Μετά από μια δύσκολη 9η σεζόν που δίχασε τόσο τους κριτικούς όσο και τους fans,ο 12Ος Doctor επιστρέφει στο κλασσικό θεσμό πλέον του Christmas Special, σε ένα επεισόδιο που επιδίωξε να αλλάξει αρκετά τον τόνο από το κλείσιμο της σεζόν.
Η υπόθεση είναι απλή και δεν έχει σχέση με τα σκοτεινά ή τα κρίσιμα Christmas Specials που είχαμε δει τα τελευταία χρόνια. Πράγματι, τα “A Christmas Carol” και τα “The Doctor, the Widow, and the Wardrobe”, τα δύο πρώτα Specials που επιμελήθηκε ο Moffat, βασίζονταν σε κλασσικές και γνωστές ιστορίες της λογοτεχνίας, πάντα με το ύφος της σειράς. Τα δύο επόμενα, τα “The Snowmen”και τα “The Time of the Doctor” ήταν πιο canon και σημαντικά για την πλοκή από πολλά επεισόδια της κανονικής ροής, ενώ το πρώτο Special του Capaldi ως Doctor, το “Last Christmas” ήταν ένας τρελός συνδυασμός Inception και Χριστουγεννιάτικο πάρτυ!
Αντίθετα τα όλα αυτά, το “The husbands of River Song ”, είναι πολύ περισσότερο ένα επιλογικό επεισόδιο, που δεν ανοίγει κάποια νέα ιστορία, αλλά κλείνει έναν κύκλο και αποχαιρετά για τα καλά αυτή την φορά έναν χαρακτήρα που σημάδεψε το Νew Who, την Alex Kingston ως Professor River Song! Φέρνει μια πολύ πιο χαλαρή και οικογενειακή ατμόσφαιρα σε μια σειρά και έναν χαρακτήρα που όσο πέρναγε ο καιρός τόσο πιο σκοτεινός γινόταν. Ίσως αυτή η στροφή σηματοδοτήσει μια γενικότερη στροφή της σειράς, ίσως ήταν ένα διάλειμμα, μια ανάσα χαράς πριν έρθει το βαθύτερο σκοτάδι…
Στο τώρα όμως. Το “The husbands of River Song”, ως επεισόδιο βασίζεται ξεκάθαρα στην Alex Kingston και στη χημεία της με τον Capaldi. Σκηνοθετικά, ενώ δεν ήταν άσχημο, δεν έκανε και κάτι για να ξεχωρίσει… Ο Douglas Mackinnon, έμεινε στάσιμος σε αυτό το κομμάτι, επιλέγοντας μια απλή, αφηγηματική λογική, επικεντρώνοντας την προσοχή όλων στο σημαντικό κομμάτι: την επιστροφή της River Song.
Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο το να επαναφέρεις έναν χαρακτήρα που έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των θεατών ως σύντροφος ενός πρώην Doctor ( Mat Smith) όμως η Kingston ξαναέπιασε το νήμα από εκεί που το άφησε και βρήκε την ισορροπία της στο σύμπαν του 12ου, με μια εξαιρετική ερμηνεία που τα είχε όλα: κωμικές στιγμές, βάθος και συναίσθημα από έναν χαρακτήρα με πλούσια και σημαντική ιστορία στο σύμπαν του Doctor Who .
Στο ίδιο κλίμα, ο Peter Capaldi, στάθηκε στο μεταίχμιο δύο εποχών με το κύρος και τη φινέτσα που αρμόζει σε έναν μεγάλο ηθοποιό. Εμφανή στην ερμηνεία του ήταν τόσο το τραύμα από την αποχώρηση της Clara, όσο και το μειδίαμα για την επιστροφή και ταυτόχρονα αποχώρηση της Riversong, με την οποία ανταλλάσσει τρομερές κωμικές ατάκες με οικειότητα και αργότερα, προς το τέλος του επεισοδίου, όπου τα πράγματα σοβαρεύουν, αναλαμβάνει να σώσει την κατάσταση, να κλείσει τις εκκρεμότητες και να αποδεχθεί πως, όπως και με την Clara, δε μπορεί να νικά πάντα…
Αυτή ήταν και η ουσία του επεισοδίου και ταυτόχρονα το καλύτερο κομμάτι του. Πέρα από αυτό όμως αμφιβάλλω πως είναι ένα επεισόδιο το οποίο θα μείνει στις καρδιές των fans, όχι επειδή ήταν άσχημο. Κάθε άλλο. Η ασύνδετη πολλές φορές γραφή του Μoffat μας έχει δώσει πολύ χειρότερα επεισόδια. Όμως για πολλούς η ιστορία της River Song έχει ήδη τελειώσει ( έχουμε δει το χαρακτήρα να πεθαίνει τουλάχιστον δυο φορές, μία σωματικά και την άλλη πνευματικά) ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως αυτό το επεισόδιο ήταν μια στάση μόνο, χωρίς άμεση σύνδεση με την 10η σεζόν, η οποία είναι ακόμα στα σκαριά…
Σε κάθε περίπτωση όμως ήταν ευχάριστο που είδαμε μια παλιά και αγαπημένη φυσιογνωμία, καθώς μας έκανε να θυμηθούμε πράγματα από μια πιο απλή και συναισθηματική εποχή…
