Η Wonder Woman το τελευταίο διάστημα έχει ταράξει τα νερά της nerd κοινότητας, αλλά και ευρύτερα ενός κοινού που από διαφορετικές αφετηρίες έχει ενθουσιαστεί με την έλευση της νέας της ταινίας. Κάποιοι την ξέρουν απ’ τα comics, άλλοι θα τη δουν γιατί παρακολουθούν τα κινηματογραφικά σύμπαντα της Marvel και της DC, άλλοι ανυπομονούσαν να δουν μια ηρωίδα που έχει φεμινιστικές ρίζες, αλλά πάντως όλοι αυτοί θα βρεθούν τις επόμενες ημέρες στους θερινούς ή άλλους κινηματογράφους για να δουν τη νέα περιπέτεια της αμαζόνας. Όλο το διάστημα της αναμονής τα social media κατακλύστηκαν με εικόνες, gifs και βίντεο της Wonder Woman, ενώ αρκετοί έψαξαν την origin ιστορία της. ( Για να διαβάσετε κι από εμάς ένα κείμενο για τα πρώτα χρόνια της Wonder Woman πατήστε εδώ.) Τελικά η ώρα ήρθε, η ταινία έκανε την πρεμιέρα της χθες και τώρα όσοι την είδαμε συζητάμε τις εντυπώσεις μας. Από εδώ και στο εξής πρέπει να πούμε ότι θα ακολουθήσουν μερικά spoilers, τα οποία όμως προσπαθήσαμε να είναι περιορισμένα.
Αρχικά θα πρέπει να κρίνουμε τη νέα ταινία της DC με κριτήριο την προσπάθειά της να ξεπεράσει το πρόσφατο κακό της παρελθόν (, εδώ για το Suicide Squad , Batman VS Superman) και να κάνει μια νέα δυνατή αρχή για το cinematic universe της. Και είναι σίγουρο ότι η Wonder Woman αυτό το κατάφερε και με το παραπάνω. Μάλιστα φαίνεται ότι η DC έλαβε υπόψιν της τις σκληρές κριτικές που είχαν γίνει στις προηγούμενες ταινίες και δεν επανέλαβε πολλά από τα λάθη της. Έτσι λοιπόν έχουμε μπροστά μας μια απολαυστική ταινία, που στρώνει ιδανικά το δρόμο στην πολυαναμενόμενη έλευση της Justice League.
Και αφού κάναμε λόγο για τη Justice League, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο εξαιρετικό intro της DC που είδαμε στην αρχή της ταινίας για πρώτη φορά και απ’ ότι φαίνεται θα προλογίζει από εδώ και στο εξής τις ταινίες των superheroes της Justice League.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=TD_tMn1m-ls&w=640&h=360]
Η ταινία χωρίζεται σε δύο ενότητες. Στην πρώτη ενότητα θα γνωρίσουμε την origin ιστορία της Wonder Woman, η οποία εκπαιδεύεται μαζί με τις υπόλοιπες αμαζόνες στο Paradise Island για την επιστροφή του Άρη, που θα φέρει ξανά τον πόλεμο στο μυστικό νησί. Όταν ο Steve Trevor, ο βρετανός κατάσκοπος, θα προσγειωθεί τυχαία στο νησί, φέρνοντας μαζί του τον πόλεμο (και την πρώτη φοβερή σκηνή μάχης της ταινίας) θα παραξενευτεί με την ασυνήθιστη μητριαρχική κοινωνία των Αμαζόνων. Η απόφαση της Wonder Woman να τον ακολουθήσει στην επιστροφή του στον πόλεμο είναι και η μετάβαση στο δεύτερο μέρος της ταινίας, που εκτυλίσσεται στα διάφορα μέτωπα του πολέμου. Αυτή η μετάβαση είναι και ο τρόπος για να γνωρίσει η Wonder Woman τον κόσμο των ανθρώπων, που τον ήξερε μέχρι τότε μόνο απ’ τους μύθους και τα βιβλία. Στόχος της είναι να βρει τον Άρη, το θεό του πολέμου, ώστε να τον σκοτώσει και να σταματήσουν για πάντα οι πόλεμοι.
Ένα στοιχείο που πρέπει οπωσδήποτε να τονιστεί είναι ότι οι δημιουργοί της ταινίας κατάφεραν να συνδέσουν αρμονικά τα διάφορα κομμάτια της ιστορίας. Έτσι τελικά η ταινία κυλάει πολύ ευχάριστα, χωρίς να κάνει κοιλιά. Σε αντίθεση με τη χωρίς λόγο σοβαροφάνεια του Batman Vs Superman στη Wonder Woman συνυπάρχουν αρμονικά οι σοβαρές στιγμές με τις αστείες σκηνές. Η γνωριμία της αμαζόνας με τον κόσμο των ανθρώπων δίνει την ευκαιρία στους σεναριογράφους να ελαφρύνουν το κλίμα, αλλά και να κάνουν φεμινιστικά σχόλια (κυρίως για τη συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική σε μια περίοδο που αυτή φαινόταν αδιανόητη). Επιπλέον σημαντική είναι η κλιμάκωση που ακολουθεί η ιστορία, η οποία μας οδηγεί ευχάριστα στην τελική μάχη, σε αντίθεση με την αντίστοιχη τελική μάχη του Suicide Squad, όπου όλα ήταν επικεντρωμένα γύρω από αυτήν. Με αυτό τον τρόπο ο πόλεμος δεν συμβολίζεται μόνο από μια μεγάλη μάχη με τον θεό του πολέμου, αλλά η ταινία μας δείχνει διάφορες πτυχές του. Η φρίκη των πολεμικών συγκρούσεων, η αγωνία του θανάτου στα χαρακώματα, οι μικρές μάχες (που είναι τόσο σημαντικές όσο κάθε άνθρωπος που σώζεται απ’ το θάνατο), αλλά και οι μεγάλες αναμετρήσεις ενάντια σε στρατούς και σε φονικά όπλα παρανοϊκών επιστημόνων περνούν ισότιμα όλα μπροστά απ’ την οθόνη.
Μια άλλη σημαντική παρατήρηση για την ταινία είναι η επιλογή να σκηνοθετηθεί της από μια γυναίκα σκηνοθέτη, την Patty Jenkins (Monster, Exposed). Το γεγονός ότι η Wonder Woman έχει αποτελέσει φεμινιστικό σύμβολο και ότι ήδη απ’ τα πρώτα της τεύχη ο δημιουργός της Marston μας παρουσίασε με εντελώς πρωτότυπο τρόπο μια γυναίκα superhero που προκάλεσε με την αισθησιακή της εμφάνιση, τη χειραφέτησή της, αλλά και με τις σκηνές με σαδομαζοχιστική αισθητική, δεν θα μπορούσε εύκολα να παραμεριστεί από την DC. Έτσι λοιπόν η επιλογή της Jenkins ήταν μια προσπάθεια να γυριστεί η ιστορία της αμαζόνας απ’ την οπτική μιας γυναίκας και όχι υπό το κυρίαρχο «ανδρικό βλέμμα». Ίσως γι’ αυτό η πρωταγωνίστρια Gal Gadot (Keeping Up with the Joneses, Fast and Furious 5&6) είχε διαφορετική μεταχείριση (για superhero με χαρακτηριστική αισθησιακή εμφάνιση) από άλλες ηρωίδες των comics, όπως η Catwoman της Halle Berry, της οποίας η σεξουαλικότητα είχε υπερτονιστεί. Σαν να αντιστράφηκαν κάπως οι συνηθισμένοι ρόλοι κι έτσι σε αυτή την ταινία στο λουτρό πιάνεται γυμνός ο Chris Pine (Star Trek, Horrible bosses 2) και όχι η γυναίκα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό η Wonder Woman της Jenkins. Είναι μια δυναμική ηρωίδα, μια πραγματική μαχήτρια, που είτε στο Paradise Island, είτε στο πολεμικό μέτωπο, είτε στα σοκάκια του Λονδίνου θα τσακίσει κάθε μικρό ή μεγάλο αντίπαλο και θα το κάνει με στυλ.
Τέλος, πραγματικά τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας είναι ελάχιστα, αλλά αξίζει να κάνουμε αναφορά σε δύο από αυτά, χωρίς όμως να θεωρηθεί ότι μας χαλάνε τη γενικά πολύ καλή εντύπωση που μας άφησε η ταινία. Ένα πρώτο σημείο που θα μπορούσε να είναι και καλύτερο ίσως βρίσκεται στην τελική μάχη της Wonder Woman με τον Άρη. Μάλλον θα ήταν καλύτερη επιλογή ο Άρης να χάνει την ανθρώπινη μεταμφίεσή του και να παραμένει με την σκοτεινή εμφάνιση του με την πανοπλία, που είδαμε στην αρχή της ταινίας, ώστε να είναι πιο ρεαλιστική η τελική μάχη μεταξύ δύο θεών. Ένα δεύτερο μειονέκτημα της ταινίας είναι η επιλογή να αποφύγει όσο μπορεί τα πολιτικά στοιχεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχε φεμινιστικό και αντιπολεμικό στίγμα. Όμως απ’ την άλλη η φεμινιστική οπτική περιοριζόταν στο ζήτημα της συμμετοχής των γυναικών στην πολιτική και δεν μεταφερόταν σε άλλα πεδία, ενώ η αφήγηση του πολέμου έχει μεταφερθεί στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενώ στα πρώτα βήματά της η Wonder Woman ταξίδεψε με τον Trevor στην Αμερική για να πάρει μέρος στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να πολεμήσει τους Ναζί, στην ταινία οι δημιουργοί επιλέγουν να μεταφέρουν το ιστορικό πλαίσιο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το αποτέλεσμα είναι να μην βρίσκεται στο αντίπαλο στρατόπεδο ο φασισμός, όπως συνέβαινε στην origin ιστορία και αυτό μάλλον δεν είναι πολιτικά τυχαία επιλογή. Έτσι μια ταινία που θα έχει πολύ μεγάλη θεαματικότητα χάνει την ευκαιρία να έχει κι ένα σαφές αντιφασιστικό στίγμα, κάτι που δεν είναι ασυνήθιστο στην ποπ κουλτούρα (βλ. Inglorious Basterds), παρά το γενικό αντιπολεμικό της χαρακτήρα.
Επιλογικά, θεωρούμε ότι η Wonder Woman κατάφερε να ξεπεράσει τα προβλήματα των προηγούμενων ταινιών της DC και να ξεχωρίσει. Ήταν μια απολαυστική ταινία και σίγουρα μια απ’ τις καλύτερες superhero ταινίες των τελευταίων ετών, ενώ σίγουρα είναι μια πολύ δυνατή νέα αρχή για το κινηματογραφικό σύμπαν της DC. Ελπίζουμε σε αυτή την τροχιά να κινηθεί και η πολυαναμενόμενη Justice League.
