Τι θα γινόταν αν ο Superman αντί να προσγειωθεί στο Smallville του Κάνσας, κατέληγε στη Σοβιετική Ρωσία; Και αν αντί να μεγαλώσει και να γίνει ο ήρωας που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε, κατέληγε να γίνει το σύμβολο της κομμουνιστικής Ρωσίας; Αυτή την ιδέα ανέπτυξε το 2003, ο Mark Millar (Wolverine: Enemy of the State, Hit Girl) γράφοντας το Red Son. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τη θυγατρική εκδοτική των Elsewords (η οποία ασχολούνταν με ιστορίες, οι οποίες διαδραματίζονται εκτός του “φυσιολογικού” σύμπαντος της DC) ο Millar δημιούργησε ένα ιδιαίτερο κόμικ και μία από τις πιο επιτυχημένες σύγχρονες ιστορίες του Υπεράνθρωπου. Επομένως δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από την DC και έτσι 17 χρόνια μετά δημιουργήθηκε η “κινηματογραφική” μεταφορά του κόμικ. Η ταινία είναι μέρος των ταινιών κινουμένων σχεδίων της DC, εμπνευσμένη από ιστορίες από τα κόμικς της εταιρίας και αποτελεί την 37η ταινία αυτής της σειράς DC Animated Original Universe.
Ξεκινώντας με τα θετικά σημεία της, σημειώνουμε ότι η ταινία αποφασίζει να χαράξει διαφορετική πορεία από αυτή του κόμικ. Έτσι λοιπόν δε βλέπουμε μία απλή αντιγραφή του κόμικ αλλά μία ιστορία η οποία παίρνει τις κεντρικές ιδέες της αυθεντικής ιστορίας και δημιουργεί κάτι εντελώς δικό της. Εκεί όμως είναι που δυστυχώς το όλο πράγμα ναυαγεί. Η ταινία επιδίδεται σε μία άνευρη και ανώριμη κριτική της σοβιετικής Ρωσίας σε πρώτο βαθμό και σε δεύτερο του ίδιου του κομμουνισμού ως ιδεολογία. Παρουσιάζει έτσι έναν Στάλιν εντελώς καρικατούρα, ο οποίος φαίνεται να έχει ξεπηδήσει από ταινία της Ντίσνεϊ και μία Ρωσία, η οποία λειτουργεί οριακά σαν ένα παρακράτος. Δε λέμε φυσικά, σε καμία περίπτωση, ότι η σοβιετική Ρωσία (και κυρίως ο Στάλιν) δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με μία κριτική ματιά, όχι όμως με την παιδική αφέλεια με την οποία φαίνεται να τους αντιμετωπίζει η ίδια η ταινία. Οι σεναριογράφοι προτίμησαν να αποτυπώσουν την εν λόγω ιστορική περίοδο με τη λογική του άσπρου-μαύρου και τη Ρωσία ως ένα ιστορικό λάθος, το οποίο η Αμερική οφείλει να φέρει στον ίσιο δρόμο. Αυτό φαίνεται πολύ έντονα και στο πως η ταινία θέλησε να παρουσιάσει τον Superman μέσα στην ιστορία. Σαν ένα μικρό παιδί, το οποίο προσπαθεί να κάνει το καλό για τους ανθρώπους γύρω του (στη συγκεκριμένη περίπτωση για ένα ολόκληρο έθνος) κάνοντας όμως συνεχόμενα λάθη, τα οποία τον οδηγούν στο να γίνει ένας τρομερός δικτάτορας. Προσπαθώντας λοιπόν να μιλήσει για το σήμερα, κάνοντας ένα κοινωνικό σχόλιο η ταινία τελικά καταφέρνει μόνο να σαμποτάρει τον εαυτό της. Ας είμαστε ειλικρινείς. Κανένας μας δεν περιμένει από την DC να μας κάνει μαθήματα ιστορίας και πολιτικής και έτσι η ταινία στην προσπάθειά της να το καταφέρει καταλήγει να το κάνει τόσο άγαρμπα, που τελικά μας κάνει απλά να μην μπορούμε με τίποτα να την πάρουμε στα σοβαρά.
Φεύγοντας από το βασικό σενάριο παρατηρούμε ότι και η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν είναι πολύ καλύτερη. Πέρα από την άκρως προβληματική απεικόνιση του Superman, τον οποίο βλέπουμε όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια να κατρακυλάει σε ένα μοντέλο δικτάτορα, βλέπουμε πως και οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν έχουν κάποια καλύτερη μοίρα στην ταινία. Η Wonder Woman έχει έναν ρόλο ξεκάθαρα διακοσμητικό και ανούσιο, ενώ ακόμα και ο χαρακτήρας του Batman χρησιμοποιείται κυρίως για προωθητικούς σκοπούς, αφού δεν προσφέρει σχεδόν τίποτα στην ιστορία πέρα από μερικές φάπες με τον Superman. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και κάποιες πολύ ωραίες εξαιρέσεις με πρώτη και καλύτερη την αξιοποίηση του Bizzaro, ο οποίος στο κόμικ έχει έναν πολύ μικρό έως ανύπαρκτο ρόλο. Στην ταινία ο χαρακτήρας του αποκτάει περισσότερο βάθος και η αναμέτρησή του με τον Superman μας δίνει ίσως την πιο συναισθηματική στιγμή της ταινίας. Επίσης πολύ ωραία ήταν και η αποτύπωση του Lex Luthor, ο οποίος, όπως και στο κόμικ, είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της ιστορίας. Ο χαρακτήρας του αναπτύσσεται με τον τρόπο που του αξίζει αποδεικνύοντας μας για άλλη μία φορά ότι είναι όντως ένας από τους πιο πολύπλευρους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχει να μας δώσει η DC.
Στον τεχνικό τομέα επίσης η ταινία δεν καταφέρνει πολλά πράγματα. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά της βρίσκεται στις ερμηνείες της. O Jason Isaacs (The OA, Harry Potter) είναι οριακά αστείος στην προσπάθειά του να μιμηθεί αποτυχημένα τη ρωσική προφορά του Superman, ενώ η Amy Acker (The Gifted), όσο και αν προσπαθεί να μας κάνει να συμπαθήσουμε τη Lois Lane της ταινία, δυστυχώς μας αφήνει παγερά αδιάφορους. Από την άλλη ο βετεράνος voice actor Diedrich Bader (ο οποίος έχει ερμηνεύσει και τον Batman σε πολλές σειρές κινουμένων σχεδίων) κάνει εξαιρετική δουλεία στον ρόλο του Lex Luthor αποδίδοντας τον χαρακτήρα, όπως ακριβώς του αρμόζει. Το animation της ταινίας επίσης είναι πολύ απογοητευτικό καθώς στερείται λεπτομέρειας, τονίζοντας μόνο τις σκηνές μάχης και αφήνοντας την υπόλοιπη ταινία στη μοίρα της. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε ότι ένα πράγμα που ξεχωρίζει στην ταινία είναι η εξαιρετική μουσική του Frederik Wieldman, ο οποίος μάλιστα είναι αρμόδιος για όλες τις συνθέσεις του DCAMU από το 2013 μέχρι τώρα. Οι μουσικές του συνθέσεις ντύνουν υπέροχα την ταινία άλλα δυστυχώς χάνονται στο άνευρο και υποτυπώδες σενάριο μη μπορώντας να σώσουν έστω και λίγο την τιμή της ταινίας.
Όπως λοιπόν καταλάβατε, το Superman:Red Son όσο και αν θέλαμε να μας αρέσει, δυστυχώς μας άφησε τρομερά αδιάφορους. Η ταινία προσπαθώντας να ξεφύγει από τη σκιά του κόμικ, το μόνο που καταφέρνει στο τέλος είναι απλά να σκοντάψει στα ίδια της τα πόδια και να προσγειωθεί σε ένα κακό αποτέλεσμα. Τα ένα-δύο καλά χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει δυστυχώς δεν επαρκούν, ώστε να καταφέρουν να σώσουν οτιδήποτε από αυτόν τον υπερφίαλο αχταρμά. Οπότε με μεγάλη μας λύπη θα πούμε ότι το Red Son αξίζει μόνο αν θέλετε να σκοτώσετε κάπως την ώρα σας και εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στο Justice League Dark: Apokolips War το οποίο θα βρίσκεται στις οθόνες μας στις 5 Μαΐου.
Μία γνώμη για το Superman: Red Son θα ακούσετε σύντομα και στο podcast μας το οποίο μπορείτε να βρείτε εδώ.
