Ο κινηματογράφος του τρόμου έχει εξελιχθεί σημαντικά από τις αρχές του 20ου αιώνα, στις οποίες εντοπίζονται τα πρώτα, μάλλον δειλά του βήματα. Στην δεκαετία που ζούμε παρατηρείται η εντυπωσιακή επάνοδος του concept του υπερφυσικού τρόμου, με λαμπρά δείγματα το The Babadook (2014), The Witch (2015), το Hereditary (2018) και φυσικά την σειρά ταινιών Conjuring, η οποία έχει κερδίσει πολλές ευνοϊκές κριτικές στο σύνολό της και επιστρέφει φέτος με το The Nun, σε σκηνοθεσία Corin Hardy (The Hallow, Butterfly).
Το The Nun, η πέμπτη ταινία του franchise, ακολουθεί τον Πατέρα Burke (Demián Bichir- Hateful 8,Machete) , υψηλόβαθμο μέλος μιας επίλεκτης ομάδας ιερέων με ειδικότητα το παραφυσικό, στο ταξίδι του να διαλευκάνει την αυτοκτονία μιας καλόγριας σε ένα απομακρυσμένο Αβαείο στην Ρουμανία. Πολύτιμη σύμμαχός του και συμπρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Sister Irene (Taissa Farmiga- Final Girls, Mule), μια μέλλουσα μοναχή με ιδιαίτερα χαρίσματα, αλλά και ο φιλόδοξος τυχοδιώκτης Frenchie (Jonas Bloquet- Valerian, Elle). Οι τρεις τους σύντομα θα μπλέξουν με απειλητικές δυνάμεις που δεν μπορούν να κατανοήσουν και θα πρέπει να πολεμήσουν με νύχια και με δόντια για να βγουν ζωντανοί από το μοναστήρι.
Τα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας ξεχειλίζουν από δυναμισμό, καθώς γίνεται μια πολύ εντυπωσιακή εισαγωγή στο κεντρικό concept που θα δούμε, αλλά και μια γερή πρώτη γνωριμία με την Sister Irene, τον κεντρικό χαρακτήρα. Από εκεί και πέρα, δυστυχώς, με κάθε λεπτό που περνάει η ποιότητα πέφτει όλο και περισσότερο, μέχρι που κατεβαίνουν οι τίτλοι τέλους και το αποτέλεσμα είναι αρκετά απογοητευτικό.
Σε αντίθεση με τα δύο Conjuring, τις ταινίες-στυλοβάτες της σειράς, το The Nun αναλώνεται σε φτηνά και ατελείωτα jump scares που ίσως να ξαφνιάσουν στην αρχή, αλλά, όταν το κοινό τα συνηθίσει, καταντάνε πολύ πεζά. Το σενάριο δεν αφιερώνει ιδιαίτερα πολύ χρόνο στους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρεται ο θεατής όταν αυτοί κινδυνεύουν και να μην δημιουργείται το συναίσθημα της αγωνίας, του άγχους και του φόβου, ακυρώνοντας έτσι τον όλο σκοπό του σινεμά του τρόμου. Αντίστοιχα, όταν εμφανίζεται η Nun (Bonnie Aarons-And You Know Who You Are) επί οθόνης όλα όσα γίνονται είναι πάνω-κάτω προβλέψιμα και σίγουρα ξενίζουν τους γνώστες των ταινιών τρόμου, αλλά και τους αρχάριους μετά τις πρώτες τρεις εμφανίσεις της.
Εξίσου προβληματική είναι και η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας στο σενάριο. Ο χαρισματικός James Wan, του πρώτου Saw (2004) και των Conjuring, αλλά και ο Gary Dauberman, ο οποίος είχε κάνει παπάδες με το σενάριο του It (2017), γράφουν σαν να έχουν στερέψει από ιδέες. Ανακυκλώνουν συνεχώς παλιές ιδέες χωρίς να προσθέτουν κάτι καινούριο. Σε μια εποχή όπου οι ταινίες τρόμου καταφέρνουν να θίξουν με επιτυχία θέματα όπως ο ρατσισμός (Get Out), η σεξουαλικότητα (It Follows) και οι εύθραυστες οικογενειακές σχέσεις (The Babadook), είναι αμαρτία να χαραμίζονται χρήματα για την παραγωγή μονοδιάστατων, κλισέ ταινιών, τα οποία δεν εγείρουν κανέναν απολύτως προβληματισμό.
Βέβαια, η ταινία έχει και αρκετά δυνατά σημεία, για να λάμψει. Οπτικά, το έργο είναι πολύ ελκυστικό. Τα πλάνα της κάμερας του Hardy είναι εξαιρετικά και η αναπαράσταση της υπαίθρου της Τρανσυλβανίας είναι πετυχημένη. Εύστοχη κίνηση ήταν και η εκμετάλλευση του μοναστηριού Cârța, το οποίο όντως υπάρχει και μάλιστα η ιστορία του καλύπτεται από αρκετό μυστήριο. Τα κουστούμια και τα υπόλοιπα σκηνικά είναι εξίσου άρτια φτιαγμένα και οι διάλογοι, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό, καταφέρνουν να δώσουν πρόσθετο βάθος στους κατά τα άλλα αδιάφορους ήρωες.
Το spinoff κλήθηκε να σηκώσει μεγάλο βάρος στους ώμους του και να καταφέρει να σταθεί αντάξιο των προσδοκιών των fans. Αν και υπήρξαν ορισμένες στιγμές στις οποίες η ταινία καταφέρνει να εντυπωσιάσει, δυστυχώς, στο σύνολό της είναι μάλλον ανεπαρκής. Όντας η πιο αδύναμη της σειράς, πιο αδύναμη και από τα κάπως χλιαρά Annabelle, το The Nun είναι μια αρκετά προβλέψιμη παραγωγή, που δεν καταφέρνει να κονταροχτυπηθεί με τα κλάσεις ανώτερα διαμαντάκια του horror genre που μας έχουν δοθεί αυτή την περίοδο
