Το Death Note του 2006 (μεταφορά του ομώνυμου manga του Tsugumi Ohba) είναι αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα anime που βγήκαν ποτέ (όσο και αν κάποιοι διαφωνούν). ‘Έχοντας ήδη μια δεκαετία στην πλάτη του, μπορούμε πολύ εύκολα να το χαρακτηρίσουμε κλασσικό. Και αυτό που κυρίως το έκανε κλασσικό ήταν η εγκεφαλική μάχη μεταξύ δύο πολύ σπουδαίων μορφών και των απόψεων που είχαν για την δικαιοσύνη, τον (αστικό) νόμο και την θέση του ατόμου απέναντι σε αυτόν. Από την μία ο πανέξυπνος δολοφόνος Yagami Light, ενδεδυμένος τον θεϊκό μανδύα του Kira, εκπροσωπούσε την εκδίκηση και την παραδειγματική τιμωρία, πιστεύοντας πως ένας άνθρωπος που ξεχωρίζει λόγω ικανοτήτων από τους γύρω του έχει το δικαίωμα να τους μεταχειρίζεται σαν πιόνια και αυτοί να τον λατρεύουν σαν θεό. Από την άλλη, ο ιδιόρρυθμος ντετέκτιβ L τηρούσε τον νόμο και πίστευε στις διαδικασίες του. Αυτή η μάχη σχεδίων, διάνοιας και απόψεων ήταν αυτή που καθήλωσε το κοινό και το κράτησε μέχρι το τέλος της σειράς, όταν τελικά ο ένας από τους δύο μονομάχους ηττήθηκε, χωρίς ο άλλος να νικήσει βέβαια ολοκληρωτικά.
Η μεταφορά του στην ( δυτική) μικρή οθόνη (έχουν προηγηθεί 4 μεταφορές του στον ιαπωνικό κινηματογράφο και διάφορα άλλα projects σε τηλεόραση) δεν μας έδωσε τίποτα από αυτά. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος πως ήθελε να απομακρυνθεί από το αρχικό υλικό, θέλοντας να τονίσει μια δική του οπτική πάνω στην ιστορία, κάτι απόλυτα σεβαστό. Το manga έτσι και αλλιώς διαφέρει πολύ από το αρχικό anime, το οποίο εστιάζει πολύ περισσότερο στις σκέψεις και τα συναισθήματα του Kira.
Έτσι λοιπόν, το αμερικάνικό Death Note κατάφερε να… σκοτώσει ολοκληρωτικά κάθε ενδιαφέρον που μπορεί να είχε ο χαρακτήρας, καθιστώντας τον ήρωα έναν αδιάφορο νέο, χωρίς στόχους ή βλέψεις αλλά ταυτόχρονα χωρίς καν τον μηδενισμό μιας τέτοιας επιλογής. Ο Light δεν διαθέτει ίχνος από το φιλοσοφικό υπόβαθρο που έκανε το αρχικό υλικό σπουδαίο. Ο Αμερικάνος Kira είναι ένα παραμελημένο παιδί που του λείπει η μητέρα του. Πέρα από αυτά, προσπαθώντας ίσως να προσεγγίσει το κοινό των nerd (μιας άλλης δεκαετίας ίσως) τον βλέπουμε να τραμπουκίζεται από κακέκτυπα κλισέ παλικαράδων στο σχολείο, να τρώει μόνος του και να παραπονιέται ότι κανείς δεν τον καταλάβαινει, ενώ μόνο προς το τέλος βλέπουμε κάτι που ομοιάζει την ευφυία που (υποτίθεται) πως έχει, επικαλούμενος όλο τα plot devices, αδύνατα και δυνατά. Ο εντελώς ακατάλληλος για τον ρόλο Nat Wolff (Paper Towns, The Fault in Our Stars), μπορεί να είναι πολύ συμπαθητικός και προσεγγίσιμος για δράματα και ρομαντικές κομεντί, όμως η φυσιογνωμία του στερείται οποιαδήποτε βαρύτητας και δεν κατάφερε ούτε κινησιολογικά ούτε μικρομιμητικά να το εξισορροπήσει αυτό. Μέχρι και ο Ryuk τον παρακαλάει να δώσει αλλού το Deathnote!
Στο αντίπαλο στρατόπεδο, ο σαφώς ανώτερος ερμηνευτικά Lakeith Stanfield (War Machine, Straight Outta Compton) κάνει πολύ καλύτερη δουλειά παρουσιάζοντας μας μια πολύ πιο συναισθηματική, ακραία και απρόβλεπτη εκδοχή του L, εστιάζοντας κυρίως στην υπερενεργητικότητα και την άνεση του σώματος του στο χώρο. Ωστόσο ακόμα και αυτά τα χαρακτηριστικά δεν φτάνουν για να καλύψουν ούτε τις σεναριακές τρύπες ούτε την έλλειψη υπόβαθρου του χαρακτήρα, ο οποίος φαντάζει παράταιρος μέσα σε ένα ανιαρό, μικροαστικό σκηνικό, στο οποίο το υπόλοιπο cast έδειχνε να ταιριάζει γάντι, όντας άχρωμο και αδιάφορο το ίδιο, με πρωτεργάτες τον ανούσιο και αποπροσανατολισμένο Shea Whigham (Wolf of Wallstreet, Agent Carter ) ή ακόμα και την κατά τα άλλα εξαιρετική Margaret Qualley ( The Nice Guys, The Leftovers), o κακογραμμένος χαρακτήρας της οποίας ήταν ένα από τα χειρότερα σημεία της ταινίας.
Είναι απορίας άξιο πως ένας σκηνοθέτης σαν τον Adam Wingard (VHS, The Guest), με μεγάλη εμπειρία στις ταινίες τρόμου και τα κλειστοφοβικά θρίλερ δράσης, όπως το εξαιρετικό The Guest όχι μόνο δέχθηκε ένα τόσο κακό σενάριο και αλλά κατάφερε να το κάνει οριακά unwatchable με ασυνεπείς φωτισμούς και λάθη σε βασικά στησίματα και γωνίες λήψης, που εν τέλει, αποθάρρυναν τον θεατή. Το μόνο θετικό ουσιαστικά της ταινίας είναι το casting του τιτάνιου Willem Dafoe (Spiderman, H Σκόνη του Χρόνου) στο ρόλο του Ryuk, ο οποίος ήταν, χωρίς αμφιβολία το το μόνο καλό σημείο στα 101 λεπτά που κράτησε η μεταφορά.
Το φιάσκο του Deathnote δείχνει κάτι πολύ απλό: πως το Χόλιγουντ δεν έχει καταλάβει τι είναι τα anime και επομένως αδυνατεί να τα μεταφέρει. Και μόνο να τρομάζουμε μπορούμε όταν ακούμε για μεταφορές σε live action σειρές και ταινίες τεράστια project τύπου One Piece και Bleach αντίστοιχα. Ας το ξεχάσουμε γενικά.
