Η Μητρόπολη του Χρυσού: 4. Αμαλγάμα – Έπος και sexual fluidity κολλάνε; Κολλάνε!
Η Μητρόπολη του Χρυσού είναι μια σειρά κόμικ επικής φαντασίας της Αγγελικής Σαλαμαλίκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press και έχει πάρει βραβείο καλύτερου σχεδίου στα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2018 όσον αφορά το πρώτο κιόλας τεύχος της! Πρόκειται για μια ιστορία πολύ κλασσική στην pop κουλτούρα και παράλληλα τόσο παλιά όσο και η ιστορία του Σπάρτακου, αφού πρόκειται για μια ιστορία απελευθέρωσης των σκλάβων από τα δεσμά τους. Ως εκ τούτου πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ισχυρό και συγκινησιακό μοτίβο, που από μόνο του έχει δύναμη και επιρροή πάνω στον αναγνώστη.
Συγκεκριμένα, ο κόσμος της δημιουργού βρίσκεται σε πόλεμο για πάνω από έναν αιώνα. Αλχημιστές ενάντια σε Κανίβαλους μάχονται για το ποιος τελικά θα επικρατήσει πάνω στα συντρίμμια του. Βέλη στη φαρέτρα και των δύο πλευρών οι Γουίβερν, πλάσματα απίστευτης δύναμης που ελέγχονται με χρυσό, τον οποίο παράγουν οι Αλχημιστές, πληρώνοντας ωστόσο βαρύτατο τίμημα. Ωστόσο, και παρά τις ατελείωτες επικές σκηνές μάχης και τα super-hero aesthetics, τα οποία ωστόσο μοιάζουν καθαρός αναχρονισμός στην μεσαιωνικού τύπου εποχή -προσωπικά το πάντρεμα αυτό του φουτουρισμού με τον μεσαίωνα μου θύμισε κάτι από 40k Warhammer -στην οποία η ιστορία διαδραματίζεται, η Μητρόπολη του Χρυσού σπάει κατά πολύ πολλά στερεότυπα της επικής φαντασίας.
Ειδικότερα, το Αμαλγάμα είναι το τέταρτο και τελευταίο μέρος της σειράς, το οποίο καταλήγει σε ένα ανοιχτού τύπου φινάλε, κάτι το οποίο δύσκολα συναντάται στο χώρο της επικής φαντασίας, η οποία χαρακτηρίζεται από αυστηρή δομή και πολύ συγκεκριμένα μοτίβα, τα οποία πάντα φαίνεται να “πιάνουν”, κερδίζοντας το κοινό της κάθε φορά. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η μόνη καινοτομία του κόμικ, αφού πραγματικά η Α. Σαλαμαλίκη προχωρά πολύ περισσότερο, μέσω της μοντέρνας χρήση της γλώσσας της, της fluent αρρενωπότητας των ηρώων, της σύγκρουσης με το κλασσικό μοτίβο της “θυσίας” , αλλά και της τολμηρής κίνησης της να θέσει τον έρωτα και , δη, τον ομοφυλοφιλικό στον αντίποδα του ηρωισμού. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο ντε Μπαλζάκ “ο ηρωισμός πάντα σκοτώνει τον έρωτα και vice versa” και ενώ συνήθως οι δημιουργοί στο χώρο της επικής φαντασίας βάζουν τον ήρωα πάντα να επιλέγει το καθήκον, η Α. Σαλαμαλίκη δε διστάζει να εναντιωθεί και σε αυτή τη νόρμα!
Αυτή, ωστόσο, η επιλογή της όχι μόνο δεν “ξενερώνει” τον αναγνώστη, αλλά καταφέρνει να απηχήσει ένα είδος δικαίωσης, αφού οι κεντρικοί της ήρωες, ένας Γουίβερν και ένας Αλχημιστής, πέφτουν και οι δύο θύματα μιας λογικής που τους θέλει ενώπιον του θυσιαστηρίου σαν σφαχτάρια για το καλό της ανθρωπότητας, δίνοντας στο κόμικ της μια εξαιρετικά φιλοσοφική διάθεση, αλλά και σύγχρονη οπτική. Συγκεκριμένα, η δημιουργός επιλέγει να συνδυάσει το πολιτικό με το φανταστικό, χτίζοντας ωστόσο πολλαπλά επίπεδα δικαίου και ξεφεύγοντας από το δίπτυχο “οι καλοί” και οι “κακοί”, κάτι το οποίο φαίνεται και μέσα από το σχέδιο τής. Πράγματι, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο πλευρών είναι ιδιαίτερα δυσνόητη, ενώ στον αντίποδα της διαμάχης τους βρίσκονται πρόσωπα, όπως οι ήρωες, που φαίνεται να μην υπολογίζονται με ισότιμους όρους, παρά σαν “σκλάβοι”, γρανάζια της μηχανής του πολέμου τους, που όσο περισσότερο προσπαθούν να τους βοηθήσουν, τόσο περισσότερο πληγώνονται και τα δεσμά τους γίνονται πιο ισχυρά γύρω από τα πόδια και τους λαιμούς τους, σαν αλυσίδες που τους εμποδίζουν να είναι ελεύθεροι. Μια τέτοια αλυσίδα είναι και το καθήκον αυτοθυσίας, που θα σπάσουν, αφού τελικά τα δικά τους συμφέροντα δεν σχετίζονται με την έκβαση του πολέμου αυτού. Επιπλέον, το γεγονός ότι στον εμπόλεμο αυτό κόσμο τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την παραγωγή χρυσού και ποιος τελικά τον κατέχει, απηχεί μια διαλεκτική, μαρξιστικού τύπου ανάλυσή του.
Από τα παραπάνω, γίνεται φανερή η αναλογία που προσπαθεί η Α. Σαλαμαλίκη να φέρει στην επιφάνεια, παρμένη από την κοινωνία στην οποία η ίδια ζει, όπου καθημερινά υποκειμενικότητες, queer οντότητες και κάθε μορφή ετερότητες πασχίζουν να αναδυθούν και να κερδίσουν χώρο στο πολιτικό σκηνικό, που θυμίζει πεδίο μάχης και που τους ζητάει να θυσιαστούν στο όνομα της ομοιομορφίας, της τάξης και της παραδοσιακής δόμησης της έμφυλης κοινωνίας μας. Οι ήρωες, ωστόσο, στη “Μητρόπολη του Χρυσού” τολμούν να αγνοήσουν τις φωνές που τους καλούν στο θυσιαστήριο, επιλέγοντας τον έρωτα και όχι τον πόλεμο, βάζοντας τέλος στο δίλημμα “μαζί μας ή εναντίον μας”, επιλογή τολμηρή και ταυτόχρονα απελευθερωτική, να χρειαστεί να γυρίσουν πίσω στη μάχη, μια μάχη που αυτή τη φορά θα τους αφορά. Σχετική είναι, άλλωστε, και η παράκληση του ήρωα στο τέλος του κόμικ “Φώναζέ με Σκλάβο”, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτός ο κόσμος δυστυχώς δεν φτιάχτηκε γι’ αυτούς.
About the Authors
Aθηνά Κακλαμάνη Η Αθηνά μπορεί να φαίνεται ένα κορίτσι όπως όλα τα άλλα, όμως στην πραγματικότητα έχει μια μυστική υπερδύναμη. Μπορεί να διαβάζει γρήγορα. . Σε έναν παράλληλο κόσμο, η Αθηνά θα ήταν μέλος της ακαδημίας για χαρισματικά παιδιά του Charles Xavier. Σε αυτόν εδώ, της αρέσει η μπύρα, το κακό φαγητό, οι δίσκοι των Beatles, τα καλά βιβλία, ενώ παράλληλα έχει ορκιστεί να αναζητά την ομορφιά στους ανθρώπους και τον κόσμο. Η Αθηνά είναι λίγο χαζοχαρούμενη. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την Πολιτική και τη Νομική Επιστήμη, γι’ αυτό θα την βρείτε θαμμένη στα αναγνωστήρια του ΕΚΠΑ.
Related Posts
Οι νικητές των Ελληνικών Βραβείων Κόμικς 2022 (και μία μικρή αποτίμηση) →
Anxiety Sketches – Ένας μοντέρνος θάνατος →
Μυστήρια Πράγματα: Οι Λύκοι της Ζήρειας – Από πότε ο βουκολικός τρόμος έγινε cool; →
