“Ύστερα από τα γεγονότα στο Μνημείο των Τριών Βασιλέων, κάτι θανάσιμο περιφέρεται στους δρόμους της Ντρόσλαλ, φορώντας το μανδύα της Ομίχλης.
Η Μοίρα απαντά από το Υφαντό της, επιλέγοντας τέσσερα πρόσωπα για να χαράξει ισάριθμα πεπρωμένα:
Ο Χανάι αντιστέκεται στη θέληση του Κρυστάλλου του Χάους· είναι όμως η χαοτική δύναμη αντίπαλος ή το σπέρμα της βαθύτερης φύσης του;
Ο Λιφ συνεχίζει την περιπλάνησή του, αναζητώντας το Τραγούδι· μα τα ερείπια της Ανίερης Πόλη βρίσκονται παντού και πουθενά, σαν τις οφθαλμαπάτες της ερήμου.
Ο αιωνόβιος Αλουίν θέλει ν’ αποκαταστήσει τη χαμένη μνήμη του, αλλά ο δρόμος του διασταυρώνεται με τρομερούς κι ασύλληπτους κινδύνους.
Η Κινέργουιν, δεμένη με τον πόνο του Σκουληκιού, συνέρχεται πάνω στο κατάστρωμα ενός πλοίου· καπετάνιος του είναι ο άντρας που στοιχειώνει το παρελθόν της.
Και τα Τέσσερα Πεπρωμένα απειλούνται από τον Ντέβαδον του Πράσινου Μονοπατιού. Υπάρχουν ωστόσο κα άλλοι που εργάζονται κρυφά και μεθοδικά ενάντιά τους, αποσκοπώντας σ’ ένα μέλλον έξω από τις επιταγές της Μοίρας;”
“Η Εύνοια των Στοιχείων” (Mamaya, 2017) του Σ. Κόκκινου εντάσσεται στη σειρά επικής φαντασίας με γενικό τίτλο “Ο Αφανισμός των μάγων”. Ως εκ τούτου συνεχίζει την ιστορία από εκεί που τελειώνει το πρώτο βιβλίο “Η θραύση των οστών” (Mamaya, 2017). Με σαφείς επιρροές από Steven Erikson, ο συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει έναν ιδιαίτερα περίπλοκο κόσμο, με πολλές φυλές, γεωγραφικά μέρη και ιστορικά γεγονότα που προηγούνται της δράσης. Έτσι, ο αναγνώστης, παίρνοντας στα χέρια του τόσο το πρώτο, όσο και το δεύτερο βιβλίο της σειράς έρχεται αντιμέτωπος με έναν καταιγισμό πληροφοριών, οι οποίες, ωστόσο, γίνονται εύκολα διαχειρίσιμες από τα παραρτήματα (χάρτες, λεξικά, χρήσιμες πληροφορίες) που παρατίθενται στην αρχή και στο τέλος του βιβλίου. Ως εκ τούτου, πρόκειται για ένα έργο με πλούσιο lore, που συνθέτει ένα κόσμο αληθοφανή και άχρονο, αφού φαντάζει τόσο αρχαίος όσο και η ίδια η Γη.
Με βάση τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι “Η Εύνοια των Στοιχείων” δεν είναι ένα “εύκολο” ανάγνωσμα. Παρ’ ότι η κεντρική ιδέα είναι ιδιαίτερα κλασσική στα έργα επικής φαντασίας, παραπέμποντας μάλιστα σε rpg gaming, στον κόσμο αυτό ο συγγραφέας μοιάζει με Θεό, ο οποίος έχει γενική εποπτεία της πλοκής, ενώ από την άλλη μεριά ο αναγνώστης εισβάλει βίαια, σαν να παρατηρεί μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Προς αυτή την κατεύθυνση συνηγορεί και η σπονδυλωτή διάρθρωση της αφήγησης, η οποία γίνεται ακόμα πιο σύνθετη από την παρουσία πολλών προσώπων, που παίζουν καίριο ρόλο στην ιστορία. Κατ’ αυτόν το τρόπο ο συγγραφέας φαίνεται να σπάει διάφορους κανόνες και ταμπού στο χώρο του fantasy, δίνοντας στο έργο του ιδιαίτερη πρωτοτυπία και “φρεσκάδα”. Καταρχάς, ο συγγραφέας δεν συμβιβάζει το προσωπικό του ύφος για να αρέσει στον αναγνώστη, πράγμα που προσδίδει αυθεντικότητα και προσωπική σφραγίδα.
Κατά δεύτερον, προχωρά σε μία ρήξη με κάποια από τα βασικότερα κλισέ βιβλίων φαντασίας, όπως είναι η δημιουργία ενός κεντρικού ήρωα, που θα ξεχωρίσει ανάμεσα στο πλήθος. Αντίθετα, ο Σ. Κόκκινος επιλέγει τη δημιουργία πολλών κεντρικών ηρώων, με πλούσιο παρελθόν και δυνατότητες, οι οποίοι θα συνθέσουν το τιμ εκείνο που τελικά “θα σώσει τον κόσμο”. Αν και αυτό το στοιχείο είναι κάτι που κάποιος ή θα λατρέψει ή θα μισήσει, η αλήθεια είναι ότι προσωπικά εντόπισα σε αυτό την προσπάθεια του συγγραφέα να συνδεθεί με τη σύγχρονη πραγματικότητα, μια πραγματικότητα στην οποία δεν υπάρχουν πλέον κεντρικοί ήρωες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια μικρή και έμμεση ρωγμή στο φιλοσοφικό υπόβαθρο του Φανταστικού: αντί να εισβάλει το “αφύσικο” στο “φυσιολογικό” γίνεται ακριβώς το αντίθετο, με αποτέλεσμα ο φανταστικός κόσμος του συγγραφέα να μοιάζει κάπως, έστω και με τις πολλαπλές παραμορφώσεις του, στον πραγματικό κόσμο. Αυτός ο συμβιβασμός είναι που ενδέχεται να ενοχλήσει και πολλούς φαν του είδους.
Τέλος, “Η Εύνοια των στοιχείων” φαίνεται να έχει δομηθεί πάνω στη φιλοσοφική πλατφόρμα του εσωτερισμού. Πράγματι, ολόκληρο το βιβλίο απηχεί υπερβατική πνευματικότητα που προκύπτει μέσα από ένα ιεραρχικό μεταφυσικό κοσμικό σύστημα, κατά το οποίο ο υλικός κόσμος αποτελεί ένα μόνο επίπεδο. Αυτό το μαρτυρά όχι μόνο ο χωρισμός του κόσμου σε “Εσωτερικές σφαίρες”, “Ενδόκοσμο”, “Επιφάνεια”, “Έξω σύμπαν”, “Γειτνιάζοντες κόσμους” “Σκοτεινά και φωτεινά μονοπάτια” κλπ, αλλά και των ίδιων των πλασμάτων, που ανάλογα με την “δομική μορφή” και το “κέντρο συνειδητότητας” τους διακρίνονται βάσει μιας “οντικής κλίμακας” σε “κατώτερα όντα” και σε “τρίκεντρα όντα”, όπως είναι οι Δράκοι και οι Θεοί. Επιπλέον, στο βιβλίο του Σ. Κόκκινου μπορεί κανείς να εντοπίσει και στοιχεία της προσωκρατικής διδασκαλίας και συγκεκριμένα της “οντολογικής θεωρίας των τεσσάρων στοιχείων”, που ανάγει τη Γη, το Νερό και τη Φωτιά σε αρχετυπικές δυνάμεις που δομούν τον κόσμο. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι “Η Εύνοια των Στοιχείων” συνδυάζει δόγματα μαγείας, νεκρομαντείας και ταοϊστικής φιλοσοφίας, ενώ σε πολλά σημεία εντοπίζονται σπέρματα της λαβκραφτικής παράδοσης.
