Έχετε μπει ποτέ στη διαδικασία να ακολουθήσετε ένα ήρωα ενός βιβλίου στην καθημερινότητά του; Να περάσετε πίσω από την κεντρική ιστορία ξεκλέβοντας ματιές από εκείνες τις λεπτομέρειες οι οποίες σπανίως μας γίνονται γνωστές; Να τον δείτε πως περνά τις μέρες του; Τι τον ευχαριστεί, τι τον φοβίζει ; Αν οι απαντήσεις σας είναι καταφατικές, τότε αυτό το βιβλίο είναι ιδανικό για σας.
Ο Patrick Rothfuss στο βιβλίο ‘’Η μουσική της σιωπής’’ μας βάζει μέσα στην καθημερινότητα της Άουρι. Μιας νεαρής κοπέλας που ζει κάτω από το Πανεπιστήμιο σε ένα ξεχασμένο ερειπωμένο μέρος γεμάτο αντικείμενα.
Η ιστορία της δεν έχει αυτό που λέμε δράση... Ξέρετε: μάγους, δράκους, νεράιδες, κακιασμένα ξωτικά,ήρωες με σπαθιά που μιλάνε ή μάχες με όλα αυτά μαζί.
Είναι απλά η καθημερινότητά της. Ο κόσμος της και οι συνήθειές της. Συνήθειες που έχει φτιάξει η ίδια για τον εαυτό της, για να προστατευτεί από το απροσδόκητο, το μη ελέγξιμο...
Γιατί τέτοια ανάγκη όλα να είναι τακτοποιημένα και στην εντέλεια τριγύρω της; Όλα στη σωστή τους θέση; Τι ήταν ‘’ατακτοποίητο’’ εντός της και προσπαθούσε να βρει ισορροπία μέσα στην εξωτερική τάξη;
Η ‘Αουρι είναι μια κοπέλα η οποία έχει υποστεί βιασμό. Στο βιβλίο αυτό δεν αναφέρεται, ο βιασμός της γίνεται γνωστός μέσα απο την κεντρική σειρά βιβλίων του Rothfuss”The Kingkiller Chronicle”, όμως είναι πρόδηλο στη συμπεριφορά της. Στον τρόπο που έχει δομήσει την καθημερινότητά της με συγκεκριμένες ‘’τελετουργίες’’ ώστε να νιώθει προστατευμένη.
Μην γνωρίζοντας αυτήν τη λεπτομέρεια, σημαντική για την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα, μπορείς να διαβάσεις την ιστορία της όπως ο ίδιος/ η ίδια επιθυμείς . Μπορείς να την θεωρήσεις απλά εκκεντρική, ιδιότροπη ή να βυθιστείς στην σκέψη πως δεν χρειάζεται ένα βιβλίο φαντασίας να συνδέεται με τη λογική. Όταν όμως το γνωρίζεις, αυτόματα κάθε κίνηση και προσπάθειά της να κρατήσει αυτό το μισογκρεμισμένο και ξεχασμένο μέρος σε μια τάξη, αποκτά νόημα. Συμπονάς την επιμονή της, το άγχος της, τον θυμό της. Τον τρόπο που προσπαθεί να διαχειριστεί τα μικρά γεγονότα μέσα στη μέρα της. Όπως ακριβώς μια επιζήσασα από μια τραυματική εμπειρία.
Είναι μια γυναίκα που έχει πονέσει και απομακρυνθεί από τον κόσμο βρίσκοντας ασφάλεια στη μοναξιά της και στα άψυχα αντικείμενα γύρω της. Κρύβεται και φοβάται τους περισσότερους ανθρώπους… Προσμένει μόνο έναν..Τον Κβοθ.
Αγαπά την σιωπή και τα αντικείμενα, τα οποία για να βρουν την ‘’σωστή τους θέση’’,χρειάζεται εκείνη να αποφασίσει ποια είναι αυτή και που ταιριάζουν καλύτερα.
Όλα εκείνη, κανείς άλλος δεν αποφασίζει έξω από εκείνη...
Μέσα από αυτή την φυγή της από την ανθρώπινη κοινωνία καταφέρνει και η ίδια να παραμένει απροσδιόριστα άχρονη. Τη νιώθουμε σαν παιδί να τρέχει μέσα στα δωμάτια και στα χαλασμένα περάσματα.. Δεν είναι παιδί μα επιλέγει να νιώθει έτσι.. Η αφέλεια και η αγνότητά της φαίνεται σε κάθε αντίδρασή της.
Όταν πεισμώνει χτυπώντας το πόδι της κάτω πως κάποιος της χάλασε τα σαπούνια της ή όταν παίζει με τον Φόξεν..
Ανθρώπινο παιδί αλλά ταυτόχρονα και μαγικό πλάσμα..Τη νιώθεις να χορεύει και να στριφογυρίζει μέσα στα χαλάσματα και στα ερειπωμένα δωμάτια με τα μακριά μαλλιά της πότε να ανεμίζουν ελεύθερα και πότε να βρίσκονται μπερδεμένα και βρώμικα δηλώνοντας με την σειρά τους, τις εναλλαγές στην διάθεσή της.
Μια μικρή νεράιδα στο δικό της ξεχασμένο ασφαλές βασίλειο...
Ένα κομμάτι της απολαμβάνει την σιωπή ωστόσο το άλλο το ανθρώπινο αποζητά την επαφή. Αποδίδει στα αντικείμενα γύρω της, ανθρώπινα συναισθήματα. Τα βλέπει ‘’χαρούμενα’’, ‘’μουτρωμένα’’, ‘’δυστυχισμένα’’ και προσπαθεί να τα ευχαριστήσει μετακινώντας τα.
Θα πει κάποιος, όπως απολογητικά αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας στον επίλογο του πως:
‘’Αυτό το βιβλίο δεν έχει λόγο ύπαρξης’’. Είναι σαν ένα ‘’διαφημιστικό σποτ’’ μέσα στην φανταστική σειρά βιβλίων του ιδίου ‘’The Kingkiller Chronicle’’ και θα κάνει λάθος αν το προσπεράσει με αυτή την σκέψη.
Θα χάσει την γνωστή γλαφυρή πένα του συγγραφέα, ο οποίος περιγράφει με απαράμιλλη ακροβασία εκατοντάδες αντικείμενα και σημεία του κόσμου της Άουρι με τόσες λεπτομέρειες που είναι σαν να τα κρατάμε οι ίδιοι στα χέρια μας.
Κρατάμε το γρανάζι, το σαπούνι, την κουβέρτα, τον Φόξεν, το μικρό χέρι της Άουρι..
Βουτάμε μέσα στην ιστορία με τρόπο φυσικό και όχι εκβιαστικό. Γινόμαστε κομμάτι του περιβάλλοντός της και όχι απλοί αναγνώστες . Γινόμαστε ανθρώπινοι. Απλοί. Της κρατάμε συντροφιά σεβόμενοι τη μοναξιά και την σιωπή που η ίδια έχει επιλέξει.
Δεν είναι κακό κάποια στιγμή να σταματάμε απο την αχόρταγη ανάγκη μας ”πάντα κάτι να συμβεί στις επόμενες σελίδες”. Αυτή είναι μια κινηματογραφική αντίληψη των γεγονότων. Στην πραγματική ζωή, κάθε μέρα συμβαίνουν μικρά πράγματα που μας οδηγούν σε μεγάλα γεγονότα της ζωής μας σχεδόν ασυνείδητα: συνήθειες, τυχαίες συναντήσεις, καθυστερήσεις, προβλήματα.
Ο Patrick Rothfuss επιλέγει να γράψει σαν βιβλίο, μια ιστορία, την οποία οι μεγάλοι κλασικοί συγγραφείς της Λογοτεχνίας, όπως ο Βίκτωρ Ουγκώ, θα επέλεγαν να την εντάξουν εντός της κεντρικής τους ιστορίας σαν ”ιντερλούδιο” κάνοντας δίτομα έργα. Στους ”Άθλιους” βλέπουμε περιγραφές των κήπων, των υπονόμων, των μοναστηριών να γεμίζουν σελίδες επί σελίδων μόνο και μόνο για να μπορεί ο αναγνώστης με την φαντασία του να βρεθεί όσο το δυνατόν πιο κοντά σε εκείνη την ατμόσφαιρα.
Ο Rothfuss πράττει το ίδιο, ώστε να βρεθούμε κοντά στην ηρωίδα του. Πλέον είναι αδύνατον να την συναντήσουμε στις σελίδες των βιβλίων του χωρίς να την αισθανθούμε οικείο μας πρόσωπο.
Σε ποιους απευθύνεται λοιπόν αυτό το βιβλίο; Σε ποιο είδος αναγνώστη; Στον αναγνώστη που δεν θέλει να μένει στην επιφάνεια μιας ιστορίας. Στον αναγνώστη που όταν κλείνει το βιβλίο του σκέφτεται χιλιάδες πράγματα γύρω από τους ήρωες και φαντάζεται το ”πριν” και το ”μετά”. Στον αναγνώστη της λεπτομέρειας. Τον ευαίσθητο, τον ονειροπόλο, αυτόν που δεν το νοιάζει μόνο ”η αδρεναλίνη” αλλά και η ηρεμία της ανάγνωσης.
