Όταν σκεφτόμαστε κόμικς και πάπιες ο νους μας αυτόματα πάει στη Λιμνούπολη και τα κόμικς της Disney. Ωστόσο, ο Ιρλανδός Chris Judge, ένας έμπειρος σχεδιαστής και δημιουργός παιδικών βιβλίων, δημιούργησε ένα δικό του κομιξικό “παπιοσύμπαν” γεμάτο δράση, τρελές ανατροπές και λογοπαίγνια με πάπιες, με τίτλο το «Κακό Παπί και το Φτερό της Τύχης», το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη.
Σε sci-fi ύφος και με έντονα vibes από Rick & Morty, η ιστορία ξεκινά με την επίσκεψη της Φλο και του Έντι στον παππού τους. Η αρχική τους απροθυμία ανατρέπεται όταν ανακαλύπτουν το καλά κρυμμένο μυστικό του: ότι στα νιάτα του δεν ήταν άλλος από τον Ατρόμητο Φρανκ Πάπια, έναν διαστημικό υπερήρωα που είχε καταφέρει να εξουδετερώσει τον άσπονδο εχθρό του, το μοχθηρό Κακό Παπί. Η παιδική ανυπομονησία και η άγνοια κινδύνου του Έντι, όμως, οδηγούν στην απελευθέρωση του Κακού Παπιού! Τότε, ο γηραιός, πλέον, Φρανκ Πάπιας αναγκάζεται να φορέσει ξανά τη στολή του και με τη βοήθεια των εγγονιών του, να κυνηγήσει τον παλιό του αντίπαλο, ξετυλίγοντας σταδιακά το κουβάρι της έχθρας τους.
Από τις σελίδες του κόμικ του Chris Judge ξεχειλίζουν η δράση και το «παπιοπαλαβό» χιούμορ. Με «όπλο» του τη μεγάλη εμπειρία στα παιδικά αναγνώσματα και ως δημιουργός -μεταξύ άλλων- του βραβευμένου με Irish Children’s Book Award «The Lonely Beast», ο Judge δεν επιλέγει τυχαία να αφηγηθεί την ιστορία του στη φόρμα των κόμικς (ή παιδικού graphic novel, όπως το ονομάζει). Μολονότι φλέρταρε ανέκαθεν με την αισθητική των κόμικς -ειδικά στην υβριδική χιουμοριστική σειρά «Danger Is Everywhere»-, με το «Κακό Παπί» είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζεται στο είδος με μία ολοκληρωμένη δουλειά. Στη νέα αυτή πρόκληση, βέβαια, διατηρεί την δημιουργική του ταυτότητα και το γνώριμο σχεδιαστικό του στυλ: τις καθαρές γραμμές, την μίνιμαλ αισθητική και τα έντονα χρώματα.
Με απλά σεναριακά υλικά και με ευφάνταστα -λεκτικά και οπτικά- χιουμοριστικά τρικ με σαφείς pop culture αναφορές, το «Κακό Παπί» απευθύνεται προνομιακά στο παιδικό αναγνωστικό κοινό, όμως σίγουρα μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα και από ενήλικες. Μάλιστα, όπως τόνισε σε μία συνέντευξή του στο podcast του Dave Moore, η φόρμα του παιδικού graphic novel δεν αποτελεί απλώς «αυτό που θα ήθελε να διαβάσει ο ίδιος μικρός», αλλά φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως μία γέφυρα ανάμεσα στα παιδικά εικονογραφημένα βιβλία και την teen λογοτεχνία, η οποία συνιστά μία εντελώς διαφορετική αναγνωστική εμπειρία.
Ειδική μνεία αξίζει στη μετάφραση του Διονύση Μπαλτζή, η οποία μεταφέρει με εύστοχο και παιγνιώδη τρόπο τα αμέτρητα παπιο-λογοπαίγνια του βιβλίου, χρησιμοποιώντας γλώσσα άμεση και προσιτή στα παιδιά.
Σε τελική ανάλυση, μολονότι μιλάμε για ένα βιβλίο με διαγαλαξιακές περιπέτειες και μοχθηρά παπιά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην πραγματικότητα αυτή η ιστορία δεν είναι παρά μία ακόμη περιπέτεια μεταξύ ενός παππού και των εγγονιών του. Η φιγούρα του παππού, που γοητεύει τα εγγόνια με το μυστηριώδες παρελθόν του, αποτελεί το αφηγηματικό κλειδί της πλοκής· το σημείο εκείνο που καθιστά την ιστορία οικεία και οικουμενική. Μπορεί η άμεση σύνδεση να γίνεται με το Rick & Morty, λόγω της sci-fi διαγαλαξιακής τρέλας, όμως στην ουσία της η αφήγηση δεν διαφέρει από τις ιστορίες με πρωταγωνιστές παππούδες που διηγείται για παράδειγμα η Άλκη Ζέη στα βιβλία της. Κι αυτό γιατί ελάχιστη σημασία έχει το αφηγηματικό context· αυτό που μετράει είναι το συναίσθημα και ο τρυφερός δεσμός που ξεχωρίζει από την εξιστόρηση της περιπέτειας.
