Λίγες σειρές συζητήθηκαν φέτος τόσο πολύ όσο το “Mr Robot” και ακόμα λιγότερες ήταν αυτές που το κατάφεραν αυτό στην πρώτη τους εμφάνιση. Πολλές νέες σειρές χρειάζονται ένα διάστημα προσαρμογής για να δεις εάν θα πιάσουν ή όχι, κάτι που φυσικά δεν ίσχυσε ποτέ για την προκειμένη περίπτωση. Το “Mr Robot” ήταν από τις περιπτώσεις που σε γράπωναν από το πρώτο επεισόδιο, που κάλυπταν τα όποια ψεγάδια τους γρήγορα και σου επιβάλλονταν τόσο με την κεντρική τους ιδέα όσο και τον ρυθμό, αλλά κυρίως με τους χαρακτήρες τους. Γιατί πράγματι, μπορεί η κεντρική ιδέα να ήταν γοητευτική, ειδικά στην εποχή μας, ωστόσο αυτό που έμεινε από την σειρά ήταν χωρίς αμφιβολία η κεντρική ερμηνεία.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το “Mr Robot” φτιάχτηκε από τον Sam Esmail και ακολουθεί τον νεαρό Elliot Alderson, ο οποίος πάσχει από προχωρημένη κοινωνική διαταραχή, είναι εθισμένος στην μορφίνη και διαμορφώνει σχέσεις μόνο μέσω του χακαρίσματος. Η ισχυρή αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης που κατέχει τον οδηγεί στο να ενταχθεί στην οργάνωση F Society και να προσεγγίσει τον μυστηριώδη αρχηγό της, τον Mr Robot. Όλη η σειρά είναι δοσμένη σε πρώτο πρόσωπο και οι θεατές ουσιαστικά αντιμετωπίζονται ως φωνές στο μυαλό του Elliot. Η σειρά επιλέγει αυτόν τον τρόπο αφήγησης όχι μόνο για να σπάσει τον 4 τοίχο, αλλά και να παραδώσει μια άμεση και ευθεία κριτική στον δυτικό πολιτισμό και όλες τις παθογένειες που αυτός έχει αναπτύξει, τον άκρατο καταναλωτισμό, την αποξένωση, τον ρατσισμό και την κοινωνική αποξένωση, αλλά και τους μυριάδες τρόπους που εφευρίσκουν οι άνθρωποι που ζουν και υφίστανται την βία του για να αποφεύγουν να κοιτάξουν το πρόβλημα στα μάτια.
Η κριτική της σειράς δεν είναι χωρίς στόχο. Για την διαιώνιση αυτή της κατάστασης φταίνε όσοι κερδίζουν από αυτή, τα λόμπι των τεράστιων πολυεθνικών και αυτά αντιμετωπίζει ως εχθρούς στην σειρά ο Elliot, στο πρόσωπο της τεράστιας και απειλητικής Evil Corp, η οποία πρέπει να θεωρηθεί περισσότερο σύμβολο παρά κανονική εταιρεία, μπας και γλυτώσει από το βραβείο της χειρότερης επωνυμίας που υπήρξε ποτέ. Στο μείγμα κοινωνικής κριτικής και ακτιβισμού, οι δημιουργοί προσθέτουν και την διάσταση ενός οικογενειακού δράματος, καθώς η Evil Corp είναι έμμεσα υπεύθυνη για τον θάνατο του πατέρα του Elliot. Αυτή η διαρκής αναφορά της τραυματικής εμπειρίας και της φιγούρας του πατέρα φέρνει στην σειρά και μια πολύ λεπτή οιδιπόδεια απόχρωση, η οποία όμως γίνεται ιδιαίτερα κρίσιμη και κομβική όσο η σειρά προχωρά…
Η γοητεία της σειράς όμως δεν περιορίζεται στο θέμα της μόνο. Αυτό που είναι ουσιώδες σε όλο το έργο είναι η ατμόσφαιρα που καλλιεργείται. Μια διάθεση σκοτεινή, κλειστοφοβική, μια αγωνία για το τι μπορεί να κρύβει πίσω της κάθε συνομωσία ή για το αν υπάρχει τελικά κάποια συνομωσία, καθώς όλα μπορεί τελικά να είναι στο μυαλό του Elliot, κάτι που ούτε ο ίδιος αποκλείει. Πράγματι, όπως είδαμε και πάνω, τα διαρκή voice over του Elliot ουσιαστικά είναι μονόλογοι από τους οποίους οι θεατές πιάνονται και τους μονολόγους αυτούς τους μπερδεύουν με αληθινό διάλογο. Η ίδια η σειρά αλλάζει τις θέσεις των πραγμάτων, αλλοιώνει το τι θεωρεί ο πρωταγωνιστής ( άρα και εμείς) πραγματικό και έτσι δημιουργείται μια κατάσταση με άπειρες δυνατότητες ανατροπών.
Αυτό το παρανοϊκό περιβάλλον που καλλιεργεί η σειρά επιτυγχάνεται τόσο από την ερμηνεία του Elliot, όσο και από την εξαιρετική σκηνοθεσία. Το πρώτο επεισόδιο της σειράς γυρίστηκε υπό την καθοδήγηση του γνωστού Niels Arden Oplev (Το κορίτσι με το τατουάζ , To verdener) και οι υπόλοιποι ακολούθησαν το ρυθμό του Δανού master του σασπένς . Επιλέγοντας μια λιτή αφηγηματική τεχνική, που πολλοί θα θεωρούσαν ξεπερασμένη, η οποία όμως εναλλάσσεται σε σουρεαλιστικές εικόνες καθαρής τρέλας, καταφέρνει να χτίσει έναν κυκεώνα σκέψεων, γνωμικών και καταστάσεων όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Πολλά ερωτήματα της σειράς δεν έχουν απαντηθεί ακόμα, και αυτό είναι που την κάνει και τόσο εθιστική…
Ωστόσο προφανώς δεν είναι όλα ρόδινα. Μια σειρά δεν μπορεί να διατηρεί μια κλειστοφοβική και αγωνιώδης ατμόσφαιρα συνεχώς και τις στιγμές που δεν τα καταφέρνει όλο το σύμπαν του “Mr Robot” παίρνει την κάτω βόλτα, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να ξαναχτίσει το σασπένς. Ιδιαίτερα στη μέση της η σειρά κάνει μια μεγάλη κοιλιά, και είναι εμφανές πως κάνει πολλά πέρα δώθε για να ξαναπάρει μπρος. Ταυτόχρονα, σε πιο γενικό πλαίσιο, σε πολλά της σημεία η κριτική της φαίνεται αφελής και δεν καταφέρνει να αποδώσει όλη την πολυπλοκότητα την οποία βαυκαλίζεται ότι καταλαβαίνει. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που η σειρά αρκείται σε ένα μανιχαϊστικό δίπολο πλούσιοι-φτωχοί και δεν προχωρά παρά πέρα, προκειμένου να καταστήσει ταξικό τον συσχετισμό της. Επιπλέον, πολλοί χαρακτήρες είναι εμφανώς λιγότερο δουλεμένοι από άλλους, τόσο ερμηνευτικά όσο και σεναριακά και δεν είναι σε θέση όχι μόνο να συμβάλουν στην πλοκή, αλλά ούτε να κρατήσουν την θέση τους.
Ο κόσμος του «Mr Robot» είναι κρύος. Από το ψύχος έρχεται κυρίως από την τρομερή ερμηνεία του πρωταγωνιστή της, του Rami Malek (“Night at the Museum”, “Night at the Museum 2”) o οποίος παραδίδει μία από τις καλύτερες, πιο πολύπλευρες και ολοκληρωμένες ερμηνείες της χρονιάς και του αξίζει ένα τεράστιο μέρος από την επιτυχία της σειράς. Ο δύσκολος χαρακτήρας του Elliot, με τα παραληρήματα, τις σκέψεις, το βάθος του δεν θα μπορούσε πραγματικά να αποδοθεί καλύτερα!
Στο δεύτερο αντρικό ρόλο της σειράς, αυτόν του “Mr Robot”, ο Christian Slater (“Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles”, “Der Name der Rose”) επιλέγει μια πιο κλασσική και λιγότερο δαιδαλώδης προσέγγιση στην ερμηνεία του, πράγμα που εμποδίζει την χημεία του με τον Malek και υποβαθμίζει κάπως τον γενικότερα σημαντικό ρόλο του. Στη γκρίζα περιοχή των ηθικά αμφισβητήσιμων ηρώων, ο Σουηδός Martin Wallström (Ego, I rymden finns inga känslor ) παραδίδει μια δυναμικική ερμηνεία βασιζόμενος καθαρά σε στην μικροεκφραστική του δεινότητα και στέκεται ισάξια απέναντι στον Malek ως μεγάλος ηθοποιός. Μαζί του και η Stephanie Corneliussen (“Hansel & Gretel: Witch Hunters”) η παρουσία της οποίας μπορεί να ήταν μικρή, έμεινε όμως αλησμόνητη…
Παράλληλα και ίσως αντιθετικά από το σκοτάδι του κόσμου του “Mr Robot” τόσο η Carly Chaikin (“In a World”, “Suburgatory” ) όσο και η Portia Doubleday (Carrie , Youth in Revolt) δίνουν, με πολύ διαφορετικό μεταξύ τους τρόπο, έναν απαραίτητο ανθρώπινο τόνο, χωρίς τον οποίο οι συναισθηματικές εναλλαγές του κλίματος της σειράς θα ήταν αδύνατες. Αντίθετα, η Frankie Shaw (Explicit Ills) παρόλο που θα μπορούσε να δώσει έναν διαφορετικό χαρακτήρα, δεν το κατάφερε και απέτυχε στον σκοπό που της ανέθεσε η πλοκή.
Συνολικότερα βέβαια η σειρά πέτυχε και αυτό το αποδεικνύουν τόσο η παρουσία της στις Χρυσές Σφαίρες, όσο και οι εκατομμύρια θαυμαστές που περιμένουν με αγωνία τον δεύτερο κύκλο… Μακάρι και αυτός να συνεχίσει στο ίδιο κλίμα, και ακόμα ψηλότερα!
