Η τέχνη τις περισσότερες φορές κινείται με περίεργους τρόπους. Αν και υποτίθεται ότι ο σκοπός της είναι να απεικονίσει τις διάφορες πτυχές της ζωής, σχεδόν πάντα καταφεύγουμε σε αυτήν όταν θέλουμε να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα. Ουσιαστικά όλοι ψάχνουμε έναν ρεαλισμό αλλά όχι με τον τρόπο της αληθοφάνειας. Αυτό δεν είναι κακό φυσικά. Πάντα έχει περισσότερο ενδιαφέρον όταν παρακολουθούμε τις “εκρήξεις” της ζωής και όχι απλά μια τυποποιημένη απεικόνιση της. Που και που ωστόσο θα ανακαλύψουμε μικρά καλλιτεχνικά διαμαντάκια τα οποία δεν έχουν ως στόχο να ωραιοποιήσουν ή να παρουσιάσουν απλώς μια συγκεκριμένη όψη της καθημερινής ζωής. Μερικές φορές η τέχνη θα επιχειρήσει να μιλήσει στον δέκτη της με ωμό και σκληρό ρεαλισμό. Και το Normal People είναι μία από αυτές τις ιστορίες.
Το Normal People είναι μία μίνι σειρά 12 μισάωρων επεισοδίων Ιρλανδικής παραγωγής εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο της Sally Rooney. Η ιστορία μιλάει για την πολύπλοκη σχέση του Connell Waldron και της Marianne Sheridan δύο παιδιών που πηγαίνουν μαζί σχολείο σε μία επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας. Η Marianne είναι μία πανέξυπνη κοπέλα και εξαιρετική μαθήτρια η οποία όμως δεν έχει καθόλου αυτοπεποίθηση και πίστη στις δυνατότητές της. Ο Connell από την άλλη είναι ένας δημοφιλής μαθητής με αρκετές ευαισθησίες τις οποίες όμως καταπιέζει κάτω από το μάτσο παρουσιαστικό του προκειμένου να μπορέσει να γίνει αποδεκτός στους συμμαθητές τους. Οι δύο τους σιγά σιγά θα αποκτήσουν μία ερωτική σχέση την οποίο όμως ο Connell θα θελήσει να κρατήσει κρυφή από τους συμμαθητές τους. Η σειρά μιλάει για τις διάφορες περιόδους της ζωής των δύο νέων και πως η σχέση τους μεταβάλλεται όσο περνάνε τα χρόνια.
Με μία γρήγορη σύνοψη το Normal People μοιάζει με ακόμα ένα teen drama που ακολουθεί την πεπατημένη συνταγή του boy meets girl. Και όμως εκεί είναι που η σειρά αποφασίζει να ξεφύγει από τα κλισέ του είδους. Ναι η σειρά είναι ένα teen drama δεν είναι όμως καθόλου κλισέ και προβλέψιμη. Απεναντίας, είναι μία ωμή και σκληρή ιστορία η οποία επιλέγει να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Ο θεατής παρακολουθεί την εξέλιξη των δύο νέων μέσα από τα χρόνια. Τον τρόπο που από νέοι μετατρέπονται σταδιακά σε ενήλικες και πώς η σχέση τους αλλάζει από τις ραγδαίες αλλαγές της ζωή τους.
Ένα από τα καλύτερα στοιχεία της σειράς είναι η άρτια σκηνοθεσία της. Χωρισμένη σε δώδεκα επεισόδια τα οποία διαρκούν όλα γύρω στα 20 με 30 λεπτά, όλη η αισθητική της σειράς είναι στημένη με τη λογική μίας indie ταινίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δύο σκηνοθέτες της σειράς είναι ο Lenny Abrahamson (του εξαιρετικού Room) και η Hettie MacDonald αμφότεροι γνωστοί στον ανεξάρτητο Ιρλανδικό κινηματογράφο. Πραγματικά η δουλειά που κάνουν και οι δύο είναι απλά εξαιρετική καθώς καταφέρνει να κάνει τον θεατή να χαθεί μέσα από τα υπέροχα Ιρλανδικά τοπία της σειράς. Τα πάντα στον τεχνικό τομέα της σειράς φωνάζουν αρτιότητα αποδεικνύοντάς μας για άλλη μία φορά ότι ακόμα και οι σειρές που δεν έχουν βλέψεις και budget Game of Thrones δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις σύγχρονες κινηματογραφικές παραγωγές.
Η μεγάλη αποκάλυψη όμως της σειράς είναι οι δύο πρωταγωνιστικοί ρόλοι. Οι νεοφερμένοι Daisy Edgar-Jones (War of the Worlds) και Paul Mescal είναι εξαιρετικοί στον ρόλο των δύο μπερδεμένων νέων. Η χημεία τους είναι ίσως το δυνατότερο στοιχείο της σειράς ενώ και οι δύο μας δίνουν δύο από τις δυνατότερες ερμηνείες της φετινής τηλεοπτικής σαιζόν. Απλοί και ανθρώπινοι όπως αρμόζει στο ύφος της σειράς, είναι απίθανο να τους βλέπεις πώς αναπτύσσουν τις ερμηνευτικές τους ικανότητες σε κάθε επεισόδιο. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο Mescal ήταν προτεινόμενος στα φετινά βραβεία Emmy για καλύτερος ανδρικός ρόλος σε μίνι-σειρά.
Αν είναι να βρούμε ένα αρνητικό στοιχείο στη σειρά είναι ότι κάπου στη μέση η ιστορία κάνει κάποιες μικρές κοιλιές. Η σειρά γενικότερα ακολουθεί την κινηματογραφική λογική και αυτό φανερώνεται στον ρυθμό της. Όλα σε αυτή τη σειρά δείχνουν ότι η ιστορία θα μπορούσε να ειπωθεί εξίσου όμορφα ως μία ταινία της μιάμισης ώρας. Το σκληρό θέμα της σειράς μπορεί να χαθεί σε ορισμένα σημεία από τον αργό και χαλαρό ρυθμό της και αυτό ίσως αποπροσανατολίσει κάπως τον θεατή. Αυτό όμως δεν εμποδίζει το Normal People από το να λάμψει. Η άκροως ρεαλιστική απεικόνιση των ανθρώπινων σχέσεων και το εξαιρετικά καλογραμμένο σενάριο σε συνδυασμό με την κινηματογραφική σκηνοθεσία του και τις απίστευτες ερμηνείες του καταφέρνει να διώξει αμέσως την ταμπέλα του τυπικού teen drama που αρχικά φαίνεται να κατακλύζει επικίνδυνα τη σειρά. Το τελευταίο επεισόδιο μάλλον δε θα προσφέρει κάποια μορφή κάθαρσης στον θεατή, δεν είναι και αυτός ο σκοπός του άλλωστε. Αντιθέτως θα προσπαθήσει μέσα από το ταξίδι των ηρώων να καθρεφτίσει μία αληθινή ανθρώπινη σχέση και όχι να τις δώσει μία ρομαντικοποιημένη ή ευκολοχώνευτη απεικόνιση όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από σειρές ή ταινίες τέτοιου είδους. Οι άνθρωποι ερωτεύονται, πονάνε, γελάνε, φεύγουν και ξανάρχονται. Ο ρεαλισμός αυτής της σειράς είναι ίσως το πιο δυσκολοχώνευτο κομμάτι της. Και αυτό είναι που στο τέλος την κάνει πανέμορφη.
