Μία από τις χειρότερες τηλεοπτικές εμπειρίες του 2022 αποτέλεσε ξεκάθαρα η μεταφορά της She- Hulk της Jessica Gao (Rick and Morty, Silicon Valley ) στη μικρή οθόνη. Το Disney+, έχοντας ήδη υπερβεί την παραγωγή που θα μπορούσαμε να αντέξουμε για μια χρονιά με σειρές υπερηρώων, πραγματικά πόνταρε στο She- Hulk ώστε να κάνει το αυτό το κάτι διαφορετικό που θα μπορούσε να κερδίσει ξανά την προσοχή των θεατών.H σειρά διαφημίστηκε ως ένα ελαφρύ δικονομικό sit-com όπου η κεντρική ηρωίδα θα μοίραζε τον χρόνο της τον χρόνο της μεταξύ της δικαστικής αίθουσας και των υπερηρωικών της καθηκόντων, ωστόσο, όπως παραδέχτηκαν οι ίδιοι οι σεναριογράφοι της σειράς, είναι τελικά πολύ δύσκολο να γράψεις μια δικαστική κωμωδία αν δεν έχεις ιδέα πώς λειτουργούν τα δικαστήρια. Είναι επίσης δύσκολο να γράψεις κωμωδία αν δεν έχεις μια εικόνα του τι είναι αστείο ή τη θεωρεί αστείο το κοινό σου. Είναι επίσης πολύ μπερδεμένο αν δεν ξέρεις ποιο ακριβώς είναι το κοινό σου. Δυστυχώς για όλους μας οι σεναριογράφοι της σειράς δεν είχαν την απάντηση σε κανένα από αυτά τα προβλήματα.
Πρώτο μεγάλο θύμα αυτού του σεναριακού ναυαγίου είναι προφανώς η ίδια η πρωταγωνίστρια, η Tatiana Maslany (Orphan Black), οποία όχι μόνο σε διαφορετικά χέρια θα μπορούσε να αποδώσει εξαιρετικά τον πολύπλοκο, fourth wall breaking και εν πολλοίς σατιρικό χαρακτήρα της She- Hulk αλλά και η εμπειρία της σε σοβαρότερες σειρές δείχνει ότι ήταν εξαιρετική επιλογή και για τις συναισθηματικά και κοινωνικά βαρύτερες πλευρές της ιστορίας. Ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη απώλεια της σειράς ήταν η καταστροφή του ρόλου του Abomination και η επιστροφή του οσκαρικού Tim Roth ( Pulp Fiction, Hateful Eight) στο MCU. Ένα τεράστιο ταλέντο που σπαταλήθηκε εντελώς.
Οι σεναριογράφοι της σειράς εν πολλοίς δεν ενδιαφέρονται να βελτιώσουν την ίδια τους τη δουλειά πέρα από μια πρώτη ανάγνωση ότι η δουλειά τους, η οποία προφανώς αποτελεί μια συρραφή ή κακό γερασμένων κλισέ, θα λειτουργεί. Ωστόσο πέρα από την κοροϊδία ίδιας τους της μετριότητας, η σεναριακή ομάδα δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Το ίδιο το φινάλε της σειράς αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για αυτό. Ναι υπάρχει μια κατανόηση ότι το υπερηρωικό είδος εν πολλοίς βασίζεται σε μια ατομοκεντρική προσέγγιση και μια εφηβική τάση προς τη βίαιη επίλυση διαφορών, ωστόσο αυτή η αναγνώριση έχει ήδη γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν περιμένουμε μια κακοφτιαγμένη σειρά ώστε να μας αναλυθεί. Αν δεν υπάρχει κάποια κίνηση προς την επίλυση αυτού του ζητήματος ή κάποια πρόταση ώστε ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο να δημιουργηθεί ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί άρτιο, ακόμα και με τεράστια επιείκεια, τότε απλά όλοι χάνουμε το χρόνο μας.
Και σε πολλές περιπτώσεις είναι εντάξει αυτό. Δεν χρειάζεται όλες οι σειρές να αποτελούν βήματα προόδου της τηλεοπτικής αφήγησης. Ο χρόνος που περνάς καλά δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος και όπως έχει αναφέρει και ο Αbe του Community, η τηλεόραση ή τουλάχιστον μια μεγάλη πτυχή της έχει πάντα το χαρακτήρα του comfort zone. Όμως ούτε αυτό γίνεται. To περιορισμένο χρονικό όριο του sitcom δεν καταφέρνει να χωρέσει τόσο την επεισοδιακή φόρμα όσο και το να χτίσει την τελική συμπλοκή/ πλοκή του φινάλε και έτσι τελικά δεν αξιοποιείται σωστά για τίποτα από τα δύο.
Η σειρά δικαιολογεί όλα της τα κενά και κρύβεται πίσω από κάθε κριτική, ακόμα και ενώ παίζεται, πίσω από την οπτική ενός (αστικού, high class) φεμινισμού, του στυλ που θα μπορούσε να ανεχθεί ένα ελαφρώς προοδευτικό κοινό που θα στήριζε πχ τη Χίλαρι Κλίντον. Ταυτόχρονα, ενώ ισχύει ότι ένα μεγάλο μέρος της δριμείας επίθεσης που δέχθηκε η σειρά στα social media προερχόταν από alt-right κύκλους (στους οποίους τελικά ανατίθεται πρόσκαιρα και ο τίτλος του τελικού villain) ή αργόσχολη, τοξική αρρενωπότητα, αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία για το σεναριακό ναδίρ στο οποίο πολύ γρήγορα κατρακυλά. Πόσο δε μάλιστα όταν ο φεμινισμός της μένει πίσω από ανεπαίσθητα τσιτάτα και καρικατουρίστικες καταστάσεις, όπου, με την εξαίρεση ελάχιστων περιπτώσεων, ποτέ δεν εξερευνάται ή δε γίνεται πραγματικό κομμάτι της σειράς, παρά μόνο με μια πολύ στρεβλή έννοια.
H She- Hulk αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς να μην γράψετε μια σειρά. Δεν υπάρχει εικόνα των νόμων ή η ίντριγκα και οι δολοπλοκίες που θα έκαναν τη σειρά δικαστικά ενδιαφέρουσα. Δεν υπάρχει κατανόηση των χαρακτήρων και δε δίνεται χρόνος για να τους γνωρίσουμε ώστε να συμπάσχουμε μαζί τους και να καταφέρουμε να γελάσουμε με αυτούς με αυτούς. Και τέλος, δεν υπάρχει δράση. Για την ακρίβεια δεν υπάρχουν τα γραφικά για δράση καθώς σε πάρα πολλές στιγμές στο CGI ήταν εγκληματικά κακό. Την ευθύνη για αυτό φέρει σε τεράστιο βαθμό η αφόρητη πίεση που επιβάλλει στους εργαζομένους της η Disney, όπως πιστοποιούν και πολλές καταγγελίες.
Eίναι ασαφές ακόμα εάν θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τη Jennifer Walter στις οθόνες μας, καθώς μετά τα απογοητευτικά νούμερα σε σινεμά και streaming για το Phase 4, η Marvel υποσχέθηκε ότι θα εστιάσει περισσότερο σε ποιότητα και λιγότερο σε ποσότητα στο μέλλον. Εάν αυτό ισχύσει, τότε μάλλον το She-Hulk θα μείνει μια κακή ανάμνηση ή έστω, ένα πικρό μάθημα προς αποφυγή σε επίδοξους δημιουργούς.
