Έχουμε αναφέρει ήδη πόσο καλή εντύπωση άφησε η πρώτη σεζόν του Mr Robot και πόσο πολύ περιμέναμε την συνέχεια των σκληρών, σχεδόν μηδενιστικών κακουχιών του Εlliot, την μάχη απέναντι στην απρόσωπη Evil Corp αλλά και ενάντια στους προσωπικούς δαίμονες του καθενός από τους χαρακτήρες. Τι είδαμε λοιπόν στο διπλό επεισόδιο που άνοιξε πολύ δυναμικά την δεύτερη σεζόν;
Ότι θέλαμε, και ακόμη περισσότερα!
Ο Sam Esmail ξανακάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να δώσει τον τόνο που θέλει: ένα τρελό, πολυπείπεδο οπτικά και στυλικά ύφος που καθρεπτίζει άψογα τον γεμάτο αντιφάσεις και αντιθέσεις κόσμο που έχει οικοδομηθεί από το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις επιβληθείσεις αξίες του. Στην δεύτερη σεζόν μάλιστα, η απεικόνιση αυτή γίνεται ακόμα πιο οξεία και άμεση: Ενώ παλαιότερα κύριο μέσο του θεατή για την αλληλεπίδραση με τον κόσμό ήταν ο πρωταγωνιστής, τώρα ο κάθε χαρακτήρας έρχεται να προσθέσει κάτι από την δική του εμπειρία: Στελέχη εταιρειών, επιχειρηματίες, χάκερς και αστυνομικοί ανταλλάζουν γνωμικά, σκέψεις και απόψεις για τον καπιταλισμό, την σύμπραξη κεφαλαίου-κράτους, τις διαμεσολαβημένες ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε ένα πλαίσιο που προκαλεί φόβο όταν το πλησιάζουμε και συναισθηματική απονέκρωση όταν αφηνόμαστε να πλέουμε μέσα του… Σε μόλις 2 επεισόδια ( ή καλύτερα ένα σε δύο μέρη), ο Esmail σκιαγραφεί με λήψεις κοντικές, αδύνατες και περιμετρικές έναν αποσκεβρωμένο κόσμό που, ακόμα και αν μάχεσαι εναντίον του, ακολουθείς τους κανόνες του. Δεν χρησιμοποιεί ούτε βαρύγδουπες εκφράσεις, ούτε όρους πολύπλοκους. Σε αντίθεση με έργα που θέλουν να εξηγήσουν τον καπιταλισμό, ο Esmail νοιάζεται περισσότερο για το πως τον αντιλαμβάνονται τα άτομα που ζουν σε αυτόν.
Ταυτόχρονα, σε επίπεδο ερμηνειών, παρατηρείται μια γενική αναβάθμιση στο cast. Ο Μalek μπορεί να παραμένει ο αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής και το βασικό ατού της σειράς, ωστόσο τώρα και οι υπόλοιποι έχουν, αν όχι τόσο βαρύ φορτίο, τουλάχιστον κάποια βαθύτερη λειτουργία από απλά plot tools: Η Carly Chaikin (Suburgatory,Bad Blood) καταρρέει ψυχολογικά κάτω από το βάρος μιας επανάσταση που δεν ξέρει πως να την διαχειριστεί, η Portia Doubleday (Her,Youth in Revolt) απαρνείται την εκδίκηση για την αποδοχή, ενώ σε κάθε της βήμα δείχνει να θάβει την ανθρωπιά της κάτω από διαφημιστικά σλόγκαν και κενά ευχολόγια, ενώ ο μοναδικός Christian Slater (Συνέντευξη με ένα βρυκόλακα,Robin Hood: Prince of Thieves), ελεύθερος πια από το άγχος της πραγματικότητας και του ρεαλισμού γεμίζει την ερμηνεία του με την δυναμική της τρέλας, της υπερβολή και έναν ωμό κυνισμό, που όμως δεν ξεφεύγει πάντα από την παγίδα του διδακτισμού…
Παρόλα αυτά, κεντρική φιγούρα ανάμεσα τους ξεχωρίζει ξανά ο Rami Malek (Need for Speed,Night at the Museum), ο οποιός παραδίδει την ερμηνεία που θα τον ακολουθεί σε όλη του την ζωή. Αντιμέτωπος αυτή την φορά με μια ανυπέρβλητη σχεδόν μορφή παράνοιας, απευθύνει ξανά τον λόγο στον θεατή και να τον ρωτήσει εάν φοβάται την καθημερινότητα του, τι τρέμει περισσότερο, την διακοπή ή την συνέχιση της; Ο Malek, για άλλη μια φορά, φοράει τον ρόλο και μας παίρνει από το χέρι για να μας οδηγήσει μέσα από το σκαμπανέβασμα συναισθημάτων και σκέψεων, το συνοθύλευμα των οποίων είναι ο ήρωας του.
Με μόλις δύο επεισόδια, το Mr Robot ξαναέγινε κόλλημα και τώρα μένει να δούμε πως θα συνεχίσει να οικοδομεί την επανάσταση και την αντίσταση της, βδομάδα την βδομάδα, σε αυτόν τον ανηλεή πόλεμο….
