Το The Bear ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες τηλεοπτικές στιγμές της χρονιάς, όχι εξαιτίας κάποιας περίπλοκης ή εξεζητημένης πλοκής αλλά χάρη στην αμεσότητα των χαρακτήρων του τους οποίους βλέπουμε καρέ-καρέ στις οθόνες μας να καταρρέουν από την πίεση των τραυμάτων του παρελθόντος και ενός εργασιακού περιβάλλοντος που σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο είναι χ χορός όπου η τοξικότητα και η εργασιακή κακοποίηση, ψυχολογική και πολλές φορές σωματική, υπάρχει αλλά τις περισσότερες φορές φετιχοποιείται ως νόρμα.
Η δραματικότητα των συνθηκών της σειράς του The Bear χρησιμοποιεί αυτές τις συνθήκες για να επιταχύνει τη συναισθηματική κατάρρευση των χαρακτήρων και τελικά αυτό που βλέπουμε στις οθόνες μας είναι διαλυμένους ανθρώπους να προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους όταν όλα γύρω τους έχουν καταρρεύσει και οι ίδιοι καλούνται όχι μόνο να επιβιώσουν αλλά και να μαζέψουν τα κομμάτια. Έτσι λοιπόν το Bear μπορεί να είναι μια σειρά που δείχνει μάγειρες και τις συνθήκες εργασίας σε ένα εστιατόριο ωστόσο δεν χρησιμοποιεί σχεδόν ποτέ περίπλοκους μαγειρικούς όρους και τέτοιοι δεν χρειάζονται καθόλου για να το δούμε, δεν είναι δηλαδή μια niche σειρά, κοινό ακόμα και αν ένα τέτοιο κοινό έχει ήδη «εθιστεί» σε τέτοιου είδους θεάματα λόγω της πληθώρας των reality μαγειρικής που κυριαρχούν σε ξένα και ντόπια δίκτυα.
Ο Christopher Storer (Eighth Grade, Iowa) καταφέρνει να μας κάνει να νιώθουμε για τους χαρακτήρες του αμέσως, παρατηρώντας ακριβώς τη στιγμή που αυτοί λυγίζουν. Νιώθουμε σαν να τους ξέρουμε χρόνια ήδη από τις πρώτες στιγμές που τους βλέπουμε. Η εικόνα ενός απόκαρδιωμένου, εξαντλημένου μάγειρα ο οποίος καπνίζει στο πίσω μέρος της κουζίνας του, πνιγμένος από τα χρέη και, κυρίως, τα οικογενειακά φαντάσματα, είναι τόσο ισχυρή που μαγνητίζει αμέσως το ενδιαφέρον του θεατή. Κύριο όχημα για αυτό είναι απίστευτη ερμηνεία του Jeremy Allen White ( The Rental, Shameless). Ο χαρακτήρας του καλείται λοιπόν να ξεπεράσει, οικονομικές δυσκολίες, τον πόνο της απώλειας και ένα βαθιά καταπιεστικό φάντασμα προσδοκιών και αναγνώρισης, το οποίο όμως δεν θα μπορέσει ποτέ να ικανοποιηθεί.
Aνάλογη είναι και η παρουσία του εκπληκτικού Ebon Moss-Bachrach ( The Punisher, Andor), ο χαρακτήρας του οποίου καλείται να ανταπεξέλθει σε έναν κόσμο που αλλάζει χωρίς πια να τον υπολογίζει, ενώ όλοι γύρω του σταδιακά τον εγκαταλείπουν. Είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ενός βαθιά λαϊκού εργαζόμενου ο οποίος δεν μπορεί να αντιληφθεί τις κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται γύρω του και όσοι θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, δηλαδή η συνάδελφοι του, τον μειώνουν και τον περιφρονούν. Έτσι λοιπόν τα γνήσια ξεσπάσματα θυμού του ενώ θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά, επιφανειακά, όσο μια εκδήλωση τοξικής αρρενωπότητας, όσο προχωράει η σειρά αποκτούν βάθος και τελικά καταλήγουμε αν όχι να συμπάσχουμε, τότε σίγουρα να καταλαβαίνουμε το χαρακτήρα που έχουμε απέναντί μας ως μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα και όχι ως μια καρικατούρα. Έτσι, η σειρά φανερώνει ένα απρόσμενο κοινωνικό αλλά και πολιτικό βάθος, το οποίο έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με την καθημερινότητα παρά από έναν κενό διδακτισμό και κόμπλεξ ανωτερότητας από το οποίο πάσχουν πολλές σειρές που βαυκαλίζονται ότι έχουν ένα κοινωνικό πρόσημο.
Κάτι ακόμα τρομερά ενδιαφέρον στη σειρά είναι το εκπληκτικό μοντάζ, οπτικό και ακουστικό, ο γρήγορος ρυθμός του οποίου μεταδίδει ακέραια την ένταση που επικρατεί σε ένα τόσο πιεστικό εργασιακό χώρο. Μαζί με τη φωτιά εκκρίνονται τελικά εγωισμοί, όνειρα, φιλοδοξίες, σουρεαλιστικές ονειρικές εικόνες αλλά και κυνικός ρεαλισμός συγκρούονται με την απλή θέληση για επιβίωση. Αστραπιαίες εναλλαγές εικόνων, μαγειρικών σκευών, φωνών και πιέσεων για παραγγελίες εντείνουν τις δυσκολίες επικοινωνίας και εξωτερίκευσης της ανάγκης για αυτήν που βιώνουν οι χαρακτήρες.
Στον πυρήνα του πάντα το The Bear είναι μια σειρά για το τραύμα. το πώς το διαχειριζόμαστε το πώς το αντιμετωπίζουμε εμείς και οι γύρω μας και κυρίως πως το μοιραζόμαστε για να μπορέσουμε τελικά να το ξεπεράσουμε. Σε τέτοιες συνθήκες όπου πολλοί έχουμε χάσει πάρα πολλά το αμπέρ φαντάζει σαν μια μορφή άμεσης, πολλές φορές βίαιης, αλλά τελικά απαραίτητης κάθαρσης. Έτσι λοιπόν, αν δεν το έχετε ήδη κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε το Τhe Bear για να θυμηθούμε όλοι μαζί τι σημαίνει καλή τηλεόραση και όχι άλλη σειρά από γραμμή παραγωγής .
