Hammer Productions. Οι Monty Python του τρόμου. Φυσικά βρετανικής καταγωγής, ανεπιφύλακτα καλτ, άκρως θεατρικοί, αποτελούν εταιρία παραγωγής ταινιών τρόμου και φαντασίας από το 1934, δίνοντας περιεχόμενο στο είδος μέσα από κλασσικές αναφορές, τις οποίες ακολούθησαν αναρίθμητα sequels, έχοντας ως μέγιστο πρωταγωνιστή τους τον αγαπημένο αρχιερέα του horror, Christopher Lee. Ενδεικτικά, δε, αναφέρω ταινίες, όπως το Dracula (1958), The Curse of Frankenstein (1957) και το The Mummy(1959), προκειμένου να γίνει αντιληπτό το μέγεθος των αναφορών τους και του έργου των πρωτεργατών αυτών του είδους, που μεσουράνησαν κατά την περίοδο 1947 -1979, παράγοντας μόνο κατά το διάστημα αυτό 158 ταινίες και αποτελώντας το απόλυτο συνώνυμο του τρόμου! Για τους λόγους αυτούς θα σέβεστε!
Σήμερα, η Hammer Productions εξακολουθεί να παραμένει ενεργή, χωρίς φυσικά να διατηρεί την αίγλη του παρελθόντος της, παράγοντας, ωστόσο, κάποιες πολύ αξιόλογες ταινίες, όπως το Let me in (2010), The Woman in Black (2012) και το The Lodge (2019), το οποίο προστέθηκε πολύ πρόσφατα στην πλατφόρμα του Netflix, καθιστώντας το λίγο πιο ενδιαφέρον. Αν η μισή μου καρδιά, ωστόσο, βρίσκεται στο horror του σήμερα, η άλλη μισή στη Hammer των 70ς πάντα θα βρίσκεται και στόχος του άρθρου αυτού είναι να προτείνει τις 5 πιο καλτ ταινίες της περιόδου αυτής, γεμάτης χρώμα, pop αναφορές, κακές υποκριτικές, βρετανική προφορά, αχαλίνωτο ερωτισμό, κλισέ και την αυτοπεποίθηση που έχει κανείς όταν βρίσκεται στην κορυφή. Ας ξεκινήσουμε!
1) Captain Kronos: Vampire Hunter (1974)
O Captain Kronos είναι ένας πολύ μυστηριώδης τύπος, που έχει μόνη συντροφιά τον πιστό του υπηρέτη και ακόλουθο, Hieronymous Grost και φυσικά το άλογο του. Τριγυρνά στα ομιχλώδη, βουκολικά τοπία της βρετανικής εξοχής, καλπάζοντας και φορώντας,σαν super ήρωας εποχής, την κάπα του, η οποία έχει, μάλιστα, πάνω της την υπογραφή του “CK”, κουβαλώντας μέσα του ένα καλά κρυμμένο μυστικό, που τον κάνει δυσπρόσιτο και μοναχικό. Στόχος του είναι, σαν ένας άλλος Van Helsing, να εξαλείψει κάθε είδους vampire από τον κόσμο, παίρνοντας εκδίκηση για μια πολύ δική του προσωπική υπόθεση, αλλά και για λόγους ιπποτισμού και της απαιτούμενης… αρρενωπότητας!
Άψογος ξιφομάχος και καβαλάρης, γνώστης του αποκρυφισμού, της σκοτεινής μαγείας, του υπνωτισμού, αλλά και της λαογραφίας και των παραδόσεων γύρω από το κυνήγι των τεράτων της υπαίθρου σώζει στο διάβα του δεσποσύνες σε κίνδυνο, στις οποίες κάνει έρωτα γλυκό χωρίς ωστόσο να δένεται σαν ένας άλλος James Bond, κατατροπώνει τους εχθρούς του και λύνει μυστήρια βαμπιρικού περιεχομένου! Έτσι, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός του τίθεται μια παρηκμασμένη, αριστοκρατική οικογένεια, γνωστή για την κλίση της στη δαιμονομαγεία και τον αποκρυφισμό, η οποία, μοιραία, συνδέεται με επιθέσεις που γίνονται σε νεαρές γυναίκες και οδηγούν στο θάνατο τους από… βαθιά γεράματα! Τι να συμβαίνει άραγε;
2) Lust for a Vampire (1971)
Η ταινία αποτελεί το δεύτερο μέρος της The Karnstein Trilogy, μετά το The Vampire Lovers (1970) και πριν το Twins of Evil (1971), ενώ συνδέεται με το Captain Kronos, όπου ο πρωταγωνιστής καλείται να αντιμετωπίσει μέλος της σατανικής αυτής οικογένειας, που χρησιμοποιεί το αίμα των αθώων προκειμένου να ζει αιώνια. Η Τριλογία αυτή, δε, ήρθε για να διαφοροποιήσει το lore γύρω από τα vampires σε σχέση με εκείνο του Dracula και ως εκ τούτου τα μέλη της οικογένειας Karnstein περπατούν ανάμεσά στους ανθρώπους στο φως της μέρας και δεν καίγονται, ενώ μέσω της μαγείας μπορούν απλά να μετενσαρκώνονται σε νέα σώματα, μέσω ειδικών τελετουργιών. Το ίδιο lore χρησιμοποιήθηκε από τη Hammer και στην ταινία Vampire Circus ένα χρόνο αργότερα, ενώ χαρακτηριστικό στοιχείο των ταινιών αυτών είναι η ανάδειξη του λεσβιακού έρωτα και του γυναικείου αισθησιασμού, που αποτελεί μέρος της σαγήνης και της ελευθεριότητας των vampires, σε αντίθεση με τους ανθρώπους.
Στο επίκεντρο της ταινίας αυτής τίθεται η κόρη της οικογένειας, Mircalla, η οποία ανασταίνεται μέσω νεκρομαντείας, προκειμένου να πάρει ξανά τη θέση της στο κάστρο της οικογένειας, το οποίο αποτελεί πλέον ένα οικοτροφείο θηλέων, όπου γόνοι ευγενών οικογενειών, μαθαίνουν ευγενείς τέχνες και οικοκυρική. Η Mircalla, όμως, όλα αυτά τα σιχαίνεται και η αισθησιακή, αιμοβόρα φύση της έρχεται να ταράξει τα ήσυχα νερά του παρθεναγωγείου, γεννώντας τον πόθο στις καρδιές των αντρών, τους οποίους καθιστά ανδρείκελα της και σπέρνοντας μιας σειρά από πτώματα στο διάβα της. Η ταινία αποτελεί τον ορισμό του sassy, ενώ ο έντονος ερωτισμός της προκαλεί άφθονες στιγμές cringe, που λατρεύεις να μισείς. Χαρακτηρίστηκε η πιο αδύναμη από τις τρεις, παράλληλα, όμως, και η πιο καλτ, γι’ αυτό κερδίζει επάξια τη θέση της σε αυτό το top5!
3) Doctor Jekyll & Sister Hyde (1971)
Αποτελεί την πιο queer ταινία που έχεις δει, ενώ παράλληλα συνιστά την τρίτη μεταφορά του μυθιστορήματος του Stevenson από τη Hammer, μετά το The Ugly Duckling (1959) και το The Two Faces of Dr. Jekyll (1960)! Όπως προκύπτει και από το τίτλο του, το Doctor Jekyll & Sister Hyde ακολουθεί τη βασική πλοκή του βιβλίου, καθώς και όλα τα κλισέ του “τρελού”, αποκομμένου από τον έξω κόσμο επιστήμονα, που στην προσπάθειά του να νικήσει το θάνατο οδηγείται σε πειράματα πέραν της ιατρικής δεοντολογίας, καθιστώντας τον ίδιο τον εαυτό του πειραματόζωο, με μοιραία συνέπεια την δημιουργία μιας δεύτερης προσωπικότητας, εντελώς διαφορετικής, που, ωστόσο, θεωρητικά βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση, καταπιεσμένη μέσα του. Στην περίπτωση της ταινίας αυτής, μολαταύτα, η προσωπικότητα που αναδύεται δεν είναι ο Mr. Hyde, αλλά μια γυναίκα, κάτι που την εντάσσει στη θεματική των έμφυλων ταυτοτήτων! Όσο, μάλιστα, η θηλυκή πλευρά του ήρωα γίνεται ισχυρότερη, τόσο μεγαλύτερη είναι η μάχη που δίνεται μεταξύ των δύο προσωπικοτήτων για να κυριαρχήσουν.
Επιπλέον, η ταινία, πέραν της queer –before-it-was-cool θεματολογίας της, κάνει σαφείς αναφορές στην ιστορία του Jack the Ripper, κάτι που την καθιστά ιδιαίτερα… αιματοβαμμένη. Πραγματικά, αποτελεί μια από τις πιο φρέσκες και δημιουργικές μεταφορές της κλασσικής ιστορίας στο σινεμά, ενώ η μετατροπή του Ralph Bates, μιας ακόμα αρσενικής μούσας της Hammer, από Doctor Jekyll σε Sister Hyde (Martine Beswick) είναι αριστουργηματικά καλτ, αφού η συναισθηματικοσεξουαλική διαπλοκή των δύο προσωπικοτήτων με τρίτα πρόσωπα οδηγεί συνεχώς σε μια σειρά από “παρεξηγήσεις”, που αναδεικνύουν τον καταπιεστικό μηχανισμό των δύο φύλων, υπό τη μορφή φαρσοκωμωδίας! Χωρίς καν να το θέλει. Υπέροχη!
4) To the Devil a Daughter (1976)
Τα λόγια είναι περιττά γι’ αυτήν την ταινιάρα. Σατανισμός, αστρικές προβολές, μετενσαρκώσεις, ψυχεδέλεια, ναρκωτικά, δαίμονες, τελετές, θρησκευτικές γκρούπες, καλόγριες, εξορκισμούς, γυναικεία καταπίεση, body horror, υστερία, mansplaining, Cristopher Lee, όλα τα έχει η ταινία αυτή, με τον ελληνικό καλτ τίτλο Μια Παρθένα για τον Διάβολο. Πρόκειται για την ιστορία ενός συγγραφέα occult θεματολογίας και το αγώνα που δίνει να σώσει την κόρη ενός φίλου του από τα δίχτυα μιας σατανιστικής θρησκευτικής οργάνωσης, που την προορίζει για ενσάρκωση του ίδιου του Διαβόλου, κάτι φυσικά που επιτυγχάνεται μέσα από υγρά όνειρα, όργια και το ξύπνημα της σεξουαλικής επιθυμίας εντός της μικρής Catherine. Για να το καταφέρει, δε, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον αρχιερέα της οργάνωσης και τις ιδιαίτερα ισχυρές σκοτεινές του δυνάμεις, που τον καταδιώκουν μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Πρόκειται για το pop απαύγασμα της 70s αισθητικής και κουλτούρας, που κερδίζει επάξια μια θέση στη “demonic possession” θεματική, δίνοντας με τη σειρά της συνέχεια στο κύκλο του καλτ, αφού είναι χαρακτηριστικό ότι η ταινία και ειδικότερα η ατάκα του Lee “It is not heresy… and I will not recant!”αποτέλεσε έμπνευση για τον μουσικό και σκηνοθέτη του τρόμου, Rob Zombie, και ειδικότερα για τα τραγούδια του “Black sunshine” και “Super -charger heaven”!
5) Demons of the mind (1972)
Φανταστείτε μια ταινία τρόμου που παντρεύει αριστουργηματικά τον 19ο αιώνα και την αισθητική των Rolling Stones. Το αποτέλεσμα αυτής της σύλληψης θα είναι ότι κοντινότερο στο Demons of the mind του Peter Sykes και την ιστορία ενός γέρου χήρου, που κρατά τα δύο παιδιά του κλεισμένα μέσα σε ένα κάστρο, προκειμένου να τα προστατέψει από μια κατάρα, αποτέλεσμα άσκησης μαύρης μαγείας στην οικογένεια. Η αλήθεια, όμως, είναι πιο σκοτεινή και από την ίδια την δαιμονομαγεία, πρακτική που έχει κάνει τους Zorn το φόβο και τον τρόμο των χωρικών και η αποκάλυψή της θα τους οδηγήσει να εξεγερθούν εναντίον τους, φωνάζοντας “Φοβόμαστε ακόμα τους δαίμονες ή την μαγεία; Εγώ λέω ότι οι Ζορν ευθύνονται γι’ αυτό. Με σίδερο και φωτιά και τον Κύριο βοηθό μας θα νικήσουμε τον εχθρό”.
Πέραν, ωστόσο, των επικών διαλόγων, της ροκ αισθητικής και της μεταφυσικής θεματολογίας, το Demons of the mind αποτελεί ένα περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ, στο οποίο λαμβάνουν χώρα μια σειρά από συμπεριφοριστικές πρακτικές, όμοιες με αυτές που βλέπουμε στο Clockwork Orange (1971), οικογενειακά μυστικά, αιμομιξία, αντρική υστερία (ω, ναι!), η παρακμή της αριστοκρατικής τάξης και ο τρόπος με τον οποίο ο γιος γίνεται το όργανο του πατέρα του στη διαιώνιση μιας κατάρας, η οποία δεν είναι άλλη από την ανδρική κυριαρχία!
