Τον τελευταίο καιρό οι περισσότερες ταινίες είτε είναι βασισμένες σε κάποιο βιβλίο, comic είτε είναι sequels, prequels ή spinoffs άλλων ταινιών ή κινηματογραφικών συμπάντων. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν και οι ταινίες οι οποίες έχουν βασιστεί σε κάποιο video game. Είναι πολλά τα μεγάλα gaming franchises τα οποία έχουν πολύ ωραίες ιδέες, ιστορίες και ενδιφέροντες χαρακτήρες και αυτό έχει κάνει gamers από όλον τον κόσμο να ανυπομονούν να δουν τους αγαπημένους τους χαρακτήρες στην μεγάλη οθόνη. Αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, οι video game movies είναι το πολύ μέτριες σε ποιότητα. Το Assassin’s Creed αποδεικνύει ακόμα μία φορά πως αυτό θα ισχύει για αρκετό καιρό ακόμα…
Αρχικά, ας μιλήσουμε για τα θετικά. Τα ειδικά εφέ και τα σκηνικά είναι πάρα πολύ καλά. Οι στολές και τα όπλα φαίνονται αυθεντικά και ενισχύουν την ατμόσφαιρα της Ανδαλουτσίας του 15ου αιώνα. Η πόλη ζωντανεύει μέσω των εφέ και των σκηνικών που έχουν μία αυθεντική, παλιά αίσθηση. Ο Michael Fassbender (X-Men Days Of Future Past, Inglorious Basterds, 12 Years A Slave), η Marion Cotillard (Macbeth, Inception) κι ο Jeremy Irons (The Borgias, Die Hard with a Vengeance) προσπαθούν να σώσουν την ταινία όντας όσο καλύτεροι μπορούν με το σενάριο που τους δόθηκε. Οι σκηνές δράσεις είναι ικανοποιητικές και θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερες αν το editing των σκηνών δεν ήταν τόσο ατσούμπαλο και άκυρο. Αν είστε fans των παιχνιδιών, θα χαρείτε αρκετό fanservice καθώς η ταινία αυτή είναι αρκετά πιστή στα παιχνίδια περιλαμβάνοντας διάφορα aerial assassinations με τα hidden blades ή την χρήση βομβών καπνού. Ο Aguilar φαίνεται ενδιαφέρουσα προσθήκη στον κόσμο του Assassin’s Creed αλλά θα προτιμούσα χίλιες φορές να έβγαινε παιχνίδι με αυτόν πρωταγωνιστή. Επίσης, είναι ωραία πινελιά το ότι όποτε η ταινία λαμβάνει χώρα στην Ανδαλουτσία, οι ηθοποιοί μιλούν Ισπανικά και όχι Αγγλικά. Παρόλα αυτά, η ταινία δυστυχώς έχει πολλά προβλήματα…
Η λέξη με την οποία θα περιέγραφα το σενάριο της ταινίας είναι “λάθος”. Η ταινία έχει απαίσια δομή και δεν εννοώ μόνο το αισχρό μοντάζ. Πρώτον, δεν υπάρχουν χαρακτήρες. Δεν γνωρίζουμε ποτέ τον πρωταγωνιστή μας ως άνθρωπο. Το μόνο που ξέρουμε για αυτόν είναι ότι πέθανε η μητέρα του όταν ήταν μικρός. Αυτό δεν είναι αρκετό για να νοιαστούμε για έναν χαρακτήρα. Ο Cal Lynch είναι απλά ένας θυμωμένος και επιθετικός αγριάνθρωπος έτσι όπως παρουσιάζεται με τίποτα συμπαθητικό πάνω του. Ο θεατής δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του και ούτε να νοιαστεί. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι είτε κακοί επιστήμονες templars, είτε τρελά πειραματόζωα της Abstergo. Η Sofia είναι επίσης αντιπαθητική παρόλες τις προσπάθειες των δημιουργών να την κάνουν αρεστή στο κοινό αλλά και στον πρωταγωνιστή με το να αναφέρουν τον θάνατο της μητέρας της. Η υπόθεση είναι περίπου η ίδια με το πρώτο Assassin’s Creed, πράγμα το οποίο με φέρνει στο δεύτερό μου πρόβλημα με την ταινία, η έλλειψη φαντασίας. Το Assassin’s Creed είναι μία από τις πιό συναρπαστικές σειρές video games που υπήρξε ποτέ. Το concept του έχει τόσες δυνατότητες για να πει κανείς μία καλή ιστορία μέσω μίας ταινίας. Είναι αμέτρητες οι επιλογές ενδιαφερόντων τόπων και χρονικών περιόδων και τόσα πράγματα που μπορούν να γίνουν με μία ιδέα σαν και αυτήν. Αλλά ακόμα κι αν οι σεναριογράφοι κι ο σκηνοθέτης δεν έχουν την φαντασία για να κάνουν κάτι το πρωτότυπο με αυτό το concept, θα μπορούσαν απλά να πάρουν μία από τις έτοιμες ιστορίες των παιχνιδιών και να την μεταφέρουν κατευθείαν στην μεγάλη οθόνη. Έχουν την 20th Century Fox και την ίδια την Ubisoft (την εταιρία που έφτιαξε το Assassin’s Creed) να χρηματοδοτούν την ταινία αυτή, έχουν, δηλαδή, όλους τους πόρους που χρειάζονται! Τί πήγε στραβά; Δεν είναι καν η υπόθεση το πρόβλημα, απλα ο διάλογος και ο τρόπος που γίνονται συγκεκριμένα πράγματα είναι τουλάχιστον για γέλια. Μερικές σκηνές με έκαναν να γελάσω δυνατά μέσα στην αίθουσα προβολής, πράγμα το οποίο θα με έκανε να νιώσω άσχημα αν δεν παρατηρούσα πως δεν είμαι ο μόνος! Όταν φτιάχνεις μία ταινία η οποία υποτίθεται είναι σοβαρή αλλά κάνεις μία ολόκληρη κινηματογραφική αίθουσα να γελάει, κάτι έχεις κάνει λάθος.
Άλλο ένα θέμα το οποίο έχω με την ταινία είναι το γεγονός πως οι σεναριογράφοι μπορεί και να μην έχουν παίξει ούτε μισό παιχνίδι επειδή πήραν το πιό βαρετό κομμάτι του παιχνιδιού και βασίστηκαν σε αυτό για την ταινία τους. Τί εννοώ: Για όσους δεν γνωρίζουν, στα περισσότερα παιχνίδια Assassin’s Creed, ο πρωταγωνιστής για να μπορέσει να κάνει parkour στα σοκάκια της αρχαίας Κωνσταντινούπολης ή στα αμερικάνικα νεοκλασσικά του Αμερικανικού Εμφυλίου, χρησιμοποιεί ένα μηχάνημα ονοματί Animus το οποίο ταξιδεύει την συνείδησή του στο παρελθόν με την μορφή κάποιου προγόνου του. Αυτός ο πρόγονος, είναι και ο χαρακτήρας που χειρίζεται ο παίχτης στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Αλλά υπάρχουν και στιγμές στις οποίες ο παίχτης χειρίζεται και τον άνθρωπο έξω από το Animus. Αυτά τα μέρη των παιχνιδιών είναι είτε τα πιο βαρετά είτε τα πιο αδιάφορα. Αυτό που θέλει να δει ο παίχτης είναι το gameplay με έναν νέο ασσασσίνο σε μία νέα ιστορική περίοδο για να ανακαλύψει και όχι να τρέχει από εδώ και από εκεί στα γραφεία της Abstergo. Οι δημιουργοί, λοιπόν, αντί να στήσουν το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας στην Ανδαλουσία του 1492, περνάμε την περισσότερη μας ώρα στα γραφεία της Abstergo περιμένοντας το πότε θα έρθει η επόμενη φόρα που θα μπει ο Cal στο Animus. Πραγματική σπατάλη δυνατοτήτων.
Το Assassin’s Creed ήταν άλλη μία αποτυχημένη απόπειρα να μεταφερθούν games στον κινηματογράφο πράγμα που το λέω με βαριά καρδιά όντας και ο ίδος μεγάλος fan του franchise. Αλλά, παρόλα αυτά, την προτείνω απλά και μόνο επειδή θα περάσετε καλά. Αν είστε fans του A.C. την προτείνω για τις μερικές σκηνές οι οποίες θα σας θυμίσουν με ωραίο τρόπο τα παιχνίδια. Οι μικροαναφορές και τα easter eggs είναι διασκεδαστικά. Όσες σκηνές δεν είναι ωραίες, είναι επί το πλείστον ξεκαρδιστικά τραγικές. Η ταινία αυτή έχει αποτελέσει guilty pleasure για μένα καθώς δεν μπορώ να πω πως μετάνιωσα που την είδα επειδή πέρασα καλά. Γέλασα με την ψυχή μου σε κάποια κομμάτια και σε λίγες σκηνές πήρα εν μέρει αυτό που ήθελα. Το Assassin’s Creed έχει αποτύχει με τον πιό ωραίο τρόπο. Περιμένω μέχρι να βγει σε Blu-Ray για να μπορώ να την βλέπω με φίλους και να περνάμε καλά γελώντας με τα χάλια της αλλά και αναπολώντας τις ωραίες στιγμές που μας χάρισε αυτό το υπέροχο παιχνίδι. Ελπίζω να βγάλει λεφτά η ταινία μόνο και μόνο για να βγει sequel με ικανότερους σεναριογράφους και σκηνοθέτες για να πάρουμε κι εμείς οι fans την ταινία που περιμένουμε τόσο καιρό!
