H αποχώρηση του Mat Smith (Crown) από το Doctor Who ήταν μια έντονα φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή, από την οποία πολλοί fans δεν συνήλθαν ποτέ. Ο 11ος Doctor αγαπήθηκε από το κοινό, ενώ πρωταγωνίστησε με μερικές από τις καλύτερες στιγμές που μας έχει δείξει η σειρά στην μακρόχρονη ιστορία της. Ο αντικαταστάτης του λοιπόν, ο κατά αρκετά χρόνια μεγαλύτερος Peter Capaldi (World War Z, Neverwhere), είχε έναν πολύ δύσκολο καθήκον να εκληρώσει. Στο τελευταίο του κανονικό επεισόδιο, μας έδειξε, για άλλη μια φορά πως αυτό το καθήκον το έφερες εις πέρας, προσθέτοντας μάλιστα σε έναν χαρακτήρα με πάνω από 50 χρόνια ιστορίας, ένα μοναδικά ανθρώπινο, θεατρικό βάθος.
Aν δεχθούμε ότι Doctor σημαίνει: the one who makes people better, τότε ο Capaldi ήταν ο πιο Doctor από όλους. Χωρίς ελπίδα, χωρίς μάρτυρες, χωρίς ανταμοιβή, ο 12oς αγάπησε και πόνεσε, ενώ στο τέλος κατάφερε να σταθεί κάπου πέρα όρθιος, αλλά μόνος. Είναι άδικο να συγκρίνουμε τον Capaldi με την εργατική φυσιογνωμία του Eccleston, τον υπερκινητικό και ερωτιάρη Tennant, ή την εφηβικά πονεμένη φιγούρα του Smith. O Capaldi είχε κάτι από την στόφα των πρώιμων Doctor, ένας παλιάς κοπής Time Lord σε μια σύγχρονη εποχή.
Η περίοδος του δεν ήταν τέλεια. Υπήρχαν πολλά προβλήματα στην διαχείριση των ιστοριών από τον head writer, Steven Moffat, που θύμωσαν πολλούς fans, κυρίως γιατί έβλεπαν ένα ταλέντο σαν τον Capaldi να χαραμίζεται σε μέτριες ιστορίες με μερικά ξεσπάσματα μεγαλείου. Δεν προκαλεί απορία που, παρά τις φωνές διαμαρτυρίας, ποτέ κανείς δεν είπε κάτι αρνητικό για αυτόν τον άνθρωπο. Ωστόσο ήταν αυτές οι στιγμές ακριβώς που έδωσαν την ευκαρία να λάμψει και να χαρακτεί στις καρδιές των θεατών. Παρακάτω είναι οι, πάντα για εμάς, καλύτερες στιγμές του 12ου στην μικρή οθόνη. Θα τις βλέπουμε ξανά και ξανά, θυμόμενοι τον σπουδαίο Σκωτσέζο.
5) Listen
Η πρώτη season του Capaldi ήταν μία από τις πιο δύσκολες για την σειρά. Ακόμα και το μοναδικό πραγματικά σπουδαίο της επεισόδιο, το Listen, βρίθει από ασυνέχειες. Ωστόσο αυτή η ιστορία ψυχολογικού τρόμου δίνει το υπόβαρθο στον ηθοποιό να ξεδιπλώσει όλη του την θεατρική εμπειρία και να δώσει μια πραγματική παράσταση. Μονόλογοι, ψυχολογικά και πνευματικά παιχνίδια και κυνηγητά καθιστούν το Listen, παρά τα προβλήματα του, ένα επεισόδιο που μπορεί κανείς να το απολαύσει οποιαδήποτε στιγμή. Γραμμένο από τον Steven Moffat, ο οποίος αποδεικνύει πως τα καταφέρνει καλύτερα σε μεμονωμένα επεισόδια παρά σε μεγάλα arcs, και σκηνοθετημένο με μαεστρία από τον Douglas Mackinnon, το Listen αξιοποιεί τα παράδοξα του ταξιδιού του χρόνου, αλλά και τους παιδικούς φόβους.
4) The Magicians Apprentice
Tο πρώτο κιόλας επεισόδιο της 9ης season του Doctor Who ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε. Μια δυνατή ιστορία, που κατάφερνε και πατούσε καλά στην μυθολογία του Doctor Who και έφερε στο προσκήνιο μια νέα πτυχή ενός από τους πιο αγαπημένους κακούς. Tα έχουμε πει αναλυτικά σε παλαιότερο κείμενο. Βλέποντας το, in retrospect, δεν θα άλλαζα πολλά πράγματα.
3) World Enough and Time
Στο παρά πέντε του φινάλε της 10ης season, σε ένα πολύ όμορφο από όλες τις απόψεις επεισόδιο, ο Capaldi μας ξαναθυμίζει γιατί είναι ουσιαστικά ένας ηθοποιός συναισθημάτων πρώτα και κύρια. Μεταχειριζόμενος πολύ καλά την φυσική του χρόνου σε μια -επιτέλους- ουσιαστική sci-fi στιγμή της σειράς, ο Moffat επιστρέφει σε ένα μοτίβο γεμάτο παράδοξο και χρονικές ανατροπές οι οποίες διαδέχονται τόσο γρήγορα η μία την άλλη που δεν υπάρχει χρόνος να ηρεμήσεις. Σε αυτό το πλαίσιο ο Capaldi βρίσκει την ευκαιρία να παραδώσει με εξαιρετική δύναμη λόγια που κάθε whovian αναγνωρίζει πως έχουν την δυνατότητα να γίνουν κλασικά. Η Rachel Talalay επιστρέφει στο πηδάλιο της σκηνοθεσίας και ίσως καλό θα ήταν να μην το αφήσει, αφού έχει αποδείξει ξανά και ξανά πως διαθέτει καλλιτεχνικό όραμα για αγάπη για την σειρά. Βέβαια αυτό είναι θέμα παραγωγής.
2) The Doctor Falls
Kαθε φορά που εμφανίζονται οι κίτρινες αστραπές της αναγέννησης, η καρδιά κάθε whovian σφίγγεται. Πόσο μάλλον όταν, σε ένα τέλος που αναβλήθηκε αλλά βιώθηκε, ο Capaldi δίνει την πιο συγκινητική του ερμηνεία, πολεμώντας το αναπόφευκτο.
“Ι dont want to change again.Never again. I can’t keep on being somebody else.” λέει ο Capaldi, αφού πρώτα έχει πει, μεθυσμένος από ενέργεια, τα αποχαιρετιστήρια λόγια των προκατόχων του. Μια έκκληση για μοναδικότητα, για την αίσθηση του εαυτού με τόσο πάθος είχαμε ξαναδεί στον 10th, o οποίος μάλιστα θυσίασε μια αναγέννηση για να διατηρήσει την εμφάνιση του. Όμως ποτέ έτσι. Ποτέ τόσο άμεσα και βίαια, σαν να προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό του από κάποιον άγνωστο κλέφτη που απειλεί όλα αυτά που ορίζουν το Εγώ του. Ο ίδιος, στο βάθος, ξέρει πως η μάχη είναι άνιση, πως ο κλέφτης θα έρθει και ένας άλλος Doctor θα κυκλοφορεί στο παράξενο μπλε κουτί που κάνει τον πιο όμορφο ήχο στον κόσμο. Όχι ακόμα βέβαια.
1) Heaven Sent- Ηell bent
Κλέβουμε λίγο και προσθέτουμε και τα δύο μέρη του φινάλε της 9η season. Για το δεύτερο μέρος έχουμε πει ήδη όμως δεν έχουμε παινέψει όσο θα θέλαμε το απόλυτο κλειστοφοβικό περιβάλλον του Heaven Sent. Πιστός στο μοτίβο του ψυχολογικού τρόμου, ο Moffat χτίζει έναν καφκικό πύργο, χωρίς αρχή, τέλος ή διέξοδο. Ούτε και ο θάνατος φαίνεται ικανός να σταματήσει τον Πύργο και τον Φύλακα του από το να αποσπάσουν τις πληροφορίες που θέλουν. Ούτε καν το γεγονός πως ο Doctor δεν τις έχει. Μια μέρα της Μαρμότας βασανιστική, ψυχοφθόρα και βαριά, με έναν Capaldi εκστασιασμένο να κινείται στον χώρο σαν μαέστρος μπροστά σε μια ορχήστρα συναισθημάτων. Χωρίς companion ή κάποιον να σώσει, αναλαμβάνει να γεμίσει ολομόναχος ένα ολόκληρο επεισόδιο. Λίγοι θα το κατάφερναν, ελάχιστοι με τόση επιτυχία. Το μοντάζ της Rachel Talalay και η δουλειά της στην οπτικοποίηση αυτής της κόλασης παραμένει αξεπέραστη.
