«Είσαι ΠΑΙ-ΧΝΙ-ΔΙ» είχε αποκαλύψει οργισμένα -και κάπως χαιρέκακα- ο Woody στον Buzz την ημέρα που γνωρίστηκαν. Ο Buzz εξερευνούσε το δωμάτιο του Andy, ακολουθώντας το πρωτόκολλο του Space Ranger που προσγειώνεται σε έναν άγνωστο πλανήτη, ενώ ο Woody είχε απροσδόκητα βρεθεί στο πάτωμα, πεταμένος κάτω από το κρεβάτι του Andy, έχοντας χάσει τη θέση του στην ιεραρχία των παιχνιδιών. Χρειάστηκαν αρκετές αναποδιές και μία δραματική πτώση στα σκαλιά του σπιτιού του Sid, προκειμένου να πειστεί τελικά ο Buzz ότι πράγματι δεν ήταν διαστημάνθρωπος σε αποστολή, αλλά ένα εντυπωσιακό καινούριο παιχνίδι, με φωτάκι αντί για λέιζερ και πλαστικά φτερά, που δεν του δίνουν την ικανότητα να πετάξει.
Όμως, αν ο Buzz του Toy Story δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι της σειράς, τυχαία αγορασμένο απ’ το ράφι ενός παιχνιδάδικου, ποιος ήταν ο αληθινός Buzz Lightyear; Ο Space Ranger που εξερευνούσε το σύμπαν με το διαστημόπλοιό του και προστάτευε τη Γη από τον κακό αυτοκράτορα Zurg, δεν ήταν παρά ο πρωταγωνιστής μίας sci-fi ταινίας που είχε κυκλοφορήσει το 1995 και είχε ενθουσιάσει τον Andy και τους φίλους του, οι οποίοι τον είχαν υποδεχτεί με θαυμασμό, ως δώρο για το πάρτι γενεθλίων του Andy. Αυτή η ταινία ήταν το Lightyear, με την οποία η Pixar (από κοινού με την Disney πλέον) αποφάσισε να συνεχίσει το ίσως εμβληματικότερο franchise της. Στην ουσία το Toy Story δεν έχει σταματήσει ποτέ την εντυπωσιακή πορεία του, που ξεκίνησε με την πρωτότυπη ταινία που καθιέρωσε την Pixar στην κορυφή του animation στα ‘90s, αφού συνεχίζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να επεκτείνει τον κόσμο του, με κορυφαία στιγμή το ανατριχιαστικά συγκινητικό Toy Story 3. Κι ενώ δύο και πλέον δεκαετίες αργότερα, απ’ τα studios της Pixar έχουν γεννηθεί και αρκετά άλλα αριστοτεχνικά animations, το Toy Story παραμένει ένα απ’ τα πολυτιμότερα στοιχεία της κληρονομιάς τους και συνεχίζουν να το αντιμετωπίζουν σαν τέτοιο.
Η ιδέα του Lightyear περιείχε εξαρχής μία μεγάλη ανατροπή. Ο Buzz του Lightyear δεν θα ήταν ο ίδιος χαρακτήρας με τον Buzz των Toy Stories. Αυτό το κατέστησαν σαφές απ’ την πρώτη στιγμή οι δημιουργοί της ταινίας με την εντελώς απροσδόκητη επιλογή της αντικατάστασης της εμβληματικής φωνής του Tim Allen, που είναι απ’ τα 90’s ταυτισμένη με τον ρόλο του Buzz. Ο Buzz του Lightyear θα είχε πλέον τη φωνή του Chris Evans (του κινηματογραφικού Captain America), ο οποίος βρέθηκε στη δύσκολη θέση να πρέπει να αποδώσει θρυλικές ατάκες (από το «To Infinity and Beyond» μέχρι το «There seems to be no sign of intelligent life anywhere…») γνωρίζοντας ότι θα κριθεί αυστηρά απ’ τη γενιά που μεγάλωσε με τη φωνή του Tim Allen. Αξίζει κανείς να παρακολουθήσει στο Disney+ το «Beyond Infinity», το μισάωρο ντοκιμαντέρ για την παραγωγή της ταινίας, για να αντιληφθεί τις ιδέες που μηχανεύτηκαν οι δημιουργοί προκειμένου να κατασκευάσουν έναν πιο ρεαλιστικό, πιο ανθρώπινο Buzz, που θα διατηρεί παράλληλα τα βασικά χαρακτηριστικά του κλασσικού Buzz (την αίσθηση ευθύνης, τη συντροφικότητα, την αυτοθυσία, την αφοσίωση κ.α.). Το τελικό αποτέλεσμα αναμφισβήτητα τους δικαιώνει.
Πάντοτε το Toy Story ξεχώριζε για τους υποστηρικτικούς χαρακτήρες που συγκροτούσαν τον κόσμο του. Πέρα από τον Woody και τον Buzz, έχει προσφέρει πραγματικά αξέχαστες μορφές: τον κύριο Πατάτα (που μουρμουραγε «κυρία Πατάτα, κυρία Πατάτα» στο άνοιγμα των δώρων του Andy, τον Rex τον δεινόσαυρο (που υποδέχτηκε τον Buzz λεγοντάς του «πόσο χαίρομαι που δεν είσαι δεινόσαυρος»), τον Hamm το γουρούνι και τόσους άλλους. Ένας απ’ τους πιο αδύναμους χαρακτήρες του Toy Stor-ικού σύμπαντος ήταν σίγουρα ο Forky, το πλαστικό πιρούνι της 4ης ταινίας, ο οποίος ήταν συνειδητά κακοφτιαγμένος (κυρίως για λόγους οικολογικής συνείδησης), όμως ποτέ δεν κέρδισε το στοίχημα με το κοινό.
Οι δημιουργοί του Lightyear, αποστασιοποιούμενοι από τον κόσμο του Toy Story, κλήθηκαν να δημιουργήσουν εξαρχής έναν ολόκληρο κόσμο, με μόνες σταθερές του, τον Buzz και τον Zurg. Πέραν αυτών των δύο, όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας έπρεπε αναγκαστικά να είναι καινούριοι, αφού δεν γνωρίζαμε μέχρι τώρα καμία άλλη λεπτομέρεια για την ιστορία του Buzz. Συνεπώς, είχαν απεριόριστη δημιουργική ελευθερία για να δημιουργήσουν έναν καινούριο (διαστημικό) κόσμο, έχοντας στο οπλοστάσιό τους, όμως, έναν απ’ τους πιο αγαπημένους animation χαρακτήρες.
Απ’ τους νέους χαρακτήρες της ταινίας, εκείνη που δίκαια ξεχώρισε ήταν η Alisha Hawthorne, η έτερη Space Ranger και διοικήτρια του Buzz με την οποία είχε αναπτύξει έναν ξεχωριστό κώδικα επικοινωνίας στο πλαίσιο μίας αδελφικής φιλίας, που σμιλεύθηκε στο πεδίο της δράσης. Η φωνή της Uzo Aduba (Mrs America, Orange is the new Black) δίνει υπόσταση σε μία δυναμική αλλά και τρυφερή γυναίκα, η οποία συντροφεύει και επηρεάζει πάντοτε τον Buzz, ακόμα κι όταν δεν είναι μαζί του. Παρόμοια χαρακτηριστικά υιοθετεί και ο χαρακτήρας της Izzy, την οποία γνωρίσαμε με τη φωνή της Keke Palmer (Nope, Scream: The TV Series). Η Izzy όμως, λόγω νεότερης ηλικίας, παρουσιάζεται πιο χαριτωμένη αλλά και περισσότερο φοβισμένη, λόγω έλλειψης εμπειρίας και εκπαίδευσης. Τέλος, η μορφή που κερδίζει απροσδόκητα τις εντυπώσεις είναι ο Sox, το ρομποτ – κατοικίδιο με τη φωνή του Peter Sohn (Good Dinosaur, Ratatouile), που δημιούργησε η Alisha για να κρατάει συντροφιά στον Buzz, το οποίο στο δεύτερο μισό της ταινίας προσφέρει κάποιες απ’ τις καλύτερες κωμικές της στιγμές. Ο Sox είναι από εκείνους τους υποστηρικτικούς χαρακτήρες που είναι φτιαγμένοι για να αγαπηθούν από το κοινό, όπως ο Donkey του Shrek ή ο Olaf του Frozen, όμως ποτέ δεν είναι βέβαιο ότι θα πετύχουν τον στόχο τους (ας μην ξεχνάμε τον Jar Jar Binks).
Αντιθέτως, άστοχη ήταν εν πολλοίς η έμπνευση των δύο άλλων μελών της Junior Zap Patrol, του Mo Morisson και της Darby Steel. Ο πρώτος, στον οποίο τη φωνή του προσέφερε ο Taika Waititi (μεταξύ άλλων ο σκηνοθέτης των δύο τελευταίων Thor αλλά και του οσκαρικού JoJo Rabbit), κούρασε γρήγορα με τις απανωτές γκάφες του, ενώ η Darby ήταν εντελώς αταίριαστη σε μία έτσι κι αλλιώς ετερόκλητη ομάδα.
Αρκετά αμφιλεγόμενη μπορεί να χαρακτηριστεί η εξέλιξη του Zurg, του οποίου το μεγάλο μυστικό αποκαλύπτεται στην ταινία. Εν ολίγοις, ιδιαίτερα το τελευταίο μέρος της ταινίας μοιάζει αρκετά επιτηδευμένο, αφού οι γκάφες του Mo συνεχώς δυσχεραίνουν (εκνευριστικά) την αποστολή της ομάδας, οι αποφάσεις του Buzz δεν εξηγούνται εύκολα απ’ την αφηγηματική ροή και η σύγκρουση καλού – κακού αποδίδεται με ακραία μανιχαϊστικό τρόπο.
Όμως, τελικά, μήπως το Lightyear ήταν άλλο ένα νοσταλγικό εγχείρημα που επένδυσε μονάχα στην αγάπη του κοινού για το franchise; Σίγουρα, η καταφυγή στη νοσταλγία είναι ένα απ’ τα επαναλαμβανόμενα τεχνάσματα του σύγχρονου κινηματογράφου, όμως η Pixar δεν επαναπαύτηκε στον τίτλο και την κληρονομιά της ταινίας. Αντιθέτως, επένδυσε ένα τεράστιο ποσό (200 εκ. δολάρια) στην παραγωγή της φιλοδοξώντας να φτιάξει ένα spin-off ικανό να διηγηθεί μία πραγματικά καινούρια ιστορία, από εκείνες τις οποίες η Pixar δεν έχει σταματήσει να κατασκευάζει όλα αυτά τα χρόνια. Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν ιδανικό, ακόμα κι αν η πανδημία καθυστέρησε τόσο την παραγωγή όσο και την κυκλοφορία της ταινίας, ακόμα κι αν μέχρι στιγμής τα έσοδα του box office δεν είναι ενθαρρυντικά, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι το Lightyear δεν ήταν μία ευχάριστη ταινία, ένα origin που έλειπε από την ιστορία του Toy Story.
