Πλησιάζει η 88η απονομή βραβείων «Όσκαρ» της αμερικάνικης Ακαδημίας, που θα πραγματοποιηθεί τα ξημερώματα της Δευτέρας στο Χόλιγουντ με οικοδεσπότη τον δημοφιλή κωμικό Κρις Ροκ, οπότε ανατρέχουμε σε παλαιότερες νικήτριες ταινίες του θεσμού, που θεωρούμε ότι δεν άξιζαν τόσα χρυσά αγαλματίδια και σε άλλες που είτε δεν ήταν καν υποψήφιες είτε απλά δεν κέρδισαν. Σε καμία κατηγορία.
5) Shakespeare in Love (1998)-Κέρδισε 7 Oscar| Fight Club (1999)-Υποψήφια για 1 Oscar
To «Shakespeare in Love» τοποθετείται στην εποχή του άγγλου θεατρικού συγγραφέα και περιγράφει την ιστορία για το πώς εμπνεύστηκε να γράψει ένα από τα σημαντικότερα έργα του. Το αποτέλεσμα ήταν μια ανάλαφρη ρομαντική κομεντί εποχής , τίποτα πρωτότυπο δηλαδή, σε αντίθεση με την περίπλοκη μυθοπλασία του Chuck Palahniuk που ασκεί έντονη κριτική στον καπιταλισμό, τον καταναλωτισμό, τις εργασιακές σχέσεις και την κατασκευασμένη εικόνα του «σύγχρονου ανθρώπου», ενώ γράφτηκε σε μια εποχή που ο καπιταλισμός δεν είχε δείξει το σκληρό του πρόσωπο. Μαντέψτε ποια πήρε το όσκαρ καλύτερου σεναρίου.
4) A Beautiful Mind (2001)-Κέρδισε 4 Oscar| Léon (1994) – Υποψήφια για κανένα Oscar
Το «A Beautiful Mind» αναφέρεται στη ζωή του μαθηματικού John Nash,που έγινε διάσημος για την ανάπτυξη της «θεωρίας των παιγνίων». Η βιογραφική πλευρά είναι τόσο ιστορικά ανακριβής, που παρενέβησαν μέλη της οικογένειας του επιστήμονα, με την ταινία να κερδίζει το όσκαρ καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, για να μην προσθέσουμε και την αμφιλεγόμενη αποτύπωση της ψυχικής ασθένειας που έπασχε(σχιζοφρένεια). Η ταινία του Luc Besson,από την άλλη, είναι η περίπτωση που πίσω από την κλασική και αναμενόμενη δράση της, κρύβει μια απίστευτα συγκινητική ιστορία. Αρχικά δείχνει να είναι μια από τις τυπικές ταινίες ανθρωποκυνηγητού με ισχυρές δόσεις μαφιόζικων χτυπημάτων και ψυχρών εκτελεστών, σε καμία όμως περίπτωση η εξέλιξη και ειδικά η κατάληξή της, είναι κάτι το αναμενόμενο και συνηθισμένο. Με τρομερές ερμηνείες από Jean Reno και την ώριμη για την ηλικία της Natalie Portman, η ταινία ξεπερνά τον εαυτό της, αλλά εντέλει δεν αναγνωρίζεται από την Ακαδημία.
3) Gladiator (2000) – Κέρδισε 5 Oscar | American History X (1998)-Υποψήφια για 1 Oscar
Πάλι ο Russel Crowe πρωταγωνιστεί σε μια ταινία, που πήγε πολύ καλά στα όσκαρ. Ο «Μονομάχος» αφηγείται την ιστορία ενός ρωμαίου λεγεωνάριου που έγινε σκλάβος και πολεμάει στο Κολοσσαίο. Υπερβολή το όσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά δεν απομακρύνεται και πολύ από τα αμερικάνικα πρότυπα συν του ότι είναι ιστορικά ανακριβής. Το «American History X» διαφέρει τόσο χρονικά όσο και θεματικά με αυτή την ταινία, αλλά είναι αδικαιολόγητη η έλλειψη αναγνώρισής της από τους κριτικούς, όταν αποτελεί μια αμερικάνικη ταινία που ασκεί άμεση κριτική στο φαινόμενο των νεοναζί, 20 χρόνια πριν τα σημερινά γεγονότα. Πολύ καλός στο ρόλο του ο Edward Norton, του άξιζε το όσκαρ του α’ ανδρικού.
2) Avatar (2009) -Κέρδισε 4 Oscar | Reservoir Dogs (1992) – Υποψήφια για κανένα Oscar
Τι συμβαίνει όταν συνδυάζεις θαυμάσια οπτικά εφέ(3-D), φωτογραφία,CGI κτλ με μια τεράστια παραγωγή και ένα επιτυχημένο σκηνοθέτη; Όσο βαθιά πολιτική και αν θεωρείται η ταινία του James Cameron, την αντιμετωπίζεις ως αριστούργημα τεχνολογίας και κινηματογραφικής τεχνικής αλλά όχι ως κάτι παραπάνω. Αντίθετα, το Reservoir Dogs του κακού παιδιού του Hollywood, Quentin Tarantino(για το αφιέρωμα εδώ), αποτέλεσε την επιτομή των neo-noir ταινιών με gore στοιχεία. Ξαφνικά, η μη-γραμμική πλοκή, οι περίεργοι διάλογοι και οι γκανγκστερικές ταινίες έγιναν δημοφιλείς και η ταινία αγκαλιάστηκε από τη μαζική κουλτούρα, από την φυσιογνωμία της εξάδας των κακοποιών μέχρι το macho ασπρόμαυρο ντύσιμό τους. Αν και η ταινία προβλήθηκε σε φεστιβάλ ανεξάρτητων ταινιών, ήταν πολύ «βίαιη» για τα στάνταρ του Hollywood.
1) Forrest Gump(1994)- Κέρδισε 6 Oscar| Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ (1994)- Υποψήφια για 7 Oscar
Κλείνουμε το αφιέρωμα με την ίσως πιο κατάφορη αδικία στην ιστορία του θεσμού των όσκαρ. To «Forrest Gump» συνδέθηκε με μια αδικαιολόγητη φρενίτιδα, που θεωρούσε την ταινία «βαθιά» και «συναισθηματική» , ενώ ήταν ένα μελόδραμα επενδυμένο με αμπελοφιλοσοφίες του τύπου «Life is like a box of chocolates. You never know what you’re gonna get» και ιστορικές ανακρίβειες που συνοψίζονται στην απλή παράθεση ιστορικών σημείων χωρίς να συνδέονται κάπως μεταξύ τους. Ούτε η άριστη μουσική επένδυση ούτε η φωτογραφία δεν καταφέρνουν να συγκριθούν με μία από τις καλύτερες ταινίες που εξύμνησαν αξίες που όμοιές τους δεν υπάρχουν όπως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ελπίδα, η φιλία και ο αγώνας, που όσο δύσκολος κι αν είναι μπορεί να σε οδηγήσει στην λύτρωση. Ο Morgan Freeman απλά άξιζε το όσκαρ α’ ανδρικού.
Αν και τα ζευγάρια και γενικότερα οι εκτιμήσεις είναι πολύ υποκειμενικές, αξίζει να αναφέρουμε τον όρο “Oscar bait”, που αναφέρεται σε ταινίες που παράγονται με μόνη επιδίωξη να κερδίσουν Όσκαρ. Αυτές λοιπόν βγαίνουν χρονικά κοντά στο κλείσιμο της ημερομηνίας για τις υποψηφιότητες, έχουν τουλάχιστον ένα ηθοποιό ή σκηνοθέτη που να έχει κερδίσει έστω μια φορά και αν τοποθετούνται στο παρελθόν, είναι δράμα εποχής με εξαιρετικά κουστούμια, μακιγιάζ και σκηνογραφία, ενώ αν τοποθετούνται στο παρόν, έχουν συνήθως κύριο χαρακτήρα με σωματική ή ψυχική αναπηρία. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω κριτήρια, ταινίες όπως ο «Λόγος του Βασιλιά» ή το «Good Will Hunting» αρχίζουν να μας φαίνονται υπερτιμημένες…
