Πρωτοείδα το “Starchaser: The Legend of Orin” σε πολύ μικρή ηλικία, κάπου στις αρχές του 90, σε ένα κανάλι που έβριθε από τέτοια προγράμματα. Ήταν οι εποχές που κανείς δεν έμπαινε στο κόπο να λογοκρίνει κινούμενα σχέδια, καθώς όλοι υπέθεταν πως εικόνες που έμοιαζαν με Disney (το λεγόμενο Μίκι Μάους όπως το έλεγαν τότε) ήταν αδύνατο να περιέχει κάτι που ένα μικρό παιδί δε θα έπρεπε να δει. Είχαν δίκιο βέβαια, αλλά όχι από τη δική τους, συντηρητική και βαθύτατα οπισθοδρομική σκοπιά. Έτσι, μέχρι η ελληνική Ραδιοτηλεόραση να ξυπνήσει, είχαμε προλάβει και είδαμε μπόλικο gore, μιζέρια και θάνατο, που δυστυχώς σήμερα θα θεωρούνταν too much για κανάλι που ήθελε να μείνει ανοικτό πάνω από 48 ώρες.
Το “Starchaser: The Legend of Orin” ήταν ακριβώς ένα τέτοιο δείγμα τηλεόρασης. Ωμό, βίαιο, εικαστικά περισσότερο όμοιο με ταινία τρόμου παρά παιδικό. Ειδικά στην αρχή η κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα και η εικονογραφία του βάναυσου και πονεμένου τρόπου ζωής σκλάβων, μαζί με την σχεδόν αιφνίδια και ψυχρή αφαίρεση ζωής σε καθηλώνει.
Το σχέδιο πάλι εξαιρετικό: οι γραμμές είναι εκεί, όμως είναι τόσο κομψά ζωγραφισμένες ώστε φαίνονται πάντα να ρέουν. Υπάρχει μια αρμονία σε όλο το σκηνικό, είτε πρόκειται για σκηνές δράσεις με διαστημόπλοια να πλέουν στο διάστημα, είτε για σκηνικά όπως ζούγκλες και τεράστιες sci-fi μεγαλουπόλεις με τα όλα τους. Οι Mitch Rochon και Jang-Gil Kim (Darkwing Duck, Mulan, και άλλα κουλ πραγματάκια των early 90s) πραγματικά έκαναν δουλειά που άξιζε αν όχι περισσότερη αναγνώριση, τότε σίγουρα τη δική μας επιβράβευση, έστω και καθυστερημένα.
Παράλληλα, στο εκπληκτικό εικαστικό αποτέλεσμα συνέβαλε και ο Donald W. Ernst με το μοντάζ του, αλλά και κυρίως ο Steven Hahn, σκηνοθέτης και παραγωγός της ταινίας, που είναι και ο κύριος λόγος που αυτή η ταινία κατάφερε και είδε το φως της μέρας, καθώς στην εποχή της δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα…
Ένας από τους λόγους για αυτό ήταν και η πλοκή. Σίγουρα δεν ήταν κακή, ήταν όμως κάπως προβλέψιμη, ειδικά αν είχες δει κάποιες ταινίες που είχαν βγει λίγα χρόνια νωρίτερα και έκαναν τρομερή εντύπωση… τα Star Wars. Πράγματι το “Starchaser: The Legend of Orin” είχε ως θέμα του ένα αγόρι, τον Orin (Joe Colligan), ο οποίος ζει παγιδευμένος σε ένα αποπνικτικό περιβάλλον σκλαβιάς, καταφέρνει όμως να δραπετεύσει, μόνο για να δει την αγαπημένη του να χάνεται στα χέρια του κεντρικού κακού, ενός μαυροφορεμένου τύπου με το όνομα Zygon με ρομποτική φωνή (τρομερός ο Anthony De Longis). Τελικά ο Orin βρίσκει ένα λέιζερ σπαθί, και με τη βοήθεια ενός λαθρέμπορου, του Dagg Dibrimi (Carmen Argenziano) και της πριγκίπισσας Aviana (Noelle North), την οποία ο Zygon προσπαθεί να αιχμαλωτίσει, επιστρέφει στον τόπο καταγωγής του.
Ναι, μοιάζει πολύ με τον υπόθεση της πρώτης ταινίας της παλιάς τριλογίας, και λογικό, ακόμα υπάρχουν φανατικοί των ταινιών, επομένως μπορεί να φανταστεί κάποιος τι γινόταν τότε. Εκείνη τη περίοδο έβγαιναν σωρηδόν τέτοιες ταινίες, άλλες καλές, άλλες όχι και τόσο. Και να έπρεπε να κατατάξει κάποιος το “Starchaser: The Legend of Orin” θα ήταν στις καλύτερες από αυτές. Εδώ υπήρξαν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι ήταν το καλύτερο animation που βγήκε για το Star Wars, ακόμα και σήμερα που έχουν δει το φως τουλάχιστον τέσσερις σειρές που δεν ενθουσίασαν (Ewoks και Star Wars Rebels/Clone Wars συμπεριλαμβάνονται).
Προς υπεράσπιση της ταινίας πάντως, ναι εντάξει, πήρε κάποια εικαστικά στοιχεία, λόγου χάρη φωτόσπαθο, η βασική υπόθεση όμως είναι η νόρμα που υπήρχε πάντα στα space opera, είδος πολύ πιο παλιό από το Star Wars, το οποίο με τη σειρά του είχε πατήσει πάνω σε παλιά και δοκιμασμένα ήδη από τη δεκαετία του 30’ πράγματα (“Princess of Mars” ενδεικτικά). Επομένως ας πούμε καλύτερα ότι οι δύο ταινίες είναι συγγενείς δεύτερου βαθμού και όχι και τόσο στενού. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το “Starchaser: The Legend of Orin” είναι μια ταινία που οι λάτρεις του είδους θα απολαύσουν, παρά την ηλικία της. Κρατά ακόμα όλη τη δυναμική της. Και μπορεί κάποιος να πει ότι αυτά τα λόγια γράφτηκαν υπό την επήρεια παιδικής νοσταλγίας και ότι η ίδια η ταινία αποκλείεται να έχει την ίδια επίδραση σήμερα, 30 χρόνια μετά… και όμως, θα έχει τρομερό άδικο.
