“O Tony Chew είναι cibopathic. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πάρει μία μπουκιά από ένα μήλο και να καταλάβει από τι δέντρο έχει μεγαλώσει, τι λιπάσματα χρησιμοποιήθηκαν στον καρπό του και πότε συλλέχτηκε από το δέντρο του. Ή μπορεί να φάει κάτι πολύ διαφορετικό και να ανακαλύψει κάτι που δε θα ήθελε”. Αυτά είναι τα πρώτα λόγια με τα οποία μας υποδέχεται το πρώτο τεύχος του Chew, μίας από τις πιο επιτυχημένες σειρές της Image Comics. Ο Tony Chew είναι ένας πράκτορας ο οποίος δουλεύει για λογαριασμό της FDA (Food & Drug Administration), μιας ομολογουμένως ξενέρωτης αστυνομική μονάδας. Σίγουρα δεν έχει τις περιπέτειες που θα είχε ένας πράκτορας της CIA, του FBI ή έστω της NSA. Ή μήπως όχι; Γιατί στον κόσμο του Chew τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά από ότι στον δικό μας. Τα γεγονότα διαδραματίζονται σε έναν κόσμο όπου τα κοτόπουλα, καθώς και όλα τα είδη κρεάτων που προέρχονται από τα πτηνά θεωρήθηκαν παράνομα, ύστερα από ένα θανατηφόρο ξέσπασμα της γνωστής σε όλους μας γρίπης των πτηνών, σκοτώνοντας έτσι 23 εκατομμύρια ανθρώπους στην Αμερική και 116 εκατομμύρια στον υπόλοιπο κόσμο . Έτσι λοιπόν παρακολουθούμε τον Tony, ο οποίος μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες και αναγκάζεται να φάει ακραία και αηδιαστικά πράγματα προκειμένου να φέρει εις πέρας τις κουλές αποστολές που του αναθέτουν οι ανώτεροί του.
Διαβάζοντας κανείς την υπόθεση του Chew καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με ένα πρωτότυπο αλλά και θεοπάλαβο κόμικ. Και έτσι ακριβώς είναι. Η ιστορία των John Layman (Marvel Zombies vs. The Army of Darkness) και Rob Guillory, δημοσιεύτηκε από την Image comics το 2009 και ολοκληρώθηκε το 2016 εκδίδοντας 60 κεφάλαια και κερδίζοντας δύο βραβεία Eisner και δύο Harvey στη διάρκεια της πορείας της. Ο τίτλος αποτελεί έναν από τους πολύ επιτυχημένους της συγκεκριμένης εκδοτικής, αν και δυστυχώς μέσα στα χρόνια κάπως παραμελήθηκε με αποτέλεσμα να μην είναι τόσο γνωστός στους όχι και πολύ σκληροπυρηνικούς κομικσικούς κύκλους. Και είναι κρίμα, γιατί το Chew είναι χωρίς αμφιβολία ένα κόμικ στο οποίο αξίζει να επενδύσει κανείς τον χρόνο του. Στοιχεία slapstick κωμωδίας, έντονης δράσης αλλά και… μαγειρικής ανακατεύονται σε αυτήν την άκρως σουρεαλιστική ιστορία, η οποία υπόσχεται ένα παρανοϊκό γαστριμαργικό ταξίδι. Μην μπερδεύεστε όμως. Η ιστορία δεν είναι ένα αμερικανικό Shogukeki no Soma, ούτε έχει ως κεντρικό άξονα το φαγητό. Στον πυρήνα της είναι μία άκρως αστυνομική ιστορία με μπόλικες δόσεις βίας αλλά και εξωφρενικού χιούμορ. Έτσι λοιπόν μέσα στο Chew συναντάμε κόκορες, οι οποίοι ξέρουν πολεμικές τέχνες, όπλα φτιαγμένα από… σοκολάτα και μεγαλεμπόρους να διακινούν κρέας κοτόπουλου σε κακόφημα εστιατόρια. Και αυτά είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που κάνουν το κόμικ να ξεχωρίζει.
Ένα άλλο ιδιαίτερο στοιχείο που συναντάμε στην ιστορία είναι η έμφαση που δίνεται στην αίσθηση της γεύσης. Σε πάρα πολλές ιστορίες έχουμε δει ουκ ολίγες φορές χαρακτήρες με ενισχυμένη όραση, ακοή αφή και πάει λέγοντας. Πόσες όμως φορές έχουμε δει μία υπερδύναμη η οποία να κινείτε από την αίσθηση της γεύσης; Η ιστορία βασίζει την κινητήριο της δύναμη εκεί πέρα προσφέροντάς μας πάρα πολλές ξεκαρδιστικές αλλά και αηδιαστικές σκηνές. Με βάσει λοιπόν αυτό το στοιχείο η ιστορία χτίζει έναν εξαιρετικό κόσμο με υπερδυνάμεις κατευθυνόμενες από το φαγητό και τη μαγειρική. Μέσα στο κόμικ συναντάμε χαρακτήρες οι οποίοι μπορούν να δαγκώσουν ένα άτομο και να δούνε πως θα εξελιχθεί η ζωή αυτού του ατόμου, άλλοι μπορούν να γράψουν για το φαγητό με τόση ακρίβεια που να νιώθεις ότι το γεύεσαι εκείνη τη στιγμή, ενώ υπάρχουν ακόμη και αιμοδιψή βαμπίρ. Η ιστορία κινείται κυρίως στα επίπεδα της σουρεαλιστικής κωμωδίας, χωρίς όμως να της λείπουν και οι συγκινητικές αλλά και κάποιες εξαιρετικά βίαιες σκηνές. Επίσης ιδιαίτερο είναι και το σχέδιο του Rob Guillory, το οποίο διατηρεί μία καρτουνίστικη γραμμή τονίζοντας τις κωμικές πτυχές του κόμικ, αλλά και την υπερβολική βία που συνοδεύει πολλές από τις σκηνές.
Το Chew είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και πρωτότυπο κόμικ. Δημιουργώντας έναν πολύ έξυπνο κόσμο καταφέρνει να διασκεδάσει τον αναγνώστη, αλλά και να του δημιουργήσει μία έντονη αγωνία για το επόμενο τεύχος. Λόγω του μεγάλου αριθμού των τευχών του βέβαια σε κάποια σημεία αποκτάει μερικές κοιλιές, σε ένα όμως γενικό πλαίσιο είναι αναμφίβολα μία πολύ καλή ιστορία ιδανική για άτομα που θα ήθελαν να ψαχτούν με κάτι πιο έξυπνο και πρωτοποριακό. Καλή ανάγνωση λοιπόν και καλή… χώνεψη.
