Mulan – Eπικό χάσιμο χρόνου

Nίκος Γιακουμέλος Από Nίκος Γιακουμέλος 4 Λεπτά Ανάγνωσης

Η Disney έχει αποφασίσει πως τίποτα δεν έχει αξία για αυτή στο τώρα αν δεν μπορεί να το επικαιροποιήσει και να (ξανά)φέρει κέρδος. Ξεκινώντας όμως την αφαίμαξη των animated ταινιών της, φαίνεται πως όσο προχωρά ο καιρός, όσο περισσότερη γκρίνια ακούγεται, τόσο χειρότερες γίνονται οι διασκευές της. Aπό το Jungle’s Book μέχρι το τρομακτικά αδιάφορο Dumbo, την καρέ-καρέ μεταφορά του Beauty and the Beast και το αμήχανο Lion’s King, σταδιακά η Disney καταβάλλει όλο και λιγότερη δημιουργική προσπάθεια στο να φτιάχνει αυτές τις ταινίες, βλέποντας τελικά πως είναι εύκολος στόχος η νοσταλγία του κοινού.

Το Mulan είναι ίσως η χειρότερη προσπάθεια της μέχρι τώρα. Το μοναδικό ίσως στοιχείο του που ίσως αξίζει κάποιο εύσημο είναι η απόπειρα του να διαφοροποιηθεί από το ζωηρόχρωμο, οπτικά πανέμορφο, ευφάνταστο μιούζικαλ που ήταν το animation. Έτσι, το live action Μulan της Niki Caro είναι ένα… γκρίζο, οπτικά βαρετό κλισέ martial arts/πολεμικό δράμα στο οποίο δε φαίνεται ούτε ο πόλεμος, ούτε το δράμα και πολύ λίγες πολεμικές τέχνες.

Σχεδόν τίποτα σε αυτή την ταινία δε δουλεύει, σε εκπληκτικό μάλιστα βαθμό. Από τις ξύλινες, στερημένες ζωής και ενδιαφέροντος ερμηνείες γνωστών και δοκιμασμένων κατά τα άλλα ηθοποιών όπως ο Donnie Yen (Rogue One, Yip Man), ο Jet Li (Ηero) αλλά και η υπέροχη Li Gong ( Memoirs of a Geisha, 2046) μέχρι τις απίστευτα ανιαρές στιγμές μάχης που ήταν σαφές πως η Caro, μια αξιόλογη σκηνοθέτιδα με εμπειρία στα δράματα, δεν είχε ιδέα πως να προσεγγίσει.

Δεν είναι παράξενο που μια αμερικανική παραγωγή, γυρισμένη ως επί το πλείστον στη Νέα Ζηλανδία, που στοχεύει κυρίως παιδιά (ή ανθρώπους γεννημένους στα 90s που παραμένουν παιδιά) απέτυχε παταγωδώς να πιάσει το πνεύμα και την ατμόσφαιρα των κινεζικών επικών πολεμικών υπερπαραγωγών όπως λόγου χάρη το Red Cliff του John Woo ή ακόμα και το… Mulan: Rise of a Warrior των Jingle Ma και Wei Dong.

Δεν έχει ρυθμό ούτε ατμόσφαιρα. Πουθενά σε όλη την ταινία δε νιώθει ο θεατής ούτε την έκρυθμη πολεμική κατάσταση, ούτε την αγωνία της πρωταγωνίστριας ούτε, τελικά, την προσωπική της διαμάχη μεταξύ αλήθειας και τιμής, καθήκοντος και ελευθερίας μέσα από την υπηρεσία στο σύνολο. Αυτά λέγονται πολλές φορές, σε μια απλοϊκή μορφή, αλλά ποτέ δεν αντηχούν με κάποιο συναισθηματικό αποτέλεσμα.

Μπροστά σε έργα που το επιτυγχάνουν πλήρως αυτό η Mulan της Caro, με το κακογραμμένο, γεμάτο τρύπες και εντελώς ανίκανο να ακολουθήσει μια στρατιωτική (ή έστω κοινή) λογική σενάριο μοιάζει με φτωχή συγγενή, αμερικανόφερτη και ξένη, παρά τις τεράστιες προσπάθειες της να χαϊδέψει τα αυτιά του πολυπληθούς κινεζικού κοινού (και του κυβερνώντος κόμματος, με ευχαριστίες στα αντίστοιχα κρατικά κέντρα). Πολύ απλά δεν έχει κάτι που οι ίδιοι οι Κινέζοι να μην έχουν κάνει ήδη, πολύ καλύτερα.

Ούτε η πρωταγωνίστρια, η κατά τα άλλα αξιόλογη ερμηνευτικά Yifei Liu (Once Upon A Time, Hanson and the Beast), με τη μία και μοναδική έκφραση της και τις αποστειρωμένες απόψεις περί αφοσίωσης στην οικογένεια και τον αυτοκράτορα, καταφέρνει να παρασύρει τους θεατές στο να νοιαστούν για αυτόν τον χαρακτήρα.

Σε κάθε περίπτωση οι φόβοι πολλών για τα πειράματα της Disney για παράκαμψη των αιθουσών με αιχμή του δόρατος αυτή την ταινία δεν είναι ιδιαίτερα δικαιολογημένοι. Όπως και με το Τenet, το οποίο πολλοί ευλογούσαν ως την ταινία που θα έσωζε τις αίθουσες (και τελικά δεν το έκανε), ούτε η Mulan είναι αυτή που θα τις καταστρέψει. Όχι επειδή δε θέλει, αλλά επειδή κυριολεκτικά δεν μπορεί.

Μοιραστείτε το Άρθρο
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.