Το Λεγεώνα (Je Suis Legion, στα ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis, σε μετάφραση του Χρήστου Τσέλιου) έχει φιλόδοξες αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπες βλέψεις. Προσπαθώντας να σμίξει αρμονικά μια φρέσκια οπτική του τρόμου των βρυκολάκων με ένα κατασκοπευτικό θρίλερ στην περίοδο του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, τελικά αποτυγχάνει και στα δύο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία των Fabien Nury (σενάριο) και John Cassaday (σχέδιο/χρώμα) μας μεταφέρει στη δίνη του πολέμου, όπου οι Ναζί προσπαθούν να αξιοποιήσουν ένα πλάσμα που μπορεί να ελέγχει το αίμα ως όπλο για τον πόλεμο και οι Σύμμαχοι να τους σταματήσουν, με διάφορες μηχανορραφίες, υπόγειες συμφωνίες, αστυνομικές έρευνες και σκοτεινές οντότητες να δολοπλοκούν στο παρασκήνιο. Το βασικότερο πρόβλημα του κόμικ είναι ότι ενώ προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα, δεν καταφέρνει να κάνει καλά κανένα από αυτά
Ως αστυνομικό/ κατασκοπευτικό θρίλερ αποτυγχάνει παταγωδώς γιατί ο αναγνώστης έχει περισσότερα στοιχεία από τους χαρακτήρες και έτσι δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο. Το ίδιο το μυστήριο είναι στη βάση του βαρετό, τετριμμένο και κουραστικό, πράγμα του ο σοκαριστικά κακός ρυθμός του Nury και η ανάγκη του να βασίζεται συνεχώς σε κείμενα επί κειμένων για exposition αντί να αφήσει τον αναγνώστη να το ανακαλύψει μέσα από την πλοκή το καθιστά οριακά μη αναγνώσιμό. Καλύτερο παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει πχ το Η 3η Κάμερα που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως.
Ως έργο τρόμου επίσης δεν καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον αφού τα «τέρατά» του είναι υπερβολικά ανθρώπινα και τρωτά σε τρόπο που να καταντούν κοινότυπα και να μη δημιουργούν αυτή την ανοίκεια φρίκη που έχουν τα πράγματα που είναι ανθρώπινα αλλά όχι ακριβώς. Ως συνδυασμός των 2, και δη στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου επίσης αποτυγχάνει αφού δε μεταφέρει κανένα αίσθημα της εποχής και θα μπορούσε να διαδραματίζεται σε οποιαδήποτε περίοδο, είτε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είτε στον Ψυχρό Πόλεμο.
Ρεαλιστικά, η μοναδική αρετή του κόμικ είναι, ανά σημεία, το artwork του Cassaday, ειδικά στην απεικόνιση των «τεράτων», τα οποία ουσιαστικά είναι και τα μόνα που έχουν κάποια προσωπικότητα (ή ξεχωρίζουν, καθώς οι ανθρώπινοι χαρακτήρες πολλές φορές δεν έχουν καν διαφορές μεταξύ τους). Γενικότερα είναι ένα κόμικ που μπορεί να προσπεραστεί χωρίς να χάσει κάποιος κάτι.
