Το αφιέρωμα της των Reflections της Death Disco στους 3 μεγάλους δημιουργούς του τρόμου και του Φανταστικού έκλεισε την Τετάρτη που μας πέρασε (10/2) με μια βραδιά στον μεγαλύτερο συγγραφέα που βρίσκεται ακόμα εν ζωή, τον Steven King! Στον φιλόξενο χώρο της Death Disco, με τις γνώριμες και δυναμικέ μουσικές επιλογές του Γιώργου Σαφέλα, μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε έργα νέων καλλιτεχνών που επηρέαστηκαν από τον μεγάλο Αμερικανό συγγραφέα, να ακούσουμε ιστορίες που αν τις άκουγε αυτός θα αισθανόταν περήφανος το λιγότερο, αλλά και να κάνουμε μια απόπειρα να χαρτογραφήσουμε, αν όχι την αδάμαστη βιβλιογραφία του, τουλάχιστον τα θέματα με τα οποία ένας τόσος πολύπλευρος συγγραφέας έχει καταπιαστεί.΄λκ
Την βραδιά άνοιξε ο Αποστόλης Χειρδάρης από το Μindhack, ο οποίος αναφέρθηκε με μια πολύ καλή και εμπειριστατωμένη άποψη και λόγο στα βασικά θέματα του “Βασιλιά”, τον οποίο ποτέδεν τον ενδιέφερε ένας μεμονωμένος ή απόμακρος τρόμος, χωρίς ανθρώπινα και οικεία χαρακτηριστικά. Ο King εστίαζε πάντα σε αυτό που υπήρχε δίπλα του, σε αυτό που υπάρχει στο δίπλα σπίτι, στην δίπλα συνοικία. Τοποθέτησε τους φανατικά αντιηρωικούς και απλούς χαρακτήρες τους σε καταστάσεις τρομακτικές, ενώ ταυτόχρονα τους προίκισε με ένα εξαιρετικά βαθύ και πλούσιο υπόβαθρο. Μετεωριζόμενος ανάμεσα στα είδη και την χρήση του υπερφυσικού στο καθένα, ο συγγραφέας τελικά καταφέρνει να δημιουργήσει τρομερά ανθρώπινες καταστάσεις.(ολόκληρη την τοποθέτηση την βρίσκετε εδώ…)
Την σκυτάλη ανέλαβε ο Μιχάλης Σαββίδης, ένας αγαπημένος νέος συγγραφέας του φανταστικού και του τρόμου που είχαμε την χαρά να τον ακούσουμε και άλλες φορές στην Death Disco. Mας αφηγήθηκε την νέα του ιστορία, την Δίδυμη Πόλη, που εξιστορούσε τον τρόμο και ταυτόχρονα την λύτρωση που προσέφερε στους κατοίκους κάποιας ασιατικής μεγαλούπολη η μυστηριώδης και σκοτεινή πόλη που απλώθηκε σαν καθρέφτισμα της δικής τους κατοικίας πάνω από τα κεφάλια τους. Η ιστορία, που εστίαζε στον θρήνο και τον πόνο μιας οικογένειας που έχασε το μονάκριβο γιο τους, ήταν κάτι το μοναδικό τόσο σε αφήγηση όσο και σε δυναμική…
Σειρά είχε ο δικός μας Αλέξανδρος Μινωτάκης, ο οποίος αναφέρθηκε τόσο στα θέματα του Κing, όσο και στην κοινωνική του ταυτότητα. Τόνισε πως ο δημιουργός εστιάζει πολύ περισσότερο σε ψυχογραφήματα και κοινωνικές αναλύσεις της Αμερικής από το ’70 μέχρι σήμερα, παρά στα υπερφυσικά του τέρατα, τα οποία πολλές φορές μοιάζουν βεβιασμένα και έωλα. Ειδικότερα, μέσα από Το Αυτό και την αναμέτρηση του Pennywise με μία ομάδα παιδιών, ο Κινγκ καθιερώνει κάποια από τα κλασικά θέματα του : την απομυθοποίηση των μικρών, δήθεν φιλόξενων πόλεων, την εξέλιξη του κοινωνικού ρατσισμού προς του μαύρους, τους ομοφυλόφιλους και άλλες ομάδες καθ όλη την πορεία του 20ου αιώνα αλλά και κάποια πιο «ταπεινά» ζητήματα όπως είναι η παιδική φιλία, η πορεία προς την εφηβεία και η ενηλικίωση. Όμως πέρα από αυτά, όποια πέτρα και αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω τον Κing, από τεράστιες ταινίες όπως το Shawshank Redemption ή το τρομερό The body. Ταυτόχρονα, δεν του ξέφυγε και η γενικότερη συνεισφορά του συγγραφέα στην λογοτεχνία, εστιάζοντας στην μοναδική του ικανότητα να προσφέρει υψηλής ποιότητας και μαζικών πωλήσεων βιβλία. Αυτό αποτυπώθηκε και στη βράβευση του από το National Books Foundation των ΗΠΑ για τη διακεκριμένη συμβολή του στη λογοτεχνία (και η αντίστοιχη αντιπαράθεση που τη συνόδευσε). Όχι απλά έβγαλε από την αφάνεια τη λογοτεχνία του τρόμου και του μεταφυσικού άλλα ,ταυτόχρονα, έδειξε τη δυνατότητα και πραγματικότητα μιας άλλους τύπου κουλτούρας, που θα σπάει τα στεγανά ανάμεσα στη μαζική και στην υψηλή κουλτούρα (για περισσότερα εδώ)
Μετά το απαραίτητο διάλειμμα στο οποία ακούγαμε την μουσική του Γιώργου Σαφελά, στην σκηνή ανέβηκε ο κομίστας Νίκος Μηλιώρης, ο οποίος πήγε την επαφή με τον Κing στο πιο προσωπικό επίπεδο, μιλώντας μας για τις συνθήκες που τον “συνάντησε” λογοτεχνικά και πως τον επηρέασε και τι αγάπησε σε αυτόν. Ταυτόχρονα δεν αμέλησε να κάνει και αυτός την κριτική του για τα αρνητικά του συγγραφέα, όπως την τάση του για το εμπορικό (bestsellerακιας το ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Μηλιώρης,), κλείνοντας όμως δεν μπορούσε παρά να μας καλέσει να υψώσουμε τα ποτά μας στην υγειά του Βασιλιά…
Στην συνέχεια, πριν καλά-καλά συνέλθουμε, στην σκηνή ανέβηκε η Μαρία Πέτρου που μας θύμισε την ξεκάθαρη πολιτική στάση και άποψη του Steven King, το ενδιαφέρον του για τις ομάδες που καταπιέζονται, για τον κοινωνικό ρατσισμό και δεκάδες άλλα θέματα που μας πείθουν ότι ο King ασχολείται πρώτα και κύρια με την ανθρώπινη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και όλες τις διαστάσεις της. Στο βάθος του, παρά την επιτυχία και τα χρήματα που κέρδισε από την συγγραφή, τελικά ο King παρέμεινε ένας δημιουργός όπου έβαζε σε υψηλή θέση τον άνθρωπο…
Λίγο αργότερα στην σκηνή ανέβηκε και ο Τζανέτος Καβαλιώτης, συγγραφέας του βιβλίου Σκοτεινά Κεφάλαια από τις εκδόσεις Ars Noctura, οι οποίες βρίσκονταν και αυτές εκεί, αλλά και ανταποκριτής του anthem. O Τζανέτος, ήταν δωρικός στον λόγο του και εστίασε σε ένα πραγματικά ανατριχιαστικό θέμα το οποίο ο King καθιέρωσε ως ένα από τα πιο τρομακτικά, τους κλόουν. Από τον Pennywise του Ιt, στο Γάλλο μανιακό Πιερό και την Coulrophobia, οι κλοουν μας φοβίζουν γιατί ξαφνικά, από αντικείμενο χλευασμού έγιναν επικίνδυνοι. Από θύματα που αντιμετώπιζαν στο παραμικρό λάθος το μαχαίρι του δήμιου, τώρα βρέθηκαν να το κρατούν αυτοί. Αυτή η απώλεια εξουσίας απέναντι σε κάτι που θεωρούσαμε ανίσχυρο, η ολοκληρωτική αντιστροφή ρόλων και η απελευθέρωση της οργής που κρυβόταν πίσω από ένα εύθυμο χαμόγελο είναι πραγματικά ανατριχιαστική…
Την βραδιά έκλεισε ο μεγάλος παραμυθάς Ανδρέας Μιχαηλίδης, που μας αφηγήθηκε το ανατριχιαστικό “Ο Άνθρωπος Που Συγχωρούσε”, μια καθαρά Κing-ική ιστορία και μοτίβο, η οποία θα έκανε τον συγγραφέα από το Μέιν πραγματικά περήφανο. Με την γνωστή του ενέργεια ξεκίνησε και αφηγείται την ιστορία του, που μας γέμισε με αγωνία και αργότερα ανατριχίλα…
“Ο Κριστιάν Αμπρόζ αποφάσισε να αφήσει πίσω το Τζερούζαλεμς Λοτ, μολυσμένο από τις βλάσφημες ιδέες του Λούντιβιχ Πριν και το άγγιγμα των ακατανόητων θεών του. Χάραξε πορεία για τον Αμερικανικό Νότο, όπου είχε ακούσει πως υπήρχε μια νέα πόλη, άλλοτε αποικία φτιαγμενη για πόρνες και μαχαιροβγάλτες, πλέον ένα αμάλγαμα του Νέου Κόσμου και της γαλλικής φινέτσας. Ίσως εκεί να έβρισκε επιτέλους απάγκιο από τους τρόμους που έμοιαζαν να τον συνοδεύουν σε όλη την αφύσικη ζωή του”…
Με την επόμενη φορά λοιπόν, χαιρετούμε τον Βασιλιά!!
Για κάποιες από τις παρακάτω εικόνες ευχαριστούμε την Mary Vul και τον Νίκο Μηλιώρη…
