Ένα πολιτικό φανζίν που επιχειρεί να καταδείξει την ευθραυστότητα και το τυχαίο στις σύγχρονες εκμεταλλευτικές σχέσεις.
Ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται καθημερινά και αναμεταδίδεται μέσω των τηλεοπτικών δεικτών. Αυτό είναι το κύριο μήνυμα του «Butterfly Effect», μιας ιστορίας που δεν έχει πρωταγωνιστές αλλά όλους και όλες μας συμμέτοχους στις τραγωδίες που μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο. Μικρά, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους περιστατικά δίνουν την μεγάλη εικόνα ενός κόσμου και μιας κοινωνίας γεμάτη αντιφάσεις και εκμετάλλευση.
Είναι γεγονός ότι η ανθρωπότητα έχοντας στα χέρια της μια σειρά ανακαλύψεων θα μπορούσε να έχει βελτιώσει τους όρους ζωής και για τα εφτά δισεκατομμύρια κόσμου, εξαλείφοντας το πρόβλημα της φτώχειας και μια σειρά ασθενειών. Παρ’ όλα αυτά ζούμε σε μια περίοδο όπου οι προσφυγικές ροές είναι καθημερινότητα, όπως αντίστοιχα και η βάρβαρη εκμετάλλευσή τους από τις χώρες «υποδοχής». Στο «Butterfly Effect» δίνεται μια πιο δημοσιογραφική και τεχνοκρατική εξήγηση των πραγμάτων, χωρίς να παύει να έχει χειραφετητικό και ριζοσπαστικό πρόσημο. Ο Noam Chomsky μέσα από το κόμικ διατείνεται ότι η κατάσταση σήμερα είναι σαν να τοποθετούμαστε στις τελευταίες μέρες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η πολιτική κίνηση που συγκροτεί μαζί με τον Βαρουφάκη και τον Zizek προσπαθεί να ανιχνεύσει ανατρεπτικές προτάσεις προκειμένου να γίνει η ΕΕ κάτι πέρα από ένα ολοκληρωτικό μηχανισμό που καταπιέζει τα οικονομικά ασθενέστερα κράτη-μέλη. Αυτή η εικόνα για την βελτίωση της θέσης της Ελλάδας εντός ΕΕ αν και έχει εν μέρει καταρριφθεί από το δημοψήφισμα του 2015 και μετά, βρίσκει την πλήρη αποδόμησή της με την «διαχείριση» των προσφυγικών ροών το καλοκαίρι του 2017.
Η αλλαγή σκηνικού από lobby, meetings και συναντήσεις κορυφής που εκπροσωπούν τον κόσμο της θεωρίας συγκρούονται με διαφορά ενός καρέ με πεδία μάχης, μαχητικά αεροσκάφη και συρματοπλέγματα, δείγμα πως τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων συνεχίζουν ακάθεκτα. Σε διάφορα σημεία του πλανήτη υψώνονται τείχη μεταξύ συνόρων, το ΝΑΤΟ λειτουργεί ως ο τηρητής της έννομης τάξης και η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου μοιάζει πια πιθανό ενδεχόμενο. Σε αυτό το δυστοπικό τοπίο, ως ραχοκοκκαλιά της αφήγησης λειτουργεί ένας άντρας. Αυτός ο cis, straight λευκός άντρας που δουλεύει για την γερμανική κυβέρνηση και κινεί εν μέρει τα νήματα βλέπει να χάνει τα πάντα μέσα σε αυτόν τον Αρμαγεδδώνα. Τελικά όμως καταλήγει και αυτός πρόσφυγας, σίγουρα όχι με την κυρίαρχη έννοια, αλλά από την άποψη ότι καταφεύγει σε ένα άλλο αναπτυγμένο κράτος που θα διατελέσει και εκεί μέρος του κρατικού μηχανισμού.
Η Ευγενία Κουμάκη αν και δεν επιμελείται το σενάριο όπως στο Hubris (αυτό ανατίθεται τώρα στον Σπύρο Νομπιλάκη) βρίσκεται σε γνώριμα μονοπάτια. Άλλο ένα πρώτης τάξης επεισόδιο του Black Mirror, άλλη μια γνώριμη και εκ βαθέων κριτική στον καπιταλισμό που γίνεται με υλικούς όρους αυτή την φορά. Το σχέδιο πλαισιώνει όλη αυτή την προσπάθεια με τα γήινα χρώματα, τα κοινότυπα πρόσωπα με την καταθλιπτική έκφραση, τη σύνδεση παράλληλα με πολιτικά πρόσωπα της επικαιρότητας. Ειδικά η εικόνα του γνώριμου που δημιουργείται στον αναγνώστη για τα δρώντα πρόσωπα είναι αυτή που συγκρούεται με την αποστασιοποιημένη και υποκριτική εικόνα που δημιουργεί για τα πολιτικά πρόσωπα. Αυτό ίσως που λείπει είναι το πολιτικό αντιπρόταγμα που θα έδινε και έναν πιο θετικό τόνο στο κλείσιμο αυτής της κατά τ’ άλλα σοβαρής και προσεγμένης προσπάθειας στην κατηγορία του πολιτικού κόμικ.
