Ίσως σε αυτό το σημείο, όπου οι συγγραφείς να έχουν δείξει πως η μόνη κινητήρια δύναμη τους να είναι το shock value, ένα τόσο κακό επεισόδιο να μην έπρεπε να μας ξαφνιάσει. Όμως και πάλι κανείς δεν περίμενε οι ίδιοι οι δημιουργοί να έχουν δείξει μια τέτοια παντελή αδιαφορία για την πορεία των χαρακτηρων που οι ίδιοι διασκεύαζαν για 5 σεζόν και έγραφαν για άλλες δύο.
Στο κέντρο του επεισοδίου βρίσκεται η ανατροπή και η μεταστροφή της Νταινέρυς. Όχι ο Βάρυς, όχι η μάχη καθεαυτή. Αυτοί οι σκόπελοι ξεπερνιούνται γρήγορα και σχετικά εύκολα — παρόλο που μας αφήνει υπόνοιες ότι το σχέδιο του Βάρυς έχει μπει σε λειτουργία και θα προχωρήσει παρά το θάνατο του. Το ζήτημα είναι πώς στήνεται η ανατροπή και πόσο οργανικά προκύπτει από τη μέχρι τώρα πορεία της σειράς. Η απάντηση είναι: όχι όσο θα έπρεπε!
Έχουμε δει τη Νταινέρυς να γίνεται όλο και πιο σκληρή όσο πλησιάζει προς το στόχο της, την έχουμε δει να γίνεται αυταρχική με το επιτελείο της, ακόμα και βάρβαρη απέναντι στους εχθρούς της, π.χ. στην περίπτωση των Τάρλυ που κάηκαν ζωντανοί επειδή δεν υποτάχθηκαν. Και όμως, όλα αυτά δεν αρκούν για να εξηγήσουν αυτό που είδαμε.. Οι πράξεις της Νταινέρυς δεν είναι η απάντηση της στο δίλημμα ανάμεσα σε μία αιματηρή και γρήγορη νίκη και στο ενδεχόμενο ενός παρατεταμένου και φθοροποιού πολέμου με τους Λάννιστερ.
Κάτι τέτοιο θα είχε ένα ενδιαφέρον γιατί θα έστεκε και ως ένα ηθικό-πολιτικό ερώτημα που τίθεται σε πολέμους και σε περιπτώσεις βίαιης κατάληψης της εξουσίας: μπορεί να δικαιολογηθεί ο θάνατος πολλών αμάχων υπό το πρίσμα ότι δίνεται τέλος σε έναν πόλεμο που προοπτικά θα κόστιζε πολύ περισσότερες ζωές. Η Νταινέρυς εξετάζει πριν τη μάχη αυτό το ερώτημα και μάλλον τείνει να απαντήσει θετικά, όταν επικαλείται το ενδιαφέρον της για τη ζωή των μελλοντικών γενεών του Γουέστερος που θα ζήσουν σε έναν σταθερότητας και ειρήνης. Ωστόσο, μέσα στην ίδια τη μάχη όλα αυτά απουσιάζουν, το δίλημμα δεν τίθεται ποτέ ως τέτοιο. Η Νταινέρυς δεν βρίσκεται υπό πίεση, ουσιαστικά το δίλημμα έχει επιλυθεί : για να κερδίσει τη Σέρσεϊ ΔΕΝ χρειάζεται να καταστρέψει την πόλη και να σφαγιάσει το λαό.
Οι καμπάνες ηχούν, ο στρατός της είναι μέσα από τα τείχη και υπερτερεί, όλη η πίεση βρίσκεται στη Σέρσεϊ η οποία είναι σε αδιέξοδο. Το κάψιμο της πόλης και εκατοντάδων χιλιάδων αθώων είναι μία σαδιστική επιλογή, απολύτως ξένη με το χαρακτήρα της Νταινέρυς, αδικαιολόγητη και ανεξήγητη από κάθε άποψη. Η καταστροφή εξελίσσεται με βασανιστικό τρόπο, ξεκινώντας από τα σπίτια που απέχουν πολύ από το Κόκκινο Φρούριο και φτάνοντας αργά αργά μπροστά στο καταφύγιο της Σέρσεϊ. Η Νταινέρυς δεν παίρνει μία κυνική τακτική επιλογή • αν και δεν την βλέπουμε ποτέ, φαίνεται να απολαμβάνει την καταστροφή και να την εκτελεί με μεθοδικότητα. Πρόκειται για ένα σημείο καμπής για τον χαρακτήρα που όμως είναι αδύναμο, ειδικά αν θυμηθούμε αντίστοιχα σημεία σε προηγούμενες σεζόν: ο Τύριον σκοτώνει τον πατέρα του αφού έχει προηγηθεί μία συσσώρευση μίσους και χτυπημάτων από τον Τάιγουιν με κάθε πιθανό τρόπο. Η Σάνσα αποτελεί πιθανώς το καλύτερο παράδειγμα του πώς το Game of Thrones έστησε υποδειγματικά τη μετεξέλιξη ενός χαρακτήρα που από αφελής wannabe βασίλισσα έγινε δολοπλόκος, ηγέτιδα και έσωσε το σπίτι της από τα χέρια του πραγματικού σαδιστή της σειράς, του Μπόλτον Ράμσεϊ.
Μπροστά σε τέτοια παραδείγματα εξέλιξης χαρακτήρων, η περίπτωση της Νταινέρυς δείχνει όλη την έλλειψη δεξιοτεχνίας και τη βιασύνη των τελευταίων δύο σεζόν. Δυστυχώς, το μόνο που απομένει ως ερμηνευτικό πλαίσιο είναι η κληρονομικότητα: «τρελάθηκε» και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα της, του Μαντ Κινγκ. Πολύ απλοϊκό και φτωχό για μία σειρά όπως το Game of Thrones…
Για να μην παρεξηγηθώ, το πρόβλημα δεν είναι ότι η Νταινέρυς ήταν “καλή” και περνάει στο στρατόπεδο των “κακών”. Το Game of Thrones, όσο μπορεί, τα έχει ξεπεράσει αυτά. Το πρόβλημα είναι ότι οι δημιουργοί είχαν ένα προφανές άγχος να κάνουν κάτι μεγάλο, σεναριακά και σκηνοθετικά. Δεν κατάφεραν, όμως, να χτίσουν προς τα εκεί συστηματικά και όλο αυτό καταλήγει να φαίνεται ξένο για την πορεία της σειράς και του χαρακτήρα. Χοντρικά, είναι άλλο να έχεις μία σκληρή βασίλισσα και άλλο μία Mad Queen.
Από τη στιγμή της μεταπήδησης της Νταινέρυς στο στρατόπεδο των Chaotic Evil, το επεισόδιο αφιερώνεται κατά βάση σε πολύ εντυπωσιακά πλάνα καταστροφών και σε απεικονίσεις απανθρακωμένων πτωμάτων αμάχων. Η Άρυα είναι ο «ξεναγός» των θεατών μέσα στα δρομάκια του Κινγκς Λάντινγκ, εκεί που οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ελπίδα. Όπως εύστοχα παρατήρησε φίλος του σάιτ, υπάρχει ουσία σε αυτά τα πλάνα • όπως και στο Battle of the Bastards, η σειρά επιστρέφει στο θέμα της φρίκης του πολέμου, μόνο που αυτή τη φορά μας δίνει μία σχετικά πιο σύγχρονη αναπαράσταση του πολέμου.
Ο κίνδυνος έρχεται από τον ουρανό (από κάτι σαν αεροπορία), η καταστροφή είναι μαζική και τυφλή και τα θύματα είναι σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό άμαχοι παρά τμήματα στρατών. Μέσα από το μεσαιωνικό σκηνικό, έχουμε έξυπνα και σοκαριστικά σχόλια για τον πόλεμο όπως τον γνωρίζει η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες και όπως τον έζησαν λαοί στο Ιράκ, τη Σερβία και εσχάτως στη Συρία. Ωστόσο, το επεισόδιο αναλώνεται υπερβολικά σε αυτά τα πλάνα και μετά από λίγο εκφυλίζεται σε apocalyptic porn, σε μία στυλιζαρισμένη καταστροφή και υπέρμετρη βία. Σκηνοθετικά δεν μπορεί να σταθεί πλάι στο Battle of the Bastards και τις πανίσχυρες σκηνές ασφυξίας των πρωταγωνιστών της βίας.
Τα πανοραμικά πλάνα καταστροφής ήταν εντυπωσιακά, προφανώς, αλλά δεν είχαν κάτι το πρωτότυπο και καινοτόμο να προσφέρουν και θα μπορούσαν να είναι βγαλμένα από μία σειρά από χολυγουντιανές υπερ-παραγωγές. Ταυτόχρονα απουσίαζε κάθε απεικόνιση της ίδιας της Νταινέρυς σε μία από τις πιο σημαντικές –αν όχι την πιο σημαντική- στιγμή για την πορεία του χαρακτήρα της. Την ίδια στιγμή, όλοι οι εναπομείναντες πρωταγωνιστές μπορεί να μην είχαν εκτεταμένους διαλόγους αλλά έγινε σαφές το πώς ένιωθαν για το σκηνικό που εκτυλισσόταν. Για να κλέψω αυτή τη φορά το σχόλιο μίας φίλης της σελίδας, η Νταινέρυς και ο δράκος μετατράπηκαν σε δυνάμεις της φύσης που κατέστρεψαν τον πολιτισμό. Πρόκειται για μία απανθρωποποίηση ενός κεντρικού χαρακτήρα που μετατρέπεται σε ηχώ του πατέρα της. Εντυπωσιακό να το βλέπεις, μέχρι και υπνωτιστικό σε κάποια σημεία, όχι όμως στο επίπεδο του Game of Thrones.
Από εκεί και πέρα, το επεισόδιο προσέφερε μερικές πολύ δυνατές σκηνές με την οικογένεια που όλοι λατρεύουν να μισούν. Οι Λάννιστερ είχαν την τιμητική τους με τη σκηνή του αποχαιρετισμού των δύο αδερφών αλλά και το θάνατο των Τζέιμι και Σέρσεϊ που συνοδεύτηκε με τη μοναδική σκηνή αδυναμίας της τελευταίας. Φτάνοντας στο τέλος της σειράς, οι Λάννιστερ αναδεικνύονται καθώς ενσαρκώνουν όλες τις αντιφάσεις, τα πάθη, τις φιλοδοξίες αλλά και την ανθρώπινη διάσταση του αγώνα για τον θρόνο των Επτά Βασιλείων. Ενώ οι Σταρκ, για να επιβιώσουν, ξεπερνάνε τις αδυναμίες τους ή ακόμα και τον ίδιο τον ανθρώπινο χαρακτήρα τους (βλ. Μπραν), οι Λάννιστερ εξελίσσονται, αλλάζουν ενώ μένουν πιστοί σε κάποια βασικά χαρακτηριστικά τους που τους έκαναν τόσο ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Ο Τύριον επιζεί αλλά είναι καταδικασμένος να έρθει αντιμέτωπος με τις επιλογές του: παρόλη την ευφυΐα του, βρέθηκε ακόμα μία φορά στο στρατόπεδο ενός σκληρού τυράννου.
Τα ερωτήματα που μένουν ανοιχτά για το τελευταίο επεισόδιο είναι σαφή. Από τη μία οι Τύριον, Σνόου και Άρυα θα αντιμετωπίσουν τη Νταινέρυς, η οποία είναι απορίας άξιο πώς θα δικαιολογήσει τις επιλογές της. Στο πλευρό της είναι το μεγαλύτερο μέρος του στρατού και ο Γκρέυγουορμ ο οποίος είναι κλονισμένος από το θάνατο της Μισσάντεϊ. Η σύγκρουση αυτή θα επηρεαστεί και από την παρέμβαση (ή μη) της Σάνσα αλλά και από την αποκάλυψη του σχεδίου του Βάρυς. Συνολικά, το πέμπτο επεισόδιο είναι ένα από τα πιο σημαντικά της σειράς, ήταν το κλείσιμο της αυλαίας για μερικούς από τους σημαντικότερους χαρακτήρες. Δυστυχώς, το έκανε με τρόπο που μας θύμισε όσα μας ξενίζουν με τις τελευταίες σεζόν. Ας μην προτρέχουμε όμως, θα υπάρχει χρόνος για όλα αυτά σε μία εβδομάδα. Για την ώρα, μερικές μέρες μας χωρίζουν από το κλείσιμο μίας εποχής, από το τελευταίο επεισόδιο του Game of Thrones.
