Όταν ο μπάτσος μιλούσε και πάλευε σε κλουβιά: Το «Mad Max Beyond Thunderdome» και η ανθρώπινη Αποκάλυψη!
Όταν είδα το “Μad Max: Fury Road” έμεινα με το στόμα ανοικτό. Ίσως από τις πιο δυνατές ταινίες δράσης εδώ και καιρό, όπου οι σκηνές της μπορούν να περιγραφούν σαν κάποιος να έχει πιει σκέτο εσπρέσο τετραπλό με Red Bull μέσα. Έφυγα ενθουσιασμένος, και στο σπίτι έκατσα και ξαναείδα τη πρώτη τριλογία του Miller για τον κόσμο που τρελού Μax, βέβαιος πια ότι η συνέχεια των περιπετειών του post-apocalyptic αστυνομικού θα μας έδινε πολλές τέτοιες στιγμές ακόμα.
Εστίασα ξανά στην αγαπημένη μου από τις παλιές ταινίες, το «Mad Max Beyond Thunderdome», αναμφισβήτητα την πιο περίπλοκη , βαθιά αλλά και υποτιμημένη από το κοινό της εποχής. Στην τρίτη ταινία του franchise, ο Miller βάζει τον πρωταγωνιστή του Max (που στις σκέψεις μου είναι πάντα ο Mel Gibson, όσο καλή δουλειά και να έκανε ο Tom Hardy) να μπλέκεται στα παιχνίδια εξουσίας της πόλης του Barbetown, μια από τις ελάχιστες οργανωμένες κοινότητες και το βασικότερο, ενεργειακά αυτόνομες και χωρίς τη χρήση πετρελαίου.
Φυσικά κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε να μείνει ανεκμετάλλευτο από τους ανθρώπους της πόλης, οι οποίοι καταπιέζουν με κάθε πιθανό τρόπο τους κατοίκους των τριγύρω περιοχών, είτε πρόκειται για τρελούς μηχανόβιους, είτε για φιλήσυχους κατοίκους. Όσο φιλήσυχος μπορεί να είναι κάποιος στο Wasteland. To Barbetown φαίνεται πως κάνει καλή δουλεία όμως και αργά ή γρήγορα, όλοι υποκύπτουν…
Ο Μax πηγαίνει στο Barbetown ελπίζοντας να βρει λίγη ηρεμία, εμπλέκεται όμως στη διαμάχη για την εξουσία από τη παρανοϊκή Aunty Entity (σε μια καθοριστική στιγμή για όλη τη δεκαετία των 80΄s, την υποδύεται η μια και μοναδική Tina Turner) και αναγκάζεται να σκοτώσει έναν τύπο που λέγεται Master-Blaster στο Thunderdome, την αυτοσχέδια αρένα της πόλης, που περιέχει κάθε διασκεδαστικό τρόπο με τον οποίο δυο άνθρωπου μπορούν να αλληλοσκοτωθούν. Στη πραγματικότητα ο Master-Blaster είναι δύο άνθρωποι. Επιτρέψτε μου να θεωρώ τη μάχη Max και Master-Blaster ως μια από τις καλύτερες στιγμές όλης της so far τετραλογίας, μια τρομερή χορογραφία μάχης πρωτότυπη, κτηνώδης και καθηλωτική, τα πιο αυθεντικά χαρακτηριστικά δηλαδή που έχει να προσφέρει ο Miller ως σκηνοθέτης. Τελικά ο νικητής Μαχ παραδίδει το τρόπαιο της μάχης στην Aunty Entity και από εκεί όλα χαώνονται!
Όλα αυτά σε κάποιον που έχει δει μόνο τις προηγούμενες ταινίες ή το Fury Road μπορεί να ακούγονται βαρετά. Που είναι τα κυνηγητά με τα τρελά οχήματα στην έρημο; Που είναι οι μανιακοί που ποδοπατάνε ο ένας τον άλλο; Που είναι οι εκρήξεις;
Υπάρχουν όλα αυτά, μειωμένα όμως. Ο πάντα εξωφρενικός και ξέφρενος Miller έριξε λίγο τους τόνους για να κάνει χώρο για άλλα πράγματα. Και αυτά δεν είναι άλλα από την ίδια τη μηχανική της Wasteland (του κόσμου που εκτυλίσσονται όλες οι ιστορίες). Είδαμε επιτέλους πως λειτουργεί η πολιτική τους, ή ότι τέλος πάντων υπάρχει στη θέση της πολιτικής. Είδαμε λίγη από τη καθημερινότητα των ανθρώπων, τον αγώνα τους και γνωρίσαμε τον κόσμο τους, με τρομακτική λεπτομέρεια. Από το ουράνιο παλάτι του Barbertown, μέχρι τους απλούς κατοίκους, η οθόνη πλημμυρίζει λεπτομέρειες, χρώματα, κουρέματα, ρούχα, συνήθειες. Λίγο-λίγο η Wasteland παίρνει σάρκα και οστά και μας τραβά στο κόσμο της, ώσπου μοιάζει με την Μέση-Γη, στο λιγότερο παραμυθένιο, με το Westeros, στο πιο μηχανικό.
Και εκεί ακριβώς κρύβεται και η δύναμη αυτή τη ταινίας, αυτό που τη καθιστά ενδιαφέρουσα και τόσο αναγκαία για το franchise του Mad Max. Πριν το Thunderdome, το Mad Max ήταν μερικοί τρελοί να κυνηγιούνται ( με απίστευτα διασκεδαστικό τρόπο) στην έρημο. Μετά το Thunderdome, ήταν ένας κόσμος με τις δικές του συνήθειες. Νομίζω το Fury Road δε θα ήταν αυτό που είναι εάν ο Miller δεν είχε τακτοποιήσει όλες του τις υποθέσεις με τα θέματα της Wasteland, όπως έκανε σε αυτή τη ταινία.
Σκηνοθετικά το «Mad Max Beyond Thunderdome», όπως ανέφερα, έχει ρίξει τους τόνους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το τοτέμ της υπερδραστηριότητας που λέγεται George Miller κάθισε με σταυρωμένα χέρια. Αποτελεί ένα οπτικό ξεφάντωμα, μια γιορτή των πρακτικών εφέ και του γρήγορου μοντάζ. Βέβαια ο Miller αντικειμενικά έχει πολλές ελλείψεις σα σκηνοθέτης. Κάποια πλάνα του κραυγάζουν εφηβικό ενθουσιασμό, άλλα είναι τόσο δήθεν και τραντακτά που αισθάνομαι πόνο όποτε τα βλέπω. Όμως αναγνωρίζω ότι αυτό ενοχλεί μόνο εμένα και αυτό λίγο και σε καμία περίπτωση δε επιδρά στην ικανότητα μου να εκτιμήσω μια σπουδαία και καθηλωτική με όλη τη σημασία της λέξης ταινία.
Ταυτόχρονα να σημειωθεί ότι γενικά στο Mad Maχ και ειδικά στο Thunderdome δεν έλειψαν ποτέ οι δυναμικοί γυναικείοι χαρακτήρες, που όχι μόνο δε κώλωναν πουθενά, αλλά ανελάμβαναν και σημαντικές πρωτοβουλίες, χωρίς να είναι απαραίτητο να καταφύγουν σε fan service στιγμές. Γενικά σε αυτό τον τομέα ο Μiller αξίζει ένα μεγάλο μπράβο, γιατί αφενός τα 80s δεν ήταν και η πιο φεμινιστική δεκαετία όσον αφορά την απεικόνιση των γυναικών, αφετέρου γιατί ορισμένες sci-fi και sword n’ sorcery ταινίες έχουν την τάση να αντικειμενοποιούν τις γυναίκες. Δεν υποστηρίζω ότι ο Miller είναι άγιος, σίγουρα όμως ο pop culture κινηματογράφος χρειάζεται περισσότερες ηρωίδες σαν τη Imperator Furiosa της Sarliz Theron και κακές σαν την Aunty Entity. Η Tina Turner απέδωσε εξαιρετικά τη διαβολική mastermind και τον κυρίαρχο πόλο εξουσίας στο Barbertown. Ισορροπούσε εξαιρετικά ανάμεσα στη ραδιουργία και τη καταστρεπτική μανία που χαρακτηρίζει τη Aunty Entity. Και λογικό, καθώς η Aunty Entity βασίστηκε στην Tina πριν καν της προταθεί ο ρόλος! Μιλάμε για κάποιον τόσο σκληρό που ενέπνευσε μια post-apocalyptic ηγέτιδα, σκεφτείτε το λίγο! Τραγουδιστές του σήμερα προβληματιστείτε.
Για τον Mel Gibson δεν θέλω να μιλήσω πολύ. Ότι και να κάνει κάποιος, ότι και να πει, ΕΙΝΑΙ ο Max, επομένως η ερμηνεία του δε θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από αυτό που πρέπει. Δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν και ένας εξαιρετικός ηθοποιός αναλώθηκε σε ανοησίες, κακές επιλογές και ρατσιστικό μίσος. Awful waste που λένε και οι Αμερικάνοι.
Εν κατακλείδι, το «Mad Max Beyond Thunderdome» μπορεί να μην είναι η πιο συναρπαστική ταινία για τον σκληροτράχηλο μπάτσο της ερήμου, είναι όμως η ουσιαστικότερη, η βαθύτερη και η πιο ανθρώπινη. Αποτελεί ουσιαστικά τον μπούσουλα για όποια ιστορία της Wasteland δούμε στην οθόνη μας τα χρόνια που έρχονται, και ελπίζω να δούμε ότι πραγματικά αξίζει σε ένα σπουδαίο franchise.
About the Authors
Nίκος Γιακουμέλος Γεννήθηκε με μεγάλη επιτυχία αλλά μετά άρχισε καπου να δυσκολεύει το πράγμα. Σπούδασε Επικοινωνία και μετά αποφάσισε πως δεν του αρέσει να επικοινωνεί. Όνειρο του να μετακομίσει στην Σαχάρα όπου θα έχει ησυχία, αλλά μέχρι να το καταφέρει δουλεύει κωπηλάτης.
Related Posts
Oι 10 ταινίες που θα κρατήσουμε βγαίνοντας από τα 10s →
