Όταν έχεις καλομάθεις να βλέπεις επικούρες, μηχανορραφίες, προδοσίες και σχέδια μέσα σε σχέδια, η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να γυρίσεις εύκολα στην προβλέψιμη πλοκή και την μέτρια παραγωγή των λιγότερων καλών σειρών. Το επίπεδο έχει ανέβει και το GoT είναι ένα από τα βασικά παραδείγματα και ταυτόχρονα αιτίες για αυτό.
Τι θα κάνεις λοιπόν μέχρι να νέα σεζό; Από τη μία μπορείς να διαβάσεις τα βιβλία, πράγμα που συνιστούμε, καθώς η σειρά Α Song of Fire and Ice είναι καθοριστικής σημασίας για το είδος της epic fantasy λογοτεχνίας . Όμως αυτή τη στιγμή ασχολούμαστε με σειρές, οπότε αρχικά να δούμε ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν οι σειρές που θα κληθούν να καλύψουν το κενό του GoT αλλά και να μας προσφέρουν την δική τους (ελπίζουμε φρέσκια) οπτική για το επικό.
Αρχικά λοιπόν η σειρά πρέπει να έχει ιστορικό ή ψευδοστορικό περιβάλλον, να τοποθετείται σε κάθε περίπτωση σε μια περίοδο από την αρχαιότητα μέχρι το πολύ στην Αναγέννηση, ή έστω σε κάποιον κόσμο που να έχει κολλήσει στον Μεσαίωνα. Γιατί μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε, αλλά καλώς ή καλώς το ιπποτικό ιδεώδες και η μυθολογία της εποχής δεν άφησαν πότε την Ευρώπη και διαμόρφωσαν σε έναν μεγάλο βαθμό τον δυτικό πολιτισμό και φυσικά την τέχνη. Οπότε σπαθιά, τσεκούρια, τόξα, φεουδαρχία και κακές συνθήκες υγιεινής είναι καλοδεχούμενα.
Ταυτόχρονα, πρέπει να αισθανόμαστε ότι αυτή η ιστορία μας παίρνει στα σοβαρά, δεν προσπαθεί να ζαχαρώσει το βίαιο σκηνικό του Μεσαίωνα και δεν φέρεται με τον τρόπο που μας είχε συνηθίσει η τηλεόραση των 90ς και των 00ς. Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Αφενός άφθονο gore και εικόνες θανάτου σκληρές σε συνδυασμό με μια πιο ελεύθερη απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος και αφετέρου πιο ώριμη θεματολογία, λόγου χάρη για τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και την εξουσία. Προσοχή όμως. Αυτά τα στοιχεία πρέπει να χρησιμοποιηθούν με ιδιαίτερη προσοχή. Αν υπερτονίσεις το πρώτο τότε στοχεύεις στο εντυπωσιασμό και καταλήγει μια κενή σαπουνόπερα με ξύλο και fanservice, που οκ, μπορεί να έχει τη χάρη της , κανείς όμως δεν θα το πάρει σοβαρά. Και όπως είπαμε, το επίπεδο έχει ανέβει.
Από την άλλη, αν υπερτονιστεί το δεύτερο, μπορεί να καταλήξεις με κάποια δασκαλίστικη σειρά, που νιώθεις λες και παρακολουθείς ντοκιμαντέρ.
Το καλό βέβαια με τις σειρές είναι ότι λόγω του μεγέθους τους μπορούν να διορθώσουν κάποια λάθη ή να αλλάξουν την ατμόσφαιρά τους για να μην πέσουν στην παγίδα της μονοτονίας παρόλο που λίγες αξιοποιούν αυτήν την δυνατότητα…
Τρίτον, η σειρά πρέπει να έχει μια ενιαία και πολύπλευρη πλοκή. Προσωπικά δεν έχω κάτι με τα stand alone επεισόδια, ίσα-ίσα αν παρακολουθείς μια σειρά ενώ προβάλλεται είναι λιγότερο επώδυνο να την βλέπεις, γιατί χαίρεσαι κάθε επεισόδιο ξεχωριστά. Όμως μακροπρόθεσμα, ή όταν τα βλέπεις όλα μαζί, είναι δύσκολο να συνδεθείς με μια σειρά αν δε σε τραβάει η αγωνία για το τι θα γίνει μετά, να τσακίζεσαι να βάλεις το επόμενο επεισόδιο αμέσως μόλις τελειώνει το προηγούμενο, να νιώθεις αυτή την έξαψη να δεις το επόμενο όταν έχεις μείνει σε κάποιο ψαρωτικό cliffhanger.
Επιπλέον όταν η πλοκή απλώνεται έχει και περισσότερες δυνατότητες η σειρά να την αναπτύξει, να την εμβαθύνει και να ενσταλάξει τα θέματα που αναφέραμε και πιο πάνω ή δικά της.
Τέταρτον και τελευταίο γιατί το κούρασα. Βλέπουμε σειρά έπικ, άρα θέλουμε αυτό το έπικ αίσθημα. Αυτή την εντελώς ανώριμη κατάσταση στην οποία ανυπομονείς να δεις μάχες, να ακούσεις ιαχές και να πανηγυρίσεις επειδή νίκησε αυτός που ήθελες ή έχασε αυτός που ήθελες (δεν είναι το ίδιο). Αυτό το ανεξήγητο αίσθημα που είναι ο λόγος για τον οποίο ενθουσιάζεσαι όποτε παίζει ο Antenna το (ομολογουμένως μέτριο αλλά απίστευτα πορωτικό) Βraveheart . H ανυπομονησία να ακούσεις τα battle speeches. Και τίποτα σε αυτές τις περιπτώσεις δεν συγκρίνεται με ένα καλογραμμένο battle speech.
Σε κάθε περίπτωση αυτές είναι οι epic/historic series που τα έχουν όλα αυτά
1)Vikings
Ηλίου φαεινότερο, η σειρά που ξεκίνησε ταπεινά και βρέθηκε να κονταροχτυπιέται με το ίδιο το GoT κάποια στιγμή σε ποσοστά τηλεθέασης, το Vikings αποτελεί ένα πραγματικό διαμάντι, καθώς είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη. Η υπόθεση του, τα κατορθώματα ενός βασιλιά των Vikings που έγινε ο φόβος και ο τρόμος της Ευρώπης τον 11ο αιώνα, είναι μια εξαιρετικά αποτελεσματική κατευθυντήρια για να μας οικειοποιήσει με έναν κόσμο βίας, δεισιδαιμονίας και δολοπλοκιών, μια βίαιη και χιονισμένη κόλαση όπου κυριαρχεί ο θρησκευτικός παραλογισμός, η καταπίεση και η εκμετάλλευση. Το Vikings είναι ένα σπουδαία σχόλιο πάνω στην πάλη πολιτισμών και οικονομιών, και όλα αυτά δοσμένα με εξαίσιες ερμηνείες από όλο το cast, με σπουδαιότερο όλων τον τιτανομέγιστο Travis Fimmel (Warcraft) στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ragnar Lothbrok, του ανθρώπου από αγρότης γίνεται βασιλιάς και από βασιλιάς θρύλος.
Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο της σειράς είναι η προσοχή που έχει δοθεί στην απεικόνιση της θρησκείας των Σκανδιναβών, η οποία ευτυχώς ξεφεύγει από την επιφανειακή και καρτουνίστικη αναφορά του Θορ και των άλλων. Αυτή τη φορά η θρησκεία είναι γεμάτη μυστικισμό και δύναμη, οι θνητοί νιώθουν δέος απέναντι της και οι λειτουργοί της το εκμεταλλεύονται με το παραπάνω. Πρόκειται για μια σκληρή ιδεολογική βάση που διαμορφώθηκε από σκληραγωγημένους ανθρώπους.
Σε αυτή την προσπάθεια βοήθησε και η folk/ambient μουσική των Wardruna, που έχουν επιμεληθεί το μεγαλύτερο μέρος του soundtrack. Ήχοι ψυχροί, απόμακροί και σκοτεινοί συνθέτουν μια υποβλητική ατμόσφαιρα, όπου το μυστηριακό κυριαρχεί. Και αυτός είναι ο κόσμος των Vikings.
Και μια πιο πρόσφατη κριτική μας στην επική αυτή σειρά:
2 ) Μarco Polo
Παραγωγής του Netflix, αυτή η σειρά μπορεί να ορίσει την λέξη υποτιμημένη. Δεν έκανε όσο θόρυβο άξιζε, δεν κουβεντιάστηκε όσο μπορούσε, τουλάχιστον στη χώρα μας. Αλλά μη φοβάσαι καημένο Μarco Polo, ήρθαμε να σε αποκαταστήσουμε, όσο μας παίρνει δηλαδή.
Σε παρόμοιο κλίμα με την πρώτη αν και τελείως διαφορετική εποχή, το Μarco Polo ουσιαστικά αφηγείται τις περιπέτειες του Ιταλού ομώνυμου Ιταλού εμπόρου στην αυλή του αυτοκράτορα των Μογγόλων Κublai Khan. Το στόρι είναι γνωστό και πολυαγαγνωσμένο, ίσως και για αυτό η σειρά αγνοήθηκε τόσο πολύ. Ωστόσο αυτό που η σειρά καταφέρνει είναι να μην εστιάσει τόσο πολύ στη διαμάχη των πολιτισμών, αφού στο μεγαλύτερο μέρος υπάρχει αφομοίωση και όχι πάλη, όσο στα άτομα που διαμόρφωσαν τις εξελίξεις. Έτσι εστιάζουμε στον Μarco Polo και το ρήγμα με τον πατέρα του, την μάχη μεταξύ Κινέζων και Μογγόλων που μετατρέπεται περισσότερο σε βεντέτα δύο αντρών παρά λαών, που έτσι και αλλιώς η χρόνια γειτνίαση έχει φέρει πολύ κοντά.
Την ίδια στιγμή, το ανατολίτικο σκηνικό επιτρέπει κάποιες εξαιρετικές σκηνές δράσεις, όπου χρησιμοποιούνται από μεγάλοι στρατοί μέχρι man-to-man kung fu μάχες, καθώς και πληθώρα όπλων. Ταυτόχρονα με τον φανερό έχουμε έναν πολύ πιο πολύπλοκο μυστικό πόλεμο, όπου τα δύο faction θρυμματίζονται και πλέον επικρατούν οι προσωπικές ατζέντες που ποικίλουν φιλοδοξίας και μέσων. Αυτός είναι και ο κυριότερος στίβος της σειράς, όπου οι ήρωες πλάθονται και διαλύονται. Ταυτόχρονα πρέπει να του αναγνωρίσουμε την παρουσία πολλών δυνατών γυναικείων χαρακτήρων, παρά τον ξεκάθαρα φαλλοκρατικό χαρακτήρα της περιόδου.
Επιπρόσθετα το επίπεδο των ερμηνειών είναι πολύ καλό. Οκ, δεν είναι για χρυσή σφαίρα, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι πολύ πάνω από αξιοπρεπές, κάτι που δεν ισχύει για όλες τις αγαπημένες μας σειρές…
Οφείλω βέβαια να αναφέρω και κάποια αρνητικά. Παρόλο που η σειρά διαδραματίζεται στην Κίνα δεν ξεφεύγει τελείως από κάποια κλισέ που έχουν φορτωθεί στις αμερικανικές απεικονίσεις αυτής της κουλτούρας. Πχ ο τυφλός δάσκαλος πολεμικών τεχνών μπορούσε και να μην είναι τυφλός. Ή δάσκαλος πολεμικών τεχνών. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι μια σειρά που αξίζει την προσοχή μας παρά τις όποιες ελλείψεις της, καθώς το επίπεδό της είναι πολύ ψηλά και καθώς είναι μόνο στον πρώτο κύκλο της έχει τη δυνατότητα για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα
3) The Borgias
Όσο πάει απομακρυνόμαστε από το μύθο. Αυτή η κατά κύριο λόγο ιστορική σειρά αφηγείται την άνοδο της οικογένειας των Ισπανών Borgias που τον 15ο αιώνα κατάφεραν να αρπάξουν τον θρόνο του καθολικισμού και προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν τη δική τους δυναστεία στους κύκλους της ούτως ή άλλως μόνιμα σάπιας και διεφθαρμένης εκκλησίας. Μεγάλα ατού της σειράς είναι η πολύ καλή απεικόνιση της ιστορικής περιόδου, καθώς σπάνια να βλέπουμε μια σειρά να τοποθετείται στην Αναγέννηση, αφού όπως είπαμε και παραπάνω για τέτοιου είδους σειρές ο Μεσαίωνας είναι σχεδόν must, αλλά και ο πολύ καλός συνδυασμός μικροπολιτικής και επικής διάστασης, το εύκολο πέρασμα δηλαδή από το μικρό στο μεγάλο. Αυτό επιτυγχάνεται καθώς όλα τίθενται στο ίδιο πλαίσιο, χωρίς να χάνουν τη θέση τους. Όλα γίνονται για να προωθηθεί η οικογένεια, τίποτα δεν είναι πάνω από αυτόν τον σκοπό, όσο μικρό και άσχετο μπορεί να φαίνεται.
Παράλληλα όμως οι προσωπικές φιλοδοξίες και πάθη δεν παραμερίζονται, αντίθετα φορτώνονται στον όρο της οικογένειας , σε τέτοιο σημείο που πλέον ο όρος αυτό σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Το πώς αντιδρά και πως παλεύει το κάθε μέλος έχει τη δική του γοητεία σαν θέαμα.
Επιπρόσθετα πρέπει να αναφέρουμε πως όταν έχεις στη σειρά ένα υπερόπλο ηθοποιίας που λέγεται Jeremy Irons δεν μπορεί να μην της δώσεις μια ευκαιρία. Το γενικότερο επίπεδο ερμηνειών δεν είναι καθόλου κακό, το αντίθετο μάλιστα. Ειδικά ο François Arnaud, που υποδύεται τον Καίσαρα Βοργία κατάφερε να θέσει τον εαυτό του εφάμιλλο του Irons.
Έχει και τις πολύ βαρετές στιγμές της βέβαια, κάποια επεισόδια δεν σε κρατάνε με τίποτα, όμως στο σύνολο της αποτελεί μια πολύ καλή επιλογή
4) Rome (2005-2007)
Για να είμαστε ξεκάθαροι: Το Rome του ΗΒΟ ήταν ο προκάτοχος του Game of Thrones, η σειρά που έδειξε πως μεγάλα επικά saga μπορούν όχι μόνο με μεταφερθούν στην μικρή οθόνη, αλλά να είναι και άκρως επιτυχημένα, τόσο από άποψη παραγωγής, όσο και τηλεοπτικά. Έτσι λοιπόν, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και αιματηρές περιόδους της ανθρωπότητας, αυτή των Ρωμαϊκών εμφυλίων από την διαμάχη του Ιούλιου Καίσαρα με τον Πομπήιο, μέχρι την τελική επικράτηση του Οκταβιανού, περίπου 20 χρόνια αργότερα παίρνει σάρκα και οστά μπροστά μας.
20 χρόνια γεμάτα προδοσίες, σφαγές και ψέμματα παίρνουν σάρκα μπροστά στα μάτια μας, μέσω των χαρακτήρων της σειράς. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως οι δημιουργοί της σειράς, οι William J. MacDonald και John Milius έμπλεξαν με εξαιρετικό τρόπο το ιστορικό με το φανταστικό, προκειμένου να μας δώσουν και τις δυο πλευρές της ιστορίας, και αυτή των πρωταγωνιστών των γεγονότων αλλά και αυτή των χαμηλότερων τάξεων, που μπορεί να αγνοήθηκαν ιστορικά από τους συγγραφείς, ήταν όμως που αυτοί που πόνεσαν, πείνασαν και μάτωσαν περισσότερο. Και όλα αυτά δοσμένα με πολύ δουλεμένη παραγωγή, με προσοχή στη λεπτομέρια και, τρομερό, βρετανικό ταλέντο, όπως του Kevin McKidd, στο ρόλο του φανταστικού και τραγικού Λύκιου, αλλά και τον απίστευτο τύπο που λέγεται James Purefoy ο οποίος δίνει ρέστα σαν Μάρκος Αντώνιος και πραγματικά πρέπει να απολύσει τον ατζέντη του γιατί δεν εξηγείται πως ένας τέτοιος ηθοποιός χαντακωνεται σε ταινίες του στυλ ” Solomon Kane“. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και το τέρας που ακούει στο όνομα Ciarán Hinds ( “Μόναχο”, ταινίες του Harry Potter) o οποίος πραγματικά σημαδεύει τον ρόλο του Καίσαρα. Ειδική αναφορά αξίζει και στον Ian McNeice, ο οποίος λειτουργεί σαν τον Τύπο της εποχή, που μας βάζει στο κλίμα των γεγονότων και των αλλαγών.
Κατά τα άλλα έχει ότι θα περίμενε κανείς από μια εκπληκτική σειρά: Μάχες (στο βαθμό του δυνατού, μη περιμένει κανείς Μinas Tirith style), ανατροπές, ακόμα και για όσους ξέρουν την ιστορία (το φανταστικό στοιχείο που λέγαμε) και γενικά a good time…
(Fan fact: Για κάποιο λόγο πολλοί από τους ηθοποιούς της σειράς έπαιξαν και στο πολύ συμπαθητικό John Carter του 2012, ενώ οι περισσότεροι έχουν κάνει τουλάχιστον ένα πέρασμα από το Game of Thrones)
5) Pillars of the Earth (2010)
Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως αυτή είναι η λιγότερο epic σειρά της λίστας, όμως δεν μπορούσα να μην την αναφέρω για τρεις πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πρώτον, μπορεί να χάνει λίγο σε epicness, ωστόσο αναπληρώνει υπεραρκετά στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά. Είναι εξαιρετικά ισορροπημένη ανάμεσα στη ρεαλιστική απεικόνιση ενός πολύπλοκου μεσαιωνικού κόσμου και του μικρόκοσμου της εποχής. Παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά και τον θεατή το ίδιο, επομένως μην περιμένετε κόλπα εντυπωσιασμού, γυμνά και πολύ gore.Είναι Μεσαίωνας, αλλά πιο μαζεμένος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άνθρωποι δε πεθαίνουν στη μέση του δρόμου.
Δεύτερον, η πλοκή μπορεί να φαίνεται απλή, καθώς ουσιαστικά αφηγείται το πώς χτίστηκε ένας καθεδρικός ναός στην Αγγλία, ωστόσο η χρονικής της έκταση είναι δαιδαλώδης και σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις το σύνολο των χαρακτήρων που ο καθένας διαθέτει την δική του ατζέντα και επιθυμίες και πως αντιμετωπίζει ο καθένας τη φτώχεια, τον πόλεμο και την πάλη για κατάκτηση της εξουσίας (δυστυχώς όχι από ταξική σκοπιά).
Σε αυτό το κομμάτι αναλαμβάνει δράση το βρετανικό ταλέντο και έτσι μπορούμε να απολαύσουμε ερμηνειάρες από ονόματα όπως τον Eddie Redmayne ( Όσκαρ Ἀ Αντρικού Ρόλου για το «Τheory of Everything») , τον Rufus Sewell (Dark City, Ο μάγος Αϊζενχάιμ) Donald Sutherland (M*A*S*H , Johnny Got His Gun) Alison Pill (Milk, Scott Pilgrim vs. the World) , την δική μας Hayley Atwell του Αgent Carter και ίσως τον καλύτερο ηθοποιό που έχει περάσει από σειρά, τον απίστευτο και άδικα χαντακωμένο από κακές επιλογές Ian McShane (όσοι έχετε Deadwood ξέρετε σε τι αναφέρομαι). Προσωπικά για μένα και μόνο για αυτό αξίζει η σειρά.
Ταυτόχρονα, η πλοκή διαθέτει μυστήριο και αγωνία και σε κρατάει.Μπορεί κάποιες φορές να υποπέφτει σε αστήρικτους δυισμούς και να διακρίνει κανείς έτσι μια τάση του σεναρίου να μένει στην επιφάνεια, όμως γρήγορα διαπιστώνει ότι και αυτό είναι τερτίπι και διαβλέπει την ουσία. Περισσότερο μανιχαϊστική ναι, αφελής όμως όχι. Σε κάθε περίπτωση είναι μόνο 8 επεισοδιάκια, οπότε δεν χάνετε και τίποτα.
Mπορούσα να αναφέρω και άλλες προτάσεις, όπως το Spartacus που είμαι σίγουρος ότι πολλοί το σκέφτηκαν. Από τη μία θα είχαν δίκιο. Ναι, είναι επική, έχει ενιαία δομή και είναι στα σωστά χρονικά περιθώρια. Πολλοί την είδαν για το (υπερβολικά πολύ) αιματοκύλισμα και τις σκηνές sex.
Πράγμα που με φέρνει στο point που είχα κάνει και παραπάνω. Στο Spartacus δεν υπάρχει καμία ισορροπία, καμία δομή και κανένα νόημα. Είναι ακριβώς ένα άκριτο όργιο εφέ, αίματος και σεξ, μόνο που όταν κοιτάς παραπέρα δεν έχει κάτι άλλο. Για να μην αναφέρω την αηδιαστική σκηνοθεσία που προσπαθούσε να μιμηθεί τους 300 του Ζac Snyder, με ακόμα περισσότερα φίλτρα από το Ιnstagram και πολλαπλάσια πλάνα σε slow motion. Να αναφέρουμε και τον σεξισμό που καραδοκεί σε κάθε γωνιά της μαζικής κουλτούρας, αλλά εδώ δεν προσπαθεί καν να κρυφτεί και πετάγεται μέσα στα μούτρα μας. Οπότε από μένα είναι όχι, αλλά δε θα σας δέσω κιόλας, κάντε ό,τι καταλαβαίνετε….
