Η χρονιά που πέρασε για την anime βιομηχανία ήταν μία περίοδος στην οποία προσπαθούσε να ισορροπήσει σε μια διττή αντίθεση. Από τη μία έγινε ακόμα πιο φανερό πως πλέον τα anime και όχι τα δυτικά προϊόντα είναι το κυρίαρχο πολιτισμικό ύφος της εποχής.
Πάμε για Όσκαρ;
Αυτό φαίνεται όχι μόνο από το ότι οι δύο πιο εμπορικές ταινίες της χρονιάς είναι το Demon Slayer και το Chainsaw Man, αλλά και από το πώς τα anime επηρεάζουν τη γλώσσα και τους κώδικες επικοινωνίας μεταξύ μας. Από τις ταραχές στο Νεπάλ και σε άλλες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, μέχρι τα αγροτικά μπλόκα στην Ελλάδα, το κυρίαρχο σύμβολο ήταν το ψάθινο καπέλο των Strawhats, ένα, πλέον, κοινά αναγνωρίσιμο σύμβολο απέναντι στην τυραννία. Γενικότερα όμως, δεν είναι τυχαίο που η anime βιομηχανία έδωσε δύο κορυφαίες κινηματογραφικές εμπειρίες φέτος, που διεκδικούν ακόμα και οσκαρικές δάφνες. Οι νέες γενιές μεγάλωσαν βλέποντας anime, το θέαμα και οι ιδιοτροπίες του είδους τους είναι πλέον κάτι παραπάνω από οικείες. Και, όσο το τεχνικό αποτέλεσμα είναι τέτοιο, έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε που ζούμε σε μια τέτοια περίοδο. Όμως αυτή η αισιοδοξία είναι κάπως κοντόφθαλμη και μας οδηγεί στο μεγάλο αλλά…
ΌΧΙ. ΑΛΛΑ. ISEKAI
Από την άλλη, αυτή η μαζική απαίτηση για περισσότερο content, για περισσότερες σειρές, για περισσότερα προϊόντα, έχει προφανώς ένα τεράστιο αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα των παραγόμενων σειρών. Από τα φετινά anime η συντριπτική πλειοψηφία ήταν το πιο βαριεστημένο είδος isekai που έχουμε δει, αυτό του op πρωταγωνιστή που ουσιαστικά δεν κινδυνεύει ποτέ, η ιστορία του είναι χιλιοειπωμένη και τελικά οι σειρές αυτές δεν διαφέρουν οριακά σε τίποτα μεταξύ τους.
Πού είναι η νέα γενιά ρε παιδιά;
Οι διάδοχοι του One Piece ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους και πια η περσινή κατάσταση έχει δείξει ότι έχουμε οδηγηθεί σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Ταυτόχρονα, η τεχνική ποιότητα, λόγω ακριβώς αυτών των συνθηκών, έχει οδηγήσει τους animators σε συνθήκες εξαθλίωσης και την ποιότητα των σειρών σε μια τεράστια κρίση. Δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο παράδειγμα από τη νέα season του One Punch Man, ένα άλλοτε anime κόσμημα που πλέον είναι ουραγός στο animation, με ντροπιαστικά αποτελέσματα και κατηγορίες για χρήση ΑΙ να συνοδεύουν κάθε επεισόδια. Πονάει η καρδιά σου να το βλέπεις, όχι αστεία. Αυτό όμως είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου, και για κάθε λάθος ή χρήση ΑΙ που εντοπίζουμε, υπάρχουν άλλα 10 που ήμασταν πολλοί απογοητευμένοι για να διαπιστώσουμε.
Γενικώς, η βιομηχανία κλατάρει…
Γενικότερα η κούραση του κλάδου, η εξάντληση στην προσπάθεια να φτάσει τις παραγωγικές απαιτήσεις έχει οδηγήσει τον ιαπωνικό τρόπο παραγωγής σε μία κρίσιμη καμπή. Δε γίνεται δηλαδή μία ταινία όπως το Demon Slayer να κόστισε μόνο 20 εκατομμύρια δολάρια, χωρίς σε αυτά να υπολογίσουμε τις αμέτρητες ώρες μη πληρωμένων υπερωριών των animators. Εκεί ή οι animators, επιτέλους, θα σπάσουν την ιαπωνική κουλτούρα και θα απαιτήσουν πιο ανθρώπινες συνθήκες εργασίας (με αποτέλεσμα πιο ποιοτικά anime και για εμάς) ή θα δεχθούν μία ακόμα ήττα και θα βλέπουμε μόνο isekai μέχρι να πεθάνουμε.
Mε αυτή την καθόλου αγχωτική δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι μας, πάμε να ξεχωρίσουμε τις 10 στιγμές που φέτος είδαμε καλά anime…
10) Tougen Anki
To Tougen Anki θα είμαστε ειλικρινείς, δεν ξεχωρίζει κάπου, ίσα ίσα ανά στιγμές ακόμα και το σχέδιό του, μια περίεργη μείξη κανονικού και 3D animation, ξενίζει πολύ. Ήταν όμως, όπως είδαμε μια πολύ κακή χρονιά. Επιπλέον, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η ανατροπή της κεντρικής ιδέας που δίνει, ότι δηλαδή οι άνθρωποι είναι τα τέρατα και η έτερη φυλή που τρέφεται με αίμα, αυτή που προσπαθεί απλά να επιζήσει και να αντισταθεί στη γενοκτονία που της επιβάλλεται ως μοίρα. Όχι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, αλλά στους τυφλούς ο μονόφθαλμος
9) Lazarus
Περιμέναμε πάρα πολλά από το Lazarus και ίσως αυτό να ήταν άδικο. Αλλά όταν στο όνομα του δημιουργού φιγουράρει ο Shin’ichirô Watanabe του Cowboy Bebop, ε ήταν λογικό. Τελικά το Lazarus παρέδωσε ένα τίμιο αποτέλεσμα και μια όμορφη μείξη κατασκοπευτικού θρίλερ, μυστηρίου και δράσης με συμπαθητικούς χαρακτήρες στα χέρια των οποίων τα όπλα σχεδόν τραγουδούν.
8) Witch Watch
Και η ρομαντική/fantasy πρόταση, αν και σιχαινόμαστε βαθιά το romansy, κυρίως στη λογοτεχνία. Το Witch Watch προσφέρει ένα ανάλαφρο μείγμα υπερφυσικής κωμωδίας και slice of life. Με επίκεντρο μια αξιαγάπητη αλλά αδέξια νεαρή μάγισσα, και τον στωικό, ανθρωπο/ Ogre φύλακά της, η σειρά βασίζεται στην γοητευτική δυναμική των χαρακτήρων και όχι σε περίπλοκες πλοκές. Το χιούμορ της κυμαίνεται από παιχνιδιάρικα μαγικά ατυχήματα έως παρωδία του είδους, δημιουργώντας έναν σταθερά αισιόδοξο τόνο. Αν και η πλοκή παραμένει απλή και μερικά επεισόδια είναι άνισα, η σειρά πετυχαίνει χάρη στους συμπαθητικούς χαρακτήρες, τo καθαρό animation και το ζεστό, προσιτό ρυθμό της.
7)The Fragrant Flower Blooms With Dignity
Το The Fragrant Flower Blooms With Dignity ξεχωρίζει ως μια ήσυχη, συναισθηματική ρομαντική σειρά που αποφεύγει το μελόδραμα και προτιμά την ρεαλιστική ανάπτυξη των χαρακτήρων. Η ιστορία προτιμά να δημιουργεί ένταση μέσω λεπτών χειρονομιών αντί για φανερά δηλώσεις. Ο ρυθμός της είναι αργός, με σκοπό, επιτρέποντας στις μικρές αλληλεπιδράσεις να έχουν σημαντικό βάρος. Τα καθαρά, εκφραστικά γραφικά ενισχύουν τον απαλό τόνο της ιστορίας. Ενώ η αφήγηση προχωρά αργά, η συναισθηματική ανταμοιβή φαίνεται αυθεντική, καθιστώντας τη σειρά ιδανική για αναγνώστες που εκτιμούν τον διακριτικό, χαρακτήρα και τον κεντρικό ρομαντισμό με έμφαση στην προσωπική ανάπτυξη και τον αμοιβαίο σεβασμό.
6) Takopi's Original Sin
Mία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, το Takopi’s Original Sin προσφέρει μια σκοτεινή, συγκεντρωμένη αφήγηση που συνδυάζει ψυχολογική ένταση με κομψό, μοντέρνο animation. Η σειρά ακολουθεί την πορεία του κεντρικού χαρακτήρας σε ένα ηθικό λαβύρινθο μετά από μια καταστροφική επιλογή, εξερευνώντας την ενοχή, την ταυτότητα και την εύθραυστη γραμμή μεταξύ δικαιοσύνης και εμμονής. Ο οπτικός σχεδιασμός της σειράς δίνει έμφαση στις έντονες αντιθέσεις και τις συμβολικές εικόνες, ενισχύοντας την καταπιεστική ατμόσφαιρα της σειράς. Τα κίνητρα των χαρακτήρων αποκαλύπτονται σταδιακά, δίνοντας στην ιστορία ένα σκόπιμο, γεμάτο suspense ρυθμό. Αν και ο τόνος μπορεί να φαίνεται αμείλικτα βαρύς, η σειρά ξεχωρίζει για τη διατήρηση της συναισθηματικής έντασης και της αφηγηματικής συνοχής.
5) To Be Hero X
Ξεκινάμε τις εισαγωγές από την Κίνα, με ένα δυναμικό Donghua! Το To Be Hero X είναι μια φιλόδοξη, οπτικά τολμηρή σειρά που συνδυάζει την παράλογη κωμωδία με ένα απροσδόκητα βαρύ δράμα. Η σειρά επεκτείνει το ασεβές πνεύμα του αρχικού To Be Hero, αλλά ανυψώνει τον συναισθηματικό της πυρήνα, εξερευνώντας θέματα ευθύνης, ταυτότητας και θυσίας κάτω από το χαοτικό χιούμορ της. Το υβριδικό στυλ animation της είναι εντυπωσιακό, εναλλάσσοντας υπερβολικές κωμικές σκηνές με εκλεπτυσμένες, κινηματογραφικές ακολουθίες που ταιριάζουν με τις εναλλαγές του τόνου. Αν και η αφήγηση μπορεί να φαίνεται απρόβλεπτη, αυτή η έκπληξη τροφοδοτεί τη γοητεία και τη δυναμική της. Η σειρά τελικά πετυχαίνει ως μια τολμηρή, μείξη ειδών εμπειρία που ισορροπεί την ειλικρινή αφήγηση με την εξωφρενική, αμετανόητη δημιουργικότητα.
4) City the Animation
Γουστάρουμε πολύ τα animation με ακίνητους παρατηρητές, στα οποία η πλοκή είναι γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους. Ή μέσα τους, όπως εδώ. Το City, στο οποίο ουσιαστικά πρωταγωνιστεί μία ολόκληρη πόλη είναι από αυτά τα γλυκά animation, στα οποία η πολυπλοκότητα της ζωής ξεδιπλώνεται με έναν οικείο, γλυκό και βαθιά ανθρώπινο τόνο. Tαυτόχρονα, η παράνοια της καθημερινότητας, το έντονο κωμικό στοιχείο και, τελικά, το στρωτό και wholesome animation του αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία που μας κέρδισαν αμέσως.
3) Lord of Mysteries
Ξανά Donghua, ίσως το πιο πολυσυζητημένο για φέτος. Με ένα αριστουργηματικό animation, μια πλοκή που ξεδιπλώνει ένα Μυστήριο (ναι, με Μ κεφαλαίο) σε έναν χαοτικό τρόπο που κινείται από τη μεταφυσική έως τον υπαρξισμό, αποτέλεσε μία από τις πιο στιβαρές κυκλοφορίες της χρονιάς. Μπορεί ανά στιγμές να κατέρρεε υπό το βάρος της ίδιας του της φιλοδοξίας, με έναν άνισο ρυθμό, όπως είναι μια σειρά που παίρνει και τον εαυτό της αλλά και τον θεατή στα σοβαρά, και σε μια εποχή γρήγορών λύσεων και anime που χαϊδεύουν τη διάσπαση προσοχή, δεν μπορούμε παρά να το σεβαστούμε.
2) Gachiakuta
Το καλύτερο shonen για φέτος, με το πιο ενδιαφέρον σχέδιο και τους πιο ιδιαίτερους πρωταγωνιστές. Τρομερό ξύλο. Παράλληλα βέβαια δεν παίρνει την κλασική φόρμα των shonen, του καλοκάγαθου πρωταγωνιστή που θέλει απλά να προστατέψει τους φίλους τους, αλλά το εξελίσσει, βάζοντας τον καημένο κεντρικό χαρακτήρα να περνάει τα πάνδεινα και στο τέλος να μείνει μόνο με μια έντονη διάθεση εκδίκησης και έναν βαθύ, δίκαιο θυμό. Δεν είναι και Chainsaw Man, όμως για φέτος αποδείχθηκε μια ανάσα φρεσκάδας.
1) The Summer Hikaru Died
Ε ναι. Βαθύς υπαρξιακός τρόμος, αίσθηση απώλειας, ενδοσκόπηση και αναζήτηση για το τι σημαίνει τελικά ένας άνθρωπος να είναι ο εαυτός του σε σχέση με τους άλλους. Αγαπήσαμε τη σειρά για τον τρομερό, μυστηριώδη ρυθμό της, την υπόνοια μόνιμου κινδύνου και τελικά τις βαθύτερες της πτυχές και όλα αυτά με ένα καθαρό animation που προσαρμοζόταν τέλεια στον τόνο και το ύφος της. Must watch.
