Alice in Borderland- Κάντο όπως οι Ιάπωνες

Άλκης Καζαμίας Από Άλκης Καζαμίας 7 Λεπτά Ανάγνωσης

Οι live action μεταφορές των anime είναι πάντα μία πονεμένη ιστορία. Όταν προέρχονται από τη Δύση, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντα άνευρο ή χλιαρό. Είναι σαν οι Αμερικάνοι να μην μπορούν να καταλάβουν τα στοιχεία που πρέπει να μεταφερθούν αλλά και να αλλάξουν σε μία σωστή μεταφορά. Υπάρχουν πλέον δυστυχώς πάμπολλες αποδείξεις για αυτό. Από την ταινία του (Αμερικανικού) Death Note και το περσινό Cowboy Bebop μέχρι το αξέχαστο – για όλους τους λάθος λόγους – Dragon Ball Evolution. Και πράγματι, το να μεταφέρεις animation και πόσο μάλλον anime σε live action είναι ένας Γολγοθάς για τον οποιονδήποτε σεναριογράφο ή σκηνοθέτη. Αφενός γιατί η τέχνη του animation είναι κάτι το οποίο δίνει πολύ περισσότερες αρτιστικές ελευθερίες οι οποίες δεν μπορούν να μεταφερθούν το ίδιο χωρίς το κατάλληλο μπάτζετ. Αφετέρου η ίδια η μορφή των anime είναι κάτι το δύσκολο σε μεταφορά. Είχαμε πει και παλιότερα ότι τα anime είναι ένα δημιούργημα της ιαπωνικής κυρίως κουλτούρας τα οποία αντλούν διάφορα στοιχεία από αυτήν όπως οι υποκριτικοί κώδικες και η πολυπλοκότητα της γλώσσας. Πράγματα που μπορεί να μην τα παρατηρεί κάποιος εξαρχής όταν παρακολουθεί ένα anime μπορεί όμως να τον ξενίσει όταν δει αυτά τα πράγματα προσαρμοσμένα με τη σημειολογία μιας live action μεταφοράς.

Το Alice in Borderland είναι ένα σχετικά άγνωστο manga του Haro Asu. Εκδόθηκε από το 2010 μέχρι το 2016 πρώτα στο μηνιαίο περιοδικό Shonen Sunday S και μετέπειτα στο εβδομαδιαίο Weekly Shonen Sunday. Αν και επιτυχημένο στην Ιαπωνία με πολλά sequels και spin-off από τον ίδιο τον δημιουργό και ένα OVA που βγήκε το 2014, στον υπόλοιπο κόσμο δεν είχε και τόσο μεγάλη απήχηση, πράγμα λογικό καθώς η απουσία ενός επίσημου anime αλλά και ο τεράστιος αριθμός manga που βγαίνουν στην ιαπωνική αγορά κάθε χρόνο καθιστά πολύ δύσκολο την ανακάλυψη manga που δεν είναι σίγουρο ότι θα βρουν ένα αγοραστικό κοινό. Με την άνοδο βέβαια του survival genre όπως το Squid Game ήτανε φυσικό ότι μία πλατφόρμα σαν το Netflix θα έψαχνε να βρει το νέο big thing του.

Η ιστορία ακολουθεί τον Ryohei Arisu, έναν κοινωνικά απροσάρμοστο άνθρωπο, ο οποίος προτιμάει να κάθεται στο σπίτι του να παίζει βιντεοπαιχνίδια ή να αράζει με τους δύο φίλους του που τον εκτιμάνε για αυτό που είναι παρά να κάνει οτιδήποτε παραγωγικό στη ζωή του. Μία μέρα όμως σαν όλες τις άλλες αυτός και οι φίλοι του θα μεταφερθούν σε έναν κόσμο που ενώ φαινομενικά μοιάζει με τον δικό μας υπάρχει μία διεστραμμένη ανατροπή. Όλοι όσοι βρέθηκαν εκεί θα πρέπει να νικήσουν μία σειρά από θανατηφόρα παιχνίδια προκειμένου να καταφέρουν να γυρίσουν πίσω στον κόσμο τους.

Ξεκινώντας, έχουμε να πούμε ότι το Alice in Borderland είναι μία χαζή σειρά. Τίποτα δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα και ξέρετε και κάτι; Αυτό είναι που το κάνει να λειτουργεί και τέλεια. Η σειρά από τα πρώτα κιόλας επεισόδια σε προετοιμάζει για μία υπερβολή και μία χαζομάρα. Όμως αυτός ίσως είναι και ο μόνος τρόπος για να μεταφέρει κανείς τέτοια manga στη μικρή οθόνη. Με το να μην παίρνει τον εαυτό του καθόλου στα σοβαρά. Πράγματι τοAlice in Borderlands είναι η επιτομή του live action anime (κάτι που έχει αρχίσει να βγάζει και μπάσταρδα παιδιά όπως το Cobra Kai ή το ινδικό RRR). Όλα τα στοιχεία της ασοβαρότητας των shounen anime είναι εκεί. Υπερβολή, μονοδιάστατοι ηθικοί χαρακτήρες, ρηχά φιλοσοφικά διλήμματα και πάρα πολλή βία. Και όμως το Alice in Borderlands καταφέρνει παρόλα αυτά να είναι απίστευτα εθιστικό.

Ο λόγος για αυτό είναι πρώτα από όλα ο καταιγιστικός ρυθμός του. Πράγματι στον πρώτο κύκλο ειδικά το διάχυτο μυστήριο και η σκατόψυχη ιστορία του καταφέρνει να γεμίσει τον θεατή με ένα αίσθημα ανασφάλειας και ανάγκης να δει τι θα γίνει παρακάτω. Το παράξενο είναι ότι αν έχεις έστω και μια στοιχειώδη γνώση από anime ξέρεις ακριβώς τι πρόκειται να γίνει. Γιατί το Alice in Borderland έχει αυτό που άλλες σειρές θα ήθελαν να έχουν. Πλήρη επίγνωση του τι είναι. Και αυτό είναι ίσως ένα από τα σημαντικότερα πράγματα σε μία ιστορία. Όλα δουλεύουν ακριβώς χάρη σε αυτό. Η ερμηνεία πχ του Kento Yamazaki (Death Note) ως Arisu δε θα λέγαμε ότι είναι ιδιαίτερα καλή αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Το ίδιο ισχύει και για σχεδόν όλες τις ερμηνείες της σειράς. Οι ηθοποιοί είναι όσο διαικπαιραιωτικοί χρειάζεται να είναι για να εξυπηρετήσουν τον αρκετά άβολο διάλογο της σειράς. Και αυτό με τη σειρά του λειτουργεί στην εντέλεια. Είναι σαν τα πάντα να συνεργάστηκαν ώστε να φτιάξουν έναν κώδικα όπου όλα θα συνεργαστούν αρμονικά για να φτιάξουν μία διασκεδαστική ιστορία.

Κλείνοντας λοιπόν, έχουμε να πούμε ότι ναι το Alice in Borderland είναι μία υπερβολικά καλή σειρά για αυτό που πρεσβεύει. Και τι είναι αυτό; Μα φυσικά η άμυαλη διασκέδαση. Σαν παραγωγή είναι πολύ προσεγμένο και ο πρώτος κύκλος είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως μπορείς να φτιάξεις έναν καλοστημένο ρυθμό σε μία τηλεοπτική σειρά. Ο δεύτερος κύκλος κάνει λίγο τις κοιλίες του αλλά καταφέρνει να δώσει ένα πολύ ικανοποιητικό και γλυκόπικρο κλείσιμο στη σειρά και αφήνοντας και περιθώρια για μια ενδεχόμενη συνέχεια (αν και βλέποντας τον ρυθμό που το Netflix κόβει τις σειρές του πλέον δεν το βλέπουμε να γίνεται). Όπως και να έχει όμως η σειρά θα έκανε τους Αμερικανούς να τρίβουν τα μάτια τους, δείχνοντάς τους πως να χειρίζεται κανείς σωστά το source material. Με τον απόλυτο σεβασμό στη φύση της αλλά και στους ίδιους τους θεατές της. Και ξαφνικά σχεδόν από τον πουθενά βρεθήκαμε να έχουμε μία από τις πιο διασκεδαστικές σειρές του Netflix, η οποία επιβεβαιώνει και το άγραφο ρητό: ότι όσο καλός και να είσαι σε κάτι θα υπάρχουν πάντα κάποιοι Ασιάτες που θα τα καταφέρνουν καλύτερα από εσένα.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Ο Άλκης όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει anime. Αργότερα σοβαρεύτηκε και τώρα κυνηγάει την καριέρα του Bounty Hunter στον Tatooine. Στον ελεύθερό του χρόνο σπουδάζει θεατρολογία στο ΕΚΠΑ και του αρέσει οτιδήποτε τον μεταφέρει σε μακρινούς γαλαξίες, η δυνατή μουσική και το ανελέητο κράξιμο.