Το Blood Father θα κινήσει την προσοχή των φίλων των παραδοσιακών ταινίων δράσης για έναν λόγο πάνω από όλους: Είναι η μεγάλη επιστροφή ενός γνωστού αστέρα που το Χόλυγουντ είχε καταδικάσει σε μια οιωνεί εξορία, του αντιδραστικού και οριακά επικίνδυνου πολιτικά Mel Gibson. Ο πάλαι ποτέ star των ταινιών δράσης και σκηνοθέτης, μας χάρισε ταινίες όπως το για πάντα ερωτεύσιμο Braveheart, το κλασσικό Lethal Weapon, ενώ και σαν σκηνοθέτης είχε τις πολύ καλές στιγμές με το εντυπωσιακά βίαιο Apocalypto και φέτος με το Hacksaw Ridge, που έχει ενθουσιάσει τους κριτικούς.
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια οι πεποιθήσεις του τον έριξαν στο περιθώριο. Ο δηλωμένος αντισοβινισμός του και οι οριακά τρελές ιδέες του περί θρησκείας και Χριστού είχαν δικαιολογημένα τρομάξει το προοδευτικό Χόλυγουντ. Μεταξύ μας, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει. Ένα απλό google search θα σας πείσει για το γιατί. Ωστόσο τελευταία φαίνεται αρκετά ημερότερος,πιο συγκαταβατικός. Το κατά πόσο το εννοεί είναι άλλο ζήτημα.
Πως είναι όμως το Blood Father ως ταινία; Η επιστροφή του Mel Gibson στους πρωταγωνιστικούς ρόλους σφραγίζεται από την ανισομέρεια και, τελικά, την μετριότητα. Ενώ το πρώτο μέρος είναι ένα πανέμορφο εικαστικά film, γεμάτο αντιθέσεις και δυναμικές, στο οποίο παραδόξως ο Gibson κινείται αρκετά άνετα ως πρώην αλκοολικός ρατσιστής biker συμμορίτης, η συνέχεια δεν είναι ανάλογη των προσδοκιών, αφού πολύ γρήγορα η ταινία εκτροχιάζεται σε μια ανέπνευστη ταινία δράσης με πιστολίδι και κυνηγητά, πολύ κοντά στο στυλ των οριακά στυλαρισμένων Taken. Γενικότερα η πατρική αγάπη, με εξαίρεση ίσως το Term Life, δεν έχει δώσει και τα καλύτερα δείγματα στο cinema δράσης.
Και είναι πραγματικά κρίμα, καθώς ο σκηνοθέτης Jean-François Richet (Mesrine,Assault on Precinct 13) στο Blood Father, καταφέρνει και χτίζει ένα εκπληκτικό σκηνικό για να τοποθετήσει μέσα στην εμβρυακή, τελικά, πλοκή του. Η Αμερικάνικη έρημος, κοινωνική και φυσική μας αποκαλύπτεται σε όλη την μεγαλοπρέπεια της. Οι κάτοικοι της, πρώην κατάδικοι, συμμορίτες, καρτέλ, Ναζί και χρήστες ναρκωτικών μας δίνονται με έναν πολύ συμπαγή και ουσιαστικό τρόπο, τρισδιάστατα και αποτελεσματικά. Ωστόσο όλο αυτή η προετοιμασία δεν καταφέρνει ούτε να παρασύρει την ιστορία, ούτε να την δέσει σε κάποιο συναισθηματικό άγκιστρο στο κοινό.
Ο Mel Gibson , σε κάθε περίπτωση όμως είναι απολαυστικός. Στηρίζει την ταινία σαν βετεράνος, ενώ η απελευθέρωση του από την καρέκλα του σκηνοθέτη, φαίνεται πως είχε ευεργετική δράση. Είναι άνετος, χαλαρός και παρά την ηλικία του, φέρεται και δρα σαν ένας γνήσιος action hero των παλιών, καλών ημερών. Επίσης, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως με το μούσι θα ήταν ιδανικός οld man Logan. Το υπόλοιπα cast στέκεται και αυτό στο ύψος του, με πρώτη και καλύτερη την Erin Moriarty (Kings of Summer, Jessica Jones) που βρίσκει επιτέλους ένας πρωταγωνιστικό ρόλο, θα χρειαστεί να ψάξει κάπως καλύτερα βέβαια. Ταυτόχρονα ο συμπαθέστατος William H. Macy (Fargo, Shameless) είναι εξίσου άνετος, παρόλο που έχει λιγότερη εμπειρία στις ταινίες δράσης τέτοιους είδους. Ακόμα, να αναφέρουμε πως αν κάποιος, για κάποιο λόγο, κάνει μια live action ταινία με τους Simpsons, είναι ο ΜΟΝΟΣ που πρέπει να παίξει τον Νed Flanders.
Επιλογικά, το Blood Father ήθελε να γίνει περισσότερα από όσο ήταν προορισμένο. Ταιριάζει λιγότερο σε κάποια μεγάλη σκοτεινή αίθουσα και περισσότερο σε μια οθόνη τηλεόρασης, με κάποια παρεά που αρέσκεται σε τέτοιες ταινίες, Για εκεί είναι πράγματι ιδανικό.
