Steve Buscemi (Reservoir Dogs, Boardwalk Empire) και φυσικά πολλοί ακόμα. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη και η γιαγιά σας θα μπορούσε να παίζει σε αυτή την ταινία αφού όλοι οι καλοί χωράνε. Το all star cast της ταινία δείχνει να περνάει υπέροχα στο κάθε δευτερόλεπτο αυτής της ταινίας που η αλήθεια είναι ότι ώρες-ώρες θυμίζει περισσότερο ένα θέατρο του παραλόγου παρά κινηματογραφική ταινία.
Από άποψη σεναρίου η ταινία μπάζει. Χαρακτήρες που εμφανίζονται στην ταινία δεν ολοκληρώνουν τις ιστορίες τους, ενώ η ταινία καλύπτει τα πάμπολλα σεναριακά κενά της χρησιμοποιώντας είτε αστεία με έντονη χρήση αυτοαναφορικότητας και σαρκασμού είτε “φτηνά” σκηνοθετικά τρικ, τα οποία δε βγάζουν κανένα απολύτως νόημα. Όμως ας είμαστε ειλικρινείς: ποίος βλέπει Jarmusch για το σενάριο; Το σενάριο της ταινίας μοιάζει να είναι γραμμένο μέσα σε ένα βράδυ όπου ο Τζίμαρος μάλλον κατέβασε ένα ολόκληρο μπουκάλι ουίσκι μόνος του και ύστερα φώναξε όλους τους παλιόφιλους του και αποφάσισε να γυρίσει μια ταινία για την πάρτι του. Η λογική πετάγεται στα σκουπίδια από τα πρώτα λεπτά και ο θεατής καλείται να αφεθεί σε ένα ταξίδι παραλογισμού και splatterιας χωρίς ηθικά διδάγματα ή βαθύτερα νοήματα.
Είναι λοιπόν το “The Dead Don’t Die” καλή ταινία; Σε καμία περίπτωση. Περισσότερο αρπαχτή θα την έλεγε κανείς και θα είχε δίκιο. Όμως δε θα σας πούμε ψέματα. Περάσαμε ΓΑΜΑΤΑ σε όλη τη διάρκειά της. Η ταινία αν και απευθύνεται κυρίως σε ένα πιο hardcore κοινό του Jarmusch το οποίο δέχεται και λατρεύει τις ταινίες του για αυτό που είναι, παρόλα αυτά μπορεί να κερδίσει και τους πιο “αμύητους” αν φυσικά και οι ίδιοι επιλέξουν να σβήσουν τον εγκέφαλό τους και να αποδεχτούν να δουν την ταινία χωρίς μεγάλες και υψηλές προσδοκίες. Η ταινία δεν είναι ούτε μία καλή splatter ζομποταινία, ούτε μία καλή περιπέτεια, ούτε καν μία καλή κωμωδία. Είναι όμως μία απίστευτα διασκεδαστική ταινία με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο. Ό, τι πρέπει δηλαδή για θερινό σινεμαδάκι στη ζεστή πόλη της Αθήνας. Οπότε καθίστε αναπαυτικά και αφήστε τον Jarmusch να σας οδηγήσει σε ένα θεότρελο ταξίδι αποτελούμενο από αίμα, δάκρυα και πολλά, πολλά zombies.
