Storks: Ένα άψυχο εταιρικό κατασκεύασμα που δεν θέλει να φαίνεται σαν άψυχο εταιρικό κατασκεύασμα
Ένας αλλοτριωμένος από την εργασία του πελαργός και ένα κορίτσι που ψάχνει τους γονείς της προσπαθούν να πάνε στο σπίτι του ένα χαμένο μωρό.
Το Storks της WB είναι μια από αυτές τις ταινίες που ανακατεύουν δυο τρεις καλές ιδέες στο σενάριο με μια ακατάσχετη φλυαρία και υπερκινητικότητα στην εικόνα και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ταινία που μπορεί να διασκεδάσει μόνο πολύ μικρά παιδιά, με τον ίδιο τρόπο που θα τα διασκέδαζε και το να κουνάς τα κλειδιά σου μπροστά τους. Το κοινό που ενδιαφέρεται για αυτή την ταινία οριακά έχει αναπτύξει περιφερειακή όραση, κάτι που οι δημιουργοί γνωρίζουν και αρκούνται στα απολύτως απαραίτητα.
Και είναι πραγματικά κρίμα. Οι ίδιοι άνθρωποι που μας έδωσαν το Lego Movie, το οποίο μεν ήταν μια αναίσχυντη διαφήμιση απλωμένη σε δύο ώρες, αλλά ταυτόχρονα ήταν ένα από τα πιο έξυπνα και γοητευτικά animation των τελευταίων χρόνων, κατεβάζουν ταχύτητες και καταφεύγουν στα ίδια χιλιοχρησιμοποιημένα κλισέ για την (αστική) οικογένεια που έχουμε δει χιλιάδες φορές και πλέον δεν πείθουν κανέναν. Βέβαια, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Nicholas Stoller (Yes Man, Get Him to the Greek) προσπαθεί να αναμείξει στη παραδοσιακή συνταγή και κάποιες πιο σύγχρονες οπτικές, όμως η εισαγωγή τους γίνεται σχεδόν φωτογραφικά και ανεπαίσθητα και δεν καταφέρνουν να αλλάξουν την ξινή γεύση της επανάληψης που σου αφήνει η ταινία.
Στο οπτικό κομμάτι κυριαρχεί η χαοτική κίνηση, τα gags για το εύκολο χιούμορ και η πιο βασική μορφή slapstick που μπορεί να βρει κάποιος σε ταινία.Σωματική βία και αγελαία ένστικτα συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της ταινίας, θάβωντας τις όποιες καλές ιδέες ή χαρακτήρες μπορεί να υπάρχουν στο παρασκήνιο (κυρίως το John Oliver-ικο περιστέρι).
Το κυριότερο κομμάτι που ενοχλεί στο Storks είναι η προσπάθεια του σε επίπεδο σεναρίου να απαλλαγεί από εταιρικές νόρμες και κλισέ ( η μεγάλη επιχείρηση που καταπιέζει τους εργαζόμενους της και τους αποσπά από τα πηγαία ταλέντα τους), όχι μόνο για να καταλήξει ακριβώς σε αυτό στο τέλος της αλλά και να το τσιμεντώσει σε όλη την πορεία του. Όλα τα μηνύματα που υποτίθεται ότι έχει στο τέλος καταλήγουν να υπηρετουν μια εταιρεία με κάπως πιο ανθρώπινο πρόσωπο αλλά με ίδιο σκοπό. Ας μην κάνουμε λοιπόν και τα παιδιά θιασώτες της δικής τους ανάπτυξης.
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
