Το προηγούμενο καλοκαίρι ξεκίνησε τον πρώτο της κύκλο η σειρά Preacher, η οποία δυστυχώς δεν συζητήθηκε όσο της άξιζε. Βασισμένη στο ομώνυμο comic των Garth Ennis και Steve Dillon, το οποίο ήταν ένα απ’ τα πιο βλάσφημα, διασκεδαστικά, πρωτότυπα comic των 90’s, η σειρά Preacher απ’ την αρχή είχε να σηκώσει μεγάλο βάρος. Στην πρώτη της σεζόν είχε καλές και κακές στιγμές, αλλά σε γενικές γραμμές μας άφησε μια καλή εντύπωση αφού είχε καταφέρει να μας εισαγάγει επιτυχημένα στον κόσμο του Preacher. Γνωρίσαμε χαρακτήρες όπως ο Jesse και ο Cassidy, που θα πρωταγωνιστήσουν στο ταξίδι για την εύρεση του Θεού, αλλά και χαρακτήρες όπως ο Eugene (ή αλλιώς Arseface), μια εμβληματική μορφή του comic, που σίγουρα μπορούσαν να τον δουλέψουν καλύτερα.
Απ’ τη δεύτερη σεζόν όμως οι απαιτήσεις μας είναι πολύ υψηλότερες απ’ το να γνωρίσουμε απλά τους χαρακτήρες του comic και αυτό οι δημιουργοί της σειράς δείχνουν ότι το έχουν καταλάβει καλά. Γι’ αυτό και στα μισά -πλέον- της νέας σεζόν μπορεί κανείς εύκολα να πει ότι μιλάμε σίγουρα για μια απ’ τις καλύτερες σειρές του φετινού καλοκαιριού.
Οι ήρωες πλέον ξέρουν ότι ο Θεός έχει χαθεί και με όπλο τους τη Γένεση, την θεϊκή ιδιότητα που απέκτησε ο Jesse και με την οποία μπορεί να αναγκάζει οποιονδήποτε να κάνει ό,τι του πει, η Tulip, ο Jesse και ο Cassidy ξεκινούν το ταξίδι τους για να τον βρουν. Έτσι φεύγουν απ’ το Τέξας, με πρώτο τους σταθμό τη Νέα Ορλεάνη, την πατρίδα της jazz.
Στο δρόμο της εξερεύνησής τους όμως θα βρουν διάφορα εμπόδια. Αρχικά η ίδια η παραβατική συμπεριφορά τους θα τους φέρει σε σύγκρουση με τις αστυνομικές αρχές. Με αυτό τον τρόπο θα ξεκινήσει και η σεζόν με μία πολύ δυνατή εισαγωγική σκηνή, που έχει απ’ όλα: τους τρείς ήρωες σε τρελά κέφια, κυνηγητό με την αστυνομία, γκάζια και πολλά -πάρα πολλά- πιστολίδια. Μια πραγματικά ιδανική αρχή που μας προετοίμασε με τον καλύτερο τρόπο για τη θεαματική αύξηση της δράσης στη νέα σεζόν.
Κάπου εκεί θα γνωρίσουμε και έναν απ’ τους πιο σκληρούς αντιπάλους που αντιμετώπισαν μέχρι τώρα ο Jesse και η παρέα του, τον Saint of Killers. Ένας απ’ τους αγαπημένους villains για τους fans του comic κάνει επιτέλους την εμφάνισή του στη σειρά και είναι ακριβώς όπως πρέπει: τρομακτικός, ανίκητος και εξαιρετικά θανατηφόρος. Ο Saint of Killers κάνει την εμφάνισή του σκοτώνοντας όποιον βρίσκει μπροστά του και το πρόβλημα είναι ότι ο Jesse δεν μπορεί να τον σταματήσει με τη χρήση της Γένεσης. Έτσι ξεκινάει ένα ασταμάτητο κυνηγητό, που δυσκολεύει τους τρείς ήρωες στο ταξίδι τους για να βρουν τον Θεό.
Όταν αποκαλύπτεται ότι τον Saint of Killers τον έχει στείλει ο Fiore, ο ένας απ’ τους δύο αγγέλους που γνωρίσαμε στην προηγούμενη σεζόν, για να σκοτώσει τη Γένεση, ο τρόπος που βρίσκει ο Cassidy για να τον σταματήσουν είναι εξαιρετικά ανορθόδοξος. Ο Fiore έχει πέσει σε κατάθλιψη μετά το θάνατο του δεύτερου αγγέλου, του DeBlanc. Όμως όλες οι προσπάθειές του να αυτοκτονήσει αποτυχαίνουν, αφού ως άγγελος με το που σκοτώνεται αυτόματα ξαναγεννιέται σε νέο σώμα. Οι αποτυχίες του να αυτοκτονήσει θα του δώσουν την ιδέα να γίνει «μάγος» που στις παραστάσεις του θα κάνει τρικ στα οποία θα σκοτώνεται και θα ξαναγεννιέται. Όταν όμως ούτε αυτές οι παραστάσεις, οι οποίες εν τω μεταξύ τον έχουν κάνει διάσημο, δεν τον βοηθούν να ξεπεράσει την κατάθλιψη, ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει είναι ο Cassidy. Κάπως έτσι θα βρεθούν οι δυο τους (ένα βαμπίρ κι ένας άγγελος) σε ένα δωμάτιο με αμέτρητες ποσότητες ναρκωτικών σε μια απ’ τις σκηνές με το πιο σκληρό μαύρο χιούμορ που μας έχει προσφέρει η σειρά μέχρι στιγμής. Όμως δεν θα ξεμπερδέψουν τόσο εύκολα με αυτόν τον Saint of Killers και την αποστολή του να σκοτώσει τη Γένεση.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν θα φτάσουν πια στη Νέα Ορλεάνη θα βρουν στο δρόμο τους κι άλλους εχθρούς. Η Tulip θα αντιμετωπίσει μια οικογένεια εγκληματιών απ’ το παρελθόν της, που την απαγάγει και θέλει να την εκδικηθεί. Ο Jesse από την άλλη θα μπλεχτεί σε μια περίεργη περιπέτεια με μια τραγουδίστρια, που θα τον φέρει σε μια πρώτη γνωριμία με μια κρυφή παραθρησκευτική, φασιστική οργάνωση που θέλει να εξουσιάσει τον κόσμο. Όποιος έχει διαβάσει το comic φυσικά έχει ήδη καταλάβει ότι αυτή είναι η αρχή μιας απίστευτης ιστορίας, την οποία περιμένουμε να δούμε πώς θα μας παρουσιάσουν οι δημιουργοί της σειράς. Πάντως σίγουρα όλοι ανατριχιάσαμε λίγο με την παρουσίαση του Herr Starr, που μας άφησε με ένα χαμόγελο ανυπομονησίας.
Σε γενικές γραμμές αυτές είναι κάποιες απ’ τις καλύτερες στιγμές που μας προσφέρει στη νέα του σεζόν το Preacher. Το θετικό βέβαια είναι ότι δεν είναι μόνο αυτές οι καλές του στιγμές. Εξάλλου οι δημιουργοί της σειράς έχουν βρει, όπως μας αποδεικνύουν, την κατάλληλη φόρμουλα, ώστε να αξιοποιούν δημιουργικά τις ιστορίες που μας διηγήθηκαν ο Garth Ennis και ο Steve Dillon στο comic και από αυτές να δημιουργούν διαφορετικές και νέες ιστορίες που μας κρατούν πάντα σε αγωνία για την εξέλιξη κάθε επεισοδίου.
Από την άλλη, δυστυχώς, δεν λείπουν και οι κακές (ή λιγότερο καλές) στιγμές από τα νέα επεισόδια. Ίσως η χειρότερη στιγμή μέχρι στιγμής της νέας σεζόν είναι η ιστορία που εξελίσσεται στην Κόλαση, στην οποία έχει βρεθεί ο Eugene. Η Κόλαση αποτυπώνεται με πολύ ανθρώπινο τρόπο και μοιάζει πολύ περισσότερο σαν μια σκληρή φυλακή. Από τους δεσμοφύλακες, μέχρι τους χώρους της «Κόλασης», τίποτα δεν μας ανατριχιάζει, όπως θα έπρεπε να κάνει ο χειρότερος προορισμός που μπορεί να βρεθεί κανείς μετά το τέλος της ζωής του. Και πέρα από αυτά, το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν είναι καθόλου σαφές τι στόχο έχουν οι δημιουργοί (ή αν έχουν κάποιον) από αυτή την ιστορία. Γιατί μπορεί να ήταν ενδιαφέρουσα με την πρώτη ματιά η συνάντηση του Eugene με τον Χίτλερ, μόλις έφτασε στην Κόλαση, αλλά δεν βγάζει κάποιο νόημα η μετέπειτα αφήγηση που δείχνει τον Χίτλερ ως παραιτημένο και ταλαιπωρημένο, που δέχεται στωικά το μαρτύριο του, ενώ οι υπόλοιποι «καταδικασμένοι στα αιώνια πυρά» τον χτυπούν με ναζιστικούς χαιρετισμούς. Επίσης κάποιος πρέπει να το πει: Δεν είναι δυνατόν ο Jesse να λέει Eugene τον Arseface και αυτός που θα τον αποκαλέσει Arseface να είναι ένας αντιπαθητικός τραμπούκος στην Κόλαση.
Τέλος αξίζει μια ιδιαίτερη αναφορά στους τρεις βασικούς πρωταγωνιστές της σειράς. Αρχικά ο Dominic Cooper (Warcraft, Dracula Untold, Need for Speed) φαίνεται να είναι αναζωογονημένος και πιο έτοιμος από ποτέ να πάρει στις πλάτες του το ρόλο του βλάσφημου πάστορα, που πιστεύει με τον δικό του τρόπο στο Θεό, αλλά λατρεύει το αλκοόλ και το ξύλο με γνωστούς και αγνώστους. Πλέον ο Jesse έχει αφήσει πίσω του το ναό του, που τον δέσμευε στην προσήλωση στη θρησκεία και στο ποίμνιό του. Τώρα έχει ξεχυθεί με όλη του τη ψυχή στο ταξίδι για να βρει το Θεό. Και είναι διατεθειμένος να πιει το ποτό του σε πολλά κακόφημα μπαρ και να μπλέξει με διάφορους ανθρώπους του υποκόσμου, αν είναι να τον βοηθήσουν στην αποστολή του.
Έπειτα η Ruth Negga (The Samaritan, Warcraft) μας έχει δώσει μέχρι στιγμής κάποιες καλές στιγμές (ιδιαίτερα στην πρώτη σεζόν), όμως έχει ακόμα δρόμο για να ενσαρκώσει έναν απ’ τους πιο μαχητικούς γυναικείους χαρακτήρες των 90’s, την Tulip. Η Tulip συγκεκριμένα είναι η γυναίκα που δεν θες να τη βρεις εναντίον σου και να έχει όπλο, γιατί στην καλύτερη περίπτωση θα σε σκοτώσει. Βέβαια αξίζει να σημειώσουμε ότι είναι σημαντικό ότι οι δημιουργοί της σειράς επέλεξαν να δώσουν το ρόλο της Tulip σε μια Αφροαμερικανίδα πρωταγωνίστρια, αναγνωρίζοντας ότι στο σημερινό Preacher, ένας δυναμικός γυναικείος χαρακτήρας, δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι λευκός.
Τέλος ο Joseph Gilgun (Pride, This is England, Misfits) είναι σίγουρα ένα απ’ τα μεγάλα ατού της σειράς. Απ’ την πρώτη στιγμή έχει μπει στο δύσκολο ρόλο του ιδιόμορφου Cassidy, του βαμπίρ κολλητού του Jesse, ο οποίος είναι ίσως ο πιο αγαπητός χαρακτήρας στους fans του comic. Μόνιμα μπλεγμένος σε φασαρίες, αλκοολικός, πλακατζής και παρτενέρ του Jesse σε κάθε εύκολη ή δύσκολη αποστολή, ο Cassidy έχει ενσαρκωθεί μέχρι στιγμής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο (ιδιαίτερα στις σκηνές με τον Fiore, αλλά και με τον ατζέντη ηθοποιών) και σίγουρα περιμένουμε να δούμε αν και πώς οι σεναριογράφοι θα παρουσιάσουν την origin ιστορία του.
Για κάποιον που δεν έχει δει μέχρι τώρα το Preacher μπορεί πολλά απ’ τα παραπάνω να του φανούν χωρίς νόημα σκληρά, παραβατικά ή και βλάσφημα. Πολλά απ’ αυτά σίγουρα είναι. Όμως θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι και το ίδιο το comic αναπτύχθηκε με περίσσιο μαύρο χιούμορ, ενώ και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές είχαν σχεδιαστεί ως ασυνήθιστοι ήρωες που ψάχνουν τον Θεό με το δικό τους βίαιο και βέβηλο τρόπο. Βέβαια απ’ την άλλη το Preacher για την εποχή του είχε και κοινωνικά μηνύματα, ιδιαίτερα με την κριτική στη θρησκεία και στην εκκλησία, τα οποία έχουν μεταφερθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο με σύγχρονα δεδομένα στη σειρά. Βέβαια ίσως αυτά είναι ζητήματα για ένα άλλο κείμενο, που θα αφορά το ίδιο το comic. Όσον αφορά το θέμα αυτού του κειμένου, που είναι το πρώτο μισό της 2ης σεζόν του Preacher, αυτό που έχει νόημα να κρατήσουμε είναι το συμπέρασμα ότι οι δημιουργοί της σειράς φαίνεται ότι ξέρουν τι κάνουν και ελπίζουμε να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν τη σεζόν με τέρμα τα γκάζια!
