H πολιτική ζωή των Η.Π.Α. απασχολεί τον κινηματογράφο και την τηλεόραση εδώ και δεκαετίες. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα των τελευταίων χρόνων δε θα μπορούσε να είναι άλλο από το House of Cards. Η σειρά κατάφερε να ξεδιπλώσει όλη τη δίψα για δύναμη, τα παιχνίδια εξουσίας, τις διαπροσωπικές ίντριγκες αλλά και την καθοδήγηση της πολιτικής από μεγάλα συμφέροντα με τρόπο που μας έκανε οριακά να ζηλεύουμε που δε θα κάτσουμε ποτέ στην προεδρική καρέκλα του οβάλ γραφείου. Όσο συνδεδεμένη και να είναι μια τέτοια σειρά με την πραγματικότητα όμως, δεν παύει να βασίζεται σε φανταστικά πρόσωπα και χαρακτήρες, απενοχοποιώντας ελαφρώς το σύστημα που παρουσιάζει. Τι γίνεται όμως όταν μια ταινία, βασισμένη στη βιογραφία ενός από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της νεότερης αμερικάνικης πολιτικής σκηνής, με αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, επαληθεύει ό,τι πιστεύουμε πως γίνεται πίσω από της κλειστές πόρτες του Λευκού Οίκου;
Ο Adam McKay, μετά τη σκηνοθεσία του The Big Short και έχοντας αποτελέσει παλιότερα παράγοντας κωμωδιών όπως το The Dictator (2012) και το The Campaing (2012), αλλά και συγγραφέας των Αnchorman, μας παρουσιάζει μια ακόμα δουλειά του με πολιτικό στίγμα. Το Vice ακολουθεί την ιστορία του 46ου αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
O Christian Bale (Αmerican Psycho, The Dark Knight) μεταμορφώνεται για άλλη μια φορά με άψογο τρόπο στον πρωταγωνιστή της ιστορίας Dick Cheney, με την Amy Adams ( Nocturnal Creatures, Sharp Objects )να υποδύεται τη γυναίκα του, Lynne Cheney. Ο Sam Rockwell υποδύεται τον 46ο πρόεδρο των Η.Π.Α., George Bush Jr. και ο Steve Carell (The Office, Anchorman) τον Donald Rumsfeld, που διατέλεσε υπουργός Eθνικής Aμύνης υπό την προεδρία των Gerald Ford και George Bush Jr.
Ο Dick Cheney εισήλθε στην πολιτική το 1969, επί προεδρίας Nixon. Στην αρχή πέρασε από πολλές θέσεις μέσα στο λευκό οίκο, με την πιο υψηλόβαθμη να είναι αρχηγός επιτελείου του Gerald Ford, μέχρι και την ήττα του στις εκλογές του 1976. Από το 1979 μέχρι το 1989, διετέλεσε βουλευτής της πολιτείας του Wyoming, ενώ την επόμενη τετραετία, μέχρι το 1993 ο George Bush Sr. τον έχρισε υπουργό εθνικής αμύνης. Όταν κέρδισε την προεδρία ο Bill Clinton, ο Cheney έφυγε από την πολιτική και μέχρι το 2000 ήταν μέτοχος και πρόεδρος της πολυεθνικής Halliburton. To 2000 o George Bush Jr. τον πείθει να κατέβει ως αντιπρόεδρός του στις εκλογές. Μετά από 2 τετραετίες, με το τέλος της θητείας του, αποσύρεται από την πολιτική σκηνή το 2009. Από σχετικά νεαρή ηλικία είχε προβλήματα με την καρδιά του και το 2012 υπεβλήθη σε μεταμόσχευση καρδίας, μια διαδικασία που οι γιατροί υπολογίζουν ότι θα του δώσει μια 10ετία ζωής παραπάνω.
Όλα αυτά τα στοιχεία, μιας μεγάλης πολιτικής καριέρας, δεν δικαιολογούν αυτόματα γιατί θα μπορούσε μια ταινία να βασιστεί στη ζωή του. Το τι άνθρωπος είναι ο Dick Cheney όμως και η δράση του ειδικά τα χρόνια της αντιπροεδρίας το δικαιολογεί και με το παραπάνω. Φιλελεύθερος ρεπουμπλικάνος, αποτελεί μεγάλος υποστηρικτής της θεωρίας ότι ο πρόεδρος έχει το δικαίωμα να πάρει όλη την εξουσία στα χέρια του ή όπως παρουσιάζεται και στην ταινία «καμία πράξη του προέδρου δεν είναι παράνομη» (Unitary executive theory). Ο ίδιος βέβαια δεν έγινε ποτέ πρόεδρος για να την εφαρμόσει όπως θα ήθελε. Ως βουλευτής καταψήφισε νομοσχέδια όπως τη δημιουργία δημόσιου φορέα παιδείας, την απελευθέρωση του Nelson Mandela κ.α. Ήταν μέλος μιας επιτροπής που συνεδρίαζε για προτάσεις φοροελάφρυνσης των πλουσίων, ενώ στήριξε πολλές φορές νέους φόρους στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας. O ρόλος του αντιπροέδρου θεωρείται αρκετά διακοσμητικός, κάτι που επί Dick Cheney δεν ίσχυσε ούτε στο ελάχιστο. Κατά τις 2 θητείες του, ο ίδιος και το επιτελείο του, είχαν τη μεγαλύτερη ανάμειξη και ευθύνη για τον πόλεμο στο Ιράκ. Υπέκλεπτε emails πριν φτάσουν στον Bush και του μετέφερε ο ίδιος όποιες πληροφορίες ήθελε. Διέταξε την ανάκριση με βασανισμούς, δεκάδων πιθανών τρομοκρατών, ενώ στο συμβάν των δίδυμων πύργων πήρε τις αποφάσεις αντί του Bush. Ήταν αυτός που νομιμοποίησε την παρακολούθηση των πολιτών, λόγω τρομοκρατικής απειλής. Οδηγώντας την εκστρατεία κατά του Saddam Hussein, με στόχο τα πετρέλαια του Ιράκ, έδωσε εξουσία στον Abu Musab al-Zarqawi, τον Ισλαμιστή που δημιούργησε τον ISIS. Μετά τον πόλεμο, η αξία των μετοχών της πολυεθνικής που προέδρευε ανέβηκε κατά 500%. Το μόνο θετικό που θα μπορούσε κάποιος να του «χρεώσει» ήταν η θέση του υπέρ του gay γάμου, απέναντι στη θέση του προέδρου Bush και τον ρεπουμπλικανών, λόγω της ομοφυλόφιλης κόρης του. Βέβαια και αυτή η θέση άλλαξε στα επόμενα χρόνια, ώστε να μπορέσει να εκλεγεί η άλλη κόρη του ως βουλευτής.
H ταινία ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια του γάμου του και τελειώνει την περίοδο μετά τη μεταμόσχευση καρδιάς. Η φυσικότητα των ηθοποιών και η δομή της ταινίας την κάνει σε μεγάλο βαθμό να θυμίζει ένα live ντοκιμαντέρ. Παρότι έχει πάρει πολλά στοιχεία από το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Cheney κρατάει προφανή κριτική στάση απέναντί του και στη γενικότερη φιλελεύθερη πολιτική των ρεπουμπλικανών, μέσω παράθεσης πραγματικών δημοσιογραφικών βίντεο αλλά κυρίως μέσω του αφηγητή-σχολιαστή, του Kurt (Jesse Plemons). Παράλληλα με τη ζωή του Cheney, μας παρουσιάζονται και στιγμές της δικής του ζωής. Παντρεμένος, με ένα γιο, βετεράνος των πολέμων σε Αφγανιστάν και Ιράκ, μας αφηγείται και επεξηγεί το τι βλέπουμε στην οθόνη, πάντα με τον δικό του σχολιασμό. Τελικά ένα απόγευμα του 2012 έχοντας βγει για τρέξιμο, χτυπήθηκε από αμάξι. Η καρδιά του κατέληξε στο στήθος του Dick Cheney. Το στοιχείο αυτό είναι δημιούργημα του McKay, καθώς μέχρι και σήμερα δεν έχει γίνει γνωστός ο δότης της καρδιάς. Μέσω του Kurt θέλει να παρουσιάσει το μέσο Αμερικανό πολίτη και το χάσμα με τους ανθρώπους στην εξουσία. Πληρώνει τους φόρους τους, πολεμάει τους πολέμους τους, ζει τη ζωή του με την οικογένειά του και καταλήγει να δώσει και την ίδια του την καρδιά, κυριολεκτικά, «για το καλό της χώρας».
Εν τέλει ο Adam McKay μέσω της τρομερής ερμηνείας του Christian Bale μας παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη εικόνα του Dick Cheney ως άνθρωπο, επιχειρηματία, πολιτικό, αλλά κυρίως φιλελεύθερο ρεπουμπλικάνο, χωρίς όμως να βαθαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητά του. Μας παραθέτει τις απόψεις του για το πολιτικό σκηνικό στην Αμερική με μια αριστερή, ειρωνική ίσως σκοπιά, αλλά χωρίς να πραγματεύεται κάποιο πραγματικό επίδικο. Με τα δεδομένα του Χόλυγουντ πάντως, θα πρέπει να είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι που φτάνει έστω και μέχρι εκείνο το βαθμό πολιτικοποίησης. Η ταινία είναι σίγουρα ισάξια των 8 υποψηφιοτήτων που έχει πάρει στα φετινά Όσκαρ. Είναι υποψήφια στις κατηγορίες Καλύτερης ταινίας, Ά αντρικού για τον Christian Βale, Β’ αντρικού για τον επίσης πολύ καλό Sam Rockwell (Moon) B’ Γυναικείου για την Amy Adams, Σκηνοθεσίας και Γραφής για τον Adam McKay, Μοντάζ και Μακιγιάζ. Το αν θα καταφέρει να κατακτήσει κάποιο από αυτά θα το δούμε στις 24 Φεβρουαρίου.
