Καθρέφτης (ο): λεία και γυαλιστερή επιφάνεια, κατασκευασμένη κυρίως από κρύσταλλο ή από γυαλί, με ειδική επίστρωση στο πίσω μέρος, που αντανακλά το φως που πέφτει πάνω της σχηματίζοντας πιστή εικόνα των πραγμάτων. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που ο καθρέφτης αντανακλά όχι μια πιστή εικόνα, αλλά μια δυστοπική εκδοχή τους; Αναφερόμαστε, φυσικά, στο Black Mirror.
To Black Mirror είναι μια βρετανική σειρά που ξεκίνησε το 2011 στο BBC και έπειτα από απουσία δύο χρόνων, επανέρχεται φέτος με έξι μοναδικά επεισόδια από το Netflix. Δημιουργός της ο Charlie Brooker (Cunk on Shakespeare, Screenwipe) ,που πολλοί συγκρίνουν με τον Rod Serling του The Twilight Zone. Επίσης από την σειρά κάνουν ένα πέρασμα πολλοί Βρεταννοί ηθοποιοί, που τους έχουμε αγαπήσει από άλλα έργα, όπως η τρομερή Hayley Atwell( Agent Carter, Antman, Pillars of the Earth),αλλά και πολλούς άλλους.
Η αίσθηση της σειράς θυμίζει ένα δυστοπικό μυθιστόρημα, όπως ο Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος του Άλντους Χάξλεϋ ή το 1984 του Τζορτζ Όργουελ. Κοινό χαρακτηριστικό τους η εστίαση στον απανθρωπισμό, στην πτώση της κοινωνίας και στην ανεξέλεγκτη τεχνολογική ανάπτυξη με σκοπό να υπογραμμίσουν τα προβλήματα που εντοπίζονται στον πραγματικό κόσμο. Η σειρά καταπιάνεται με σκοτεινά θέματα με σκοπό να εξετάσει τη σύγχρονη κοινωνία και το σύγχρονο τρόπο ζωής με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Ο ίδιος ο Charlie Brooker είχε δηλώσει παλιότερα:
«αν η τεχνολογία είναι φάρμακο, ποιες είναι οι επιπτώσεις της;»
Όσα πραγματεύεται δεν αφορούν την τεχνολογία που θα υπάρξει σε έναν αιώνα, αλλά την τεχνολογία που θα μπορούσε εν δυνάμει να υπάρξει στα επόμενα 10 λεπτά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Brooker. Το θέμα δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρο καθώς βιώνουμε την εποχή της υψηλής τεχνολογίας και των μέσων μαζικής δικτύωσης που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Η ενημέρωση, η διασκέδαση, η επικοινωνία και άλλες πτυχές της καθημερινής ζωής εξαρτώνται άμεσα από την τεχνολογία.
Ωστόσο, η σειρά δεν ορίζει την τεχνολογική εξέλιξη ως πηγή κακού. Πηγή του κακού είναι η κακή χρήση της τεχνολογίας από τον άνθρωπο. Παρουσιάζεται η τάση του ανθρώπου για έλεγχο και για κατασκευή απόλυτων λύσεων μέσα από την τεχνολογία. Οι δύο πρώτες σεζόν της σειράς αποτελούνταν από τρία επεισόδια, ενώ η τρίτη από έξι. Κάθε επεισόδιο είναι αυτοτελές, έχει διαφορετικό καστ, διαδραματίζεται σε διαφορετικό τόπο και περιγράφει μια διαφορετική πραγματικότητα. Ένα νέο στοιχείο της φετινής σεζόν είναι ότι ένα από τα επεισόδια διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’80 και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι πραγματικά πολλοί οι ηθοποιοί και οι τρομερές στιγμές που έχουν προκύψει μέσα στην σειρά, καθώς το βαθύ σενάριο όχι μονό επιτρέπει, αλλά και απαιτεί έντονες ερμηνείες. Ενδειτικά μόνο, αναφέρουμε την ιδιαίτερη Hannah John-Kamen (Star Wars: The Force Awakens,Killjoys ), τον υποτιμημένο Toby Kebbell (Fantastic Four, Warcraft, Rock n Rolla) και τον Domhnall – ήρεμη δύναμη- Gleeson (About Time, Ex Machina, Star Wars: The Force Awakens).
Άξιο αναφοράς είναι το τέλος κάθε επεισοδίου που κάθε άλλο παρά αίσιο είναι. Αντίθετα, θα μπορούσε κανείς να πει πως διακρίνεται από ένα έντονο νιχιλιστικό χαρακτήρα. Οι χαρακτήρες «καταστρέφονται» με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι στόχοι τους μοιάζουν πια άπιαστοι και ό,τι πίστευαν καταρρίπτεται. Εκεί γίνεται διακριτό και το έντονο ειρωνικό στοιχείο της σειράς. Οι χαρακτήρες παρότι βιώνουν την πλήρη αποδόμηση των ιδανικών τους, των στόχων τους και της πραγματικότητας τους, κατά κάποιο τρόπο λυτρώνονται καθώς απελευθερώνονται από όλα όσα τους κρατούσαν δέσμιους.
ΥΓ. Ο τίτλος της σειράς περιγράφει ουσιαστικά τους «μαύρους καθρέφτες» που δημιουργούν οι οθόνες των υπολογιστών, των κινητών και των άλλων συσκευών όταν τις κλείνουμε.
