Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τη συντακτική ομάδα του Smassing Culture με αφορμή το άρθρο του geekcultura.com με τίτλο “Πολιτικά ορθό, ποιοτικά για κλάματα”. Με το κείμενο αυτό, ο αρθρογράφος (Centinel?) παρουσιάζει μία πολύ γνώριμη επιχειρηματολογία από την alt-right των ΗΠΑ. Θεωρεί την πολιτική ορθότητα παράγοντα που υποβαθμίζει την αξία των έργων της μαζικής κουλτούρας, καθώς οι Social Justice Warriors περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης των δημιουργών και τους επιβάλλουν κάποια “αδιάφορα και άκυρα στοιχεία” που υποβαθμίζουν τη “μοναδικότητα των χαρακτήρων”.
Το επιχείρημα το συναντάμε διαρκώς μπροστά μας τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με αυτό, μία σειρά από κατρακύλες στην ποιότητα μπορούν να αποδοθούν στην επιβολή της υπερ-εκπροσώπησης κάποιων κοινωνικών ομάδων, η οποία φαίνεται να αντικαθιστά την προσπάθεια για παραγωγή πρωτότυπων και ποιοτικών έργων. Έτσι, σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, το επίπεδο των κόμικ της Marvel την τελευταία πενταετία οφείλεται στη ραγδαία αύξηση των γυναικείων χαρακτήρων και την αντικατάσταση κλασικών ηρώων από γυναίκες (γυναίκα Thor, Iron Heart κ.ο.κ). Αντίστοιχα υπάρχουν παραδείγματα από τον κινηματογράφο που το άρθρο του Geek Cultura μας προσφέρει αφειδώς: το remake των Ghostbusters ήταν κακό γιατί είχε μόνο γυναίκες πρωταγωνιστές, το Troy επειδή είχε μαύρο Αχιλλέα (κάτι το οποίο είναι ιστορικά ανακριβές όπως μας ενημερώνει ο αρθρογράφος, αλλά θα επανέλθουμε και σε αυτό) και θα έρθουν και άλλες ταινίες που θα είναι κακές για τον ίδιο λόγο, π.χ. το Lord of the Flies που θα έχει κορίτσια αντί για αγόρια στο ρόλο των παιδιών που εγκλωβίστηκαν σε ένα νησί. Δεν θα βιαστούμε να βαφτίσουμε αυτή τη λογική ρατσιστική, μισογύνικη ή οτιδήποτε άλλο. Θέλουμε καταρχάς να την εξετάσουμε αναλυτικότερα.
Η πολιτική ορθότητα και οι μαχητές της
Καταρχάς, η επιχειρηματολογία αυτή, σε όσες εκδοχές και αν εμφανιστεί, έχει πάντα μια κοινή, εξίσου ασαφή αφετηρία που ξεκινάει από τις λέξεις-ενσαρκώσεις του κακού : πολιτική ορθότητα – Social Justice Warriors. Υπάρχουν εδώ κάποια λογικά άλματα τα οποία είναι απαραίτητα σε όσους ακολουθούν αυτή την επιχειρηματολογία -και στον αρθρογράφο του Geek Cultura- προκειμένου να χτίσουν μία βάση και να πείσουν το κοινό τους, μέχρι του σημείου να την θεωρούν οι περισσότεροι πια ως δεδομένη, μια κοινή αλήθεια, την οποία ποτέ δεν χρειάστηκε να αμφισβητήσουν.
Όσον αφορά την πολιτική ορθότητα, ο Centinel νομίζει ότι ξεμπέρδεψε επειδή μας είπε ότι εμφανίζεται σαν όρος στο τέλος του 20ου αιώνα, επειδή βάζει εικόνες του ολοένα συντηρητικοποιούμενου South park και επειδή δίνει link στο video ενός κωμικού που τη σατιρίζει. Κι όμως, ελάχιστοι όροι έχουν υπάρξει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης περισσότερο από την “πολιτική ορθότητα”. Περίπου κάθε πολιτικό στρατόπεδο εκτοξεύει κατηγορίες ότι οι αντίπαλοι του ακλουθούν την πολιτική ορθότητα ενώ, σε αντίθεση με αυτούς, “εμείς” (οι όποιοι “εμείς”) τα λέμε έξω από τα δόντια. Παραφράζοντας τον Terry Eagleton, “η πολιτική ορθότητα είναι αυτό από το οποίο πάσχουν οι άλλοι”. Οι ακροδεξιοί και οι φασίστες κατηγορούν την πολιτική ορθότητα με την οποία οι “εισβολείς, αλλόθρησκοι λαθρομετανάστες” βαφτίζονται πρόσφυγες και κρύβονται έτσι οι επικίνδυνες για το έθνος προθέσεις τους. Τα κόμματα του -ακραίου-κέντρου αποκηρύσσουν την πολιτική ορθότητα και θέλουν να πουν “τα πράγματα όπως είναι”, ακόμα και αν αυτό σημαίνει άσχημα νέα για τους ψηφοφόρους τους. Αλλά ακόμα και η Αριστερά αποκηρύσσει μερικές φορές (με διαφορετική λογική) την “πολιτική ορθότητα” όποτε την αντιλαμβάνεται ως ωραιοποίηση της πραγματικότητας, όταν με βάση αυτή βαφτίζονται οι ιδιωτικοποιήσεις και τα ξεπουλήματα “αποκρατικοποιήσεις” και τα μέτρα λιτότητα ονομάζονται “μεταρρυθμίσεις/αναδιαρθρώσεις”. Ο αρθρογράφος παρακάμπτει αυτή τη μεγάλη συζήτηση και προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι υπάρχει ένας διαδεδομένος και δεδομένος ορισμός της πολιτικής ορθότητας. Καταλαβαίνει βέβαια ότι κάτι λείπει και για αυτό μας λέει “αν εμβάθυνα στο θέμα, θα κατέληγα περισσότερο σε πολιτικές προτιμήσεις παρά στο ζήτημα που με ενδιαφέρει”. Εμείς δεν θέλουμε να προκαταλάβουμε κανέναν αλλά με τον ορισμό της πολιτικής ορθότητας που πήρε ως δεδομένο, έχει ήδη αφήσει να φανεί μία πολιτική συμπάθεια….
Ασάφεια υπάρχει και με τον όρο Social Justice Warriors (SJW). Ποιοι ακριβώς είναι αυτοί οι μαχητές της κοινωνικής δικαιοσύνης; Είναι κάποιο κόμμα; Κάποιο κίνημα; Κάποια ομάδα στο διαδίκτυο; O αρθρογράφος δεν μας απαντά, μόνο έχει μία αναφορά στο “πολιτικά ορθό twitter“, χωρίς να εξηγεί περαιτέρω. Είναι περίεργο που κάποιοι οι οποίοι έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν περιορισμούς στην ελευθερία έκφρασης των δημιουργών του Χόλυγουντ δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη αναφορά, έστω όπως οι Anonymous. Δεν περιμένουμε από τον συντάκτη του Geek Cultura (που γράφει και με ψευδώνυμο) να κάνει καμιά φοβερή νέα ανακάλυψη περί του θέματος, αλλά τουλάχιστον λίγη τιμιότητα στο να ορίσει συγκεκριμένα ποιοι είναι αυτοί εναντίον των οποίων έκατσε και έγραψε ένα ολόκληρο άρθρο. Στην πραγματικότητα, το SJW είναι όρος πασπαρτού που καθιερώθηκε στο δημόσιο λόγο από την alt-right για να επιτίθενται σε οποιονδήποτε τους αμφισβητεί. Θες να μην υπάρχει τείχος με το Μεξικό; Σε ενοχλεί που σκοτώνει μαύρους η αστυνομία; Είσαι SJW, είσαι περίεργος, λογοκρίνεις ή ιεροεξεταστής, σύμφωνα με το Geek Cultura και τον συντάκτη του. Φυσικά, δεν μπορεί ποτέ να προσδιοριστεί ποιος ή τι είναι το SJW και αυτό είναι κομμάτι της ιδεολογικής δύναμης αυτού του όρου. Δημιουργεί την αίσθηση ενός ύπουλου και διάχυτου εχθρού που απειλεί την ελευθερία έκφρασης, αλλά δεν ξέρει κανείς ποιος ακριβώς είναι. Στην πραγματικότητα είναι όλοι οι “άλλοι”, οι “όχι εμείς”. Ωστόσο στο κείμενο φαίνεται πως αυτό που ενοχλεί τον συντάκτη είναι η φεμινιστική (αυτό εκφράζεται ρητά) και η αντιρατσιστική κριτική που δέχεται μια μη πολιτικά ορθή ταινία.
“Η πολιτική ορθότητα βλάπτει σοβαρά την ψυχαγωγία σας”
Ας φτάσουμε όμως στα πιο συγκεκριμένα που βάζει το κείμενο. Η πολιτική ορθότητα (όπως και αν την εννοεί κανείς) και οι SJW (ό,τι και αν είναι αυτό) ΧΑΛΑΝΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΕΙΡΕΣ ΜΑΣ!!! Το βασικά παράδειγμα που αναφέρεται είναι το remake των Ghostbusters όπου όλοι οι πρωταγωνιστές ήταν γυναίκες. Στις περιπτώσεις αλλαγής του χρώματος δέρματος του ηθοποιού (π.χ. Troy) εγείρεται και θέμα “αυθεντικότητας” και η μαύρη Valkyrie του Thor Ragnarok “ισοπεδώνει κάθε ιστορικότητα”. Το παράδειγμα του μαύρου Αχιλλέα, που μας ταλαιπώρησε πολύ κι όταν βγήκε η σειρά, είναι πολύ καλό για να δούμε πόσο ασήμαντη είναι αυτή η συγκεκριμένη συζήτηση περί αυθεντικότητας. Πρώτα απ’ όλα με ένα γρήγορο ψάξιμο στο ίντερνετ εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι η αναγνώριση του χρώματος του δέρματος και των μαλλιών στα αρχαιοελληνικά κείμενα από εμάς δεν είναι απλή υπόθεση. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν διαφορετική αντίληψη τόσο για τα χρώματα όσο και για τη σημασία του χρώματος του ανθρωπίνου δέρματος. Η χρήση του επιθέτου που εμείς μεταφράζουμε εύκολα “ξανθός” δεν είναι καθόλου δεδομένη. Επιπλέον πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό που δεν επηρεάζει καθόλου την πλοκή και άρα είναι άνευ σημασίας.
Πραγματικά, μία σειρά από ταινίες που αναφέρονται στο άρθρο ήταν από μέτριες έως πολύ κακές. Το θέμα είναι γιατί συμβαίνει αυτό. Ο αρθρογράφος θα όφειλε να μας εξηγήσει με ποιον ακριβώς τρόπο το φύλο των νέων Ghostbusters έκανε κακή την ταινία και αυτό θα είχε να προσφέρει κάτι στο ελληνικό ίντερνετ. Στην καλύτερη περίπτωση, από τα συμφραζόμενα του άρθρου, και διαβάζοντάς το με την καλύτερη δυνατή διάθεση καταλαβαίνουμε ότι οι δημιουργοί εξάντλησαν τη φαντασία τους στο φύλο των πρωταγωνιστριών και όχι στην υπόλοιπη ταινία. Όμως είναι άραγε μόνο αυτή η κατηγορία που εξαπολύει ο συντακτης;
Θέλουμε να δοκιμάσουμε μία διαφορετική ερμηνεία με τα ίδια τα υλικά που μας προσφέρει το άρθρο του Geek Cultura. Ghostbusters, Troy, Ocean’s 8. Πέρα από τις αλλαγές σε φύλο και φυλή, έχουμε και ένα άλλο κοινό: πρόκειται για remake. Και δεν είναι απλά ότι έχουν βγει ήδη ταινίες με πανομοιότυπο σενάριο αλλά ότι το concept στο οποίο αναφέρονται είναι πολυφορεμένο. Πόσες heist ταινίες να αντέξουμε; Πόσες επικές ιστορικές ταινίες; Πόσοι κυνηγοί φαντασμάτων και υπερφυσικών στοιχείων μετά από Ghostbusters ταινία, animation και ένα Supernatural με απροσδιόριστο αριθμό σεζόν.
Το έχουμε ξαναγράψει και θα το ξαναγράψουμε: το Χόλυγουντ έχει ξεμείνει από ιδέες και αναμασάει τα ίδια και τα ίδια, κάποιες φορές με σχετική επιτυχία (όπως άλλωστε είναι το Ready Player One) αλλά κατά βάση μαζεύοντας πολλές αποτυχίες. Περισσότερο προσπαθούν να κρατήσουν το κοινό με τη νοσταλγία, παρά με νέες και πρωτότυπες παραγωγές. Ή έστω με ευφυή remake και αναμορφώσεις κάποιων κλασικών μοτίβων, όπως έχουμε δει αρκετές φορές σε σειρές τα τελευταία χρόνια (βλ. Haunting of the Hill House, Sabrina στα πιο πρόσφατα). Η εξάντληση των μεγάλων στούντιο -αλλά και η ζήλια της με τη Disney που θησαυρίζει με franchise πολλών δεκαετιών- είναι το κεντρικό πρόβλημα. Και, φυσικά, η εισαγωγή περισσότερων γυναικείων χαρακτήρων δεν γίνεται από κάποιους SJW ή σατανικές φεμινίστριες που δεν έχουν καθόλου κινηματογραφικό γούστο αλλά από τους ίδιους τους παραγωγούς που χωρίς ίχνος πρωτότυπης ιδέας στο κεφάλι τους, πουλάνε κοινωνική ευαισθησία. Ξέρουν, βέβαια, ότι θα κερδίσουν πόντους δημοσιότητας από αρθρογράφους όπως ο Centinel που βλέποντας γυναίκες κυνηγούς φαντασμάτων νιώθει ότι “βεβηλώθηκαν οι πρώτες ταινίες”.
Από εκεί και πέρα, στην επιχειρηματολογία που λέει ότι “η πολιτική ορθότητα υποβαθμίζει τις ταινίες” έχουμε και παραδείγματα πέρα από τα remake. Για παράδειγμα, ο αρθρογράφος του Geek Cultura μας ενημερώνει ότι οι νέες ταινίες X-Men χωλαίνουν λόγω του αναβαθμισμένου ρόλου της Mystique (Jennifer Lawrence). Δηλαδή προσπαθεί να μας πείσει οτι το First Class που αναζωογόνησε το franchise και είχε σε κεντρικό ρόλο τη Lawrence είναι κατώτερη ταινία από το Age of Apocalypse που χαντάκωσε τους μεταλλαγμένους — και η Mystique σχεδόν απουσίαζε. Ή ότι η Wonder Woman δεν είναι η μόνη ταινία που αξίζει ουσιαστικά από το DCEU. Ή ότι δεν χρειαζόταν μια ταινία Captain Marvel. Είναι τουλάχιστον αστείο, αν το δει κανείς καλοπροαίρετα, ένα σκεπτικό που λέει κάτι τέτοιο. Αν το δει. Γιατί ποτέ τέτοιες αντιλήψεις δεν έχουν κάτι το καλοπροαίρετο μέσα τους, παρά μόνο κόμπλεξ και βαθύ, σκοτεινό μισογυνισμό, που καταντά μισανθρωπισμός.
Το ίδιο συμβαίνει και με έργα (όχι απλά) από γυναίκες δημιουργούς, (αλλά) που δείχνουν την γυναικεία οπτική σε ένα ζήτημα. Ναι, γυναίκες εργάζονταν στο Xόλυγουντ από τα πρώτα του χρόνια, πρώτα ως ηθοποιοί και σταδιακά και πίσω από τις κάμερες, όλα δύσκολα και εχθρικά προς αυτές περιβάλλοντα, γεμάτα σεξισμό, επιθέσεις και απόπειρες βιασμού, όπως μαρτυρούν και οι χιλιάδες φωνές που ξεσηκώθηκαν με το #metoo. Χρειάστηκαν πολλοί αγώνες και η συνεισφορά πολλών πρωτοπόρων, όπως της Ίντα Λουπίνο λόγου χάρη, και εκατοντάδων άλλων για να αλλάξει αυτό. Όμως η γυναικεία οπτική δεν είναι το ίδιο με το να δουλεύουν απλά γυναίκες. Χρειάζεται ένας ξεχωριστός λόγος, μια διαφορετική διαδικασία για να αρθρωθεί μια φωνή που να εκφράζει αυτά τα σώματα. Ναι, η μαζική κουλτούρα ήταν το σπίτι μερικών πολύ δυναμικών γυναικείων χαρακτήρων, των οποίων η συνεισφορά ήταν ανεκτίμητη. Η Ζήνα, η Σάρα Κόνορ, η Μπάφι, η Τούλιπ, η Jessica Jones και δεκάδες άλλες υπήρχαν και υπάρχουν. Όμως βλέποντας πως αντιδράει το alt-right κοινό στην Μοckingbird, ένα δύσκολο έργο που έφερε μια καθαρά γυναικεία οπτική στα κόμικς, με γελοίες δικαιολογίες για ποιότητα (ούτε κακό ήταν, ούτε δε πουλούσε,οι αριθμοί το λένε, απλά ενοχλούσε), φαίνεται πως πολλοί δεν θέλουν να μιλήσουν οι γυναίκες, φοβούμενοι πως θα χάσουν τον χώρο που μπορούσαν να εκφράζουν τις φοβίες τους, να υπερκαλύπτουν τις δικές τους ανεπάρκειες και να κρύβονται πίσω από εχθρούς-σκιάχτρα όπως η πολιτική ορθότητα.
Έχουν πράγματι γεμίσει οι ταινίες γυναίκες, μαύρους και LGBTQ χαρακτήρες;
Φαίνεται σε πολλούς παράξενο για τον απλό λόγο ότι τέτοιες αναζητήσεις έκφρασης αποτελούσαν εξαίρεση. Αντίθετα ο κανόνας, ήταν η υποβάθμιση της θέσης των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, των μαύρων. Ακόμα και όταν αυτό συμβαίνει από άτομα που προέρχονται από αυτές τις ομάδες, αυτό δεν αναιρεί τη σημασία του ούτε το γενικεύει: είναι conditio sine qua non της βιομηχανίας και όποιος δεν το κάνει, απλά δεν ανήκει στον στενό της πυρήνα και στοχοποιείται. Όπως η βία ενάντια των μειονοτήτων από την αστυνομία, όπως και ο χρηματισμός στους πολιτικούς: thats how things work. Οι φωνές ενάντια σε κάτι τέτοιο παίρνουν όλο και περισσότερο χώρο στο δημόσιο λόγο επειδή πλέον απαιτείται, όχι από κάποιον άλλο, αλλά από αυτές τις γυναίκες, τα αντικείμενα της εκμετάλλευσης που πλέον επιζητούν να γίνουν υποκείμενα. Και έχουν ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουν.
Το ζήτημα είναι το αν έχει σημασία να υπάρχει μεγαλύτερη εκπροσώπηση των γυναικών, των μαύρων, των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και γενικά οποιασδήποτε ομάδας πέρα από τους λευκούς άνδρες. Το επιχείρημα για αυτό είναι ότι μία σειρά από ιδιαίτερα δημοφιλείς ταινίες (Lord of the Rings, Star Wars, κλπ) κατέκτησαν τη θέση που έχουν χωρίς να νοιαστούν για τέτοια ζητήματα. Δε θα διστάσουμε ποτέ να ασκήσουμε κριτική σε έναν συγγραφέα όπως ο Lovecraft για ρατσιστικά στοιχεία στο έργο του ή σε έναν συγγραφέα όπως ο Tokien για την υποτίμηση των γυναικείων χαρακτήρων. Ούτε όμως και θα τους προσβάλλουμε λέγοντας πως αυτά τα στοιχεία του έργου τους ήταν αυτά που καθόρισαν την αξία του. Δεν ήταν ο συντηρητισμός του Tolkien, η τεχνοφοβία και η -όχι και τόσο υπόρρητη- αγάπη στη βρετανική μοναρχία αυτό που θαυμάζουμε στο αριστούργημα του Tolkien. Δε θα καταδικάσουμε το έργο του γι αυτά αγνοώντας τη μαεστρία με την οποία δημιουργεί και περιγράφει έναν ολόκληρο, πραγματικά ολόκληρο κόσμο.
Δεν υπάρχει κάποιο μέτρο με το οποίο κρίνουμε ένα έργο τέχνης με βάση το πόσες γυναίκες ή μη λευκούς χαρακτήρες έχει. Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι για παράδειγμα οι γυναίκες στα έργα φαντασίας, παραδοσιακά, υπάρχουν μόνο ως κομπάρσοι ή έπαθλα για τον μπρατσωμένο ήρωα και μόνο τις τελευταίες δεκαετίες υπάρχει μία μικρή και αδύναμη τάση με νέα έργα που το ξεπερνάνε αυτό. Η πρώτη τριλογία Star Wars -που τη λατρεύουμε- μας έδωσε έναν ολόκληρο γαλαξία στον οποίο χώρεσε μόνο ένας μαύρος, ο οποίος μάλιστα πρόδωσε τους ήρωες μας στον Vader. Το να τα αναφέρουμε όλα αυτά δεν μας κάνει λογοκριτές αλλά μας δίνει την ικανότητα να εκτιμήσουμε κάθε έργο τέχνης ως προιόν συγκεκριμένων ανθρώπων και ιστορικών περιόδων με τα δικά τους όρια και χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα μας δεν είναι με τον κόσμο του Αρχοντα ή του Κόναν αλλά με όσους -όπως ο αρθρογράφος του Geek Cultura– επιλέγουν να υπερασπίζονται ως ιστορική παρακαταθήκη αυτών των έργων τις πιο ξεπερασμένες πλευρές τους. Θεωρούμε δεδομένο ότι για τη σύγχρονη τοξική κουλτούρα μέσα στους φαν, που οδήγησε την ηθοποιό Kelly Marie Tran -με καταγωγή από το Βιετνάμ- να κλείσει τα social media για να αποφύγει το διαρκές μπούλινγκ και τις απειλές, δεν φταίει ο George Lucas αλλά όσοι σεξιστές και ρατσιστές δεν μπορούν να κάνουν μισό βήμα μπροστά.
Υπάρχει δικαίωμα στο ρατσισμό;
Τέλος, ο Centinel εκφράζει το φόβο του για το μέλλον των “μη πολιτικά ορθών” καλλιτεχνικών δημιουργιών. Μας λέει συγκεκριμένα ότι “Δεν είναι λίγες οι φορές, που όσες ταινίες και σειρές παρέκκλιναν από τις πολιτικά ορθές προσδοκίες διώχθηκαν και λογοκρίθηκαν”. Αυτό είναι και το ξεχείλισμα του ποτηριού. Εδώ πλέον ο αρθρογράφος περνά απ’ την κριτική της “πολιτικής ορθότητας” στην υπεράσπιση του “μη πολιτικά ορθού”. Είναι μια ανοιχτή έκκληση για την ελευθερία του αρθρογράφου και των δημιουργών να είναι ρατσιστές, σεξιστές, μισάνθρωποι (ίσως και φασίστες;). Είναι το ίδιο δικαίωμα που διεκδικούσαν κάποτε στις παρέες όσοι έλεγαν ανέκδοτα με Eβραίους και έρχονταν αντιμέτωποι με την παγωμάρα των υπόλοιπων. Πρόκειται για το δικαίωμα να γράφουν και να δείχνουν στις ταινίες, τις σειρές, τα comics τους οι alt-right δημιουργοί ό,τι θέλουν, να διαιωνίζουν κοινωνικά στερεότυπα, να χύνουν το ρατσιστικό και σεξιστικό δηλητήριο, να υποβαθμίζουν ανθρώπινες υπάρξεις και να εξαφανίζουν ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, προκειμένου να ακούσουμε και τη δική τους αλήθεια, κόντρα στα παραγγέλματα των Social Justice Warriors.
Όμως, ο Centinel και οι υπόλοιποι υποστηρικτές αυτών των απόψεων ξεχνούν κάτι. Το δικαίωμα της έκφρασης στο ρατσισμό, το μισογυνισμό, τη μισανθρωπιά υπήρχε πάντα και δυστυχώς εξακολουθεί να υπάρχει. Η Αμερική της δεκαετίας του 1950 ήταν μια χώρα που οι μαύροι ήταν ακόμα σκλάβοι, ακόμα κι αν τυπικά είχαν ελευθερωθεί. Το ίδιο ισχύει για την πλειοψηφία των δυτικών χωρών, όπου παρά τις εξαγγελίες περί δημοκρατίας, πάντα υπέβοσκαν τέτοιες αντιλήψεις (αν δεν ήταν κυρίαρχες). Στην ίδια την Ελλάδα πριν μια εβδομάδα περίπου δολοφονήθηκε ένας Aλβανός μετανάστης από έναν χρυσαυγίτη, επειδή είπε η γνώμη του για τη Μακεδονία δεν ήταν αρεστή. Αυτές οι αντιλήψεις (εντός και εκτός του καλλιτεχνικού χώρου) υπήρχαν και υπάρχουν και οι μόνοι που μπορούν να τις σταματήσουν είναι αυτοί οι “άλλοι”, οι “διαφορετικοί” που αντιστέκονται στη μισανθρωπιά, διεκδικώντας τα δικαιώματά τους να είναι ορατοί και να μην τους υποβαθμίζουν. Αυτοί είναι οι μαύροι που έχουν ζήσει τη σκλαβιά για αιώνες ολόκληρους, οι γυναίκες που καθημερινά γίνονται θύματα κακοποίησης, βιασμών, ακόμα και δολοφονιών, οι μουσουλμάνοι που τους ταυτίζουν με τρομοκράτες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα που ζουν όλη τους τη ζωή με το φόβο της αντίδρασης των άλλων, των “κανονικών” και τόσοι άλλοι “διαφορετικοί” απ’ τον λευκό straight άνδρα των δυτικών χωρών, οι οποίοι ζουν καθημερινά διακρίσεις και καταπιέσεις και δεν επιτρέπουν σε ένα μάτσο ρατσιστές, σεξιστές και φασίστες να τους υποβαθμίζουν.
Πάντως, με την τελευταία του έκκληση ο Centinel έχει περάσει πια στην αντίπερα όχθη και μαζί του έχει περάσει και όλο το site Geek Cultura, το οποίο φιλοξενεί την άποψή του χωρίς καμία αντίδραση (λογικά συμφωνόντας μαζί του, γιατί όχι άλλωστε τι είναι τίποτα αριστεροί υπερευαίσθητοι;). Ο Centinel λέει στην ίδια παράγραφο, ότι το Twitter σαν σύγχρονη Ιερά Εξέταση κατηγορεί τους μη πολιτικά όρθους δημιουργούς σαν “σύγχρονους αιρετικούς”, για “-ισμούς” και ότι “αν δεν μετανοήσει και δεν δημοσιεύσει μια ταπεινωτική απολογία θα καεί η καριέρα του”. Μετά από αυτή την πρόταση για εμάς πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Ο Centinel έχει πλήρη συναίσθηση της σοβαρότητας των γραφόμενών του, ξέρει ότι με αντίστοιχες αντιλήψεις κάποιοι δημιουργοί έχουν κάψει τις καριέρες τους και παρ’ όλα αυτά δεν έχει την παραμικρή ντροπή των λεγόμενών του.
Για εμάς το Geek Cultura που δημοσιεύει αυτό το άρθρο είναι πλέον στην αντίπερα όχθη, εκεί που επέλεξε να είναι. Μαζί με τους ρατσιστές, τους σεξιστές και τους φασίστες. Πάντως, για εμάς δεν έχει πλέον καμία θέση στη nerd κουλτούρα, στα φεστιβάλ και στις εκδηλώσεις σχετικά με αυτήν. Τύποι με αυτές τις αντιλήψεις καλό είναι να μένουν εκεί που ήταν και τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, κλεισμένοι στο παιδικό τους δωμάτιο, 30ρηδες πια, χωρίς παρέες, όλη μέρα να καίγονται στα videogames και τις τσόντες και να γεμίζουν το internet με τα τοξικά τους σχόλια. Μόνο που εμείς θα ξέρουμε ότι αυτά τα σχόλια τα γράφουν στο Geek Cultura συνήθως και γι’ αυτό δεν θα μπαίνουμε εκεί. Ελπίζουμε την ίδια στάση με εμάς να ακολουθήσει και η υπόλοιπη nerd κοινότητα. Μόνο η απομόνωση αξίζει στους θιασώτες του μισανθρωπισμού. Κι ας μας πουν και Ιερά Εξέταση, τουλάχιστον δεν θα μας πει ποτέ κανείς φασίστες.
