Μια συνήθης πρακτική στο Hollywood είναι να παράγει ταινίες για την καλλιτεχνική σκηνή και τους καλλιτέχνες. Στη συνέχεια βραβεύονται οι εν λόγω ταινίες από τα μεγάλα στελέχη προς τα άλλα μεγάλα στελέχη σε έναν φαύλο κύκλο αυτοϊκανοποίησης για τη διασκέδαση ημών των πληβείων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η *σχεδόν* νικήτρια των Όσκαρ το 2017, La La Land. Εν έτει 2019, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Bradley Cooper (Joy , Silver Linings Playbook), Α Star is Βorn, εξυπηρετεί αυτό ακριβώς το σκοπό.
Η ιστορία του “’Ένα αστέρι γεννιέται” είναι χιλιοειπωμένη. Και όχι μόνο επειδή μετράει αισίως τέσσερις μεταφορές στη μεγάλη οθόνη. Ένας ξεπεσμένος μουσικός με προβλήματα εθισμού ερωτεύεται μια νεαρή, ανερχόμενη τραγουδίστρια. Αυτός βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, αυτή είναι γεμάτη ελπίδα και φιλοδοξίες. Με τον καιρό, η κοπέλα γίνεται όλο και πιο διάσημη, ο έρωτας τους όλο και ανθίζει και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις του πρωταγωνιστή όλο και χειροτερεύουν. Ο Τζάκσον και η Άλι γνωρίζονται σε ένα drag μπαρ (φόρος τιμής στα πρώτα βήματα στην καριέρα της Lady Gaga), όπου η νεαρή κοπέλα κάνει δειλά τα πρώτα της βήματα στη μουσική βιομηχανία ερμηνεύοντας Edith Piaf. Ο Τζάκσον ανακαλύπτει το χαμένο πάθος για την τέχνη του και τη μούσα του, η Άλι το θάρρος να αγνοήσει τα κακεντρεχή σχόλια για το παρουσιαστικό της και να κυνηγήσει το όνειρο της αρχικά τραγουδώντας στο πλευρό του συντρόφου της και στη συνέχεια, ανοίγοντας τα φτερά της.
Με κύριο άξονα τον έρωτα, το A Star is Born, μιλά για θέματα που αφορούν άμεσα ή έμμεσα τη βιομηχανία του θεάματος. Οι καλλιτέχνες δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι. Υποφέρουν για το έργο τους και αυτό μπορεί να τους οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή. Ο Τζάκσον είναι αλκοολικός και εθισμένος στη κοκαΐνη. Η άνευ όρων αγάπη του για την Άλι για ένα διάστημα τον κάνουν να τα κόψει. Εντούτοις, γρήγορα επανέρχεται στις παλιές του συνήθειες για να αντιμετωπίσει τη νεοαποκτηθείσα φήμη της συντρόφου του. Μετά από μια στιγμή δημόσιου εξευτελισμού, στρέφεται σε κλινική απεξάρτησης. Σύντομα, όμως, καταλαβαίνει πως μόνο εμπόδιο στέκεται στη πορεία της πλέον συζύγου του και αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Στο μυαλό του Τζάκσον αυτοκτονία σημαίνει λύτρωση για τον ίδιο μετά από χρόνια μάχη με εθισμούς και κατάθλιψη που πυροδοτήθηκε όταν αποξενώθηκε με τον αδερφό του.
Παράλληλα, η κατάθλιψη μεγαλώνει όλο κι περισσότερο την επίγνωση ότι η συμπεριφορά του παρακωλύει τη καριέρα και την ευτυχία της αγαπημένης του. Η αυτοκτονία του Τζάκσον ως ανιδιοτελής πράξη που λυτρώνει τη σύντροφό του από τα ίδια του τα πάθη, επιβεβαιώνεται στην τελευταία σκηνή της ταινίας όπου η Άλι μνημονεύει τον σύζυγο της σε ένα γεμάτο θέατρο, με ένα όχι-και-τόσο πένθιμο φόρεμα, στο απόγειο της δόξας της. Εν αντιθέσει, στην μεταφορά του 1954, η πρωταγωνίστρια (την οποία υποδύεται η Judy Garland) απομακρύνεται παρά τη θέληση της από την κηδεία του άντρα της, ενώ οι φανς την πλησιάζουν. Το βλέμμα της υποδεικνύει πως δεν θα είναι ποτέ πια ευτυχισμένη.
Επιπρόσθετα, η Άλι παλεύει με τους δικούς της δαίμονες. Όταν γνωρίζει πρώτη φορά τον Τζάκσον του εξομολογείται ότι παρά το ταλέντο της, έχει απορριφθεί αρκετές φορές λόγω της μύτης της. Μάλιστα, η ίδια η Gaga εξομολογείται πως είναι ανασφαλής για αυτό το ζήτημα και της έχει ζητηθεί αρκετές φορές (ιδιαίτερα ως ανερχόμενη καλλιτέχνιδα) να κάνει πλαστική. Από την πρώτη στιγμή όμως ο Τζάκσον υπογραμμίζει τη μοναδικότητα της. Όσο η Άλι γίνεται επιτυχημένη τραγουδίστρια, αρχίζει να χάνει τον πραγματικό της εαυτό, αρχικά υποχωρώντας σε απαιτήσεις του ατζέντη της όπως το να βάψει τα μαλλιά της και να αλλάξει το στυλ της. Σε μια σκηνή, ο σύντροφος της τη προειδοποιεί για τους κινδύνους της διασημότητας και της υποδεικνύει πως ο μόνο τρόπος είναι μην τρελαθεί είναι να μην χάσει την αυθεντικότητα της. Εν τέλει, αυτό που κρατά την Άλι προσγειωμένη είναι η αγάπη της για το Τζάκσον.
Σ’ αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να αναφερθούμε στο κεντρικό τραγούδι της ταινίας, το Shallow. Σε πρώτο πλάνο, εδραιώνει τη σχέση του ζευγαριού. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει στίχους. Οι δύο χαρακτήρες αναρωτιούνται αν είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Βρίσκονται σε επίγνωση της κατάστασης τους, αναφερόμενοι στο πολύπλευρο της δημοσιότητας. Παράλληλα, γίνεται νύξη για τον εθισμό στο στίχο «In all the good times, I find myself longing for change, and in the bad times, I fear myself». Σύμφωνα με το συνθέτη, η εν λόγω φράση μπορεί να ερμηνευθεί και υπό το πρίσμα της ψυχικής οδύνης ή των ανεκπλήρωτων ονείρων. Σε κάθε περίπτωση, το Shallow, με την αξιομνημόνευτη μελωδία και τους περίπλοκους στίχους περιλαμβάνει όλα τα μηνύματα της ταινίας.
Εν κατακλείδι, το A Star is Born, είναι μια ταινία στην οποία εξυμνείται η βιομηχανία του θεάματος, θέτοντας ερωτήματα για αυτήν. Εντούτοις να μιλήσει για τη σκληρή πραγματικότητα της τέχνης και των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες. Δυστυχώς όμως, όσο αξιόλογες και να είναι οι προσπάθειες του να αποδείξει το αντίθετο, δεν παύει να είναι ένα καλογυρισμένο μελόδραμα.
