Στα πόδια μου αιμορραγούν αναίσθητοι οι σύντροφοι μου, κάποιοι από αυτούς μπορεί και να είναι ακόμα ζωντανοί, γύρω τους τα πτώματα των ορδών ορκ που μας επιτέθηκαν σε αυτό το καταραμένο μπουντρούμι. Από πίσω μου ακούω τον Ελανταρ, το μάγο της συντροφιάς μας, να απαγγέλλει μυστικιστικές ψαλμωδίες, καθώς διαμορφώνει το τελευταίο του ξόρκι. Και καθώς σηκώνω το βλέμμα μου και αυτό διασταυρώνεται με τα πορφυρά μάτια του κόκκινου δράκοντα που βρίσκεται στο βάθος της αίθουσας, αναρωτιέμαι πώς έφτασα εδώ.
Όλα ξεκίνησαν, όπως τείνουν να ξεκινάνε: με μια ταβέρνα, έναν περίεργο γέρο, μια μεγάλη σακούλα με χρυσάφι και μια υποτιθέμενη εύκολη αποστολή. Μπείτε μέσα στης κατακόμβες, ανακτήστε ένα κειμήλιο και γρήγορα πάλι έξω. Δεν ξέρω γιατί οι υπόλοιποι δέχτηκαν την πρόκληση, για εμένα πάντως ήταν ο συνδυασμός του αλκοόλ, της έντασης και του αβάσταχτου χρέους που κουβαλώ στης πλάτες μου. Και έτσι, βρεθήκαμε στο βάθος της γης, παλεύοντας με κάθε σιχαμερό πλάσμα που έχει να μας πετάξει αυτό το μπουντρούμι. Αυτές τις σκέψεις διακόπτει απότομα το τέλος του ξορκιού του Ελανταρ που εξαπολύει έναν τρομακτικό κεραυνό. Σφίγγω τη λαβή του σπαθιού μου και καθώς ο δράκος ετοιμάζεται να ξεράσει φλόγες ορμάω προς τα μπρός. Φωτιά, κεραυνός και ατσάλι ενώνονται με την κραυγή μου. Και μετά, σκοτάδι.
Dungeons and dragons, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ρόλων που από την κυκλοφορία του το 1974 μέχρι σήμερα και από την πρώτη του έκδοση μέχρι την πέμπτη το 2014 έχει υπάρξει πολλά πράγματα. Έχει υπάρξει όργανο στρατολογίας του διαβόλου και των σατανιστών, το παιχνίδι κάποιων αποκομμένων από την κοινωνία νέων σε κάποιο υπόγειο, μέχρι και σήμερα μία ενασχόληση ατόμων που μάλλον έχουν παραπάνω ελεύθερο χρόνο από ότι θα έπρεπε. Όμως, πίσω από όλους αυτούς τους αστικούς μύθους, κρύβεται ένας κόσμος πού έχει χαρίσει αμέτρητες στιγμές διασκέδασης σε αμέτρητο αριθμό ανθρώπων όλων τον ηλικιών και φύλων. Ένας κόσμος που διαφέρει πολύ από τους κοντινούς του συγγενείς, τα επιτραπέζια, τις ταινίες, τα βιβλία, ακόμα και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πιο κοντά βρίσκεται στο θέατρο αυτοσχεδιασμού, και στις παιδικές ονειροπολήσεις.
Αν θα θέλαμε να του βάλουμε έναν τίτλο μάλλον θα ήταν «Collaborative storytelling», συλλογική αφήγηση μιας ιστορίας. Ο καθένας την αφηγείται από την πλευρά ενός χαρακτήρα που ζει και αναπνέει σε ένα φανταστικό κόσμο. Και εκεί βρίσκεται και μια από τις βασικές διαφορές του DnD με τα προαναφερθέντα. Στο DnD περιγράφεις τη ζωή και τις περιπέτειες ενός χαρακτήρα (μιας ομάδας τελικά), από τις απλές επιλογές μέσα σε μια μάχη, μέχρι τις βαθιές αποφάσεις ζωής για τις επιθυμίες που εσύ επέλεξες για αυτόν. Ο χαρακτήρας στο DnD μοιάζει πολύ με ένα χαρακτήρα στο θέατρο που είναι σαν να παίρνει ζωή πέρα από τον ηθοποιό και τελικά γίνεται ένα ξεχωριστός άνθρωπος (ή ξωτικό, νάνος, ορκ) που περιορίζεται μόνο από τη φαντασία, τη δική σου και των φίλων σου. Έτσι καταλήγεις να κάνεις επιλογές που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές που θα έκανες εσύ σαν άτομο: να προδώσεις, να πεις ψέματα, να σκοτώσεις, όχι απαραίτητα για το καλό του κόσμου. Και έτι, ο χαρακτήρας ζει σε ένα φανταστικό κόσμο που ο Dungeon Master σου έχει ετοιμάσει.
Και εδώ μάλλον θα ήταν καλό να μιλήσουμε λίγο για τον Dungeon Master, γνωστό ως DM. Ο DM είναι πολλά πράγματα στο παιχνίδι. Είναι καταρχάς ο διαιτητής των κανόνων, είναι ο συγγραφέας της ιστορίας που οι χαρακτήρες θα καλεστούν να ξύσουν και να οδηγήσουν εκεί που αυτοί θέλουν (ή να αποτύχουν προσπαθώντας), είναι όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες με τους οποίους θα καλεστείς να έρθεις σε επαφή μέσα στις περιπέτειες σου. Είναι τελικά και αυτός που ρίχνει της περισσότερες ώρες εκτός παιχνιδιού για να τα προετοιμάσει όλα στην εντέλεια (ώστε να μπορέσεις εσύ να τα γκρεμίσεις στην επόμενη στροφή της ιστορίας). Βέβαια παίρνει και αυτός μια διαφορετική ευχαρίστηση στη δημιουργία του κόσμου και τον ιστοριών του, αλλά και, βασικότερα, στην ευχαρίστηση των υπολοίπων παιχτών. Για εμένα προσωπικά, είναι η καλύτερη εμπειρία μέσα στο παιχνίδι, καθώς οι κόσμοι που μπορείς να φτιάξεις και οι ιστορίες που μπορείς να αφηγηθείς πάντα με συντροφεύουν ανάμεσα στα session.
Βέβαια, κανένας παίχτης και κανένας DM δεν μπορεί να περάσει καλά χωρίς την κατανόηση των κανόνων του παιχνιδιού. Και εδώ κρύβεται, ίσως, η μεγαλύτερη παρεξήγηση για το DnD. Όταν σκέφτεται κάποιος αυτούς τους κανόνες, σκέφτεται βιβλιοθήκες γεμάτες βιβλία κανόνων που χρειάζονται χρόνια για να τους διαβάσεις και ακόμα περισσότερα για να τους χρησιμοποιείς. Όμως αυτό δεν ισχύει ουσιαστικά (ειδικά στην 5η έκδοση που απλοποιεί σημαντικά τους βασικούς κανόνες). Οι κανόνες υπάρχουν για να μπορούμε όλοι να φανταζόμαστε συλλογικά τον κόσμο που οι χαρακτήρες μας ζουν. Για έναν απλό παίχτη με έναν DM που γνωρίζει τους κανόνες δεν χρειάζεται να διαβάσει πάνω από 10-20 σελίδες για να μπορεί να ξεκινήσει να παίζει (έχω παίξει και με άτομα που δεν είχαν ανοίξει καν το βιβλίο μέχρι το πρώτο τους session..). Και εδώ κρύβεται και η μαγεία των κανόνων. Μπορεί να μην είναι απαραίτητοι αλλά όσο πιο πολύ διαβάζεις, τόσο πιο καλά θα μπορείς να συμμετέχεις στο παιχνίδι και τόσο περισσότερο θα απελευθερώνεται η φαντασία σου (όλως παραδόξως). Και όσο καλύτερα περνάς, τόσο πιο πολύ θα θες να διαβάσεις.
Χαρακτήρες, Dungeon Master, κανόνες. Δεν νομίζω ότι έμεινε κάτι άλλο να περιγράψουμε, για αρχή. Αν και το Dungeons and Dragons το καταλαβαίνεις καλύτερα μόνο όταν αρχίσεις να φτιάχνεις τις δικές σου ιστορίες και διαβάζεις αυτές που άλλοι παίχτες έχουν ζήσει σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Άρα λοιπόν με αυτό θα σας αφήσω και εγώ. Μαζευτείτε φίλοι, πάρτε χαρτί, μολύβι, μερικά ζάρια και ξεχυθείτε στον απέραντο κόσμο του Dungeons and Dragons. Ελπίζω να καταλήξετε διαφορετικά από τους adventurers στην αρχή του άρθρου, αν και ακόμα και έτσι θα γράψετε σίγουρα πολλές εξαιρετικές ιστορίες!
