The (disappointing) story so far
Όπως είπαμε (ή θα πούμε, ανάλογα το πότε θα διαβάσετε/ δημοσιευτεί από εμάς η αντίστοιχη ανασκόπηση των ταινιών του 2024) η εικόνα στη δραματουργική παραγωγή παρουσιάζει μια γενική κάμψη. Πέρα από τους γενικούς και κοινούς με την κινηματογραφία παράγοντες, η τηλεοπτική παραγωγή, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 15 χρόνια, παρουσιάζει, προφανώς, και τις δικές τις ιδιομορφίες και, σε έναν βαθμό, νομοτέλειες.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι το ανεπίσημο τέλος των streaming wars, μετά το τέλος του οριακού μονοπωλίου του Netflix, της πλατφόρμας που ουσιαστικά γενίκευσε τη λογικής της συνδρομής σε κάθε πτυχή της ζωής μας και έχει πρόθυμους αντιγραφείς, που τρέχουν να κολλήσουν σε όλα την κατάληξη – flix, ακόμα και σε άσχετα με ταινίες μαγαζιά.
Μπορεί λοιπόν να είδαμε κάθε κακόμοιρο να βγάζει τη δική τη πλατφόρμα, δημιουργώντας έναν παροξυσμό αγοράς και δημιουργίας content προκειμένου να τη γεμίσει, όμως προφανώς η ζήτηση δεν μπορούσε να ακολουθήσει την προσφορά, ακόμα και στα χρόνια της πανδημίας. Έτσι, η κατακόρυφη αύξηση των τιμών, η αυστηροποίηση του κυνηγιού του code-sharing και, τελικά, το σχετικά αδιάφορο περιεχόμενο που κατέκλυσε αυτές τις πλατφόρμες, οδήγησε σε μια σταδιακή αδιαφορία των ίδιων των πελατών. Έτσι οι πιστοί θεατές εξαφανίστηκαν και οι περισσότεροι απλά πλήρωναν έναν μήνα από εδώ και έναν από εκεί όποτε κάποια από τις πλατφόρμες έβαζε κάτι ενδιαφέρον, κρατώντας μία ως κεντρική. Συνήθως το Netflix, καθώς καμία από τις άλλες δεν μπορεί να το προσεγγίσει σε ευκολία και περιεχόμενο και φαίνεται πώς πλέον έχουν σχετικά μειωθεί και οι προσπάθειες.
Ταυτόχρονα παρατηρούμε και την επάνοδο της πειρατείας αλλά και της συνδρομητικής τηλεόρασης. Το τελευταίο αυτό στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, μετά τον παροξυσμό νέων παραγωγών, βλέπουμε μια μη ειρωνική επιστροφή στις ελληνικές παραγωγές, ειδικά όταν αυτές κερδίζουν και μια διεθνή αναγνώριση, γιατί πάντα υπάρχει στη χώρα μας ένα βαρύ κόμπλεξ κατωτερότητας, ένα μικρομέγαλο βλαχομπαρόκ και μια τάση του twitter να υποκλίνεται.
To τέλος μιας εποχής
Ωστόσο, η πιο βασική συνθήκη είναι ότι έχει πλέον τελειώσει εντελώς αυτό που οι κριτικοί κυρίως ονομάζαμε «χρυσή εποχή» της τηλεόρασης. Η συνθήκη δηλαδή όπου η τηλεόραση είχε βλέψεις υψηλού επιπέδου. Που είχε περιεχόμενο το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το πιο πρωτοπόρο και πιο αντιπροσωπευτικό της εποχής της. Στη συγκεκριμένη περίοδο είδαμε πράγματι παραγωγές που τις συζητούμε ακόμα (Sopranos, The Wire, Breaking Bad και, σε επίπεδο δημοτικότητας, Game of Thrones) ενώ, μετά και την ολοκλήρωση του Succession, δε φαίνεται να υπάρχει κάτι παρόμοιου επιπέδου ή έστω να το προσεγγίζει.
Αντίθετα, τώρα η γενικότερη τηλεοπτική παραγωγή είναι πολύ πρόθυμη να αναζητήσει τις εμπνεύσεις της αλλού, είτε σε anime είτε σε videogames είτε, πιο συχνά, στη νοσταλγία. Η τελευταία άλλωστε συνεχίζει να είναι η μεγάλη μάστιγα της εποχής μας. Όμως όσα πράγματα έρχονται από το (κάποιες φορές όχι και τόσο) μακρινό παρελθόν για να μας επισκεφθούν ξανά, σπάνια καταφέρνουν να επαναφέρουν και τη μαγεία που είχαν στον παρελθόν. Είτε γιατί ήταν προϊόντα μιας διαφορετικής εποχής, για ένα διαφορετικό κοινό (και μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μας), είτε γιατί, πολύ απλά, ήταν κακογραμμένα.
Το καλύτερο παράδειγμα για αυτό είναι το φετινό soft reboot του Doctor Who, μια σειρά την οποία εδώ στο Smassing λατρεύουμε. Όμως, η πάρα πολύ καλή, γεμάτη ενέργεια και συναίσθημα ερμηνεία του 15ου Doctor Ncuti Gatwa δεν μπορούσε να σηκώσει μια άνιση και γεμάτη κενά ιστορία η οποία τελικά προδίδει τον ίδιο της τον εαυτό και τις προσδοκίες μας. Απογοητευτική ήταν και η συνέχεια νέων σειρών που μας άρεσαν πάρα πολύ στην αρχή τους, όπως το The Bear, η τρίτη σεζόν της οποίας πραγματικά δεν είχε κανένα νόημα ή λόγο ύπαρξης.
Πού είναι επιτέλους αυτό το next big thing;
Τελικά τι μένει πραγματικά από το τηλεοπτικό 2024; Πολλές απογοητεύσεις, ελάχιστες καλές εκπλήξεις και, τελικά μια αίσθηση ερημιάς.
Μην είμαστε όμως εντελώς αχάριστοι, τουλάχιστον για τις παρακάτω 10 επιλογές συζητήσαμε, προβληματιστήκαμε και κάποιες πράγματι τις ευχαριστηθήκαμε!
H αλήθεια είναι πως δε θέλαμε να βάλουμε το Baby Reindeer στις καλύτερες σειρές της χρονιάς. Ελπίζαμε μέχρι το τέλος η χρονιά να μας δώσει κάποια καλύτερη επιλογή. Όμως αυτό προφανώς δεν έγινε. Και, προφανώς, δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε ότι το Baby Reindeer, παρά το cringe watching το οποίο προκαλεί, έχει μια στιβαρή βάση, τόσο καλλιτεχνική όσο και θεματική, την οποία και αναλύει με ενδιαφέροντα τρόπο. Και, προφανώς δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε ότι ήταν η σειρά η οποία είχε συζητηθεί περισσότερο φέτος. Βλέποντας το βέβαια δεν μπορούσαμε παρά να αναρωτηθούμε “why are you like this” προς μια γενική κατεύθυνση.
Είμαστε ρομαντικές ψυχές, τι να κάνουμε;
Το εκνευριστικό με το One Day είναι ότι πολλά πράγματα δε θα έπρεπε κανονικά να λειτουργούν. Η μηχανική που χρησιμοποιεί με την αντιστοιχία του κάθε επεισοδίου σε ένα χρόνο έχει ένα ενδιαφέρον αλλά σε κάνει να πιστεύεις σχετικά δύσκολα ότι τη συγκεκριμένη μέρα του χρόνου γίνεται κάτι κοσμοϊστορικό στις ζωές των δύο πρωταγωνιστών. Κι όμως η σειρά καταφέρνει με έναν περίεργο τρόπο να σε κάνει να αγνοήσεις πολύ γρήγορα αυτή την “αφέλεια”. Και αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί μέσω αυτού μπορεί να ξεφορτωθεί σχετικά εύκολα πράγματα της πλοκής που μπορεί να κουράζουν. Δεύτερον αυτό που κινεί την ίδια τη σειρά είναι το πρωταγωνιστικό της δίδυμο. Οι νεοφερμένοι Ambika και Leo έχουν μία τόσο ηλεκτρισμένη χημεία που όλη η πλοκή του έργου στηρίζεται κυριολεκτικά πάνω τους. Οι δυο τους παραδίδουν δύο άρτιες ερμηνείες που κάνουν τον θεατή να ξεχάσει τις όποιες ατέλεια και κενά μπορεί να συναντήσει μέσα στην ιστορία.
Το Ripley είναι μία σειρά η οποία καταφέρνει να παρασύρει τον θεατή μέσα από τον μεθυστικό ρυθμό και την ενδιαφέρουσα ιστορία της. Οι ερμηνείες του, η αισθητική και η ιστορία της είναι σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο και προσφέρουν ένα ταξίδι γεμάτο αγωνία και ενδιαφέρον. Και όλα αυτά χωρίς να σου γεμίζει και ιδιαίτερα το μάτι. Όπως και ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ.
7 – Shogun
H σειρά των Maegan Houang και Rachel Kondo στηρίζεται σε τρεις πυλώνες, οι οποίοι είναι ίσως και πιο βασικοί από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε, το οποίο άλλωστε έχει μεταφερθεί ξανά στη μικρή οθόνη. Ο πρώτος είναι η ακρίβεια της παραγωγής, με όλους τους όρους: από τα χρηματικά ποσά αλλά και στη φροντίδα για τη σωστή απεικόνιση της ιαπωνικής κοινωνίας και κουλτούρας της περιόδου, μια φροντίδα που ένα κοινό που έχει μεγαλώσει με anime μπορεί να εκτιμήσει. Ο δεύτερος είναι το τεράστιο ταλέντο του Hiroyuki Sanada (Westworld, Mortal Kombat), o οποίος έχει, επιτέλους, τον χώρο να λάμψει σε έναν ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο τρίτος είναι ότι η σειρά ήρθε ακριβώς να καλύψει την επεισοδιακή ανάγκη για talk of the week. Ήταν κεντημένη και φτιαγμένη να καλύψει το κενό του Game of Thrones για μια μεγάλη, επική, εβδομαδιαία θέαση. Δεν το κατάφερε, γιατί φαινόμενα όπως του GoT δε βγαίνουν εύκολα, έφτασε όμως αρκετά κοντά.
6 – Disclaimer
Φόβόμασταν για τον Alfonso Cuarón μετά το Roma, την ανία του οποίου δεν ξεπεράσαμε πραγματικά ποτέ, απλά την ξεχνάμε ανά σημεία. Όμως η πρώτη του τηλεοπτική δουλειά στη διασκευή του βιβλίου της Renée Knight, με την Cate Blanchet στο cast, τον βρίσκει σε μια τρομερή φόρμα. Ως μία από τις ελάχιστες auteur δουλειές φέτος θα άξιζε την προσοχή μας και μόνο ως τέτοια. Όμως το Disclaimer καταφέρνει να είναι πολλά παραπάνω.
5 – Fantasmas
Έχετε ποτέ την αίσθηση ότι είδατε κάτι πολύ παράξενο, που δεν το θυμάστε καλά και νομίζετε ότι το ονειρευτήκατε; Ρητορική ερώτηση, στα ίδια γκρουπ είμαστε, ξέρουμε ότι την έχετε. Το Fantasmas του Julio Torres( Los Espookys) είναι μια απολαυστικά weird συνθήκη, με ονειρικά σκηνικά και πλάνα, η οποία εξερευνά το παράδοξο σε διάφορες εκδοχές του. Με ένα νευρικό και quirky παίξιμο ο Torres, που πρωταγωνιστεί μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες, υποδέχεται καλεσμένους όπως ο Steve Buscemi αλλά και η αγαπημένη μας Emma Stone, μεταξύ πολλών άλλων. Είναι μια τρομερή σειρά που σίγουρα αξίζει πολύ περισσότερο clout από αυτό που έχει.
To The Penguin έχει κάθε λόγο να είναι μία πολύ καλή σειρά. Η ιστορία ακολουθεί τον Oz Cobb και την άνοδό του από μικρομεσαίο εγκληματία σε αρχηγό του εγκλήματος της Gotham. Ο Farrel αποδεικνύει για άλλη μία φορά πόσο εξαιρετικός ηθοποιός είναι καθώς πέρα από το ότι είναι αγνώριστος κάτω από τα προσθετικά και το μακιγιάζ, παραδίδει μία ερμηνεία πολυεπίπεδη παρουσιάζοντάς μας έναν χαρακτήρα αδίστακτο αλλά ταυτόχρονα και απίστευτα ευάλωτο. Στην αντίπερα όχθη βλέπουμε την Cristin Millioti (How I Met your Mother, Black Mirror) στον ρόλο της Sofia Gigante γνωστή στα κόμικς και ως Hangman. Αυτοί οι δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο καταφέρνουν να λάμψουν μέσα από τη σειρά δίνοντάς μας κάποιες από τις καλύτερες στιγμές της, αλλά και της χρονιάς, όταν βρίσκονται μαζί.
Το Say Nothing είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα σειρά. Ο ρυθμός του είναι εξαιρετικός, οι ερμηνείες απίστευτες και προσφέρει μια σφιχτοδεμένη ιστορία για μία περίοδο που ίσως θα έπρεπε να γνωρίζουμε περισσότερα. Κυρίως όμως το έρχεται για να δώσει μία νέα αύρα στο βαρετό είδος το “based on a true story”. Ακροβατώντας ανάμεσα στην αλήθεια και τη μυθοπλασία δημιουργεί μια δικιά της εκδοχή για την πολυτάραχη περίοδο των Troubles που κάθε άλλο παρά βαρετή είναι. Τα όρια της αλήθειας και του ψέματος μπερδεύονται φτιάχνοντας έτσι μία σκοτεινή ιστορία και μας θυμίζει πολύ εύστοχα ότι οι επαναστάσεις μπορεί από απόσταση να φαίνονται ηρωικές και παραμυθένιες όμως η πραγματικότητα κρύβει στην πραγματικότητα πολλές φορές έναν εφιάλτη.
To X-Men 97 θα μπορούσε να αρκεστεί στη νοσταλγία των millennials και θα γινόταν επιτυχία. Εικάζουμε ότι αυτός ήταν και ο αρχικός του στόχος. Όμως τελικά κατάφερε να γίνει μία από τις πιο όμορφες οπτικά και δυνατές στιγμές της χρονιάς, φέρνοντας στο σήμερα (οκ, και στο 97) τους X-Men, και, κυρίως, θυμίζοντάς μας πόσο καίρια είναι η παρουσία τους στο πολωμένο πολιτικό σκηνικό του σήμερα και πόσο χρειαζόμαστε φωνές όπως του Magneto (δεν θα αναφερθούμε ποτέ με τίποτα λιγότερο από περιφρόνηση στον μεσοβέζη κεντρώο καθηγητή) για να μην κάνουμε ότι δε βλέπουμε το άδικο, για να μη αρκούμαστε ποτέ σε ημίμετρα. Όλοι όμως οι X-Men λάμπουν. Ίσως κάποιοι παραπάνω από άλλους.
Name’s Gambit mon ami. Remember it.
Το Fallοut μας έδωσε όχι μόνο την ευκαιρία να περιπλανηθούμε σε μια πολύ ζωντανή Αποκάλυψη με διαφορετικά προσωπεία, αλλά και να τη γνωρίσουμε βαθιά, να τη διαμορφώσουμε με δύσκολες αποφάσεις και, τελικά, να υποστούμε τις συνέπειες τους, τόσο μηχανικά μέσα στο παιχνίδι όσο και συναισθηματικά, που έχει και τη μεγαλύτερη σημασία.
