Στο 7ο επεισόδιο της τρίτης σεζόν του Lower Decks έκανε την εμφάνισή του ο Section 31 και μάλιστα έτσι αναιδώς, με σηματάκι στο πέτο, όπως δηλαδή τον είδαμε στο Discovery. Βέβαια, το καλό μας και πάντα αυτοσαρκαστικό Lower Decks τη σχολίασε την αναίδεια του σήματος ενός σχηματισμού που υποτίθεται ότι είναι κρυφός, την οποία τη λες και τρύπα στο σενάριο, αλλά ας μη φτάσουμε ως εκεί. Παρά το σχολιασμό, και το σήμα και το μέλος του Section 31 ήταν υπαρκτά σε ένα αγχωτικό φινάλε επεισοδίου, που έθεσε ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα. Επομένως, θα περιμένουμε για τη συνέχεια στην 4η σεζόν. Θέλουμε όμως;
Γιατί το Lower Decks επαναφέρει τον Section 31 και μάλιστα με όρους Discovery, δηλαδή 23ου αιώνα, ενώ η εικόνα του S31 που έχουμε για τον 24ο αιώνα (στον οποίο ανήκει και το Lower Decks) είναι διαφορετική; Το θέμα μας δεν είναι η ασυμφωνία 23ου– 24ου αιώνα στο σήμα ή τις στολές. Δεν μας ενοχλεί αυτό, όπως δεν μας ενοχλεί και μια ανανέωση στην παρουσίαση των Κλίνγκον ή των Φερένγκι. Κάθε άλλο. Αυτό που μας ενοχλεί είναι ότι στον 24ο αιώνα (Star Trek: Deep Space Nine) ο Section 31 ήταν απολύτως μυστικός. Δεν ήξερες από πού μπήκε στον σταθμό και στο δωμάτιο του Bashir και πού κρυβόταν. Δημιουργούσε εφιάλτες κι αυτό ήταν το στοιχείο που υπογράμμιζε την προβληματική του φύση. Στον 23ο αιώνα του Discovery, όμως, κυκλοφορούσε με άνεση και προσπαθώντας να επιβληθεί στον καπετάνιο ενός σκάφους, πολύ πιο νομιμοποιημένος δηλαδή κι αυτό μας ενοχλεί γιατί ναι, θα θέλαμε να μην υπάρχει. Ας το σκεφτούμε λίγο. Τι έχει να προσφέρει ο Section 31;
O Ira Steven Behr, ο άνθρωπος που τον δημιούργησε στην 6η σεζόν του Deep Space Nine, λέει σχετικά: «Γιατί η Γη είναι παράδεισος στον 24ο αιώνα; Ίσως, λοιπόν, να είναι επειδή υπάρχει κάποιος να την προσέχει και να κάνει τη βρόμικη δουλειά που κανείς δεν θέλει να σκέφτεται. Φυσικά, είναι πολύ περίπλοκο θέμα. Ακραία περίπλοκο. Και αυτού του είδους οι μυστικές επιχειρήσεις συνήθως είναι λάθος.» (Κάντε κλικ εδώ για την πηγή στο Memory Alpha.)
Οι αναζητήσεις των ορίων της ουτοπίας δεν είναι παράλογες. Το παρόν που ζούμε ή που ζούσε ο Behr τη δεκαετία του 1990 είναι πολύ λογικό να γεννά μια απαισιοδοξία, που κάνει τον παράδεισο της πρώτης σειράς ή και του Star Trek: The next generation να φαίνεται άπιαστος στόχος για την ανθρωπότητα ή ακόμα και αφελής. Παρόλ’ αυτά έχουμε μια σημαντική διαφωνία με αυτή τη σκέψη του Behr. Μας αρνείται το όνειρο, καθώς η ύπαρξη του S31 ως αναγκαίου παράγοντα για μια ειρηνική ζωή αναιρεί ό,τι ξέρουμε για την Ομοσπονδία. Μας λέει ότι η ειλικρινεία, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ιεράρχηση των αναγκών των πολλών που χαρακτηρίζουν τη Γη του 24ου αιώνα, την Ομοσπονδία και κάθε αξιωματικό του Αστροστόλου ξεχωριστά, υπάρχουν μόνο επειδή υπάρχει ένας οργανισμός χωρίς ηθικούς περιορισμούς, ικανός να διαπράξει ακόμα και γενοκτονία, ένας οργανισμός που κάνει τη βρόμικη δουλειά διατηρώντας την ειρήνη. Με άλλα λόγια όσα θαυμάζουμε στην Ομοσπονδία δεν υπάρχουν. Αυτό όμως δεν είναι παρά ένα αναμάσημα της άποψης πως η βαρβαρότητα που ζούμε είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης φύσης και δεν μπορεί να ανατραπεί. Κι αυτό δεν είναι παρά μια φυσικοποίηση της σημερινής πραγματικότητας, πολύ χρήσιμη για τη διαιώνισή της. (Ναι, καταλαβαίνουμε ότι για πολλούς άλλους λόγους δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Behr για συντηρητισμό.)
Χρειάζεται ο προβληματισμός για την ουτοπία, την ευθραυστότητά της και τον διαρκή αγώνα που απαιτεί η συντήρηση ενός δίκαιου κόσμου, αλλά μπορεί να αποδοθεί και με άλλο τρόπο. Και είναι αυτή η ίδια η σειρά, το Star Trek: Deep Space Nine που μας δείχνει αυτόν τον τρόπο. Το επεισόδιο Paradise Lost, τα επεισόδια για τους Maquis κάνουν ακριβώς αυτό. Αναδεικνύουν προβληματικά σημεία που η Ομοσπονδία καταφέρνει να αντιμετωπίσει στην πρώτη περίπτωση ή και όχι στη δεύτερη περίπτωση. Όταν ο Sisko δηλητηριάζει δύο πλανήτες ή όταν αργότερα στο Pale Moonlight αποδέχεται τη δολοφονία ενός Romulan, μας δείχνει τι είναι ο πόλεμος ακόμα και για έναν κόσμο σαν την Ομοσπονδία. Έχουμε έναν αντιπρόσωπο της Ομοσπονδίας που παραβαίνει κάθε νόμο της και όσα αυτή αντιπροσωπεύει, μπαίνοντας σε γκρίζες ή και μαύρες ζώνες με επιλογές για τις οποίες δεν καταφέρνει να μας πείσει. Ακριβώς επειδή ο Sisko δεν μας πείθει, επειδή έχει αξιωματικούς που διαφωνούν με τη δηλητηρίαση των πλανητών, επειδή δεν τολμάει να πει σε κανέναν την ιστορία για τον νεκρό Romulan, αυτά τα επεισόδια ανοίγουν την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για την ουτοπία χωρίς να αναιρούν ολόκληρη την Ομοσπονδία και συνεπώς τη δυνατότητα ύπαρξης ενός άλλου κόσμου. Αυτή την κριτική προτιμάμε.
Όπως καταλαβαίνετε, ανησυχούμε λίγο για την 4η σεζόν του Lower Decks και περισσότερο ανησυχούμε για μια μελλοντική σειρά αφιερωμένη στον Section 31. Και δεν μπορούμε και να πάρουμε ένα διαστημόπλοιο να πάμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε.
