Ο Μπλε Κομήτης -ένα τεύχος πριν κλείσει τον ένα χρόνο κυκλοφορίας του- έχει γίνει πλέον συνήθεια για το ελληνικό κοινό των comics. Κάθε τεύχος του περιοδικού είναι διαφορετικό, αφού εναλάσσονται οι καλλιτέχνες ή οι ίδιοι καλλιτέχνες σκιτσάρουν νέες ιδέες, ενώ και με τα ρεπορτάζ και τις συνεντεύξεις του μας προσφέρει μια σε βάθος οπτική της επικαιρότητας της 9ης τέχνης, ταξιδεύοντάς μας σε διεθνή comic-cons, γνωρίζοντας μας καλλιτέχνες του ευρωπαϊκού comic και άλλους πολλούς καλλιτέχνες.
Το 4ο τεύχος του Μπλε Κομήτη ήταν αφιερωμένο στο Μουντιάλ, στην κορυφαία διοργάνωση μεταξύ εθνικών ομάδων, που ξεχωρίζει στα καλοκαίρια μας κάθε 4 χρόνια, αισίως τα τελευταία -περίπου- 90 χρόνια. Στις σελίδες του περιοδικού θα δούμε την παγκόσμια ποδοσφαιρική διοργάνωση να αλληλοδιαπλέκεται με προσωπικές και συλλογικές ιστορίες, είτε με τη μορφή του διηγήματος, είτε σε ιστορίες comic, δείχνοντας μας ότι η συντακτική της ομάδα επιλέγει η θεματολογία της να επικοινωνεί με την επικαιρότητα με ένα δημιουργικό τρόπο.
Όμως πέρα από το μουντιαλικό εξώφυλλο και τις ιστορίες, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι το 4ο τεύχος του Κομήτη είναι και το -μέχρι στιγμής- πιο πολιτικό, αφού εμπεριέχει comic ιστορίες, αλλά και το διήγημα του Δημήτρη Κωστόπουλου, που βάζουν έντονα τον πολιτικό προβληματισμό και την κοινωνική ματιά στην αφήγησή τους.
Ας δούμε όμως αναλυτικότερα 5 απ’ τις πιο ξεχωριστές στιγμές και αυτού του τεύχους:
1) Μεσήλικες Βαμπίρ, του Douglas Paszkiewicz
Οι «Μεσήλικες Βαμπίρ» είναι η πρώτη διεθνής συμμετοχή καλλιτέχνη στις σελίδες του Μπλε Κομήτη και γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη αξία, αφού κάνει «ποδαρικό» σε καλλιτεχνικές δημιουργίες διεθνών καλλιτεχνών.
Όλα τα σημαντικά περιοδικά comics του παρελθόντος, πέρα απ’ την ανάδειξη Ελλήνων καλλιτεχνών, είχαν αναλάβει το σημαντικό ρόλο να γνωρίσουν στο κοινό τις διεθνείς τάσεις στα comic, μέσα απ’ τους μεγάλους Ευρωπαίους ή και Αμερικανούς καλλιτέχνες. Πλέον, χάρις στο διαδίκτυο και την ανάπτυξη της βιομηχανίας των comics είναι πιο εύκολο να διαβάσει κανείς μόνος του comics της διεθνούς σκηνής. Όμως απ’ την άλλη είναι τόσο μεγάλη η γκάμα των παλιών και νέων comics που μπορεί να βρει και να διαβάσει κανείς, όπου μπορεί εύκολα να χαθεί ψάχνοντας στον ωκεανό των ευρωπαϊκών και αμερικάνικων comics. Έτσι λοιπόν ο Μπλε Κομήτης μπορεί να συμβάλλει απ’ τη μεριά του, γνωρίζοντάς μας το έργο καλλιτεχνών, είτε μέσα από συνεντεύξεις τους (όπως του Nicolas De Crecy, που επίσης εμπεριέχεται στο νέο τεύχος), είτε μέσα κι απ’ τα ίδια τους τα comics.
Η πρώτη συμμετοχή ξένου δημιουργού στον Κομήτη είναι, λοιπόν, του Αμερικανού Douglas Paszkiewicz, γνωστού για τα έργα του στην DC και την Image, όσο και απ’ την χιουμοριστική comic σειρά τρόμου «Arsenic Lullaby», την οποία σχεδιάζει και εκδίδει ο ίδιος.
2) Emma Tenayuka – Η Πασιονάρια του Τέξας, του Kanellos Cob
Την Emma Tenayuka λογικά την ξέραμε ελάχιστοι πριν διαβάσουμε το comic του Kanellos Cob (Αντίο Μπάτμαν), ο οποίος μέσα στις 14 πολύχρωμες σελίδες του μας γνωρίζει μια πολύ σημαντική σελίδα του αμερικάνικου εργατικού κινήματος.
Η Μεξικάνα Emma Tenayuka από μικρή είχε προβλήματα με το σύστημα στο Τέξας, λόγω της καταγωγής της, γεγονός που δεν άλλαξε όταν μεγάλωσε και άρχισε να δουλεύει σε συνθήκες σκλαβιάς. Η αγάπη της και ο θαυμασμός της για τον παππού της που ήταν ριζοσπάστης, την έμαθαν να αγωνίζεται για τα δικαιώματα της κόντρα στο ρατσισμό και την εργασιακή εκμετάλλευση. Έτσι, πριν ακόμα ενηλικιωθεί συμμετείχε στην πρώτη της απεργία σε ένα εργοστάσιο πούρων που εργαζόταν. Λίγα χρόνια αργότερα, ηγήθηκε της απεργίας 10.000 Μεξικανών, γεγονός που της προσέδωσε το προσωνύμιο Πασιονάρια.
Το comic του Kanellos Cob είναι αδιαμφισβήτητα ένα απ’ τα διαμάντια που μας έχει προσφέρει μέχρι στιγμής μέσα στις σελίδες του ο Μπλε Κομήτης. Το πολύχρωμο σχέδιο του καλλιτέχνη είναι ρεαλιστικό για να αποτυπώνει με αληθοφάνεια τις συνθήκες ζωής των Μεξικανών εργατών και του αντίπαλού τους αστικού μπλοκ, αλλά και ιδιαίτερα πλούσιο και λεπτομερές στην αποτύπωση των τοπίων, των κτηρίων και του σκηνικού.
Από την άλλη, όπως φάνηκε και προηγουμένως, η ιστορία της Emma Tenayuka είναι από τις ιστορίες του εργατικού κινήματος που αξίζει να ειπωθούν. Η ιστορία μεταναστών εργατών που ξεσηκώνονται και απεργούν ενάντια στα αφεντικά τους και μιας γυναικείας ηγετικής προσωπικότητας, που παρά τις προκαταλήψεις κατάφερε να συμβάλλει καθοριστικά στην ανάπτυξη του απεργιακού κύματος, ενέπνευσαν τον Kanellos Cob να τις σκιτσάρει θαυμάσια και να μας δείξει πώς μπορούν και τα comics να διηγούνται με το δικό τους ιδιαίτερο τρόπο την ιστορία των «από κάτω».
3) Ο Γιώτης ο Μέσης, του Δημήτρη Κωστόπουλου (με εικονογράφηση του Παναγιώτη Πανταζή)
Το διήγημα του Δημήτρη Κωστόπουλου έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς είναι μια προσπάθεια να συνδέσει την ιστορία των μεγάλων αγώνων του Μουντιάλ με τη συλλογική ιστορία του χωριού της Γορτυνίας, μέσα απ’ την μικροϊστορία της οικογένειας του Παναγιώτη Λαδόπουλου. Η εικονογράφηση του Παναγιώτη Πανταζή (Τα Μυστικά του Βάλτου, Common Comics, Lynch) συνοδεύει με όμορφες εικόνες το διήγημα.
Ξεκινώντας απ’ την Κατοχή και τον Εμφύλιο και φτάνοντας μέχρι τις ημέρες μας, ο συγγραφέας μας αφηγείται τη ζωής του Παναγιώτη Λαδόπουλου και της μητέρας του, της Γιαννούλας. Ο Παναγιώτης είναι παιδί της Γιαννούλας και του Μαρίνου Λαδόπουλου, ενός δεξιού μαγαζάτορα του χωριού, που παντρεύτηκαν μετά το θάνατο του πρώτου της άντρα, που πέθανε στο βουνό στο δεύτερο αντάρτικο. Η παιδική ζωή του Παναγιώτη είναι ταυτισμένη με τη ζωή στο χωριό, ενώ η μετέπειτα ενηλικίωσή του τον οδηγεί στην Αθήνα. Κάθε σημαντική στιγμή της ζωής της οικογένειας του Παναγιώτη τυχαίνει να του θυμίζει και μεγάλους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που διεξαγόταν παράλληλα με τα γεγονότα αυτά.
Το συγκεκριμένο διήγημα μπορεί να διαβαστεί και ως ένα σύντομο πολιτικό σχόλιο για τους νικητές και τους νικημένους του εμφυλίου, για το μετεμφυλιακό κράτος και τα νέα πολιτικά στρατόπεδα που δημιούργησε η μεταπολίτευση. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με κάποιες πλευρές της πολιτικής του σκέψης. Όμως είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα δημιουργική προσπάθεια να αποτυπωθεί ο τρόπος με τον οποίο οι μεγάλες στιγμές του αθλητισμού χαράσσονται στις μνήμες όλων μας και αλληλοδιαπλέκονται με τις προσωπικές και συλλογικές μας μνήμες.
4) Μάλλιασε το ρέμα, του Σταμάτη Τζατζάκη
Το σκοτεινό αυτό comic συνεχίζει στο μοτίβο της καλλιτεχνικής συνομιλίας της λογοτεχνίας με την τέχνη των comics, στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Μπλε Κομήτης. Πιο συγκεκριμένα το comic του Σταμάτη Τζατζάκη είναι βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Χρυσόστομου Τσαπραϊλη απ’ τη συλλογή «Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας».
Όπως και το αντίστοιχο διήγημα, το comic μας μεταφέρει σε έναν σκοτεινό μεταφυσικό κόσμο της ελληνικής επαρχίας, όπου η παράδοση συναντιέται με τον τρόμο. Η αρχή της ιστορίας γίνεται με τη βεβήλωση ενός νεκρού γέρου απ’ τους συγχωριανούς του που ήθελαν να τον εκδικηθούν. Όμως η εκδίκηση στις «Παγανιστικές δοξασίες της Θεσσαλικής επαρχίας» προοιονίζει συνήθως μια ανατριχιαστική συνέχεια και ένα αιματηρό τέλος.
5) 11 vs 0, του Γιάννη Ράγκου και της Αλεξίας Λουγιάκη
Σε ρυθμούς Μουντιάλ η comic ιστορία του Γιάννη Ράγκου (Ερωτόκριτος, Στα μυστικά του βάλτου) και της Αλεξίας Λουγιάκη (Pizza Peperoni), που αφηγείται το πολιτικό παρασκήνιο ενός γκολ της Εθνικής Χιλής.
Πρόκειται για την ιστορία ενός γκολ του Λούκας Ασένσιο, ο οποίος είναι μεν φανταστικός χαρακτήρας, όμως όλα τα υπόλοιπα γεγονότα που διηγείται το comic είναι απόλυτα αληθινά. Τα βασικά από αυτά είναι γνωστά. Στην περίοδο των προκριματικών του Μουντιάλ της Γερμανίας του 1974, η κυβέρνηση του Σαλβαδόρ Αλιέντε ανατράπηκε βίαια απ’ τη δικτατορία του Πινοσέτ. Τη δολοφονία του Αλιέντε ακολούθησαν αμέτρητες δολοφονίες, βασανισμοί και εξαφανίσεις χιλιανών αντιφρονούντων στη δικτατορία, η οποία εγκαθιδρύθηκε με τις ευλογίες των ΗΠΑ και που αποτέλεσε ένα απ’ τα πρώτα πειράματα της οικονομικής εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού.
Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο η εθνική ομάδα της Χιλής καλείται να ταξιδέψει στη Σοβιετική Ένωση για τον προκριματικό γύρο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Όμως δεν πρέπει κανένας ποδοσφαιριστής να μιλήσει για την κατάσταση στη χώρα του, γιατί τους απειλούν ότι θα κινδυνεύσει η οικογένειά τους…
