Το Westworld μας είχε κινήσει την περιέργεια ήδη από τα trailer του, αλλά και την ανακοίνωση του cast. Όταν καταφέρνεις να έχεις έναν θρύλο της μεγάλης οθόνης, όπως τον Anthony Hopkins (The Elephant Man,The Silence of the Lambs), αλλά και έναν τιτάνα του βεληνεκούς του Ed Harris (Snowpiercer,The Rock) ως μέλη της σειράς, ενώ ταυτόχρονα την παραγωγή και την σκηνοθετική κατεύθυνση έχει αναλάβει ο Jonathan Nolan (The Dark Knight, Memento), αδερφός και στενός συνεργάτης του Christopher Nolan, τότε είναι λογικό να υπάρξει μια αδημονία. Βάλτε ότι όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από την σκέπη του ΗΒΟ, ενός δικτύου που μας έχει συνηθίσει σε παραγωγές τύπου Game of Thrones, και καταλαβαίνετε γιατί όλοι μιλούν για τον διάδοχο της πιο επιτυχημένης σειράς όλων των εποχών.
Μετά τα δύο πρώτα επεισόδια, μπορούμε να πούμε πως αυτές οι σκέψεις είναι εντελώς δικαιολογημένες. Το Westworld ξεπερνά τόσο πολύ, σε όλα τα επίπεδα τις σειρές άλλων δικτύων, (ίσως μόνο το Netflix να μπορεί να το κοντράρει σε θέματα παραγωγής) που αποκτά, με το καλημέρα, ένα πεδίο ολόδικο του, μια γνήσια τηλεοπτική εμπειρία που μεγαλώνει, χωρικά και θεματολογικά, την τηλεόραση που γνωρίζουμε. δίνοντας άλλη έννοια, πιο κυριολεκτική, στην (κακά τα ψέμματα, κάπως κλισέ) φράση “χρυσή εποχή της τηλεόρασης”.
Η σειρά, βασίζεται στο εξαιρετικό αν και άσχημα γερασμένο Westworld (1973) του Michael Crichton (Jurrassic World) και μάλιστα δεν είναι και η πρώτη φορά που μεταφέρεται στην μικρή οθόνη, καθώς ήδη από το 1980 ο ίδιος ο δημιουργός της την είχε διασκευάσει για την τηλεόραση υπό τον τίτλο Beyond Westworld, όμως το κοινό δεν ενθουσιάστηκε. Το εγχείρημα έληξε μετά από 5 μόλις επεισόδια και έκτοτε, πέρα από ένα ουσιαστικά πανομοιότυπο sequel με τίτλο Futureworld το όλο project έμεινε στο ράφι. Πολλοί προσπάθησαν να το ξαναπαρουσιάσουν ως ταινία, όμως η συμφωνία κάπου σκάλωνε, μέχρι που στις αρχές της δεκαετίας μας στον χορό μπήκε το ΗΒΟ και τότε ξεκίνησε η ουσιαστική επάνοδος του Westworld. Και, μην μπερδεύεστε, δεν πρόκειται για απλό reboot ή relaunch μιας παλιάς ιδέας. Το Westworld του σήμερα παίζει μπάλα σε τόσο διαφορετικό γήπεδο που οριακά είναι άλλο άθλημα από τον προκάτοχο του.
Η σειρά διαπραγματεύεται, στον πυρήνα της, την έννοια του ανθρώπου στο σήμερα, το τι είναι, πως τον επηρεάζει η τεχνολογία και οι άπειρες δυνατότητες που απλώνει μπροστά του, και πως, αυτές ακριβώς οι δυνατότητες διαστρέφονται από την απληστία και το κυνήγι του κέρδους. Σε αυτό το κομμάτι, η ίδια η τεχνολογία δεν είναι αμέτοχη, ούτε ηθικά ουδέτερη. Τα ρομπότ του Westworld είναι ίσως περισσότερο ανθρώπινα από πολλούς επισκέπτες του πάρκου, και σίγουρα πιο ενδιαφέροντα από πολλούς πρωταγωνιστές άλλων σειρών. Αυτό με την σειρά του ανοίγει μια πολύ εντυπωσιακή και στυλιζαρισμένη πόρτα στην επίδειξη/ κατάδειξη της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο, έστω και αν ο πρώτος είναι φτιαγμένος από πλαστικό και όχι σάρκα.
Σκηνοθετικά, το Westworld είναι το λιγότερο πανέμορφο. Η σχεδόν μηχανική, αποστασιοποιημένη γοητεία του κόσμου των ανθρώπων, όπου κυριαρχούν τα ουδέτερα χρώματα, οι σκοτεινοί, υπόγειοι χώροι και οι έμμεσες, κρυφές και καταπιεσμένες σχέσεις, έρχεται σε άμεση αντίθεση με τον ανοιχτό, επικών διαστάσεων και φυσικής ομορφιάς χώρο των ρομπότ/ατραξιόν, που περιμένουν την σκληρή τους μοίρα για την διασκέδαση των επισκεπτών. Το τοπίο παίζει τεράστιο ρόλο στην πορεία της σειράς και των σεναρίων που αλληλοδιαπλέκονται, για να φτιάξουν έναν πραγματικά πολυεπίπεδο κόσμο και πλοκή που διαπερνά και ενώνει τα δύο μισά. Με τέτοιο πλαίσιο και χώρο κίνησης, η εικονογραφία δεν θα μπορούσε να μην είναι και αυτή γοητευτική. Αχανή, πανοραμικά πλάνα δίνουν την θέση τους σε κλειστοφοβικά gro και στην συνέχεια σε πλάνα αδύνατων, επιτηδευμένων λήψεων. Όλα γίνονται κομμάτια ενός καλαίσθητου μωσαϊκού που αποτελεί τον κόσμο του Westworld.
Ωστόσο, η σειρά δεν θα ήταν αυτή που είναι, αν δεν υπήρχαν οι τρομερές ερμηνείες, που ήδη από τα πρώτα επεισόδια έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους και έχουν δώσει τον τόνο στην σειρά. O Anthony Hopkins, (το όνομα του χαρακτήρα που υποδύεται είναι Ford, όπως ενός από τους πατέρες του καπιταλισμού), κινείται υποβλητικά μέσα στο σκηνικό και σε μαγνητίζει με την τεράστια υποκριτική του ικανότητα και το ψυχρό, σχεδόν μηχανικό του τόνο, μια προσγειωμένη και αρκετά creepy προσέγγιση για έναν ρόλο που κύριο χαρακτηριστικό του είναι το κόμπλεξ του θεού… Από την άλλη έχεις τον Ed Harris, που πάνω κάτω κάνει αυτό που ξέρει πως είναι ο καλύτερος. Κινείται με μια επιβλητική αύρα πάνω κάτω, πάντα δυναμικός και σε αναγκάζει να τον υπακούσεις, να τον προσέξεις. Δεσπόζει με τέτοιο τρόπο, που άλλοι, νεότεροι και πιο μεγαλόσωμοι ηθοποιοί από αυτόν ποτέ δεν θα καταφέρουν.
Ταυτόχρονα, πέρα από τα δύο αυτά βαριά χαρτιά, δίνεται πολύς χώρος και σε πρόσωπα νέα μεν, γνωστά στην οικογένεια Nolan δε. Ο πολυδιάστατος Jeffrey Wright (Only Lovers Left Alive, The Hunger Games) καταφέρνει να φέρει στην οθόνη το βάρος μια πραγματικά βαθιάς και ισορροπημένης ερμηνείας, ενώ και η… μοιραία Thandie Newton (The Pursuit of Happyness, The Chronicles of Riddick) είναι μια αεικίνητη και εύπλαστη παρουσία. Από το πρωταγωνιστικό ζεύγος, η Evan Rachel Wood (13, The Wrestler ) ενώ στην αρχή φαίνεται κάπως σαστισμένη από την μετακόμιση στη μικρή οθόνη, πολύ γρήγορα βρίσκει τους ρυθμούς και δικαιολογεί την επιλογή της ως κινητήριας δύναμης της σειράς. Το έτερο της ήμισυ, το καλό και άτυχο παιδί των blockbuster James Marsden (Xmen, The Diary) προσπαθεί να βρει την φόρμα του, υποδυόμενος, τι άλλο, ένα καλό και άτυχο παιδί. Όπως λέει και ο Ed Harris στο πρώτο επεισόδιο
Για να υπάρχουν νικητές, πρέπει να υπάρχουν και χαμένοι. Και εσύ γεννήθηκες για να χάνεις
Ο δρόμος άνοιξε για μια πραγματικά σπουδαία τηλεόραση.
