Αναδημοσίευση από το This is not a Blog.
Η επιτυχία των κινηματογραφικών ταινιών βασισμένων σε υπερηρωικά κόμικς έχει δημιουργήσει το εξής παράδοξο. Αντί οι ταινίες να επηρεάζονται από τα κόμικς, τα κόμικς επηρεάζονται απ’ τις ταινίες. Έτσι, είναι συχνό φαινόμενο οι δύο μεγάλες εκδοτικές να προσαρμόζουν τις κυκλοφορίες σειρών, ανάλογα με τις εμφανίσεις των χαρακτήρων τους στις ταινίες. Για παράδειγμα, η σόλο ταινία του Shazam ήταν μια καλή ευκαιρία για τη DC να κυκλοφορήσει μετά από πολλά χρόνια μια σειρά με πρωταγωνιστή αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, ενώ παλιότερα, η Marvel είχε εκμεταλλευτεί την παρθενική εμφάνιση του Hawkeye στους Avengers, κυκλοφορώντας μια ομώνυμη σειρά εικοσιδύο τευχών. Και μπορεί αυτά τα τεύχη να είχαν κάθε δικαίωμα να είναι διαδικαστικά, να δικαιολογούν την ύπαρξη τους για αποκλειστικά διαφημιστικούς σκοπούς, αλλά το δημιουργικό δίδυμο (σενάριο Matt Fraction και σχέδιο David Aja) φρόντισαν να μας παραδώσουν μια από τις πιο ιδιαίτερες “υπερηρωικές” σειρές των τελευταίων ετών και σίγουρα μια από αυτές που φιγουράρει στην κορυφή των πρόσφατων κυκλοφοριών της εταιρίας.
Πρώτο σημαντικό βήμα για την επιτυχία της σειράς, ήταν η προσγειωμένη προσέγγιση του Matt Fraction, ο οποίος όχι μόνο δεν φοβήθηκε την έλλειψη δυνάμεων του πρωταγωνιστή του, αλλά προσπαθούσε να μας υπενθυμίσει την απουσία τους εκμεταλλευόμενος κάθε ευκαιρία. Έτσι, ακούμε αρκετά συχνά τον Hawkeye να κανακεύεται για τη συμμετοχή του στους Εκδικητές, αλλά ελάχιστες θα παλέψει στο πλάι τους και τις περισσότερες εξ’ αυτών μοιάζει να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος, ο οποίος βέβαια κάνει ο, τι καλύτερο μπορεί. Βέβαια, το σενάριο φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις σχέσεις που αναπτύσσει με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οπότε θα αφιερώσει χρόνο (και πάνελ), ώστε να μας παρουσιάσει τις συζητήσεις του Hawkeye με τους συναδέλφους για το νέο επεισόδιο της αγαπημένης τους σειράς ύστερα απ’ την ολοκλήρωση μιας τυχαίας αποστολής. Στην ίδια απλή, καθημερινή λογική του σεναρίου εντάσσονται και άλλες παρόμοιες σκηνές, στις οποίες ο Hawkeye μπορεί να βιάζεται να πάει κάπου, αλλά να αναγκάζεται να υποστεί την κίνηση στους δρόμους περιμένοντας σε κάποιο ταξί, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να πετάξει.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το οποίο τονίζει με κάθε τρόπο την ανθρώπινη διάσταση του χαρακτήρα είναι κρίσιμη και η κατάλληλη επιλογή ανταγωνιστή. Προφανώς, ένας τύπος που θέλει για νιοστή φορά να καταστρέψει τον κόσμο ή που χρησιμοποιεί εξελιγμένη τεχνολογία θα έμοιαζε παράταιρος, οπότε ο Fraction επιλέγει κάτι που δεν θα προδίδει τον προσωπικό τόνο της υπόλοιπης σειράς. Έτσι, πολύ σοφά, ο κακός της υπόθεσης παίρνει μορφή στη μαφία της περιοχής που κατοικεί ο Clint, το σατανικό σχέδιο της οποίας περιορίζεται στην αγορά όλης της γειτονιάς προκειμένου να την εκμεταλλευτούν οικονομικά. Σαν τους Γαλάτες ενάντια στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, το μοναδικό κτίριο που αντιστέκεται είναι εκείνο στο οποίο κατοικεί ο Clint και το οποίο του ανήκει, καθώς στην αρχή της ιστορίας το αγόρασε, ώστε να προστατέψει από την έξωση τους γείτονες του.
Παρά τη γενικότερη απλότητα του, το σενάριο του Matt Fraction κρύβει μερικές άκρως περίπλοκες πτυχές που απαιτούν το κατάλληλο άτομο για να τις οπτικοποιήσει. Ευτυχώς, το άτομο αυτό βρέθηκε στο πρόσωπο του David Aja. Το σχέδιο του απορρέει μια ρεαλιστικότητα, το συχνό σπάσιμο των σελίδων σε πολυάριθμα πάνελ επιτρέπει στις εκφράσεις των προσώπων να φανούν περισσότερο, τιμώντας έτσι τις σεναριακές προθέσεις, ενώ πολλές φορές μας προσφέρει οπτικά gags συμπληρώνοντας το εξαιρετικά κωμικό σενάριο του Fraction. Παρ’ όλα αυτά, το σχέδιο του Aja λάμπει όταν καλείται να ανταπεξέλθει στους πειραματισμούς του σεναρίου με χαρακτηριστικό παράδειγμα, το σπουδαίο ενδέκατο τεύχος, το Pizza Dog In: Pizza Is My Business, όπου ολόκληρη η ιστορία ξετυλίγεται μέσα από τα μάτια, τη μύτη και τα αυτιά του γλυκύτατου σκύλου του Clint. Έτσι, ο Aja απεικονίζει τα γεγονότα μέσω διαγραμμάτων, φέρνοντας στο μυαλό τους πειραματισμούς του Chris Ware, μετατρέποντας το συγκεκριμένο run σε μια λαμπρή στιγμή των mainstream υπερηρωικών κόμικς, θυμίζοντας μας τις αφηγηματικές δυνατότητες του μέσου. Βέβαια, όπως συμβαίνει συχνά στα κόμικς του είδους, στη διάρκεια του run θα δανείσουν το ταλέντο τους και άλλοι καλλιτέχνες, οπότε το σχέδιο έχει κάποια σκαμπανεβάσματα, χωρίς όμως να πλήττεται ποτέ ανεπανόρθωτα.
Ναι, ο Clint δεν έχει υπερδυνάμεις, αλλά αυτό το εν δυνάμει τροχοπέδη μετατράπηκε στον κρυμμένο άσσο των δημιουργών της σειράς, οι οποίοι μας παρέδωσαν μια μικρή σε κλίμακα, αλλά με μεγάλη καρδιά περιπέτεια για την προσπάθεια των κατοίκων μιας γειτονιάς να αντισταθεί στα επιχειρηματικά σχέδια που θα τους διώξουν απ’ την περιοχή τους. Ο Clint μπορεί να μην είναι υπερήρωας, αλλά έχοντας ως έμπνευση μερικούς από αυτούς καταφέρνει να γίνει ο ήρωας των γειτόνων και φίλων του, κερδίζοντας έτσι μια θέση στην καρδιά μας. Κι όλα αυτά, με εκπληκτικό σχέδιο, καλογραμμένους χαρακτήρες και μπόλικες δόσεις έξυπνου χιούμορ. Στην περίπτωση του Hawkeye η Marvel πέτυχε κέντρο, κι ας μην το περίμενε κανένας μας!
