Μπροστά και πίσω από τις κάμερες
Παραδόξως, ο Seth Rogen τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε έναν κομβικό πολυπράγμονα του Hollywood. Από παραγωγός έως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, αποδεικνύει ότι έχει μια αστείρευτη ενέργεια μπροστά και πίσω από τον φακό. Μπορεί αυτό να μην αποδίδει πάντα, όμως όμως αποδίδει, σίγουρα είναι θεαματικό. Το τελευταίο του πόνημα λοιπόν, σε συνεργασία με τους δημιουργούς Evan Goldberg, Alex Gregory και Peter Huyck, το The Studio, από τo Apple TV+ καταφέρνει να είναι κάτι παραπάνω από μια σειρά που απλά μιλάει για το Hollywood (καθώς είναι γνωστό ότι η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία αρέσκεται να βαυκαλίζεται για τη σημασία της).
To The Studio είναι και αυτό βέβαια. Το άλλο του σκέλος είναι μια καυστική και αιχμηρή ματιά στις ενδότερες διαδικασίες των μεγάλων στούντιο, που κάποτε ήλεγχαν πλήρως την παραγωγή ταινιών και τώρα βλέπουν το streaming να σκοτώνει σταδιακά τις αίθουσες και οι ταινίες να αντιμετωπίζονται ως «περιεχόμενο», όχι ιδιαίτερα διαφορετικές από reels στο TikTok ή βίντεο στο Youtube από influencers. Όλα αυτά με μια αναντίρρητη αγάπη στη διαδικασία της φιλμικής δημιουργίας, όχι μόνο των «υψηλών» ταινιών, αλλά και των blockbuster, ισορροπώντας στη διττή φύση του ίδιου του κινηματογράφου από τη γέννησή του: συλλογική εμπορική βιομηχανία και ταυτόχρονα ατομική καλλιτεχνική δημιουργία.
Σήμερα το πρόβλημα είναι... πάνω κάτω όλα
Παράλληλα, το σενάριο εμπλουτίζεται από ευτράπελα των στελεχών του Studio με διάφορες συνθήκες που εντοπίζουν τόσο αυτή την αμφισημία όσο και άλλες μάστιγες που κατατρέχουν τη σημερινή κινηματογραφική πραγματικότητα. Το διαφαινόμενο τέλος της αυτόνομης δημιουργίας, όπου κάθε ταινία είναι απαραίτητο να γεννά ένα franchise με sequels, prequels και spin-offs, η χρήση ΑΙ ως εργαλείο για την εξοικονόμηση χρημάτων (και την αναπόφευκτη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα των εργαζόμενων), ακόμα και οι εύθραυστες σχέσεις μεταξύ δημιουργών και στούντιο, οι οποίες είναι γεμάτες από μικρότητες, πολιτικές σκοπιμότητες αλλά και εγωισμούς. Προφανώς από τον φακό δε ξεφεύγει ούτε η έμφυλη διάσταση ούτε ο φαιδρός και καθ’ όλα ψεύτικος δικομματισμός, ένα ακόμα εργαλείο marketing στα χέρια στελεχών που ούτε τον καταλαβαίνουν ούτε τους απασχολεί σοβαρά. Πρόκειται για μια χιουμοριστική αλλά και επίπονα αληθινή ματιά στα παρασκήνια μιας βιομηχανίας που λατρεύει να μιλάει για τον εαυτό της, αλλά συνήθως αποφεύγει να κοιτάξει κατάματα τα ελαττώματά της.
Ρυθμός και κωμική ένταση
Ίσως η κομβικότερη δυναμική της σειράς κρύβεται στον τρόπο που σκηνοθετείται. Ολόκληρα επεισόδια χτίζονται γύρω από συνεχόμενα, αδιάκοπα μονοπλάνα, μια τεχνική που θυμίζει την ένταση του Uncut Gems ή την ασφυξία του The Bear. Αυτή η επιλογή δεν είναι απλώς ένα σκηνοθετικό κόλπο: μεταφέρει άμεσα την αίσθηση πανικού, την κούρσα χωρίς ανάσα που βιώνουν οι χαρακτήρες, καθώς πηγαίνουν από meeting σε meeting, από κρίση σε κρίση. Το αποτέλεσμα είναι ένας ρυθμός που σε τραβάει βίαια μέσα στη δίνη του Hollywood και σε κάνει να νιώθεις κι εσύ κομμάτι του. Η κάμερα ακολουθεί τους χαρακτήρες με μια ρευστή, οριακά αδιάσπαστη και ενιαία κίνηση από το ένα χάος στο άλλο, από τη μία κρίση στην άλλη, ακόμα και πολλές φορές μετά από αυτή, στην επιτυχημένη ή, πιο συχνά, αποτυχημένη διαχείρισή της και το αστείο μπέρδεμα (και νέα κρίση) που αυτή δημιουργεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθεί κάποιος βλέποντας το The Studio, ακόμα και αν χάνει τις κινηματογραφικές αναφορές που εκσφενδονίζονται ασταμάτητα.
Καλεσμένοι ήταν όλοι
Οι παραπάνω αναφορές πολλές φορές βέβαια κάνουν την εμφάνισή τους ως κανονικοί ηθοποιοί, που κάνουν ένα πέρασμα από τη σειρά για να σατιρίσουν πολλές φορές τον εαυτό τους αλλά και τη συνολική βιομηχανία που αποκαλούν εργασιακό τους χώρο. Martin Scorsese, Charlize Theron, Zoë Kravitz, Ron Howard, Anthony Mackie (μεταξύ άλλων). Ο Bryan Cranston μάλιστα δίνει μια αξέχαστη guest εμφάνιση ως καρικατούρα του David Zaslav, του ψυχρού και εγκληματικού δολοφόνου/CEO της Warner Bros. Discovery, ένα ακόμα δείγμα του πόσο απροκάλυπτα το The Studio στοχοποιεί τη βιομηχανία που σατιρίζει. Οι συμμετοχές αυτές δε λειτουργούν απλώς σαν γυαλιστερά τρικ, αλλά ενισχύουν το σατιρικό υπόβαθρο, δείχνοντας πόσο γελοίο μπορεί να γίνει το παιχνίδι της εικόνας.
Και οι βασικοί όμως τα πήγαν καλά
Όσον αφορά τους κεντρικούς χαρακτήρες, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Rogen (This Is the End, Sausage Party) έχει εξελιχθεί τρομερά ως ηθοποιός, παρόλο που είναι ακόμα ανίκανος να αναμοχλεύσει το στυλ του και να παίξει κάτι άλλο πέρα από κάποια εκδοχή του εαυτού του. Ωστόσο, πλέον επιτυγχάνει να ισορροπήσει ανάμεσα στη σωματική κωμωδία και στην πιο σοβαρή υποκριτική, αποδίδοντας έναν χαρακτήρα τρισδιάστατο, που μετεωρίζεται μεταξύ της star struck αφέλειας και τον τρόμο ενός ανθρώπου που αγαπά τον κινηματογράφο αλλά φοβάται μήπως είναι τελικά αυτός που τον καταστρέφει. Στο πλευρό του βρίσκουμε την Catherine O’Hara (Beetlejuice Best in Show) ως την κυνική μέντορα. Βέβαια, από τις καλύτερες στιγμές της σειράς είναι η αγαπημένη Kathryn Hahn (Αgatha All Along, Spider-Man: Across the Spider-Verse) . Tέλος, η νεαρή Chase Sui Wonders (Bodies Bodies Bodies, I Know What You Did Last Summer) ξεχωρίζει ως η νέα, ταλαντούχα αλλά εξουθενωμένη Quinn, η φωνή μιας γενιάς που προσπαθεί να επιβληθεί μέσα σε ένα δηλητηριασμένο οικοσύστημα.
Για να τελειώνουμε
Επιλογικά, το The Studio είναι αγχωτικό, εξουθενωτικό, απροκάλυπτα ειλικρινές και δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Παίρνει όμως στα σοβαρά τα πράγματα που μιλά και το κάνει με μεθοδικότητα, γνώση και, κυρίως, αγάπη για αυτά. Γιατί ναι, το the Studio αγαπά τον κινηματογράφο και τους ανθρώπους που πραγματικά μοχθούν για αυτόν. Και σε μια εποχή που αυτός αντιμετωπίζεται μόνο ως «πόσο πρόγραμμα μπορώ να χώσω σε μια πλατφόρμα», σε μια εποχή που οι αίθουσες κλείνουν για να γίνουν ξενοδοχεία, έχει λίγο σημασία να σκεφτούμε και εμείς αν και πόσο τον αγαπάμε.
