Το Έλρικ: Καταιγίδα (στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος) αποτελεί τη συνέχεια της μεταφορά του πρώτου βιβλίου του Michael Moorcock σε καρέ, από μία διαρκώς διευρυμένη καλλιτεχνική ομάδα. Eνώ στο σενάριο συνεχίζουν οι Julien Blondel και Jean-Luc Cano, στο σχέδιο, πέραν των Didier Poli και Robin Recht που παρέμειναν, προστέθηκε ο Jaelin Telo και στα χρώματα η εξαιρετική Scarlett Smulkowski. Όλοι μαζί αφηγούνται εικαστικά ίσως την κομβικότερη στιγμή της ιστορίας του Έλρικ, τη συνάντηση και την υποταγή του στο εμβληματικό καταραμένο σπαθί του, την Καταιγίδα.
Το σπαθί για τον Έλρικ είναι κάτι παραπάνω από ένα όπλο. Είναι ένα μέσο για να μένει ζωντανός, την ίδια στιγμή όμως είναι και ένας αυτοσκοπός το να το συντηρεί. Οι ψυχές των ανθρώπων που δολοφονεί μεταφέρονται στον ίδιο και έτσι καταφέρνει να ξεπερνά την ασθενική του φύση, όχι όμως τον τρόμο που του προκαλούν οι συνεχώς αυξανόμενες ορέξεις της καταραμένης λεπίδας. Η σχέση μεταξύ αυτών των δύο, ενός εκφυλισμένου μάγου που δεν μπορεί να περπατήσει μόνος του και μίας λεπίδας σφυρηλατημένης από το Χάος, είναι στον πυρήνα όλων των περιπετειών του Λευκού Λύκου.
Γιατί τελικά ο ρόλος της Λεπίδας, αφηγηματικά, δεν είναι απλά να ωθεί τον Έλρικ στη βία. Λειτουργεί ως μια πιεστική υπενθύμιση για το ίδιο το παρελθόν του Έλρικ, την ιστορία του Μελνιμπονέ, η οποία είναι μια ιστορία επεκτατισμού και αίματος. Είναι η ίδια η παράδοση των προγόνων του, οι οποίοι λάτρευαν το Χάος, που τελικά εμποδίζει τον Έλρικ από το να επικοινωνήσει ειλικρινά με κάποιον άλλον άνθρωπο, ακόμα και αν τον αγαπά ή ακόμα και αν αυτός έχει ορκιστεί να τον υπηρετεί με κόστος την ίδια του τη ζωή: Μία παράδοση προδοσίας, μικροπρέπειας, βασανιστηρίων, εκφυλισμού και θανάτου.
Είναι ένα σπαθί, φαλλικό και επιθετικό, που τελικά συμβολίζει την πηγή δυστυχίας του Έλρικ, τον ίδιο τον πολιτισμό που τον διέπλασε και συνεχίζει και χτυπά μέσα του όσο και αυτός προσπαθεί να τον αρνηθεί. Που συνεχίζει και τον τιμωρεί ακόμα ακόμα και όταν τον ακολουθεί πιστά, όταν δείχνει τη σκληρότητα που αναμένεται από αυτόν.
Έχοντας πλέον μια πολύ καλή εικόνα για το τι εστί Μελνιμπονέ, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τις ανίερες προεκτάσεις μια τέτοιας μάχης. Ακόμα βέβαια και οι σκοποί που ο Έλρικ θέλει να απομακρυνθεί από το παρελθόν του δεν είναι ηρωικοί. Κάθε άλλο. Ένα σκληρό περιβάλλον δημιούργησε έναν σκληρό άνθρωπο, για τον οποίο η ανθρώπινη ζωή σημαίνει πολύ λίγα. Όμως ο Έλρικ, ακόμα και έτσι, είναι μια προσωπικότητα στο κατώφλι των αλλαγών που έρχονται, στην αυγή μιας νέας εποχής η οποία δεν έχει καλά καλά ξεκινήσει. Όμως και το παρελθόν δεν έχει αποδεχθεί τον θάνατο του. «Είναι μια εποχή των τεράτων», και έτσι χρειάζεται ένα τέρας για να πλοηγήσει ένα νέο μονοπάτι.
Όλη αυτή την πάντα άνιση μάχη του Έλρικ με το Σπαθί του, με την ίδια την κουλτούρα του, μια κατάσταση τόσο πολιτική όσο και ψυχολογική (έννοιες που δεν έχουν και τεράστια απόσταση), ο δεύτερος τόμος του Ελρικ κόμικ τον αποδίδει με μια μικρή, τοπογραφική παράκαμψη από το αρχικό υλικό, αλλά με ένα σχέδιο επικό, γήινο, σχεδόν αιμάτινο.
Παρά τις μικρές παρακάμψεις, ξανά η εγγύτητα με το αρχικό υλικό ίσως στερεί από κάποιους νέους αναγνώστες τη συνολική εμπειρία ανάγνωσης. Όμως τώρα, όπου έχει καθιερωθεί ένα οικείο περιβάλλον φρίκης, υπάρχει χώρος για μια έστω μικρή ανάπτυξη ακόμα και των δεύτερων χαρακτήρων, με κυριότερους τον Ντίβιμ Τβαρ και τον εμβληματικό Δόκτορ Τζεστ, με κοινό άξονα τα παιδιά. Προφανώς όχι με τον ίδιο τρόπο. Η μετάφραση του Θωμά Μαστακούρη παραμένει αξιόπιστη και επιτρέπει στον αναγνώστη να βυθιστεί στην ιστορία χωρίς έγνοια.
Ειδικά αναφορά αξίζει στο ότι, επιτέλους, η Καταιγίδα, έστω και για λίγο, αποκτά τη φωνή που της αξίζει, μια δυσοίωνη και αμφίσημη κραυγή που προοικονομεί όλη τη δυστυχία που θα του φέρει στις επικές μάχες που θα δώσουν μαζί.
Ξανά η διαδικασία της δημιουργίας είναι σταδιακή, όπου ο κάθε καλλιτέχνης προσθέτει και αλλάζει και μετά ξανά επιθεωρούν και βελτιώνουν τα σχέδια, προκειμένου το τελικό αποτέλεσμα να αποδώσει όλες τις αδιόρατες σχέσεις και σκέψεις που το γραπτός λόγος δυσκολεύεται κάποιες φορές . Την ίδια στιγμή παραμένουν και πληθαίνουν οι επιρροές από σημαντικά έργα φαντασίας και τρόμου, από τον Clive Barker ή ακόμα και τον… Ralph Bakshi.
Η ίδια η έκδοση ανοίγει με έναν πολύ ευρηματικό πρόλογο για τη θέση του Έλρικ στην παγκόσμια λογοτεχνία από τον θρυλικό βρετανό συγγραφέα Allan Moore αλλά και μία ενότητα με σπουδές χαρακτήρων και storyboards από τους δημιουργούς της σειράς καθώς και απεικονίσεις του Έλρικ από σημαντικούς κομίστες (Guillaume Sorel, Dimitri Armand, Phillipe Xavier, Eric Herenguel κ.α.).
Κλείνοντας, το Έλρικ: Καταιγίδα αποτελεί την ψυχολογική συνέχεια μιας κατά βάση πολιτικής μεταφοράς της τραγωδίας του Έλρικ, μία μάλιστα που η εποχή μας, ξανά μια εποχή των τεράτων, είχε ανάγκη
