Το Danganronpa φαίνεται να έχει προσελκύσει τελευταία το ενδιαφέρον πολλών fans και ειδικότερα τα δυο sequel «End of Hope» και « Despair» arc που προβάλλονται μάλιστα παράλληλα. Εμάς μας είχε κινήσει από καιρό το ενδιαφέρον, μιας και το είχαμε προτείνει εδώ.
H πλοκή έχει ως εξής: «Το Peak Academy είναι ένα ελίτ γυμνάσιο που δέχεται μόνο τους πιο ταλαντούχους μαθητές . Τα άτομα που εγγράφονται με επιτυχία λαμβάνουν τους δικούς τους μοναδικούς τίτλους , ανάλογα των δεξιοτήτων και των χαρακτηριστικών τους. Από τους δεκαπέντε υποψηφίους που έγιναν δεκτοί στο ιδιόμορφο σχολείο εκείνη τη χρονιά , ο Makoto Naegi είναι ένα εντελώς συνηθισμένο άτομο που έχει γίνει δεκτό από καθαρή τύχη , με τον τίτλο του «Ultimate Lucky Student». O Naegi και οι συμμαθητές του είναι αρχικά ενθουσιασμένοι που επιλέχθηκαν, αλλά σύντομα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον Monokuma , την μασκότ-αρκούδα-διευθυντή , ο οποίος τους παγιδεύει μέσα στο σχολείο . Εάν όμως «αποφοιτήσουν», σκοτώνοντας δηλαδή όλους τους υπόλοιπους συμμαθητές τους χωρίς να γίνουν αντιληπτοί στο μαθητικό δικαστήριο που στήνεται κάθε εβδομάδα, τότε μπορούν να διαφύγουν. Ωστόσο , αν ο δολοφόνος πιαστεί, αυτός ή αυτή θα εκτελεστεί , οπότε οι υπόλοιποι επιζώντες θα συνεχίσουν το παιχνίδι μέχρι να παραμένει μόνο ένας νικητής .» Αρκετά ενδιαφέρον anime που έτυχε της καλύτερης μεταφοράς του ομώνυμου video game που θα μπορούσε να γίνει , δεδομένου του μικρού αριθμού των επεισοδίων, κρατώντας αμείωτη την ένταση και τη δράση μέχρι το τελευταίο λεπτό. Αισθητικά, προσπαθεί να αφομοιώσει την retro διάθεση του βιντεοπαιχνιδιού, τόσο στα χρώματα όσο και στα soundtrack, χωρίς να το καταφέρνει και πλήρως. Οι σκηνές του δικαστηρίου κλιμακώνουν την ένταση, πολλές φορές και βεβιασμένα, στην προσπάθεια να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερο μέρος της ιστορίας. Οι «τρύπες» στο σενάριο και η ελλιπής παρουσίαση των χαρακτήρων δεν λείπει, αλλά στο σύνολο σου αφήνει θετικές εντυπώσεις. Δεν θα σταθούμε όμως τόσο στα τεχνικά χαρακτηριστικά, όσο στα καθαρά κοινωνικά ζητήματα που προκύπτουν.
Το ζήτημα της προώθησης του «κανιβαλισμού» στα σχολεία ως ένα μέσο υγιούς ανταγωνισμού τίθεται κυριολεκτικά στο Danganronmpa. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που βλέπουμε να γίνονται διακρίσεις με βάση οικονομικά κριτήρια ή κοινωνικές δεξιότητες. Εξάλλου, σκοπός της τάξης στο Assassination Classroom δεν ήταν και να περάσουν στις εξετάσεις τους άλλους συμμαθητές τους για να σταματήσουν να βρίσκονται στο περιθώριο; Από την άλλη δεν είναι τυχαίο ότι στο ίδιο anime ο γιος του εύπορου διευθυντή είναι και πρόεδρος του 15μελους και άριστος σε όλα τα μαθήματα και αθλήματα, ενώ η τάξη Ε αποτελείται από μεσαία και φτωχά στρώματα με παραβατικό παρελθόν. Αυτό το ταξικό φραγμό επιχειρεί να σπάσει η Misaki στο Kaichou wa Maid-sama!, προσπαθώντας να συνδυάσει την απογευματινή της δουλειά με το σχολείο, προκειμένου να ξεπληρώσει τα χρέη του εξαφανισμένου πατέρα της. Αν και το κάνει από μικροαστική σκοπιά, η ίδια η καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση της γεννά ασυνείδητα κάποια χειραφετιτικά χαρακτηριστικά, που δεν μετασχηματίζονται σε κάτι περαιτέρω. Το δίπολο της χειραφέτησης-υποταγής για το Danganronpa συγκεκριμένα συμπυκνώνεται στο ελπίδα-απόγνωση(hope- despair). Κάθε φορά που ένας μαθητής σκοτώνεται, τότε επικρατούν οι τάσεις της απόγνωσης στο «μαθητικό» δικαστήριο που καλείται να ανακαλύψει τον ένοχο. Σκοπός όμως του αρκούδου Monokuma δεν είναι απλά να τεστάρει τους μαθητές, αλλά αποκαλύπτεται στο τέλος ότι αποτελεί μια συνολικότερη προσπάθεια για εξάπλωση της κυριαρχίας του στον κόσμο μέσω της τρομοκρατίας και της απόγνωσης.
Το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ιαπωνία θεωρείται ένα από τα πρότυπα μοντέλα στον κόσμο, εφόσον «βασίζεται στην πειθαρχία και αναπτύσσει τις δεξιότητες του παιδιού». Μόνο που η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική: τα δημόσια σχολεία υπολειτουργούν και δεν έχουν ούτε τις βασικές παροχές (κλιματισμό, θέρμανση κτλ), οπότε η επιλογή των ιδιωτικών σχολείων με τις παροχές έναντι διδάκτρων φαντάζει μονόδρομος. Ακόμα και οι υλικές παροχές είναι άχρηστες, όταν δημιουργούν ένα περιβάλλον υπερεντατικοποίησης και με την γνώση να λαμβάνεται αποσπασμένη ,με το κριτήριο του τι είναι χρήσιμο για την αγορά. Ταυτόχρονα, η οικονομική ανάπτυξη της Ιαπωνίας δεν φαίνεται να βελτιώνεται ούτε στο ελάχιστο και καταρρίπτεται το στερεότυπο του «εργατικού Ασιάτη» στην βάση ακριβώς αυτής της καταπίεσης και της απόγνωσης που περιγράφει κάπως μεταφορικά και το Danganronpa.
