Justice League Dark: Apokolips War- Κλείνοντας το σύμπαν με ένα μπαμ
Περιέχει spoilers για την ταινία Justice League: Apokolips War.
Είναι κοινός αποδεχτό, άσχετο αν είσαι φαν του MCU ή όχι, ότι αυτό που κατάφερε η Marvel για τον κινηματογράφο είναι κάτι πρωτοποριακό και πρωτόγνωρο. Η δημιουργία μιας συνέχειας ταινιών, οι οποίες αποτελούνται σχεδόν κάθε φορά από διαφορετικούς πρωταγωνιστές και κόσμους, δηλαδή η συγκρότηση ενός κινηματογραφικού σύμπαντος, που κρατάει τις ταινίες σε επαφή με τις κόμικ ρίζες της, μπορεί να θεωρηθεί τεράστιο κατόρθωμα τόσο για την κινηματογραφική βιομηχανία, όσο και για το υπερηρωικό είδος. Και αυτό φαίνεται από τις διάφορες προσπάθειες που κάνουν οι μεγάλες εταιρίες (όπως η DCEU και Universal) να δημιουργήσουν και αυτές το δικό τους σύμπαν προκειμένου να καπηλευτούν την επιτυχία του MCU. Μία από αυτές τις προσπάθειες είναι και το DC Animated Movie Universe μία σειρά ταινιών κινουμένων σχεδίων της DC η οποία ξεκίνησε το 2013 και ολοκληρώθηκε φέτος με τη 15η ταινία του Justice League: Apokolips War. Το συγκεκριμένο σύμπαν, αν και με αρκετά σκαμπανεβάσματα, στάθηκε με αξιοπρεπέστατα στα πόδια του μεταφέροντας στην οθόνη μας διάφορες αγαπημένες ιστορίες από τα κόμικς τα οποία δεν είχαμε την τύχη να απολαύσουμε στον κινηματογράφο. Έτσι λοιπόν όταν μάθαμε ότι η ταινία που θα έκλεινε το franchise θα ήταν μία μεγάλη μάχη των ηρώων του εν λόγω σύμπαντος με τον Darkseid έναν από τους πιο τρομακτικούς κακούς της DC που έγινε ποτέ, δεν μπορούμε να πούμε ότι οι προσδοκίες μας ήτανε τεράστιες. Δυστυχώς όμως το Apokolpise War στάθηκε πολύ κατώτερο τόσο των περιστάσεων όσο και των ίδιων των προσδοκιών μας.
Η ιστορία πάει κάπως έτσι: μετά από τις δύο προηγούμενες αποτυχημένες προσπάθειές ο Darkseid επιστρέφει δυνατότερος από ποτέ με στόχο να κατακτήσει τη Γη. Η Justice League με άμεσα αντανακλαστικά και με δύο τελευταίες προσθήκες της, τον John Constantine και τη Zatanna, οργανώνουν ένα σχέδιο για να αντιμετωπίσουν τον τρομερό αυτό εχθρό. Όμως τα πράγματα φυσικά δεν πηγαίνουν όπως το περίμεναν και έτσι οι ήρωες μας νικιούνται σχεδόν αμέσως. Ο Darkseid εξολοθρεύει τους περισσότερους ήρωες όμως κρατάει τους πιο δυνατούς, για να τους χρησιμοποιήσει για τα δικά του μεγαλεπήβολα σχέδια. Δύο χρόνια μετά, σε μία κατακτημένη πλέον Γη, ο απογοητευμένος Constantine συναντάει έναν αποδυναμωμένο Superman, ο οποίος ζητάει τη βοήθειά του, για να επιστρατεύσει τους υπόλοιπους επιζώντες ήρωες ώστε να μπορέσουν να νικήσουν τον εξωγήινο δυνάστη.
Από την αρχή κιόλας παρατηρούμε ότι η ταινία θέλει να κάνει το εξής: να κλείσει το εν λόγω σύμπαν της με μία ταινία αντίστοιχης φιλοδοξίας με αυτή των Infinity War και Endgame. Γι αυτόν τον λόγο επιστρατεύει έναν από τους μεγαλύτερους κακούς του σύμπαντος της τον Darkseid ως τον κεντρικό άξονα της ιστορίας της (ο χαρακτήρας είχε προηγουμένως εμφανιστεί στις ταινίες Justice League: War και Reign of Supermen) και βρίσκει ως αφορμή αυτό για να ενώσει όλους του χαρακτήρες που εμφανίστηκαν ανά καιρούς σε όλες τις προηγούμενες ταινίες της. Όμως η μπάλα κάπου χάνεται. Καταρχάς κανείς δε νιώθει ότι ο Darkseid αποτελεί απειλή για το σύμπαν. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ταινίας βλέπουμε τους ήρωες να περνάνε περισσότερη ώρα αντιμετωπίζοντας τους πρώην συμμάχους τους, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε πιόνια του εξωγήινου δυνάστη και όταν τελικά έρχεται η ώρα της τελικής αναμέτρησης, αυτή περιορίζεται σε μερικές super duper μπούφλες μεταξύ του Superman και του Darkseid. Παρόλο λοιπόν που ο εξωγήινος δυνάστης υπάρχει παντού στον αέρα, ο θεατής δεν μπορεί να νιώσει ούτε μία στιγμή τον τρόμο και την ανασφάλεια που μας δημιουργούσε ο αναπόφευκτος Thanos του MCU.
Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα της ταινίας είναι η προσπάθειά της να κλείσει όλα τα ανοικτά σημεία του σύμπαντός της μέσα σε ενενήντα λεπτά. Έτσι λοιπόν παρελαύνουν όλοι οι ήρωες που περάσανε ανά καιρούς στο DCAMU όπως η Suicide Squad, οι Teen Titans και φυσικά και η Justice League Dark. Όμως αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι περισσότεροι χαρακτήρες να περιορίζονται σε cameo δευτερολέπτων και χωρίς να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό στην ιστορία, ενώ τα διάφορα σημεία στην πλοκή, όπως η σχέση της Raven με τον πατέρα της Trigon, λύνονται τόσο γρήγορα και στο πόδι που πραγματικά αναρωτιέσαι αν υπήρχε νόημα να ασχοληθεί μαζί τους η ταινία εξαρχής.
Πάμε όμως και στα θετικά της υπόθεσης. Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο John Constantine ένας πολύ αγαπημένος χαρακτήρας τόσο στον κόσμο των κόμικ όσο και στον κόσμο της τηλεόρασης. Ο Constantine είναι κυριολεκτικά το σώμα και η ψυχή της ταινίας. Είναι ίσως πιο καλογραμμένος από ποτέ και ο ηθοποιός του, Matt Ryan, ο οποίος τον είχε ενσαρκώσει και στη βραχύβια live action σειρά του CW δείχνει για άλλη μία φορά ότι είναι γεννημένος να υποδύεται τον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Επίσης εξαιρετική δουλεία στον τομέα της υποκριτικής γίνεται από τον σχετικά νεοφερμένο Stuart Allan, ο οποίος νομίζω είναι ο μόνος ηθοποιός που κατάφερε να με κάνει να ενδιαφερθώ για τον Damian Wayne, καθώς δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον βάθος στον συγκεκριμένο χαρακτήρα. Κατά τα άλλα αρκετά καλή δουλεία έγινε στις φωνές του Superman (Jerry O’Connell), ενώ προσθήκες όπως ο John DiMaggio (Disenchantment, Futurama) και η Rosario Dawson (Luke Cage, Defenders) είναι πάντα ευπρόσδεκτες και καλοδεχούμενες. Απογοητευτική όμως ήταν το δίχως άλλο η φωνή του Darkseid, όπου ο ηθοποιός του Tonny Todd δεν μπόρεσε να αποδώσει τον απαραίτητο τρόμο που μπορεί να προσφέρει ο συγκεκριμένος χαρακτήρας, ενώ και ο Lex Luthor του Rainn Wilson (The Office) ήταν περισσότερο μία καρικατούρα δημιουργημένη για comedy relief, πράγμα πολύ απογοητευτικό αν σκεφτεί κανείς την προηγούμενη ερμηνεία του χαρακτήρα από τον Diedrich Bader στο Superman: Red Son.
Στον τεχνικό τομέα τα πράγματα είναι εξίσου απογοητευτικά. Το animation αν και όμορφο στο μάτι δυστυχώς είναι πολύ απλό και ο σχεδιασμός των χαρακτήρων απλός, χωρίς ιδιαίτερες λεπτομέρειες. Ειδικά ο σχεδιασμός των Paradooms, των στρατιωτών του Darkseid είναι σαν να έχουν ξεπηδήσει από μία κακιά σειρά κινουμένων σχεδίων. ενώ και ο ίδιος ο εξωγήινος κατακτητής έχει έναν πολύ μέτριο σχεδιασμό που δεν κολακεύει καθόλου την τρομακτική φυσιογνωμία του. Δυστυχώς το budget της ταινίας φαίνεται ότι πήγε περισσότερο στην απεικόνιση των ικανοποιητικών μαχών παραμερίζοντας τα υπόλοιπα σημεία της ταινίας.
Το τέλος του Apokolips War είναι ομολογουμένως γλυκόπικρο. Οι ήρωες μας καταφέρνουν να νικήσουν τον Darkseid με πάρα πολλές απώλειες από τη μεριά τους και με τη Γη κατεστραμμένη σε ανεπανόρθωτο βαθμό. Λένε λοιπόν στον Flash να δημιουργήσει ένα δεύτερο Flashpoint αναιρώντας έτσι τα γεγονότα γνωρίζοντας όμως ταυτόχρονα ότι η Γη (αλλά και οι ίδιοι) δε θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Το τέλος αυτό αν και κάπως αναμενόμενο, κλείνει όμορφα το μάτι στον θεατή παρηγορώντας τον ότι η ιστορία των ηρώων μπορεί να τελειώνει εδώ, ωστόσο τίποτα δε χάνετε για πάντα. Και πρέπει να το δώσουμε ότι ήταν ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι η ταινία επιλέγει να μην τελειώσει με ένα όμορφο και ευτυχισμένο τέλος. Σε μία εποχή όπου τα κόμικς αλλά και τα blockbusters γενικότερα υποφέρουν από ατελείωτα reboots και ατελείωτα σύμπαντα το Apokolips War μπορεί να κάνει εν μέρει το ίδιο όμως μας λέει ότι ακόμα και αυτή η επιλογή θα έχει ανεπανόρθωτες αλλαγές στην ιστορία των σούπερ ηρώων. Με άλλα λόγια όσο δυνατός και ανίκητος αν είσαι, όταν πας να αλλάξεις τη μοίρα σου τότε είναι σίγουρο ότι θα πρέπει να υποστείς κάποιες αναπόφευκτες συνέπειες.
Το Apokolips War αν και φιλόδοξο, δυστυχώς χάνει στο γεγονός ότι προσπαθεί να γίνει ένα Endgame, χωρίς όμως να έχει ούτε την προετοιμασία ούτε και την ιστορία που χρειάστηκε ο προκάτοχός του. Αυτό φαίνεται τόσο στην προσπάθεια της ταινίας να ενώσει όλες τις προηγούμενες ιστορίες σε 90 λεπτά κάνοντάς έτσι όμως διάφορα subplots να κλείνουν απότομα – όπως το ρομάντζο μεταξύ Damian και Raven – αλλά και στο ότι δεν είχε το budget για να στηρίξει τις επικές μάχες του Endgame. Έτσι λοιπόν αν και η ταινία κλείνει όμορφα το σύμπαν το οποίο δημιούργησε πριν εφτά χρόνια, δυστυχώς δεν έχει το αποτέλεσμα που περιμέναμε. Αποχαιρετάμε λοιπόν την ιδιαίτερη αυτή ιστορία και περιμένουμε να δούμε τι μας επιφυλάσσει για τη συνέχεια η DC.
About the Authors
Άλκης Καζαμίας Ο Άλκης όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει anime. Αργότερα σοβαρεύτηκε και τώρα κυνηγάει την καριέρα του Bounty Hunter στον Tatooine. Στον ελεύθερό του χρόνο σπουδάζει θεατρολογία στο ΕΚΠΑ και του αρέσει οτιδήποτε τον μεταφέρει σε μακρινούς γαλαξίες, η δυνατή μουσική και το ανελέητο κράξιμο.
Related Posts
Σινεμά σε κρίση, σύμπαντα σε διάλυση – Οι καλύτερες ταινίες του 2022 →
Μια συζήτηση με τον σκιτσογράφο Γιώργο Καμπάδαη →
The Sandman – Η κοινωνική ποικιλομορφιά συναντά την οπτική του όνειρου! →
