Smassing Culture
  • Otaku
    OtakuΔες Περισσότερα
    Kaiji – Τo manga πριν το Squid Game
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Η Κόρη της Κολάσεως – Φρανκενστάιν στο Τόκιο
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Solo Leveling – Το φαινόμενο που επαναπροσδιόρισε τα manhwa
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Ποιότητα σε δύσκολους καιρούς! Tα 10 καλύτερα κόμικς του 2024!
    16 Λεπτά Ανάγνωσης
    Έπιασαν τα κρύα – Τα 10 καλύτερα anime για μια χειμωνιάτικη μέρα
    8 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Comic
    ComicΔες Περισσότερα
    «Αυστηρά Συσκότισις» της Κατοχής με φόντο τη Θεσσαλονίκη
    8 Λεπτά Ανάγνωσης
    Gerard ή Το Σπαθί Στην Πλάτη Του – Ένα fantasy coming-out
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Όλο Δεξιά Για Τον Παράδεισο – Mια κυρπαντελίστικη Κόλαση
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    Βατραχομυομαχία – Όταν η κωμωδία συναντά το έπος με φρέσκια ματιά
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Οι υποψηφιότητες των ΕΒΚ 2025
    10 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Βιβλία
    ΒιβλίαΔες Περισσότερα
    Η Κυρά της Λίμνης – To τέλος πριν την RPG αρχή
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Γραφή Κοφτερή σαν Μαχαίρι – Ενάντια στο «ωραίο»
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Μια στεκιά στο μάτι του Tom Robbins
    12 Λεπτά Ανάγνωσης
    Η Ακρόπολη Των Ξεχασμένων Μύθων – Επιστροφή (και αναστροφή) στον κόσμο του Έλρικ
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Erevis Cale Trilogy – Πέρα από την (DnD) ηθική
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Cinema
    CinemaΔες Περισσότερα
    Havoc- Αιματοβαμμένη καγκουριά
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Τελευταίος Πειρασμός – Η αποδόμηση του θείου δράματος και ο «ξανακερδισμένος παράδεισος»
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Έχω Κάτι Να Πώ – Mεταξύ μας, δε χρειάζεται
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Η Δασκάλα του Πιάνου – Σινεμά που διεισδύει στην ψυχή
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    The Brutalist – Xτίζοντας την Αμερική έναν εφιάλτη τη φορά
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Σειρές
    ΣειρέςΔες Περισσότερα
    Η σημασία της μουσικής στον έρωτα των Δύο Ξένων
    11 Λεπτά Ανάγνωσης
    The Residence – Ένας πολύχρωμος φόνος στον Λευκό Οίκο
    5 Λεπτά Ανάγνωσης
    Your Friendly Neighborhood Spider-Man – Fun επιστροφή στις ρίζες
    6 Λεπτά Ανάγνωσης
    Cobra Kai – Για όλους τους losers του κόσμου
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    The next big (and best) thing – Οι καλύτερες σειρές του 2024
    13 Λεπτά Ανάγνωσης
  • Exclusive
    ExclusiveΔες Περισσότερα
    Πτήση/Κόσοβο -Η πιο balkanstigmh του ελληνικού θεάτρου
    4 Λεπτά Ανάγνωσης
    Το Comicdom CON Athens 2025 επιστρέφει και το Smassing Culture θα είναι πάλι εκεί!
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Altan: «Το καλό σκίτσο έχει μήνυμα συνοπτικό, πρωτότυπο και αμφίσημο»
    9 Λεπτά Ανάγνωσης
    Φονικό Χαμόγελο – Mind games με τον Joker
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
    Μιλήσαμε με τον Χρήστο Πυθαρά για τη νέα του ταινία “Το Κυνήγι”
    7 Λεπτά Ανάγνωσης
Διαβάζετε: Squid Game – Mία αντικαπιταλιστική κριτική χαμένη στη μετάφραση
Share
Smassing CultureSmassing Culture
Font ResizerAa
  • Otaku
  • Comic
  • Βιβλία
  • Cinema
  • Σειρές
  • Exclusive
Αναζήτηση
  • Otaku
  • Comic
  • Βιβλία
  • Cinema
  • Σειρές
  • Exclusive
Follow US
Copyright © 2014-2023 Ruby Theme Ltd. All Rights Reserved.
Smassing Culture > Blog > Σειρές > Squid Game – Mία αντικαπιταλιστική κριτική χαμένη στη μετάφραση
Σειρές

Squid Game – Mία αντικαπιταλιστική κριτική χαμένη στη μετάφραση

Nίκος Γιακουμέλος
Από Nίκος Γιακουμέλος
Δημοσιεύτηκε 17 Οκτωβρίου 2021
Τελευταία Ενημέρωση 18 Οκτωβρίου 2021
8 Λεπτά Ανάγνωσης
SHARE

Το κορεάτικο Squid Game βρέθηκε ξαφνικά στην κορυφή του Netflix. Όπως δημοσιοποίησε και η ίδια η πλατφόρμα ( η οποία είναι συνήθως μυστικοπαθής με τις μετρήσεις της), το είδαν περισσότεροι από 111 εκατομμύρια άνθρωποι, κάτι που αυτόματα το έχρισε ως την πιο πετυχημένη σειρά του Netflix από τη δημιουργία του. Τι ήταν όμως αυτό που έστειλε μια, κακά τα ψέματα, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη ιδέα στο νούμερο 1 τόσο διαφορετικών μεταξύ τους πολιτισμικά χωρών σε Ανατολή και Δύση και μάλιστα τόσο γρήγορα, ακόμα και με την κριτική για κακή μεταγλώττιση / υποτιτλισμό που σε σημεία αλλοίωνε το νόημα.

Όπως είχε αναφέρει και ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης του Parasite Bong Joon Ho, «ο καπιταλισμός είναι μια παγκόσμια γλώσσα» με την έννοια του ότι όντας ένα παγκόσμιο, τοξικό σύστημα, τα προβλήματα που δημιουργεί είναι, λίγο πολύ, κοινά σε κάθε χώρα που έχει μολύνει. Έννοιες όπως «οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι», η αρπαγή της εργατικής υπεραξίας και η δηλητηριώδης θέσπιση μιας έωλης «αριστείας» εκ μέρους των εχόντων είναι πράγματα που μπορεί να καταλάβει ο οποιοσδήποτε στη Γη.

Ακόμα, ο έντονος ανταγωνισμός, οριακά κανιβαλισμός, μεταξύ ανθρώπων που ουσιαστικά δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, ο οποίος καλλιεργείται συστηματικά από τους «άριστους» είναι, ξανά, παγκόσμιος, με διαφορετική ένταση ανάλογα και το πολιτισμικό πλαίσιο κάθε χώρας. Σε χώρες όπως η Νότια Κορέα και η Ιαπωνία λόγου χάρη, όπου η κοινωνική περιχαράκωση είναι πιο έντονη και η έννοιας της εργασίας πολύ διαφορετικά δομημένη, τέτοια έργα βρίσκουν και την πιο βίαια έκφρασή τους. Τέτοια είναι, λόγου χάρη, το Battle Royale, και δεκάδες άλλα πριν και μετά από αυτό. Μάλιστα πολλές, πιο έξυπνες ή εντυπωσιακές μπορούν να βρεθούν και ως παραγωγές του Netflix (Alice in Borderland πχ).

Ωστόσο καμία από αυτές δεν έφτασε το άλμα του Squid Game. Η σειρά του Hwang Dong-hyuk  (My Father, The Fortress)καταφέρνει να κάνει τη δική της συνεισφορά σε αυτό το είδος πατώντας σε δύο κυρίως βάρκες και ισορροπώντας μέχρι το τέλος της εκεί. Από τη μία μια πολύ έντονη αλλά τελικά ρηχή αντικαπιταλιστική έκφραση (όχι κριτική) και από την άλλη μια ακόμα πιο έντονη αισθητικοποίηση της βίας του συστήματος και του ανταγωνισμού που αυτό γεννά.

 Η σειρά δεν προσπαθεί να είναι ούτε διακριτική, ούτε βαθιά ούτε βαθυστόχαστη: ο αντικαπιταλισμός της είναι πολύ περισσότερο μια κραυγή πόνου παρά μια φωνή που να εξηγεί τι και πώς ή να καλεί σε μια μορφή πάλης εναντίον του προβλήματος. Όλα τα στοιχεία του καπιταλισμού είναι εδώ, είναι όμως απλοποιημένα, νερωμένα για μια μαζική κατανάλωση: η εξαθλίωση των χαμηλότερων τάξεων (εργατών και λούμπεν προλεταριάτου), η τεράστια διαφορά επιπέδου ζωής με τους προνομιούχους και η σταδιακή απανθρωποποίηση που προκύπτει από τη συνεχόμενη πάλη για επιβίωση και τον κοινωνικό ανταγωνισμό είναι όλα δομικά στοιχεία της σειράς.

Η ρηχότητα αυτής της κριτικής μπορεί να φανεί και στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είναι από την «άλλη μπάντα» (ισαποστάκηδες κεντρώοι, νεοφιλελεύθεροι κτλπ) ευχαριστήθηκαν δεόντως τη σειρά, λέγοντας πως «έτσι είναι ο κόσμος και η σειρά το δείχνει πολύ καλά αυτό».  Από την άλλη, το ίδιο  μπορεί να ειπωθεί και για τα χειροκροτήματα στα Όσκαρ, υπάρχει όμως η ειδοποιός διαφορά πως τώρα μιλάμε για σειρά και όχι για ταινία και, κυρίως, μια σειρά μαζικότερης απεύθυνσης.

Παράλληλα σημαντικό στοιχείο είναι και ο μύθος της κοινωνικής ανόδου, της ισότητας των ευκαιριών που προσφέρονται. Ότι όλοι μπορούν να γίνουν πλούσιοι αν προσπαθήσουν, πέρα από τα βάρη των χρεών. Αν είναι όμως πρόθυμοι να πατήσουν επί πτωμάτων. Βάσει αυτού του συλλογισμού, όποιος τα κατάφερε είναι άξιος και όποιος όχι είναι κάποιος που δεν αξίζει τίποτα παρά πάνω παρά να είναι πιόνι για στοιχήματα ή, ακόμα περισσότερο προϊόν, στη ζωή και στο θάνατο.

Στο ίδιο μοτίβο βλέπουμε να αποδομείται και ο μύθος της (αστικής) δημοκρατίας, όπου η πλειοψηφία αποφασίζει μεταξύ δύο φαινομενικά μόνο διαφορετικών επιλογών. Γιατί, όταν οι άνθρωποι είναι τόσο επιβαρυμένοι από το άγχος και το άχθος της επιβίωσης, εξαθλιωμένοι και πολύ πιο κάτω από όρια της φτώχιας, η μόνη τους επιλογή είναι να πεθάνουν μέσα ή έξω από παιχνίδι, καμία άλλη.

Η άλλη βάρκα της σειράς είναι η αισθητικοποίηση. Διαστρεβλώνοντας με πολύ έξυπνο τρόπο την έννοια του παιδικού, ισότιμου και τελικά κοινωνιοποιητικού παιχνιδιού, παρουσιάζει ζωντανά χρώματα, γλαφυρή και αποτρόπαια βία και, ορισμένες φορές, οριακά ποιητικούς θανάτους. Την ίδια στιγμή οι γκροτέσκες εικόνες έρχονται σε αρμονία με τη βαθιά κιτς αισθητική των νέων οικονομικών ελίτ (κάτι που στην Ελλάδα μας είναι, δυστυχώς, πολύ οικείο) που με τη σειρά τους, παρουσιάζοντας ως κακέκτυπα και υπερβολικά εύκολοι στόχοι κριτικής. Μπορεί να κρίνονται τα πιόνια, όχι όμως το παιχνίδι.

Στο πεδίο της αισθητικοποίσης θα μπορούσαν μπουν και οι ερμηνείες. Ο υπερβολικός τόνος του πρωταγωνιστή Lee Jung-jae (2036 Apocalypse Earth, Warriors of the Dawn) η απόλυτη στωικότητα και προθυμία να παίξει του Park Hae-soo (Time to Hunt, Legend of the Blue Sea) αλλά και η αποξενωμένη ψυχρότητα της σχετικά πρωτοεμφανιζόμενης Jung Hoyeon ( Lee Hyori: Going Crazy) όλα δοσμένα με απόλυτη επάρκεια και, ανά στιγμές, συναίσθημα, συμβάλουν στο να αποδοθεί κυρίως η αισθητική αυτή πλευρά.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι οι ερμηνείες είναι επουσιώδεις ή δεν έχουν η κάθε μία τη δική της λειτουργία. Για παράδειγμα η (δυστυχώς έμμεση και δειλή) σύγκριση που γίνεται μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας έχει τη σειρά καταπιάνεται και σχέσεις φύλου και φυλής ( οι περιπτώσεις των Ali Abdul και Han Mi-nyeo είναι ενδεικτικές).Δυστυχώς όμως αυτές οι διαδικασίες, σεναριακά, μπαίνουν στο περιθώριο μπροστά στη βία και την αισθητική.

Ταυτόχρονα, για έναν προσεκτικό θεατή, το Squid Game είναι διάτρητο από σεναριακές τρύπες και ασυνέχειες στη λογική του. Επεισόδιο το επεισόδιο αυτά συσσωρεύονται και δημιουργούν τελικά μια άρνηση στον θεατή, του δημιουργούν μια ανικανότητα να βυθιστεί στην ιστορίας, σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και το πιο καλοπροαίρετο suspension of disbelief δεν μπορεί να βοηθήσει.

Το Squid Game ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι κακή σειρά. Είναι όμως μια κραυγή που μπορεί πολύ εύκολα όποιος την ακούει να βγάλει διαφορετικά συμπεράσματα και για αυτό φταίει ακριβώς η δική της ρηχότητα και in your face αντιμετώπιση. Σε κάθε περίπτωση αν πρέπει να υπάρχει μια σειρά που να είναι στο νο1, είναι προτιμότερο να είναι μια, έστω αδέξια, κοινωνική κριτική, παρά πχ το La Cassa De Papel. Ακόμα και οι δύο είναι τελικά, στην ψυχή τους, κουλ στολές και μάσκες.

TAGGED:Bong Joon HoHwang Dong-hyukJung HoyeoLee Jung-jaeNetflixParasitePark Hae-sooSquid GameαγώνεςΠαιχνίδιατο παιχνίδι του καλαμαριού
Μοιραστείτε το Άρθρο
Facebook Copy Link Print
ΑπόNίκος Γιακουμέλος
Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Προηγούμενο άρθρο Είναι πραγματικά ο Junji Ito ένας άρχοντας του τρόμου;
Επόμενο άρθρο Γκραν Παρί – Ο δολοφόνος θα έχει πάντα το Παρίσι του
FacebookLike
XFollow
PinterestPin
InstagramFollow

Subscribe Now

Subscribe to our newsletter to get our newest articles instantly!
Most Popular
«Αυστηρά Συσκότισις» της Κατοχής με φόντο τη Θεσσαλονίκη
30 Μαΐου 2025
Havoc- Αιματοβαμμένη καγκουριά
30 Μαΐου 2025
Gerard ή Το Σπαθί Στην Πλάτη Του – Ένα fantasy coming-out
15 Μαΐου 2025
Όλο Δεξιά Για Τον Παράδεισο – Mια κυρπαντελίστικη Κόλαση
14 Μαΐου 2025
Βατραχομυομαχία – Όταν η κωμωδία συναντά το έπος με φρέσκια ματιά
13 Μαΐου 2025

Μπορεί να σου αρέσουν και αυτά:

Σειρές

Archive81 – Μεταφυσικός τρόμος για binge watching

admin
admin
23 Ιανουαρίου 2022
Σειρές

Sex Education – Η σεξουαλική ζωή των εφήβων σε μια σειρά έκπληξη

Παναγιώτα Καρβούνη
Παναγιώτα Καρβούνη
8 Μαρτίου 2019
Σειρές

H κορύφωση του animation – Tα 10 καλύτερα επεισόδια του Love, Death and Robots

Nίκος Γιακουμέλος
Nίκος Γιακουμέλος
29 Μαΐου 2022
Cinema

Οι μισές αλήθειες του Social Dilemma

Γιώργος Τζήκας
Γιώργος Τζήκας
28 Νοεμβρίου 2020
ΑνασκοπήσειςΑνασκόπηση 2019Σειρές

Ακυρώσεις σειρών 2019 – Ποιες αδικήθηκαν και ποιες καλά να πάθουν;

admin
admin
8 Ιανουαρίου 2021
Σειρές

Η ιδιοφυία στο Queen’s Gambit

Σόλωνας Παπαγεωργίου
Σόλωνας Παπαγεωργίου
29 Δεκεμβρίου 2021
[mailerlite_form form_id=1]
Smassing Culture

To Smassing Culture ξεκίνησε σαν μια προσπάθεια ανθρώπων που αγαπούν την μαζική κουλτούρα και θέλουν να μιλήσουν για αυτή από μια διαφορετική, πιο κοινωνική γωνία. 

Για εμάς

  • Αρχική
  • Τι είναι το Smassing Culture
  • Συντακτική

Δείτε Επίσης

  • Συνεντεύξεις
  • SmassFest
  • SmassPodcasts
  • Videos

Βρείτε μας:

Επικοινωνία
Manufactured by Sociality
Welcome Back!

Sign in to your account

Username or Email Address
Password

Lost your password?