Το Rocky του 1976 είναι ένας πραγματικός θρύλος στην ιστορία του κινηματογράφου. Οι λόγοι πολλοί. Όχι μόνο είναι μια ιστορία επιτυχίας, όπου το outsider καταφέρνει και δικαιώνεται ( πράγμα που μετέπειτα έγινε το απόλυτο κλισέ), αλλά πολύ περισσότερο επειδή έσπρωξε το ενδιαφέρον των κινηματογραφιστών στο περιθώριο. Οι βάσεις του Rocky είναι καθαρά λαϊκές, οι φτωχογειτονιές και τα γκέτο της Φιλαδέλφειας. Ωστόσο αυτά αναδείχθηκαν με έναν εξαιρετικά οπτικό τρόπο, με τον οποίο το άτομο αναδεικνύεται μέσα από το περιβάλλον του, χωρίς να το υποτιμά. Αυτό ήταν το στοιχείο που αγαπήσαμε περισσότερο στην ταινία όπου έκανε τον Stallone πραγματικό ηθοποιό και το μποξ κινηματογραφικό γεγονός. Θα πρέπει βέβαια να αναφέρουμε και τις εξαιρετικές χορογραφίες μάχης της ταινίας, που παρά τα 40 χρόνια της δεν ξέφτισαν ούτε λίγο, αλλά και το soundtrack, που εξελίχθηκε σε μια χαρακτηριστική στιγμή της δεκαετίας των 70ς…
Βέβαια δεν ήταν όλα ρόδινα. Το franchise πέρασε μερικά τρομερά σκαμπανεβάσματα, από το αρκετά πιο ligthhearted Rocky 2, μέχρι το προπαγανδιστικό και κάκιστο από κάθε άποψη Rocky 4 με όλα τα ενδιάμεσα. Όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, η μοναδική ταινία που κατάφερε κάπως να πλησιάσει κάπως την μαγεία του πρώτου ήταν το Rocky Balboa του 2006, το οποίο όλοι νομίζαμε πως ήταν μια απόπειρα του Stallone να βγάλει λίγα χρήματα ως γερασμένος action hero (κάτι που αργότερα έκανε με το The Expendables).
Και ξαφνικά ήρθε το Creed. Και ένα franchise που φαίνονταν χωρίς κατεύθυνση ή λόγο ύπαρξης περνά στον 21ο αιώνα γερά στα πόδια του, και μάλιστα με τρομακτική ενέργεια και όρεξη! Η ιστορία αυτή την φορά περιστρέφεται γύρω από τον νεαρό Αdonis Creed, γιου του Apollo, που προσπαθεί να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του σε μια αδιέξοδη και καθαρά ψυχαναλυτική σύγκρουση, η οποία καθορίζει και το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Για να καταφέρει τον άπιαστο στόχο του, ο νεαρός Creed βρίσκει τον συνταξιούχο Rocky Balboa και με τα χίλια ζόρια τον πείθει να τον προπονήσει…
Μία από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις για αυτήν την ταινία ήταν η επιστροφή στις ρίζες του franchise. Tα χαμίνια και οι καταπιεσμένεοι έγχρωμοι των γκέτο της Φιλαδέλφιας έρχονται ξανά στο προσκήνιο, οι αθλητές επιστρέφουν στις φτωχογειτονιές και φτιάχνουν για άλλη μια φορά έναν δικό τους λόγο για να αγωνίζονται. Ενδεικτικό είναι άλλωστε και το μικρό origin story του Αdonis, που μεγάλωσε με το ένα πόδι στις φτωχογειτονιές και το άλλο στα πλούτη του Apollo,τα οποία αρνείται για μια ζωή κοντά στους δικούς του, τους αδικημένους ανθρώπους του περιθωρίου. Η κινηματογράφηση αυτών των σχέσεων, το πως επιλέγουν αυτοί οι άνθρωποι να τιμήσουν τους δικούς τους ήρωες , είναι ιδιαίτερα συναισθηματική, ίσως εξαιτίας και του λιτού της χαρακτήρα. Εντούτοις παραμένει ένα γνήσιο και συγκινητικό θέαμα.
Μία ακόμα αρετή της ταινίας είναι η απρόσμενα καλή χημεία των δύο πρωταγωνιστών, του Michael B. Jordan (Fantastic 4,Fruitvale Station) και του Sylvester Stallone (Rambo, Rocky, Victory).H σχέση τους περνά όλα τα στάδια μιας σχέσης πατέρα-γιου, από την αμηχανία, στον ανταγωνισμό και την αποδοχή και αυτό γίνεται με έναν αξιοθαύμαστο τρόπο και μια υψηλή ερμηνευτική δεινότητα, η οποία εξοστρακίζει ολοκληρωτικά τις υπερβολές και το campy στυλ και υιοθετεί απόλυτα μια γήινη και ζεστή προσέγγιση. Ο Michael B. Jordan, ο οποίος μας αποζημιώνει για το κακό Fantastic 4 του καλοκαιριού, καταφέρνει να δώσει μια πολύπλευρη, αλλά βαθιά σε κάθε στιγμή της, ερμηνεία, με κύριους άξονες του την αναζήτηση ταυτότητας και του περιβάλλοντος στο οποίο ανήκει. Οι προσωπικές του ανησυχίες και μια η βαθιά ψυχολογική διάσταση που προσδίδει στο ρόλο αποτελούν μια μεγάλη του νίκη και χωρίς αυτόν ίσως η ταινία δεν θα ήταν αυτό που είναι, παρά την ύπαρξη ενός πολύ καλού Stallone. Προσωπικά θεωρώ πως άξιζε μια υποψηφιότητα.
Παράλληλα, ο γηραιός ηθοποιός, σε ρόλο μέντορα αυτή την φορά, είναι ιδιαίτερα προσγειωμένος και ευάλωτος, και ευτυχώς δεν ακολουθεί την συνταγή του macho. Στο Creed ο Stallone βρίσκει την σπάνια ευκαιρία να παίξει χωρίς να χρειάζεται να βασιστεί εξολοκλήρου στο φιζίκ του και την κίνηση μέσα στον χώρο. Έτσι φαίνεται πολύ πιο απλός, γήινος και ανθρώπινος. Την ίδια στιγμή καταφέρνει και δίνει υπόσταση στις ανησυχίες των μεγαλύτερων, όχι για τον θάνατο, αλλά για την ζωή μετά την δόξα, το τι συμβαίνει όταν έχεις πετύχει αλλά είσαι μόνος. Πρόκειται για μια κοινωνική ερμηνεία σε μια ταινία που μόνο εξωτερικά είναι αθλητική: ο πυρήνας της είναι αυτός ενός κοινωνικού δράματος.
Σκηνοθετικά τώρα, ο Ryan Coogler (Fruitvale Station) στην μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, καταφέρνει να κρατήσει τόσο τον ρυθμό, όσο και τις ισορροπίες μεταξύ και των πρωταγωνιστών αλλά και των χαρακτηριστικών της ταινίας. Τα έντονα κοινωνικά της στοιχεία έπρεπε να συγχωνευτούν με τα αθλητικά, όπως και οι σκηνές ενδοσκόπησης με τις χορογραφίες μάχης. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε απόλυτα. Ταυτόχρονα, ο Coogler προίκισε το Creed με μια πανέμορφη φωτογραφία σε απλούς, σχεδόν χειμωνιάτικους τόνους, πράγμα που τον λυτρώνει για μια σχεδόν φοβική σχέση με το μοντάζ…
Από την άλλη πρέπει να τονίσουμε πως η ταινία δεν είναι τέλεια. Όσο και αν τις ευχαριστηθήκαμε ενδόμυχα, υπήρχαν αρκετά καθαρά cheesy σημεία, ενώ στο οπτικό κομμάτι διαπιστώσαμε ατέλειες σε παραπάνω από μία σκηνές. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν την σπουδαιότητα της ταινίας!
